จอมนางข้ามพิภพ บทที่632 เขาคิดถึงเจ้า
เหอหลี่เก๋อได้ยินเช่นนี้ ก็กลัวจนคุกเข่าลงกับพื้น”จี๋ญ่าข้าผิดไปแล้ว เจ้าได้โปรดปล่อยข้าไปด้วย ข้ายังไม่อยากตาย ข้าก็แค่ชอบฮูเอ๋อเลี่ย ดังนั้นจึงสับสนไปชั่วขณะ ครั้งนี้ได้โปรดเจ้าปล่อยข้าไปด้วย ต่อไปข้าไม่กล้าอีกแล้ว!”
เมื่อลุงเหอเห็นเข้า ก็คุกเข่าลงเช่นกัน”จี๋ญ่า เจ้าได้โปรดเห็นแก่ที่ข้าวิ่งไปหาหมอตำแยมาทำคลอดให้เจ้าตั้งหลายสิบไมล์นั้น เจ้ายกโทษให้เหอหลี่เก๋อครั้งหนึ่งเถอะ จะฆ่าก็ฆ่าข้าเอง ข้าผิดต่อเจ้าเอง ที่ปล่อยให้นางทำเรื่องสารเลวเช่นนี้ออกมา!”
หยุนถิงขมวดคิ้ว ตอนนั้นนางคลอดยาก ตัวเองหมดสติไป และหมอในเผ่าก็ไม่มีวิธี ในคืนที่ฝนตกนั้นเป็นลุงเหอที่ขับรถม้าหลายสิบไมล์ไปหาหมอตำแยมา
“ข้าเป็นคนที่มีบุญคุณต้องทดแทน มีแค้นต้องชำระ ตอนนั้นลุงเหอเป็นคนไปหาหมอตำแยมาช่วยชีวิตข้ากับลูกไว้จริง ดังนั้นวันนี้ข้าจึงปล่อยพวกเจ้าไปครั้งหนึ่ง หากมีอีกครั้งหนึ่งข้าจะให้ทั้งชีวิตนี้ของเจ้าเจ็บปวดจนยิ่งกว่าตายสักอีก เสี่ยวเทียนกับเสี่ยวเหยียนคือความอดทนสุดท้ายของข้า ใครก็ห้ามทำร้ายพวกเขา!” หยุนถิงทำเสียงเชอะ
เหอหลี่เก๋อถอนหายใจด้วยความโล่งอก และนั่งลงบนพื้นอย่างอ่อนปวกเปียก
“ขอบคุณเจ้านะจี๋ญ่า” ลุงเหอกล่าวขอบคุณ
“ท่านพี่ ไปพักผ่อนที่กระโจมของข้าเถอะ” หยุนถิงหันไปมองจวินหย่วนโยว
“อืม” รั่วจิ่งเข็นจวินหย่วนโยวออกไป หลิงเฟิงที่อยู่ด้านหลังอุ้มเสี่ยวเหยียนไว้ ท่านลั่วอุ้มเสี่ยวเทียนเอาไว้ ยังมีหลงยีและคนอื่นๆล้วนตามไป ส่วนองครักษ์ลับคนอื่นก็กระจัดกระจายไปรอบๆ โดยทำหน้าที่แอบปกป้องอยู่ในที่ลับ
เมื่อลุงเหอเห็นพวกเขาจากไป ดึงเหอหลี่เก๋อแล้วจากไปอย่างเร็ว ราวกับว่ากลัวหยุนถิงจะกลับคำ
ป้าซางก็ตกใจกลัวเช่นกัน แต่เมื่อเห็นเสี่ยวเทียนปลอดภัยนางก็โล่งใจแล้ว ป้าซางรีบพาคนไปเตรียมอาหารทันที สามีของจี๋ญ่าส่งของให้ชนเผ่าเยอะขนาดนั้น แถมยังไม่ถือสากับตัวเอง นางต้องเตรียมอาหารให้ดี
ภายในกระโจมไม่ได้ใหญ่มากนัก แต่ตกแต่งได้อย่างอบอุ่น ห้อยของที่เด็กชอบไว้มากมาย
ท่านลั่วและหลิงเฟิงวางเด็กไว้บนผ้าพรม หยุนถิงก็ห่มผ้านวมให้พวกเขาอย่างอ่อนโยน
จวินหย่วนโยวมองดูทุกสิ่งในกระโจม ก็ยิ่งโทษตัวเองมากขึ้น”ถิงเอ๋อร์ สองปีนี้ลำบากเจ้าแล้ว อยู่แต่ในกระโจมเล็กๆเช่นนี้”
“ไม่ลำบากเลย แม้ว่านกกระจอกจะตัวเล็กแต่ก็มีอวัยวะภายในครบทั้งห้า เพียงพอสำหรับข้ากับเสี่ยวเทียนเสี่ยวเหยียนนอนแล้ว” หยุนถิงอธิบาย
ขณะที่พูด จวินเสี่ยวเหยียนก็ตื่นขึ้นมา ลืมตาขึ้นและเห็นในห้องมีผู้คนมากมายเช่นนี้ นังหนูรู้สึกกลัวเล็กน้อย”ท่านแม่ ท่านแม่—–”
หยุนถิงรีบวิ่งไปกอดจวินเสี่ยวเหยียนทันที”แม่อยู่นี่ นี่คือพ่อ เขาคิดถึงเจ้า มารับพวกข้ากลับบ้าน”
จวินหย่วนโยวมองดูลูกสาวที่ตื่นมา ก็ตื่นเต้นจนเหงื่อไหลเต็มมือ นังหนูมีหน้าตาที่สวยงาม คิ้วและดวงตางดงามดั่งภาพวาด เป็นหยุนถิงตัวน้อยชัดๆ น่ารักยิ่งนัก
เพียงแต่ว่านางเห็นตัวเองครั้งแรก จะไม่ชอบตัวเองหรือไม่ จะปฏิเสธตัวเองหรือไม่ จะ——-ในใจของจวินหย่วนโยวคิดความเป็นไปได้อย่างนับไม่ถ้วน แต่ทันใดนั้นก็ได้ยินเสียงของจวินเสี่ยวเหยียนดังขึ้น
“ท่านแม่ กลัวกลัว”
“เสี่ยวเหยียนไม่กลัว เขาคือพ่อ คนเหล่านี้ล้วนคือคนของพ่อ คือครอบครัวของพวกข้า” หยุนถิงอธิบาย
“จวิ้นจู้น้อยอย่ากลัวไปเลย ข้าคือรั่วจิ่ง ลุงสามารถพาท่านไปกินของอร่อยและสนุกได้ ดูสิลุงต่อยให้เจ้าดู” รั่วจิ่งพูดจบก็เริ่มต่อสู้
แต่จวินเสี่ยวเหยียนก็ร้องไห้ออกมาทั้งน้ำตา จวินหย่วนโยวมองไปอย่างแรง”ออกไป!”
รั่วจิ่งทำหน้าอย่างไร้ความผิดและน้อยใจ”ข้าแค่อยากทำให้จวิ้นจู้น้อยดีใจ”
“ไอ้โง่ จวิ้นจู้น้อยเป็นเด็กผู้หญิงตัวเล็กๆ จะชอบต่อยมวยได้ยังไง” หลิงเฟิงกลอกตาใส่เขา
“ไปเอาของที่ข้าเตรียมไว้มา!” จวินหย่วนโยวพูด
“ขอรับ!” รั่วจิ่งรีบไปเอาทันที แต่ไม่กล้าเข้ามาในกระโจม ให้หลงยีเอาเข้ามา
จวินหย่วนโยวเปิดกระเป๋าและหยิบของเล่นทั้งหมดในข้างในออกมา จวินเสี่ยวเหยียนก็หยุดร้องไห้ทันที และชี้ไปที่ของเล่นบางด้วยความอยากประหลาดใจ”เอา เอา!”
จวินหย่วนโยวยื่นให้ทันที จวินเสี่ยวเหยียนรับมาและเริ่มเล่น และไม่ร้องไห้หัวเราะคิคิทันที
รอยยิ้มนี้ ปลุกให้จวินเสี่ยวเทียนตื่น เจ้าตัวเล็กขยี้ตาที่ง่วงนอนแล้วมองไปรอบๆ และในที่สุดสายตาก็หยุดลงที่จวินหย่วนโยว”พ่อ อุ้ม!”
จวินหย่วนโยวรู้สึกตื่นเต้นมาก และรีบให้หลิงเฟิงเข็นตัวเองไปทันที ยื่นมืออุ้มจวินเสี่ยวเทียนไว้ในอ้อมแขน
เมื่อจวินเสี่ยวเหยียนเห็น ก็เลียนแบบพี่ชาย”พ่ออุ้ม!”
เสียงนี้ ทำเอาใจทั้งดวงของจวินหย่วนโยวอบอุ่นยิ่งนัก มืออีกครั้งหนึ่งก็อุ้มจวินเสี่ยวเหยียนมา
แม้ว่าเด็กน้อยทั้งสองจะไม่หนัก แต่ก็ไม่ได้เบาเหมือนกัน มือของจวินหย่วนโยวระมัดระวังยิ่งนัก กลัวว่าจะทำให้พวกเขาตกลงมา เมื่อเห็นลูกชายและลูกสาวในอ้อมแขน จวินหย่วนโยวก็หัวเราะเบาๆ
ยากนักที่หลงยีและคนอื่น ๆ จะเห็นซื่อจื่อมีความสุขเช่นนี้ ต่างก็ปลื้มใจยิ่งนัก คิดไม่ถึงว่าซื่อจื่อกับเด็กๆจะรู้จักกันได้เร็วขนาดนี้ ต่างก็ถอยออกไปอย่างรู้ตัว
ซื่อจื่อและซื่อจื่อเฟยไม่ได้เจอกันมาสองปี คงมีเรื่องต้องพูดคุยกันเยอะมาก ดังนั้นพวกเขาไม่รบกวนดีกว่า
นอกกระโจม รั่วจิ่งเห็นซื่อจื่อยิ้มไม่หยุด และบ่นว่า “ทำไมข้าถึงรู้สึกว่าซื่อจื่อยิ้มเหมือนคนโง่ ก็แค่ได้อุ้มลูกเองไม่ใช่หรือ จำเป็นต้องขนาดนั้นเลยหรือ？”
“ซื่อจื่อ รั่วจิ่งบอกว่าท่านยิ้มเหมือนคนโง่” หลงซานจงใจตะโกนเสียงดัง
จวินหย่วนโยวเหลือบมองมาอย่างเย็นชา รั่วจิ่งตัวสั่นด้วยความตกใจ”ซื่อจื่อ ข้าไม่ได้พูด ข้าไปเอาของให้ซื่อจื่อน้อย” หลังจากพูดจบก็วิ่งหนีไปอย่างเร็ว
หยุนถิงรู้สึกขบขันกับเขา”สองปีแล้ว รั่วจิ่งก็ยังอารมณ์ร้อนเช่นนี้อยู่”
“เขาหรือ เกรงว่าตลอดชีวิตก็คงเปลี่ยนไม่ได้แล้ว” จวินหย่วนโยวทำเสียงเชอะ
“พ่อ งาม งาม” จวินเสี่ยวเหยียนจ้องมองใบหน้าของจวินหย่วนโยว และยื่นมือเล็กๆของนางไปเพื่อสัมผัสจับแก้มของจวินหย่วนโยว
“พ่องามที่สุดแล้ว” จวินเสี่ยวเทียนก็กล่าวตาม
จวินหย่วนโยวรู้สึกขบขันกับเด็กทั้งสอง”พวกเจ้าก็งามเช่นกัน งามที่สุดแล้ว”
เมื่อเห็นเขาอุ้มลูกทั้งสอง ในที่สุดหยุนถิงก็โล่งใจสักที
นาทีนี้ นางรอมาสองปี ในที่สุดครอบครัวก็ได้อยู่อย่างพร้อมหน้าพร้อมตากันสักที
“ท่านพี่ ข้าอยากถูกอุ้มด้วย!” หยุนถิงจงใจเดินไปแกล้งเขา
จวินหย่วนโยวอุ้มเด็กไว้ในมือข้างละคน ลำบากเล็กน้อย แต่ก็อุ้มเด็กและหยุนถิงไว้ในอ้อมแขนพร้อมกัน
แม้ว่าจะเอื้อมไม่ค่อยถึง แต่กลับอบอุ่นยิ่งนัก
