จอมนางข้ามพิภพ บทที่ 821 เขาไม่ใช่คนที่เจ้าจะแตะต้องได้
“ห้ามเสียมารยาท เขาไม่ใช่คนที่เจ้าจะแตะต้องได้!” วี่รั่วยีแค่นเสียงเย็น
“แต่คุณหนูใหญ่ เขาปฏิเสธท่านเช่นนี้ ช่างไม่รู้จักที่ต่ำที่สูงเอาเสียเลย” หรงเอ๋อร์พูดอย่างไม่พอใจ
“หุบปาก หากเขารับปากโดยง่ายแล้ว ข้ากลับจะดูถูกเขา ต่อไปอย่าพูดถึงเรื่องนี้อีก และห้ามเจ้าทำสิ่งใดโดยพลการด้วย หาไม่ให้ข้าจับได้ จะไม่ละเว้นเจ้าแน่!” วี่รั่วยีออกคำสั่งเสียงเย็น
“เจ้าค่ะ!” หรงเอ๋อร์ตกใจมาก
นางติดตามคุณหนูใหญ่มานานขนาดนี้ ยังไม่เคยเห็นคุณหนูใหญ่โกรธเพียงนี้มาก่อน นางย่อมไม่กล้าขัดคำสั่งอยู่แล้ว
วี่รั่วยีพาสาวใช้พุ่งตรงไปห้องโถงหลัก คนอื่นมารออวยพรมอบของขวัญให้ฮูหยินเจ้าทะเลอยู่นานแล้ว
เซียวหลันนั่งเป็นประธาน มองดูท่าทางเอาอกเอาใจนอบน้อมเยินยอของทุกคนรอบตัวที่มีต่อตน— โดยเฉพาะของขวัญเหล่านั้น ล้วนเป็นของล้ำค่าที่มีน้อยชิ้นในโลกนี้หรือไม่ก็หาได้ยากยิ่ง มันทำให้เซียวหลันพอใจมาก
นี่ต่างหากฐานะที่นางต้องการ ชีวิตที่นางต้องการ ทุกอย่างที่นางต้องการ
พอถึงตาอูเหอมอบของขวัญ สีหน้าเขาเย็นชาดุจน้ำแข็ง ดวงตาดำขลับจ้องมองเซียวหลันที่อยู่บนที่สูงอย่างเย็นชา เขาถือกล่องสีดำเข้ามาหนึ่งกล่อง
“ขออวยพรให้ฮูหยินลืมความปวดหัวข้องใจไปเสีย สมความปรารถนาดั่งใจทุกประการ!” อูเหอบอก
“ดี ขอบใจเจ้าเมืองอูมาก!” เซียวหลันบอกอย่างพอใจ
คนรับใช้เจ้ามารับกล่องดำนั้น และทำท่าจะถอยออกไป
“ฮูหยินไม่คิดจะเปิดดูของขวัญของข้ารึ ข้าเตรียมมันมาหกปีเชียวนะ” อูเหอบอก
พอได้ยินว่าหกปี สีหน้าเซียวหลันชะงักทันที หรือว่ามันจะรู้อะไร เป็นไปไม่ได้ คนสารเลวอย่างมันจะรู้ได้อย่างไรว่าตนเป็นใคร ขนาดลูกๆสามคนของเซียวหรูซื่อยังจับไม่ได้เลย ดังนั้นมันต้องเป็นเรื่องบังเอิญแน่
“เตรียมมาหกปีเชียว เจ้าเมืองอูช่างพยายามเพื่อท่านแม่นัก รีบเปิดออกดูสิว่าด้านในเป็นของล้ำค่าอันใดกัน?” วี่หนานเสวียนที่เร่งรีบมาบอกอย่างสงสัย
คนอื่นพากันเห็นด้วย เพราะทุกคนต่างก็ประหลาดใจว่า ของที่ต้องเตรียมถึงหกปีจะเป็นอะไรกันแน่
เซียวหลันเห็นทุกคนต่างพูดอย่างนี้ก็ไม่สะดวกปฏิเสธ “ใครก็ได้ เปิดออกเถอะ”
คนรับใช้ที่ถือกล่องอยู่เปิดออกทันที ในนั้นวางแส้ไว้เส้นหนึ่ง พูดให้ดีคือแส้ที่ขาดครึ่งแล้ว เพราะว่าดูเก่าคร่ำคราแล้ว เลือดด้านบนแห้งเกรอะกรัง กลายเป็นสีเลือดหมู แต่กลิ่นคาวเลือดบนแส้ยังคงคละคลุ้ง
“ทำไมเป็นแส้เส้นหนึ่งล่ะ อีกทั้งยังขาดเป็นสองท่านด้วย?” วี่หนานเสวียนถามอย่างไม่เข้าใจ
วี่รั่วฉิงที่เดินเข้ามาก็ไม่เข้าใจ “เจ้าเมืองอู แส้นี้มีความหมายอะไรรึ?”
คนอื่นพากันหูกางรอฟัง เพราะแส้นี้ดูแล้วไม่มีราคาอะไรเลย หรือจะมีความหมายอื่นแอบแฝงกัน
เซียวหลันที่อยู่ข้างบนพอเห็นแส้นั้น สีหน้าซีดเผือดลงทันที ในใจรู้สึกหวาดหวั่นวิตกอย่างประหลาด อาการดูแย่มาก
ตอนแรกที่นางพึ่งแต่งให้อูเหอนั้น ทั้งคู่รักใคร่กันดี อยู่กันอย่างดี แต่ต่อมาเมืองอูเกิดเรื่องขึ้น หลังจากอูเหอเห็นพี่ใหญ่ของเขาตายอนาถกับตาตนเอง นิสัยก็เปลี่ยนไปมาก จากบุรุษที่เมื่อก่อนมีอุดมการณ์ สุขุมนุ่มลึกก็กลายเป็นคนประหลาด โหดเหี้ยม ชั่วร้าย ทะมึน
เขาไม่เชื่อใจผู้ใดอีกเลย และยิ่งด่าทอทุบตีเซียวหลัน ทุกๆคืนอูเหอจะฟาดแส้ใส่นาง เลือดเนื้อสาดกระเซ็น ไม่ว่านางจะขอร้องอ้อนวอนยังไง หรือร้องยังไงก็ไร้ประโยชน์ สิ่งที่ได้คืนกลับมามีเพียงการทรมานอย่างหนักหน่วงขึ้นของอูเหอเท่านั้น
แผลเก่ายังไม่ทันหาย แผลใหม่ก็มา แส้ขาดไปเส้นแล้วเส้นเล่า ต่อมาเลยใช้หนังลูกแพะมาทำแส้หนังแพะ ใช้มาฟาดเซียวหลันโดยเฉพาะเสียเลย
เลือดบนแส้นั้นก็เป็นของเซียวหลัน
เซียวหลันโดนทรมานจนอยู่ไม่สู้ตาย นางพยายามหาทางหนี แต่ทุกครั้งที่โดนจับกลับมา จะโดนอูเหอทรมานทารุณอย่างหนักหน่วงขึ้น
นางเคยคิดอยากตายเหมือนกัน แต่อูเหอให้คนจับตาดูนางไว้ นางพยายามอยู่หลายครั้งก็ไม่ตายสักที สุดท้ายอูเหอจับนางมัดมือมัดเท้า ทั้งเตะต่อยนาง ใช้ธูปที่จุดไฟแล้วแทงตามตัวนาง ใช้เข็มเย็บผ้าทิ่มแทงนิ้วมือนาง ใช้โซ่เหล็กที่เผาจนแดงมาประทับตรงหน้าอกนาง—-
วันเวลาที่อยู่ไม่สู้ตายเหล่านั้น จนถึงตอนนี้พอเซียวหลันมาคิดดูแล้วยังหวาดกลัวอยู่เลย บางครั้งนางยังเคยตกใจสะดุ้งตื่นเพราะฝันถึงอูเหอ
ตอนนี้เห็นแส้ขาดครึ่งท่อนนี้ ความหวาดกลัวในใจเซียวหลันผุดขึ้นมาระลอกใหญ่ เหงื่อแตกซิกเต็มหลัง อาการแย่มาก
“ฮูหยิน ท่านเป็นอะไรรึ?” สาวใช้ข้างกายสังเกตเห็นสีหน้านาง กระซิบถามเสียงเบา
เซียวหลันถึงได้สติกลับมา และสำเหนียกได้ว่าตนเสียกิริยา เลยแสร้งทำขรึมว่า “ข้าไม่เป็นไร”
วี่รั่วฉิงรู้มานานแล้วว่าอูเหอไม่ดีกับเซียวหลัน มักจะทุบตีทรมานนางเสมอ มีครั้งหนึ่ง นางเผอิญได้ยินเข้าตอนที่เซียวหลันมาร่วมงานวันเกิดของท่านแม่และระบายกับท่านแม่ทั้งน้ำตา พอมาเห็นแววหวาดหวั่นกลัวของนางตอนนี้ วี่รั่วฉิงยิ่งแน่ใจมากขึ้น
“เจ้าเมืองอู ท่านมอบแส้ขาดเก่าคร่ำครึให้ท่านแม่ทำไมกัน?” วี่หนานเสวียนถามด้วยสีหน้าเย็นชา นึกว่าเป็นของล้ำค่าหายากอะไรเสียอีก
วี่รั่วฉิงลอบออกไปเงียบๆตอนที่ทุกคนพุ่งความสนใจไปที่อูเหอ
อูเหอสีหน้าเรียบเฉย มองเขม็งไปที่เซียวหลัน “ฮูหยิน ท่านไม่อธิบายที่มาของแส้นี้สักหน่อยรึ!”
คำพูดเย็นชาคำเดียวฉายแววเดือดดาลและเคียดแค้นเต็มเปี่ยม
อูเหอเห็นสีหน้าเมื่อครู่ของเซียวหลันชัดเจนเต็มตา และยิ่งแน่ใจในความสงสัยของตน
สตรีชั่วร้ายอำมหิตผู้นี้กล้าปลอมเป็นฮูหยินเจ้าทะเล ยังวางพิษกู่ใส่ตน อูเหอไหนเลยจะทนได้
เซียวหลันสีหน้าเย็นชา เข้าใจความหมายอูเหอออกทันที หรือว่ามันมองอะไรออก?
ไม่ว่าใช่หรือไม่ นางจะยอมรับไม่ได้เด็ดขาด
ยากนักกว่าจะได้เป็นฮูหยินเจ้าทะเล คอยควบคุมดูแลทั่วทั้งเขตทะเลนิรนาม ดังนั้นเซียวหลันจะไม่มีทางยอมให้ใครหน้าไหนมาสงสัยฐานะตนเองเด็ดขาด
“เจ้าเมืองอูพูดเช่นนี้หมายความอย่างไร แส้ของท่านมีที่มาอย่างไร ข้าจะรู้ได้อย่างไรกัน ถึงของขวัญจะดูไร้ค่า แต่อย่างไรก็ถือเป็นน้ำใจเจ้าเมืองอู ยกออกไป!” เซียวหลันแกล้งทำใจกว้าง
คนอื่นเองก็ชี้นิ้วต่อว่าอูเหอ เพราะหลายปีมานี้อูเหอเองก็เป็นศัตรูกับเมืองใกล้เคียง ทำให้ทุกคนไม่พอใจไปตามๆกันนานแล้ว
คนรับใช้พึ่งยกกล่องนั้นออกไป แต่กลับโดนอูเหอห้ามไว้ “รอก่อน ฮูหยินบอกปัดเช่นนี้ คือกลัวว่าข้าจะพูดที่มาของแส้นี้ออกมา หรือกลัวว่าจะพูดถึงฐานะของท่านกัน!”
“ฐานะอะไร ท่านแม่ข้าน่ะฮูหยินเจ้าทะเลนะ เป็นผู้ที่สูงส่งที่สุดของทั่วทั้งเกาะเทียนหลง!” วี่หนานเสวียนรีบออกหน้าปกป้องทันที
“สูงส่ง หึ—“ อูเหอประชด
“หุบปาก อูเหอ เจ้าทำเกินไปแล้วนะ ข้าไม่ใช่ใครที่เจ้าจะใส่ร้ายได้! ปกติเจ้าชอบก่อเรื่องวุ่นวาย ทะเลาะวิวาท ข้าไม่ถือสาเจ้าเพราะเห็นแก่พี่ชายเจ้า วันนี้เจ้ากลับมาก่อกวนเช่นนี้ ข้าจะไม่ลดหย่อนโทษแน่
ใครก็ได้ นำตัวอูเหอออกไป กักบริเวณไว้ในเรือนตนเอง ไม่มีคำสั่งข้า ห้ามให้เขาออกมาเด็ดขาด!” เซียวหลันเดือดจัด
องครักษืด้านนอกพุ่งเข้ามาทันที จะคุมตัวอูเหอออกไป
“อูเหอ เจ้ามันสารเลวจริงๆ ท่านแม่ลงโทษเจ้า เจ้าก็รับไปเถอะ!” วี่หนานเสวียนบอกอย่างเห็นใจ
วี่รั่วยีที่อยู่ข้างๆแค่ยืนมองดูเงียบๆ ไม่ได้พูดอะไร
อูเหอมองดูองครักษืที่เดินเข้ามาหาตนด้วยสีหน้าเย็นชา ยิ้มเย้ยหยันที่มุมปาก
“เซียวหลัน เจ้าจะเสแสร้งไปถึงเมื่อใดกัน เจ้าปลอมเป็นฮูหยินเจ้าทะเล หลอกทุกคน ยังมีหน้ามาฉลองวันเกิดอยู่ได้ ช่างต่ำช้าชั่วร้ายเสียจริง!” อูเหอแค่นเสียงเย็น
