จอมนางข้ามพิภพ – บทที่ 694 ข้ารอท่านอยู่เสมอ

จอมนางข้ามพิภพ บทที่694 ข้ารอท่านอยู่เสมอ

“พ่อบ้าน ให้คนไปเตรียมงานเลี้ยงโดยเร็ว คืนนี้ฉลองกันสักหน่อย!” จวินหย่วนโยวกล่าว

“ขอรับ!” พ่อบ้านรีบออกไปอย่างยิ้มแย้ม

เมื่อเห็นคนอื่นต่างก็มาดูจวินซื่อจื่อน้อยกับจวิ้นจู่น้อย ต่างก็ดีใจยิ่งนัก ดีมากเลย จวนซื่อจื่อมิได้ครึกครื้นเช่นนี้มาหลายปีแล้ว

ต่างแต่ซื่อจื่อเฟยเกิดเรื่อง ทั่วทั้งจวนซื่อจื่อก็เต็มไปด้วยความอึมครึม โศกเศร้า เป็นเวลากว่าสองปีเต็มๆ ตอนนี้ซื่อจื่อเฟยกลับมาแล้ว แถมยังพาลูกสองคนกลับมาด้วย ซึ่งทำให้บรรยากาศของจวนซื่อจื่อเปลี่ยนไปอย่างมากเลยในทีเดียว

“ยังมัวยืนทำอะไรกัน รีบไปหลังครัวทำของกินให้จวินซื่อจื่อน้อยพวกเขาสิ” พ่อบ้านเร่ง

“ได้เลย!” คนรับใช้เต็มไปด้วยความกระตือรือร้น และตรงไปที่หลังครัว

“ซื่อจื่อเฟย!” ม่อเซิงตะโกนอย่างตื่นเต้น น้ำตาไหลอาบแก้ม ในมือยังถือช้อนไว้หนึ่งอัน

หยุนถิงมองดูเขา สองปีไม่เจอ ม่อเซิงสูงขึ้นเยอะมาก ใบหน้าดูหล่อมากขึ้น ผิวก็ขาวใสขึ้น

ในขณะนี้ เขากำลังร้องไห้อย่างเงียบๆ ให้กับหยุนถิง ทำเอาหยุนถิงทุกข์ใจยิ่งนัก รีบเข้าไปกอดม่อเซิง

“ร้องไห้ทำไม ข้ากลับมาแล้วนี่นา ข้าสบายดี”

“ซื่อจื่อเฟยท่านยังมีชีวิตอยู่ดีมากเลย ข้ารู้ว่าท่านต้องกลับมาอย่างแน่นอน ข้ารอท่านอยู่เสมอ” ม่อเซิงน้ำตาไหลอย่างเศร้าโศก

จวินเสี่ยวเทียนกับจวินเสี่ยวเหยียนเห็นแม่กอดคนอื่น ก็รีบวิ่งมา “ท่านแม่ กอด!”

จากนั้นหยุนถิงจึงค่อยปล่อยม่อเซิง “ม่อเซิง นี่คือเสี่ยวเทียน เสี่ยวเหยียน คนนี้คือพี่ม่อเซิง ต่อไปก็เป็นพี่ชายของพวกเจ้า!”

เมื่อฟังการแนะนำของหยุนถิงแล้ว น้ำตาของม่อเซิงก็หลั่งออกมา

ตั้งแต่วินาทีที่ซื่อจื่อเฟยช่วยชีวิตเขา ก็ไม่เคยดูหมิ่นเขามาก่อนเลย นางไม่พูดตัวเองก็ดูออก แต่นางกลับแนะนำอย่างเคร่งขรึมเช่นนี้ ยังบอกว่าตัวเองเป็นพี่ชายของพวกเขา ม่อเซิงซษบซึ้งยิ่งนัก

ในขณะนี้ เขาสาบานในใจว่าจะดูแลจวินซื่อจื่อน้อยกับจวิ้นจู่น้อยเป็นอย่างดีไปตลอดชีวิต จะปกป้องด้วยชีวิตของตัวเอง

หลายปีต่อมา ทั้งสี่แว่นแคว้นเกิดกระแสคลื่นโหมซัดสาด กองกำลังนับไม่ถ้วนจากแคว้นที่อยู่ฝั่งตรงข้ามทะเลหลั่งไหลเข้ามา จวนซื่อจื่อก็รุ่งเรืองและตกต่ำไปหลายครั้ง ม่อเซิงก็ได้ปกป้องพวกเขาอย่างสุดความสามารถเหมือนที่สาบานไว้ในวันนี้

“พี่ชาย พี่ชาย!” จวินเสี่ยวเหยียนตะโกนอย่างมีความสุข

ม่อเซิงตื่นเต้นจนไม่รู้จะพูดอะไรดี ดังนั้นจึงได้แต่พยักหน้าอย่างแรง

“เสี่ยวเหยียนชอบเจ้ามาก ไปเล่นกับพวกเขาเถอะ” หยุนถิงกล่าว

“ขอรับ!” ม่อเซิงพาเด็กน้อยทั้งสองไปเล่น

“ม่อเซิงเป็นเด็กดี สองปีนี้รอเจ้าอยู่ในจวนซื่อจื่อมาโดยตลอด การบ้านก็ทำได้ขยันและพยายามกว่าในอดีต” จวินหย่วนโยวกล่าว

“คนที่ข้าเลือกนะ ไม่เลวแน่นอนอยู่แล้ว”

“พี่ใหญ่ พี่ใหญ่!” หยุนซูกับซูชิงโยวเดินเข้ามา ในอ้อมแขนของซูชิงโยวยังอุ้มเด็กอายุเจ็ด แปดเดือนไว้

“พี่ใหญ่เจ้ากลับมาแล้วดีมากเลย ข้าได้ยินข่าวก็รีบมาเลย” หยุนซูตื่นเต้นจนขอบตาแดง

“ใช่นะสิหยุนถิง เจ้าไม่เป็นอะไรดีมากเลย สองปีนี้ทำเอาในบ้านเป็นห่วงแย่เลย” ซูชิงโยวก็ยิ่งดูกังวลยิ่งนัก

วันนี้นางอุ้มลูกไปหาหยุนซูที่ร้านปิ้งย่าง เมื่อได้ยินข่าว ทั้งสองก็รีบมาทันทีเลย

“อย่ากังวลไปเลย ข้าสบายดี นี่คือหลานชายตัวน้อยของข้า ขอข้าดูหน่อย เหมือนพี่ใหญ่มากเลย” หยุนถิงรับอุ้ม

ในขณะที่กำลังพูด หยุนไห่เทียนก็พาหยุนเสี่ยวลิ่วกับจิ่งไป๋วิ่งเข้ามา “ถิงเอ๋อร์!”

“พี่ใหญ่!” หยุนเสี่ยวลิ่วกับจิ่งไป๋ตะโกน แล้ววิ่งไปกอดหยุนถิง

“เสี่ยวลิ่ว จิ่งไป๋ พวกเจ้าสูงขึ้นไม่น้อยเลย ดีมาก!”

เด็กทั้งสองสูงกว่าเมื่อก่อนมาก ร่างกายก็แข็งแรงขึ้นไม่น้อย ผิวคล้ำและดูองอาจผึ่งผาย แค่ดูก็รู้ว่าปกติอยู่ในค่ายได้ฝึกฝนอย่างหนัก

“เจ้ากลับมาก็ดี กลับมาก็ดี!” หยุนไห่เทียนกล่าวอย่างตื่นเต้น

ตอนนั้นเห็นน้องสาวเกิดเรื่อง แต่เขาในฐานะพี่ใหญ่นี้กลับทำช่วยอะไรไม่ได้ หยุนไห่เทียนโทษตัวเองและรู้สึกผิดยิ่งนัก สองปีนี้ทุกครั้งที่เขาออกรบก็จะตามหาไปทั่ว ในที่สุดนางก็กลับมาอย่างปลอดภัยสักที

มีคนมาต่อเนื่องกัน จ้าวเคอกับฉินจิ้งอี๋ โม่หลานกับโม่ฉีเฟิงและเฉียวเย็นจือ ทุกคนที่มีความสัมพันธ์ที่ดีกับหยุนถิงต่างก็มากันหมด

หลังจากที่โม่ฉือชิงก็ได้กลับไปที่จวนของตัวเองอย่างโดยเฉพาะ หลังจากอาบน้ำและเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จ แต่ก็ได้พบกับหลีอ๋องโม่ฉือหานที่หน้าประตู

“พี่รอง ทำไมเจ้าไม่เข้าไป วันนี้หยุนถิงพวกเขากลับมากันหมดแล้ว แถมยังมีลูกสองคน โดยเฉพาะจวินเสี่ยวเหยียนสามารถจัดการกับฟู่อี้เฉินให้เขาตกใจกลัวจนวิ่งหนีไป ตลกยิ่งนัก! ”

โม่ฉือหานได้ยินว่าหยุนถิงกลับมาแล้ว ก็รีบพาบริวารมาทันที ทว่ามาถึงหน้าประตูกลับลังเลขึ้นมา

เมื่อนึกย้อนไปในอดีต จู่ ๆโม่ฉือหานก็รู้สึกว่าเท้าของเขาหนักมาก ไม่สามารถยกมันขึ้นได้

เมื่อได้ยินคำพูดของโม่ฉือชิง หัวใจที่เย็นชาของโม่ฉือหานก็ปวดร้าวยิ่งนัก “พวกเขามีลูกแล้วหรือ”

ก่อนหน้านี้หยุนถิงซ่อนได้ดี เว้นแต่บางคนที่มีความสัมพันธ์ดีมาก คนอื่นไม่รู้เลยว่านางท้อง

“ใช่ แฝดชายหญิง จวินเสี่ยวเทียนกับจวินเสี่ยวเหยียน เด็กน้อยทั้งสองน่ารักมาก เข้าไปดูพร้อมกันสิ” โม่ฉือชิงเสนอแนะ

“ไม่ต้องแล้ว เจ้าเข้าไปเถอะ ข้ายังมีเรื่องไปก่อนแล้ว!” โม่ฉือหานหันหลังและจากไป

“พี่รองแปลกยิ่งนัก” โม่ฉือชิงพึมพำเบา ๆ แล้วเดินตรงเข้าไป

ลานขนาดใหญ่เต็มไปด้วยผู้คน ล้วนมาแสดงความยินดีกับหยุนถิงที่นางกลับมา

“ฝ่าบาททรงเสด็จ!” เสียงที่แหลมของซูกงกงดังมา

ทุกคนมองไปที่ลานทันที เห็นฝ่าบาทใส่ชุดธรรมดาเดินเข้ามา ต่างก็ทำความเคารพทันที

“ทุกคนลุกขึ้นเถอะ ข้าได้ยินว่าหยุนถิงกลับมาแล้ว จึงมาดูโดยเฉพาะ” ฝ่าบาทตรัส

“ขอบคุณที่ฝ่าบาททรงห่วงใย หม่อมฉันสบายดีพ่ะย่ะค่ะ” หยุนถิงตอบ

ฝ่าบาทหันมองนาง หน้าตาดูงดงามกว่าเมื่อสองปีที่แล้ว หุ่นดี เมื่อเห็นเด็กสองคนที่ยืนอยู่ข้างนาง ก็ตกตะลึงยิ่งนัก

“นี่คือลูกทั้งสองของจวินหย่วนโยว？”

“ทูลฝ่าบาท ใช่พ่ะย่ะค่ะ!” จวินหย่วนโยวตอบ

“ดี ดี ตระกูลจวินมีผู้สืบถอดแล้ว เช่นนี้พ่อแม่ที่เสียไปแล้วของเจ้านั้นก็สามารถหลับอย่างสบายแล้ว” ฝ่าบาทปลื้มใจยิ่งนัก มองดูหน้าที่ประณีตของเด็กทั้งสอง ก็ชอบยิ่งนัก

กลางคืน ในลานขนาดใหญ่มีโต๊ะนับไม่ถ้วนวางเอาไว้ สุราและอาหารอร่อย อาหารรสเลิศ และของว่างที่มีเอกลักษณ์——

ทุกคนต่างโห่ร้อง กรี๊ด กินและดื่ม มีความสุขยิ่งนัก ทั่วทั้งลานเต็มไปด้วยเสียงหัวเราะของทุกคน

วันต่อมา หยุนถิงตื่นอีกทีก็เที่ยงแล้ว เมื่อคืนดื่มมากเกินไป ปวดหัวเล็กน้อย คิดว่าคงเป็นจวินซื่อจื่อที่อุ้มตัวเองกลับมา

นางพึ่งออกมา ก็เห็นหยุนเสี่ยวลิ่ววิ่งมาอย่างรีบร้อน “พี่ใหญ่แย่แล้ว จิ่งไป๋ถูกคนลักพาตัวไปแล้ว!”

“เกิดอะไรขึ้น?” สีหน้าของหยุนถิงตึงเครียด

“ข้ากับจิ่งไป๋คิดจะไปที่ค่ายทหาร แต่พวกข้าพึ่งเดินออกจากถนนสองแถวมา ก็เห็นม้าคลั่งพุ่งมา ข้ากับจิ่งไป๋หลบ

แต่เมื่อข้าได้สติกลับมาอีกที จิ่งไป๋ก็ไม่เห็นแล้ว ข้าถามผู้คนบนถนนทุกคนต่างก็บอกว่าไม่เห็น แต่ข้าพบสิ่งนี้บนพื้น

นี่คือจี้หยกที่จิ่งไป๋พกติดตัว เขาเคยบอกกับข้าไว้ นี่เป็นสิ่งที่แม่ขอวเขาเหลือไว้ให้เขา ตั้งแต่เกิดเขาก็ใส่ไว้แล้ว ดังนั้นข้าจึงสงสัยว่าจิ่งไป๋ถูกลักพาตัวไป

พี่ใหญ่เจ้าจะต้องช่วยเขานะ ปกติเจ้าหนูนี้เป็นคนที่ประพฤติตัวเรียบร้อย ไม่น่าล่วงเกินใคร” หยุนเสี่ยวลิ่วพูดทันที และยื่นจี้หยกนั้นมา

หยุนถิงรับมาและดูก็พบว่าเป็นของจิ่งไป๋จริงด้วย ก่อนหน้านี้นางยังเคยเห็นจิ่งไป๋ใส่อยู่เลย

“ไม่ต้องห่วง ข้าจะส่งคนไปตามหาเดี๋ยวนี้เลย! เจ้าอยู่ในจวนซื่อจื่อก่อน อย่าไปที่ค่ายทหาร ข้าจะไปปรึกษากับจวินซื่อจื่อหน่อยว่าจะทำอย่างไร” หยุนถิงให้หลงเอ้อส่งองครักษ์ลับไปตามหาทันที