จอมนางข้ามพิภพ บทที่732 คืนนี้เจ้านอนกับข้าเถอะ
ซูนฟั่งจึงค่อยรู้สึกตัว ด้วยสีหน้าที่เขินอายยิ่งนัก และมือที่ตื่นเต้นก็เกาหัวโดยไม่รู้ตัว “คุณหนูสาม ข้า ข้าไม่มีอะไรจะพูด ข้ายังมีเรื่องขอตัวก่อนแล้ว”
“เจ้าบอกกับพี่ใหญ่ว่ายอมสละชีวิตเพื่อแลกกับอิสระของข้า แต่ทำไมเจ้าถึงไม่กล้าบอกข้าต่อหน้าอย่างชัดเจน” หยุนซูถาม
ซูนฟั่งพูดจาสะเปะสะปะ “ข้าเป็นเพียงขอทาน ไม่คู่ควรกับคุณหนูสาม”
“แต่ข้าไม่สนใจเรื่องเหล่านี้เลย เมื่อครู่เจ้าก็บอกแล้วว่า ทั้งชีวิตก็จะไม่แต่งงานกับหญิงอื่น จริงหรือไม่？” หยุนซูถาม
ซูนฟั่งตกตะลึง คุณหนูสามหมายความว่าอย่างไร หรือว่านางก็?
เขาพยักหน้าอย่างเร่งรีบด้วยความตื่นเต้น “ที่ข้าพูดไปนั้นเป็นความจริง หากข้าโชคดีที่ได้แต่งงานกับคุณหนูสาม ชาตินี้และชาติหน้าของข้าก็จะไม่แต่งเมียน้อยโดนเด็ดขาด และยิ่งไม่มีวันชอบผู้หญิงคนอื่น”
หยุนซูได้คำตอบ ก็พอใจมาก และถามว่า “แล้วเจ้าชอบข้าตั้งแต่เมื่อไหร่?
แก้มของซูนฟั่งแดงในทันที “ตั้งแต่ครั้งที่เจ้าช่วยข้าไว้ ตอนนั้นข้านึกว่าข้าจะถูกตีตาย เจ้าเป็นคนมาช่วยข้าไว้ และยังให้ของกินกับข้า
ไม่ใช่ความซาบซึ้ง แต่เป็นการชอบ หรืออาจกล่าวได้ว่ารักแรกพบ ข้ารู้ว่าฐานะของตัวเอง ไม่คู่ควรกับเจ้า ดังนั้นึงแอบปกป้องเจ้าอย่างลับๆ
แม้ว่าเจ้าจะเป็นบุตรีอนุภรรยา แต่ก็แตกต่างจากบุตรีอนุภรรยาของตระกูลใหญ่และตระกูลร่ำรวยอื่น ที่เอาแต่เปรียบเทียบ ประจบสอพลอ และเอาใจบุตรีภรรยาหลวงและเมียหลวง
เพื่อบริหารจัดการร้าน เจ้าขยันทุ่มเท เรียนรู้อย่างจริงจัง ถึงกลางดึกแล้วก็ยังเรียนรู้ฝึกฝนอยู่ แต่เช้าตรู่ในวันรุ่งขึ้นก็ตื่นแต่เช้าและไปที่ร้าน ก็เพื่อจะเรียนรู้การบริหาร—–
ความพยายามและความทุ่มเทของเจ้า ข้าล้วนเห็นอยู่ในสายตา เจ้าไม่เสแสร้ง และพยายามเป็นตัวเอง ต่อให้จะทุ่มเท และเหนื่อยมากกว่าคนอื่นไปหลายเท่า เจ้าก็ไม่เคยสนใจ
เพียงเพื่อให้ตัวเองได้เรียนรู้และเป็นอะไรมากขึ้น และทำได้เยอะกว่าเดิม เพื่อแม่ของเจ้า เจ้าสามารถกล้ำกลืนความอัปยศมาตั้งหลายปี ดังนั้นข้านับถือเจ้ามาก และยิ่งเอ็นดูเจ้า
คุณหนูสาม แม้ข้าจะเป็นเพียงขอทาน แต่ด้วยความพยายามของข้าเอง ข้าได้กลายเป็นเจ้าสำนักของเมืองหลวง มีลานแห่งหนึ่ง และร้านค้าอีกสองสามร้าน
พ่อแม่ข้าตายเร็ว หากเจ้าอยากอยู่กับข้าจริง ก็จะไม่ขอทานกับข้าอย่างแน่นอน แม้ชีวิตอาจไม่ได้ดีเหมือนจวนตระกูลหยุน แต่ข้าจะดีกับเจ้าให้มากที่สุดที่ข้าทำได้ ต่อไปข้าจะฟังเจ้าทั้งหมด”
ซูนฟั่งพูดทุกคำที่อยู่ในใจออกมาหมด พูดจาสะเปะสะปะ และตื่นเต้นเล็กน้อย แต่หยุนซูเข้าใจแล้ว
“หากเจ้ารับรองได้ว่ามีเพียงข้าผู้เดียว และไม่แต่งเมียน้อยทั้งชีวิต เช่นนั้นข้าก็ยอมลองคบหากับเจ้าดู” หยุนซูรวบรวมความกล้าหาญทั้งหมดและพูด
นางรู้ว่าผู้หญิงควรสงวนตัว การแต่งงานควรเป็นไปตามคำสั่งของพ่อแม่และการชักนำของแม่สื่อ แทนที่จะแต่งงานกับชายที่มีอำนาจและตระกูลใหญ่ที่ตัวเองไม่ชอบ ยังไม่ดีกว่าแต่งงานกับขอทานเลย อย่างน้อยในใจและสายตาของเขานั้นมีเพียงตนเอง
อำนาจและฐานะย่อมดี แต่ก็ยากที่จะเทียบกับใจของคนคนหนึ่งได้
ซูนฟั่งตื่นเต้นมากจนไม่อยากเชื่อ “คุณหนูสาม เจ้าหมายความว่ายอมให้โอกาสข้าหรือ？”
“อืม”
“ดีมาก ดีมากเลย!” ซูนฟั่งรู้สึกตื่นเต้นจนน้ำตาไหล หลังจากร้องไห้เสร็จก็รู้สึกว่าไม่ดี “แต่เช่นนี้ก็คงต้องทำให้เจ้ารู้สึกน้อยอกน้อยใจแล้ว”
“น้องสาวข้าย่อมจะได้รับความน้อยอกน้อยใจมิได้ ข้าดูคนไม่ดูที่ประวัติ ดูเพียงความสามารถและความขยัน ในเมื่อเจ้าเป็นเจ้าสำนักแห่งเมืองหลวงของสำนักขอทาน คิดว่าก็ต้องเชี่ยวชาญในด้านการส่งข่าวสินะ
ในเมื่อเช่นนี้ ข้าจะมอบหอชิงเฟิงให้เจ้าบริหารจัดการเป็นเวลาหนึ่งปี หากภายในหนึ่งปีนี้เจ้าสามารถบริหารจัดการได้ดีมาก และทำให้ทุกคนเลื่อมใสอย่างสุดจิตสุดใจต่อเจ้าได้ เช่นนั้นต่อไปเจ้าก็เป็นผู้นำของหอชิงเฟิง
ฐานะนี้คู่ควรกับซูเอ๋อร์ของข้า เป็นลูกเขยของตระกูลหยุนก็จะไม่เสียหน้าพ่อข้า
แม้ว่าพ่อข้าจะไม่สนใจเรื่องพวกนี้ แต่จะยังไงเขาก็เป็นหยุนเฉิงเซี่ยงของแคว้นต้าเยียน หากให้คนรู้เข้าว่าเขาเลือกขอทานมาเป็นลูกเขย แน่นอนว่าก็ต้องโดนเยาะเย้ย” หยุนถิงบอกแผนของตัวเองออกมา
“หอชิงเฟิง เป็นจุดติดต่อของกองทัพขนหงส์ในเมืองหลวงไม่ใช่หรือ ซื่อจื่อเฟยจะให้ข้ารับมือจริงหรือ?” ซูนฟั่งรู้สึกตื่นเต้นมาก
เขารับผิดชอบด้านข่าวกรองของเมืองหลวง แน่นอนว่าก็ไม่รู้สึกแปลกหน้ากับหอชิงเฟิงอยู่แล้ว เพียงแต่ว่าไม่เคยกล้าที่จะไปสืบดูเลย รู้เพียงว่านั่นเป็นกำลังของซื่อจื่อเฟย
“ถูกต้อง ข้าฝากอนาคตของกองทัพขนหงส์ไว้กับเจ้า หวังว่าเจ้าจะไม่ทำให้ข้าผิดหวัง!” หยุนถิงกล่าวอย่างเคร่งขรึม
“ทำไม ซื่อจื่อเฟยท่านไม่กลัวว่าข้าจะหักหลังหรือทำไม่ได้หรือ?” ซูนฟั่งมองอย่างไม่น่าเชื่อ
กองทัพขนหงส์เป็นกำลังที่แม่ของซื่อจื่อเฟยเหลือเอาไว้ อาจกล่าวได้ว่าเป็นเพียงกำลังเดียวที่เหลืออยู่ของฝ่ายแม่ นางไม่ได้มอบให้กับจวินซื่อจื่อ และยิ่งไม่ได้ให้คนของจวินซื่อจื่อมารับมือต่อ แต่กลับให้ตัวเองคนนอกคนหนึ่งนี้มารับมือ ซึ่งทำให้ซูนฟั่งตกตะลึงและเหนือการคาดหมายยิ่งนัก
“หากข้าจะหักหลังหรือทำไม่ได้ กล่าวได้เพียงว่าเจ้ารักหยุนซูไม่มากพอ หากเป็นเช่นนั้น ข้าก็ไม่จำเป็นต้องเก็บเจ้าไว้แล้ว!” น้ำเสียงเย็นชาของหยุนถิง โหดเหี้ยมยิ่งนัก
ซูนฟั่งเองก็เข้าใจว่า หากเขารับมือหอชิงเฟิงก็เท่ากับว่าได้ควบคุมกำลังในที่ลับของซื่อจื่อเฟย หากทรยศผลที่ตามมาก็สถานการณ์ที่เลวร้ายจนไม่อาจคิด
“ข้ายอม ข้ายอมที่จะลองดู ข้าจะไม่หักหลังซื่อจื่อเฟย หากมีวันนั้นจริง ไม่ต้องให้ซื่อจื่อเฟยลงมือ ข้าจะฆ่าตัวตายเอง!” ซูนฟั่งรับประกัน
“ดี มีความหยิ่งในศักดิ์ศรี!” หยุนถิงพูดและหยิบป้ายจากข้างเอวมาแล้วโยนไป “จากนี้ไป เจ้าก็คือผู้นำของหอชิงเฟิง!”
“ขอบคุณซื่อจื่อเฟย คุณหนูสามเจ้ารอข้าหนึ่งปี หลังจากหนึ่งปี ข้าจะเอาเกี้ยวใหญ่แปดเกี้ยวมารับเจ้าอย่างมีหน้ามีตาอย่างแน่นอน!” ซูนฟั่งรับประกันอย่างเคร่งขรึม
“อืม ข้ารอเจ้า!” หยุนซูตอบ
ซูนฟั่งหันหลังและจากไป เอาป้ายไว้แล้วไปที่หอชิงเฟิง
“คืนนี้เจ้านอนกับข้า พวกข้าสองพี่น้องไม่ได้พูดคุยกันดีๆมานานแล้ว” หยุนถิงกล่าว
“ดีเลย ทว่าซื่อจื่อพี่เขยและลูก ๆจะอยู่ได้หรือ？” หยุนซูถามอย่างเป็นห่วง
“ยัยหนูน้อยทั้งสองติดพี่เขยเจ้ามาก เขาสามารถจัดการได้ด้วยตัวเอง” หยุนถิงพูดกับจวินหย่วนโยว และไปที่ห้องข้างๆกับหยุนซู
เช้าวันรุ่งขึ้น หยุนซูกินข้าวเช้าเสร็จก็ไปที่ร้านเนื้อย่างเลย
“ถิงเอ๋อร์ เจ้าจะให้หยุนซูแต่งกับขอทานนั้นจริงหรือ？” จวินหย่วนโยวถาม
“นี่เป็นทางเลือกของนางเอง ดังนั้นข้าให้เวลาพวกเขาหนึ่งปี หากนางเปลี่ยนใจหรือเกิดอะไรที่ไม่คาดคิด ก็ยังมีเวลาเสียใจภายหลัง” หยุนถิงตอบ
จวินหย่วนโยวพอใจเป็นอย่างยิ่ง “ถิงเอ๋อร์คิดได้รอบคอบดีแฮะ ไม่นานก็จะถึงสิ้นปีแล้ว เจ้ามีความคิดอะไร？”
“ไม่มีความคิดใด ตราบใดที่ครอบครัวของพวกข้าได้อยู่ด้วยกัน ปลอดภัยมีความสุขก็เพียงพอแล้ว อย่างอื่นก็ล้วนไม่สำคัญอีกเลย!” หยุนถิงตอบ
จวินหย่วนโยวโอบกอดหยุนถิงไว้ในอ้อมแขน “ใช่ ครอบครัวได้อยู่ด้วยกันก็ดีที่สุดแล้ว”
ในไม่ไกลนัก มีเสียงที่น่ารำคาญดังขึ้น “หลงเอ้อ เจ้าจะหลบข้าถึงเมื่อไหร่ ข้าทำให้เจ้ารู้สึกรังเกียจเช่นนี้เลยหรือ?
เป่ยจิงจิงจ้องมาด้วยความโกรธ นางรู้ว่าวันนี้เป็นวันเกิดของลูกชายและลูกสาวของหยุนถิง ดังนั้นจึงเลือกของขวัญและส่งมาให้ตั้งแต่เนิ่นๆแล้ว แต่รอไปตั้งหนึ่งวันถึงจะได้เจอกับหลงเอ้อ แน่นอนว่าเป่ยจิงจิงก็ต้องไล่ตามเขาอยู่แล้ว?
“องค์หญิงสี่ ท่านชอบข้าตรงไหน ข้าเปลี่ยนก็ได้？” หลงเอ้อกล่าวอย่างไร้คำพูด
เขาไม่เข้าใจเลย ก่อนหน้านี้เขากับเป่ยจิงจิงเจอกันและทะเลาะกันอย่างจบไม่สวย เขาถีบนางกระเด็นออกไป นางจะชอบตัวเองได้อย่างไรกัน
