จอมนางข้ามพิภพ บทที่ 510 ถิงเอ๋อร์ เจ้าช่วยทุบหลังให้ข้าหน่อย
พอเห็นถิงเอ๋อร์หยิบเครื่องมือพวกนั้น จวินหย่วนโยวปวดหัวทันที
จวินหย่วนโยวที่มีนิสัยรักสะอาดมาตลอด ไม่ยอมให้ใครเข้าใกล้เกินสองเมตร และยิ่งรังเกียจทุกกลิ่นยกเว้นเครื่องหอมเท่านั้น
ตอนนี้กลิ่นเหม็นก้อนนั้นของอี้หมิงน้อย จวินหย่วนโยวยิ่งรังเกียจนัก
เขาอยากจะไม่สนใจ แต่ถิงเอ๋อร์ออกปากแล้ว จวินหย่วนโยวไม่อาจปฏิเสธได้ เขาสับสนอยู่นาน สุดท้ายกลั้นใจ สูดลมหายใจเข้าปอดลึก จากนั้นใช้อีกมือบีบจมูกอย่างไม่รู้ตัว อีกมือไปดึงผ้าอ้อมของอี้หมิงน้อยออก
ท่าทางรังเกียจอย่างเห็นได้ชัดง
สุดท้ายสองขาของเจ้าเด็กนี้ดิ้นไม่หยุด ก้นน้อยบิดไปมา ขยับแล้วขยับอีก ทำให้อุจจาระเหลวก้อนหนึ่งมาโดนเสื้อจวินหย่วนโยวเข้า
จวินหย่วนโยวอาการย่ำแย่ลงทันที สีหน้าเย็นเยียบ “ไอ้หนู หาเรื่องตาย!”
น้ำเสียงตะคอกดัง ทำเอาอี้หมิงน้อยร้องไห้จ้า
หยุนถิงที่ไปเอาเครื่องมือรีบหันมาดู “ซื่อจื่อ ท่านทำเขาตกใจทำไมอีก?”
จวินหย่วนโยวคิดอยากตายแล้วด้วยซ้ำ เขาง่ายนักหรือ ทั้งๆที่คนที่น่าสงสารเป็นเขามากกว่านะ
“หยุนถิง เมื่อครู่ข้าเห็นแล้ว จวินหย่วนโยวไม่อยากสนใจอี้หมิงน้อย เลยแกล้งทำให้เขาตกใจกลัว!” โม่เหลิ่งเหยียนรีบบอก
ใครให้ปกติจวินหย่วนโยวเย่อหยิ่งแทบบ้าอย่างนั้น ทุกครั้งที่ตนพูดกับหยุนถิง จวินหย่วนโยวหึงแทบบ้า ดังนั้นตอนนี้ซวนอ๋องได้โอกาสก็รีบแก้แค้นทันที
จวินหย่วนโยวถลึงตาใส่อย่างเดือดดาล “โม่เหลิ่งเหยียน เจ้ายุแยงตะแคงรั่ว?”
“ข้าแค่พูดตามความจริง ในเมื่อเจ้ารังเกียจอี้หมิงน้อยขนาดนี้ ให้ข้าจัดการเองแล้วกัน?” โม่เหลิ่งเหยียนแกล้งบอก
“ฝันไปเถอะ อย่าคิดว่าข้าไม่รู้ว่าเจ้าคิดอะไร ไม่มีทางเสียหรอก!”
“ข้าแค่อยากเห็นเจ้าเสียหน้า จวินซื่อจื่อที่ปกติมีนิสัยรักสะอาดกลับชายเสื้อโดนอุจจาระเข้าให้ นี่ถ้าเรื่องนี้แพร่ออกไปคงมีคนหัวเราะจนฟันร่วงแน่?” โม่เหลิ่งเหยียนย้อนถาม
สีหน้าจวินหย่วนโยวยิ่งบูดบึ้งหนักขึ้น โม่เหลิ่งเหยียนน่าตายนักกล้ามาหัวเราะเยาะตน เขาโกรธจนซัดฝ่ามือใส่ไปทันที!
โม่เหลิ่งเหยียนหลบไปด้านข้าง ได้ยินเสียงประตูสะเทือน เห็นได้ชัดว่าจวินหย่วนโยวใช้แรงมากขนาดไหน
หยุนถิงหน่ายใจ “ซื่อจื่อ อยู่ที่ไหนรึ ข้าช่วยท่านเปลี่ยนดีหรือไม่?”
เธอรู้ดีว่าซื่อจื่อมีนิสัยรักสะอาด เขาอดทนได้ถึงตอนนี้ ไม่ง่ายเลยจริงๆ
จวินหย่วนโยวกระดากอายนัก ไม่อยากให้หยุนถิงมาเห็นตนในสภาพน่าขายหน้าเยี่ยงนี้ แต่หยุนถิงเดินเข้ามาหาแล้ว
“ซื่อจื่อ ท่านรีบถอดออกมาเร็ว ข้าช่วยท่านเปลี่ยนชุดนะ!” หยุนถิงยื่นมือเข้ามา ไม่มีวี่แววหรือท่าทีรังเกียจเลยสักนิด
จวินหย่วนโยวที่เดิมยังกระดากพอเห็นความเป็นห่วงบนใบหน้าหยุนถิง พลันหายกระดาก แต่กลับซาบซึ้งแทน
นางมิได้รังเกียจตน แต่กลับช่วยตนผลัดเปลี่ยน นี่ต้องเป็นรักแท้แน่ๆ
จวินหย่วนโยวหันมองโม่เหลิ่งเหยียนอย่างได้ใจ สีหน้าเย่อหยิ่งทระนงนัก เหมือนกำลังบอกว่า ดูเถิด ถิงเอ๋อร์รักข้าที่สุด ต่อให้ข้าโดนอุจจาระเข้าไปก็ตาม
โม่เหลิ่งเหยียนสีหน้าหน่ายใจ ขี้เกียจสนใจเขา หมุนตัวจากไป
จวินหย่วนโยวได้ใจขั้นสุด เจ้าคนน่ารังเกียจจากไปแล้ว คิดจะขุดหลุมดักตน สุดท้ายกลายเป็นช่วยตน สมน้ำหน้า
หยุนถิงช่วยเขาถอดชุดคลุมออก “ซื่อจื่อ ท่านไปอาบน้ำก่อนเถอะ จากนั้นก็ไปเปลี่ยนชุดนะ”
“ตกลง!” จวินหย่วนโยวให้หลิงเฟิงไปสั่งคนหามถังน้ำเข้าในไปเรือนไม้ไผ่
หยุนถิงวางเสื้อผ้าเขาไว้อีกด้าน จากนั้นถึงวิจัยอุจจาระเหลวของอี้หมิงน้อย
ตอนโม่เหลิ่งเหยียนกลับมา ในมือถือผ้าอ้อมมาด้วย ที่นี่เป็นเขตหวงห้ามของซื่อจื่อ ฮูหยินโหวและแม่ทัพโหวรออยู่นอกป่าไผ่ ไม่กล้าเข้ามา
“ตอนนี้ข้าช่วยเปลี่ยนผ้าอ้อมให้เขาได้แล้วใช่หรือไม่?” โม่เหลิ่งเหยียนถาม
“อืม เปลี่ยนเถอะ” หยุนถิงกำลังวิจัยอยู่หน้าเครื่องมือ จากนั้นก็เห็นโม่เหลิ่งเหยียนท่าทางชำนาญนัก อดไม่ไหวถามออกมา “ท่านเปลี่ยนผ้าอ้อมเป็นด้วย?”
โม่เหลิ่งเหยียนยิ้มบางบอก “ปกติข้ามีเวลาว่าง ก็มักไปค้างที่จวนโหวเสียหลายวัน ช่วยท่านพี่ดูแลอี้หมิงน้อย ตอนนี้เจ้าหนูนี่สนิทกับข้ามากเสียยิ่งกว่าพ่อแท้ๆของตนอีก”
“ไม่เลวนี่ ไม่คิดว่าซวนอ๋องจะมีความอดทนเช่นนี้ด้วย” หยุนถิงชื่นชม
ผู้ชายที่ชอบเด็กปกติมีน้อยมาก มักจะบ่นว่ารำคาญ ต่อให้ชอบ แต่ทำทุกอย่างด้วยตัวเองแบบนี้ก็น้อยมาก ยิ่งไปกว่านั้นยังมีฐานะอย่างซวนอ๋องแบบนี้อีก
“ข้าสนิทสนมกับพี่สาวแต่เล็ก ดังนั้นเลยชอบลูกของนางมากหน่อย”
“แค่เปลี่ยนผ้าอ้อม มีอันใดน่าอวดกัน!”ในห้อง จวินหย่วนโยวแช่น้ำอาบอยู่ ส่งเสียงหยันลอยมา
โม่เหลิ่งเหยียนเองก็ไม่โกรธ “ก็ไม่มีอันใดน่าอวดดอก แต่ก็เก่งกว่าเจ้าแล้วกัน”
“เชอะ ข้าไม่สนใจดอก!”
“รอเจ้ามีลูกเป็นของตนเอง ขอให้เจ้ายังพูดจาเช่นนี้ก็แล้วกัน!”
“ซวนอ๋องเปลี่ยนผ้าอ้อมเสร็จแล้ว ก็พาอี้หมิงน้อยมอบให้ท่านแม่เขาได้แล้ว พวกท่านออกไปดื่มชากันก่อน การวิจัยยังต้องใช้เวลาอีกสักหน่อย!” หยุนถิงรีบบอก
สองคนนี้เจอหน้ากันทีเป็นต้องกัดกัน หากให้พวกเขาพูดต่อไป ประตูอีกบานต้องไม่เหลือแน่
“ตกลง!” โม่เหลิ่งเหยียนอุ้มอี้หมิงน้อยออกไป
จวินหย่วนโยวที่อยู่ในห้องสีหน้าได้ใจ “ถิงเอ๋อร์ เจ้ามาช่วยถูหลังให้ข้าเถอะ!”
“ได้สิ!” หยุนถิงยกเท้าเดินเข้าไปในห้อง
จวินหย่วนโยวในตอนนี้นั่งอยู่ในถังน้ำ บริเวณเหนือหน้าอกโผล่อยู่เหนือน้ำ ไอน้ำพวยพุ่ง ส่งผลให้ใบหน้าหล่อเหลาของเขายิ่งงดงามหล่อเหลา ชวนลุ่มหลงมากขึ้น
เพียงแต่หยุนถิงเอาแต่คิดเรื่องวิจัย ดังนั้นเลยแค่เหล่มอง เธอเดินมายืนด้านหลังจวินหย่วนโยว หยิบผ้าถูหลังข้างๆมาถูหลังให้จวินหย่วนโยว
ตอนนี้ทั่วทั้งจวนซื่อจื่อ ใหญ่ตั้งแต่เตียงจนถึงผ้าห่ม เล็กจนถึงผ้าถูหลัง แปรงสีฟันเป็นต้น ทุกๆเดือนหรือสองเดือน หยุนถิงก็จะแจกให้ทุกคนหนึ่งล็อต ดังนั้นคนของจวนซื่อจื่อล้วนได้ใช้ของใช้ในยุคปัจจุบัน ทุกคนพากันเลื่อมใสชมเชยซื่อจื่อเฟยกันทั้งนั้น
จวินหย่วนโยวรับรู้ได้ถึงมือของหยุนถิงที่ช่วยถูหลังให้ตนอยู่ พอใจมากขึ้นอีก
“ถิงเอ๋อร์ ซ้ายหน่อย” จวินหย่วนโยวบอก
“ได้!” หยุนถิงถูด้านซ้ายหน่อย
“ถิงเอ๋อร์ ขวาก็ถูด้วย”
“ได้”
“ถิงเอ๋อร์ บนหน่อย ซ้ายหน่อย ด้านล่างก็คันด้วย ลงล่างอีกนิด—“ จวินหย่วนโยวพูดไม่หยุด
ตอนแรกหยุนถิงไม่ได้คิดอะไรมาก ทำตามที่จวินหย่วนโยวบอกหมด แต่ถูไปถูมา หยุนถิงพบว่า ซื่อจื่อให้เธอถูแทบจะทั้งแผ่นหลังแล้ว แถมลงล่างไปอีกก็คือ— หยุนถิงหน้าทะมึนทันที
หมอนี่ แกล้งเธอชัดๆ
ดังนั้นสายตาหยุนถิงกลอกไปมา พลางหยิบยาเม็ดสีดำเม็ดหนึ่งออกมาจากในมิติ และโยนมันลงในถังน้ำ
จวินหย่วนโยวยังคิดอยู่ว่า จะทำยังไงให้หยุนถิงยอมอาบน้ำกับตน เลยไม่ทันสังเกต
สุดท้ายน้ำในถังน้ำพลันผุดฟองน้ำบุ๋งบุ๋งขึ้นมาและยังมีกลิ่นเหม็นขึ้นมาด้วย ทำให้จวินหย่วนโยวตัวแข็งอึ้ง
“ไอ้หยา ซื่อจื่อท่านผายลมรึ เหม็นถึงเพียงนี้!” หยุนถิงแกล้งทำท่ารังเกียจ
สีหน้าจวินหย่วนโยวกลายเป็นไม่น่าดูทันที ทะมึนยิ่งนัก เขาใช้ความเย็นชากลบเกลื่อนความกระดากอายของตน “ไม่ใช่ข้านะ น้ำนี่มีปัญหา”
เขาไม่อยากเสียหน้าต่อหน้าหยุนถิงที่สุด วันนี้น้ำนี่แปลกนัก
“น้ำจะมีปัญหาได้อย่างไรกัน เมื่อครู่ยังดีอยู่นี่นา ชื่อจื่อ ถ้าท่านผายลมก็ยอมรับมา ข้าไม่หัวเราะเยาะท่านหรอก”
