ตอนที่ 97 จูบอีกครั้ง
โม่หันมองรอยยิ้มยั่วยวนของเธออย่างใจหาย เธอเริ่มอีกแล้ว
“เธอตื่นแล้วเหรอ”
ซย่าชิงอีส่งยิ้มให้เขาด้วยท่าทีว่าง่ายขณะที่นั่งบนโซฟา เอนตัวไปมาเหมือนกับกำลังจะล้มลงบนพื้น “มีเหล้าอีกไหมคะ ฉันอยากดื่มอีก!”
เขาประคองเธอพลางมุ่นคิ้ว ให้เธอพิงตัวกับไหล่ของเขา “ดื่มไปนิดเดียวทำเธอเมาได้ขนาดนี้เลยสินะ”
เธอซบลงบนอกของเขาแล้วยกมือโอบรอบคออีกฝ่าย ขยับตัวเข้าแนบชิด “ฉันอยากดื่มอีก”
โม่หันดึงมือเธอออก พูดอย่างหมดความอดทน “พี่จะพูดอีกครั้งนะ เธอคิดว่าพี่ไม่กล้าโยนเธอออกจากบ้านคืนนี้เหรอ”
“ไม่ค่ะ” เธอทำเพียงโปรยยิ้มมาให้ทั้งที่ยังไม่ปล่อยมือ
เขาอุ้มเธอขึ้นพาดบ่า ปล่อยให้เธอพูดจาเพ้อเจ้อกับตัวเอง มุ่นหน้าขณะที่อุ้มเธอออกมา ตั้งใจจะซื้อยาแก้เมาค้างให้เธอก่อนจะพาเธอกลับบ้านไปนอนดีๆ
โฒ่หันพาเด็กสาวมาที่รถ ทว่าเธอเริ่มขัดขืนใหม่อีกครั้งหลังเขาบังคับให้เธอเข้าไปข้างในตัวรถ
“ฉันจะขี่จักรยานกลับค่ะ!”
“จะมาขี่จักรยานอะไร เข้าไปนั่งในรถเร็วๆ เลย” โม่หันดึงมือของเธอ
ซย่าชิงอีสะบัดมือเขาออกก่อนส่ายหน้า “ไม่ค่ะ ฉันแค่อยากขี่จักรยาน”
เขาถอนหายใจ จับมือของเธอแรงขึ้นขณะที่ใช้อีกมือเปิดประตูรถแล้วบังคับให้เธอเข้าไปนั่งด้านข้างคนขับก่อนปิดประตู รีบเดินอ้อมมาทางที่นั่งคนขับทันที
ทว่ายังไม่ทันได้เข้ามานั่งในรถให้เรียบร้อย เธอก็เปิดประตูรถหนีออกไป
“เธอจะทำอะไรน่ะ!” เขาทำได้เพียงวิ่งตามเธอไป
เขาเห็นเธอวิ่งไปทางเด็กหนุ่มคนหนึ่งที่ปั่นจักรยานอยู่ข้างทาง กำลังจับจักรยานของเด็กหนุ่มไว้อย่างไม่ยอมปล่อยขณะมองตรงไปยังเจ้าของมัน
“ฉันอยากขี่จักรยาน!” ซย่าชิงอีมุ่ยหน้า
โม่หันที่รีบวิ่งตามมาเห็นว่าเด็กหนุ่มมองเธออย่างงุนงง “ขอโทษด้วย ผมขอโทษด้วยครับ น้องสาวของผมเธอเมาน่ะ อย่าถือสาเธอเลยครับ” เขาอธิบาย
“ฉันไม่ได้เมา! ฉันเมาเหรอ! พี่ไม่อนุญาตให้ฉันดื่มแม้ฉันจะอยากก็ตาม!” เด็กสาวเหลือบมองเขา กลัวว่าเด็กหนุ่มตรงหน้าจะไม่เชื่อเธอจึงหันหน้าไปหาเขาและอ้าปากพ่นลมหายใจใส่ “คุณไม่เชื่อฉันเหรอคะ ดมสิ”
โม่หันรู้สึกปวดหัวตุบขึ้นมาขณะที่ลากตัวเธอกลับ “เธอโวยวายเสร็จแล้วใช่ไหม ถ้าเสร็จแล้วก็กลับบ้านกันได้แล้ว”
“ไม่! ไม่ค่ะ! ฉันจะขี่จักรยาน!”
“เลิกเล่นได้แล้วน่า รีบกลับกันเถอะ”
ซย่าชิงอีไม่ยอมปล่อยจักรยานที่จับเอาไว้ “ไม่ค่ะ ฉันแค่อยากขี่จักรยาน! แป๊บเดียวก็ยังดีนะคะ!”
เขาถอนหายใจ ปวดหัวกับคำพูดของเธอ เขาไม่เคยเจอเรื่องแบบนี้มาก่อนในชีวิต เป็นเพราะแอลกอฮอล์บ้านั้น ถ้ารู้ว่าเธอจะเป็นแบบนี้หลังจากดื่มเข้าไป เขาจะระวังไม่ให้เธอแตะแอลกอฮอล์แม้แต่หยดเดียว
เด็กหนุ่มที่ยืนอยู่ด้านข้างมองท่าทีของโม่หันแล้วจึงเลื่อนสายตาไปมองซย่าชิงอีที่ทำท่าขอร้องอยู่ เขาใจอ่อนลงเล็กน้อย “เอาอย่างนี้ไหมครับ วันนี้ผมไม่รีบกลับบ้าน ถ้าเธออยากนั่งจักรยานจริงๆ คุณใช้จักรยานพาเธอกลับบ้านไปก็ได้ครับ ทิ้งที่อยู่ของคุณเอาไว้แล้วผมจะไปเอาจักรยานคืนพรุ่งนี้”
“ไม่ต้องหรอกครับ รบกวนคุณเปล่าๆ”
“ไม่รบกวนหรอกครับ ผมว่าคุณคงพาเธอกลับลำบากกว่าถ้าวันนี้เธอไม่ได้นั่งจักรยาน” เด็กหนุ่มยกยิ้ม เขาปล่อยมือออกจากจักรยานเมื่อเห็นว่าเธอจับจักรยานไว้แล้ว
ซย่าชิงอีส่งยิ้มกว้างทันที พุ่งตัวเข้ากอดคอและจูบเด็กหนุ่มตรงหน้าโดยที่อีกฝ่ายไม่ทันตั้งตัว
“ซย่าชิงอี!” โม่หันดึงตัวเธอกลับมา สีหน้าดูน่าหวาดกลัวในวินาทีถัดมาเหมือนจะฆ่าใครสักคนได้
ตอนที่ 98 เคล็ดลับการจูบ
โม่หันเอ่ยกับเด็กหนุ่มที่อยู่ในอาการตกตะลึง “ผมขอโทษด้วย เธอคงทำให้คุณกลัว เธอจะเป็นแบบนี้หลังจากดื่มน่ะครับ”
เขามองเธอและอดไม่ได้ที่จะยิ้มออกมา
โม่หันปล่อยให้เธออยู่อย่างนี้ไม่ได้อีกต่อไป เขาหยิบนามบัตรออกมาจากกระเป๋าและกล่าวขึ้น “วันนี้ขอบคุณมากนะครับ เราขอใช้จักรยานของคุณแล้วกันถ้าคุณไม่ว่าอะไร ผมจะเอาจักรยานไปคืนตามที่อยู่ที่คุณให้ไว้เองครับ แล้วก็จะจ่ายค่าชดเชยเพื่อแสดงความขอโทษกับคุณด้วย”
เด็กหนุ่มมีท่าทีเห็นอกเห็นใจเขาระหว่างที่บอกที่อยู่ของตัวเองกับโม่หันก่อนปล่อยให้อีกฝ่ายจากไปพร้อมกับเด็กสาวที่นั่งอยู่บนจักรยาน
โม่หันเหนื่อยสายตัวแทบขาดกับสิ่งที่เกิดขึ้นหลังจากที่เธอเมาขณะขี่จักรยานกลับมา ตอนนี้สิ่งที่ทำให้เขาสบายใจที่สุดคือการเห็นเธอกลับถึงบ้านอย่างปลอดภัยและเข้านอนดีๆ
น่าเสียดายที่ซย่าชิงอีไม่เข้าใจความคิดของเขา เธอหัวเราะคิกคักกับตัวเอง ขยับแขนขาเต้นไปมาไม่หยุดพร้อมเริ่มบ่นพึมพำเบาๆ
โม่หันกลัวว่าเธอจะตกลงไปเลยเอ่ยเตอน “อยู่นิ่งๆ หน่อย เกาะพี่ไว้ดีๆ สิ”
ซย่าชิงอีกระชับแขนกอดเอวเขาแน่นทันที ศีรษะซบลงบนแผ่นหลัง มือของเขาเกือบสั่นด้วยความตกใจจากการกระทำของเธอจนทำให้จักรยานเซไป
“พี่ชอบไหมคะ” เธอเริ่มพูดกับเขา
โม่หันขี่จักรยานต่อไปอย่างไม่สนใจเธอ
“พี่ชอบไหมคะ!” เธอขยับตัวไปมาพลางขึ้นเสียงถาม
“อะไรล่ะ” เขารำคาญเล็กน้อย
“จูบนั่นไง” เด็กสาวหัวเราะเบาๆ
เขาอึ้งไปกับคำถามจนต้องหยุดรถกะทันหัน ซย่าชิงอีชนเข้ากับแผ่นหลังของเขา เขานิ่งเงียบก่อนจะเริ่มขี่จักรยานออกไปอีกครั้ง
“พูดอะไรหน่อยสิคะ พี่ชอบมันไหม”
เขารู้ว่าไม่ควรไปถือสาอะไรกับคนเมา หากแต่เขาก็ตอบกลับไปเสียงเรียบ “นั่นน่ะไม่เรียกว่าจูบหรอกนะ”
“พี่กำลังว่าฉันจูบไม่เป็นงั้นเหรอคะ!” เธอตอบกลับน้ำเสียงจริงจังอย่างโมโห ส่ายหัวไปมาทั้งที่ยังลืมตาเพียงครึ่งเดียว จนไม่อยากจะเชื่อว่าเธอจะจริงจังได้ขนาดนี้
เขาส่ายหน้าอย่างไม่อยากจะพูดอะไรออกมาอีก ปล่อยให้อีกฝ่ายบ่นเขาอยู่ข้างหลังโดยไม่สนใจสิ่งใด ขณะที่เขาขี่จักรยานไปข้างหน้าต่อไปเงียบๆ
โชคดีที่เธอผล็อยหลับไปบนหลังของเขาเมื่อมาถึงบ้าน เขาไม่กล้าปลุกเธอจึงช้อนตัวอุ้มเด็กสาวในท่าเจ้าหญิงเบาๆ แทน จากนั้นก็ค่อยๆ อุ้มเธอเข้าบ้านอย่างทุลักทุเลและวางร่างของเธอลงบนเตียงได้ในที่สุด
โม่หันหอบเบาๆ พลางจ้องใบหน้าไร้พิษภัยของเธอยามที่นอนหลับ ในที่สุดวันนี้ก็จบลงเสียที
ชายหนุ่มไม่รู้ว่าเธอจะทำหน้าอย่างไรเมื่อตื่นขึ้นมาพรุ่งนี้และจำเรื่องที่เกิดขึ้นได้
เขาไม่อยากจะคิดไปไกลนัก สิ่งที่อยากทำตอนนี้คือการนอนพักผ่อนให้สบายตัวมากกว่า
เช้าวันถัดมา โม่หันเพิ่งสังเกตว่าภายในบ้านช่างเงียบสงัดหลังจากตื่นขึ้นมาอาบน้ำแต่งตัวเรียบร้อยแล้ว เงียบเกินไปจนน่ากลัวเล็กน้อย
เขาเดินไปเคาะประตูห้องของซย่าชิงอีแต่ไม่มีเสียงตอบกลับมา เมื่อผลักประตูเข้าไปก็เห็นเธอนอนอยู่บนเตียงและมีผ้าห่มคลุมศีรษะเธออยู่
เผยให้เห็นเรียวขาเล็กขาวที่โผล่พ้นผ้าห่มซึ่งคลุมร่างกายส่วนบนไว้ มองไม่เห็นแม้แต่ใบหน้า ขณะที่ผ้าห่มที่ถูกทับไว้ม้วนไปมาอย่างไร้ทิศทางจนทำให้คนมองอย่างเขากังวลว่าเธอจะหายใจไม่ออก
