จอมนางข้ามพิภพ บทที่ 835 ขายหน้าต่อหน้าทุกคน ค่อยๆเอาคืน
“อันที่จริงข้าเป็นคนที่ผู้อาวุโสอวี๋ให้มาอยู่ในเรือนตะวันตก เพื่อคอยคุ้มครองความปลอดภัยของทุกคนอย่างลับๆ” หยุนถิงอธิบาย
หากบอกความผิดของผู้อาวุโสอวี๋กับพวกเขาตอนนี้ คงไม่มีใครเชื่อ ตอนนี้เรือนอวี๋โดนทำลายแล้ว คนพวกนี้น่ากลัวว่าต่อให้ตายก็คงคิดไม่ถึงว่าโฉมหน้าที่แท้จริงของผู้อาวุโสอวี๋เป็นอย่างไร
อาศัยแค่คำพูดตนฝ่ายเดียว จะทำให้ทุกคนโกรธขึ้งเปล่าๆ
ก่อนหน้านี้นางเคยได้ยินมาว่า วี่รั่วยีคนนี้ไม่ใช่คนไม่มีสมอง นางต้องแก้แค้นแน่ แถมยังใช้พิษร้ายขนาดนี้ บางทีนางอาจจะจับสังเกตอะไรได้ ยังไงซะต้องคุมใจทุกคนก่อนค่อยว่ากัน
พอเห็นนางพูดอย่างนี้ เหล่าศิษย์ก็เชื่อกัน
“งั้นเจ้ารู้หรือไม่ว่าอาจารย์และสหายถิงหยุนไปไหน?” ศิษย์คนหนึ่งถาม
หยุนถิงส่ายหัวบอก “ไม่รู้ แต่ตอนข้าเห็นอาจารย์ครั้งสุดท้าย คือตอนที่เขาไปมอบของขวัญให้ฮูหยินเจ้าทะเล ได้ยินไกลๆว่าพวกเขาทะเลาะกัน เรื่องอื่นข้าไม่รู้เลย”
คำพูดนี้จริงครึ่งเท็จครึ่ง ปล่อยทุกคนคาดเดากันไปเองละกัน
คราวนี้ศิษย์ทุกคนเซ็งแซ่ราวหม้อระเบิด ต่างพากันสงสัยว่า อาจารย์จะโดนฮูหยินเจ้าทะเลฆ่าหรือเปล่า เพราะขนาดคุณหนูใหญ่ยังทำเรื่องชั่วร้ายเช่นนี้ออกมาได้เลย
“พูดแผนของเจ้าออกมา” จวินหย่วนโยวพูดอย่างเย็นชา
“ในเมื่อคุณหนูใหญ่อยากให้ร้ายพวกเรา พรุ่งนี้นางต้องมีแผนการอีกแน่ หากนางให้ร้ายปรักปรำศิษย์พี่จิ่วฟ่างจริงๆ เช่นนั้นพวกเราก็แสร้งทำเป็นหลงกลและถือโอกาสเปิดโปงนางต่อหน้าทุกคน แบบนี้ท่ามกลางธารกำนัล ต่อให้เป็นฮูหยินเจ้าทะเลก็จะเข้าข้างนางไม่ได้” หยุนถิงอธิบาย
“เยี่ยมเลย ถึงเวลานั้นพยานและหลักฐานพร้อมสรรพ ดูสิว่านางจะแก้ตัวอย่างไร!” เหล่าศิษย์พากันยกนิ้วโป้งให้หยุนถิง และพากันชมเชย
“วุ่นมานานขนาดนี้ ทุกคนคงเหนื่อยมากแล้วแน่ๆ ไปพักผ่อนกันเถอะ พรุ่งนี้ยังมีศึกหนักรออยู่นะ” หยุนถิงบอก
“ได้!” ทุกคนพากันแยกย้ายกลับไปพักผ่อนที่ห้องตน
หยุนถิงกับจวินหย่วนโยวกลับไปที่ห้องพัก จวินหย่วนโยวมองมา “ถิงเอ๋อร์ ในเมื่อวี่รั่วยีกล้าใส่ความข้า คงรู้ฐานะของข้าแล้วแน่ๆ
มีเรื่องหนึ่งข้ายังไม่ทันได้บอกเจ้า ก่อนหน้านี้ที่ข้ากับหลิงเฟิงระเบิดห้องลับของเซียวหรูซื่อ พอออกมาได้ยินว่าเจ้าไม่เป็นไร ก็สลบไปเลย
ต่อมาได้ยินหลิงเฟิงบอกว่า เดิมเขาจะตามเจ้ามารักษาข้า แต่ระหว่างเจอกับวี่รั่วยีพอดี นางเป็นคนรักษาให้ข้า
ข้าคิดว่า ถึงวิชาแปลงโฉมของเจ้าจะร้ายกาจ แต่วี่รั่วยีก็รู้วิชาแพทย์ บางทีนางอาจจะรู้ฐานะของข้าตอนข้าสลบก็ได้”
ก่อนหน้านี้จวินหย่วนโยวไม่ได้เก็บเรื่องนี้มาใส่ใจ แต่ตอนนี้เห็นการกระทำของวี่รั่วยีแล้ว คือไม่เหลือทางรอดให้ตนเลย
“ที่แท้ก็เป็นอย่างนี้นี่เอง นางน่าจะอยากเปิดโปงท่านพรุ่งนี้ต่อหน้าทุกคน ดังนั้นข้าจะไม่ให้โอกาสนี้กับนางหรอก” สายตาหยุนถิงฉายแววเหี้ยมเกรียมขึ้น
นางรีบให้จวินหย่วนโยวใช้วิชาตัวเบาพานางไปที่ชายทะเล เสียงผิวปากดังขึ้นเรียกอินทรีทองมา และให้มันส่งสาสน์ไปเมืองสือ
มองดูอินทรีทองที่บินจากไป จวินหย่วนโยวอดทอดถอนใจไม่ได้ “ถิงเอ๋อร์ อินทรีทองของเจ้านี่มาได้ทันเวลาพอดีเลยนะ”
นับจากตอนนี้ถึงฟ้าสางก็แค่ไม่ถึงสองชั่วยาม ต่อให้เร่งรีบส่งสาสน์ แต่รอบด้านมีแต่ทะเล ถ้ามีเรือออกวี่รั่วยีต้องรู้แน่ ในเมื่อนางวางแผนการเหล่านี้ไว้ ต้องมีคนคอยจับตาดูที่ท่าเรือแน่
วินาทีนี้จวินหย่วนโยวเลื่อมใสในตัวหยุนถิงนัก และทอดถอนใจตนเองที่ทำบุญมาด้วยอะไรถึงได้แต่งงานกับถิงเอ๋อร์
“แน่นอนอยู่แล้ว ไว้กลับไปข้าจะให้ท่านเสียหลายตัวนะ ข้าได้ยินว่าระยะนี้มีอินทรีทองเกิดใหม่หลายตัว ไว้กลับไปท่านก็ให้พวกมันรับท่านเป็นนาย แบบนี้ต่อไปหากท่านต้องการส่งสาสน์ พวกมันนะแม่นยำและรวดเร็วกว่าคนเสียอีก” หยุนถิงบอก
ก่อนหน้านี้นางเคยบอกว่าจะให้อินทรีทองกับจวินหย่วนโยว แต่เขากลับบอกว่า เขาอยู่ติดกับถิงเอ๋อร์ตลอด หากจะส่งสาสน์ ให้ถิงเอ๋อร์เรียกอินทรีทองมาก็ได้แล้ว เขาไม่ได้ใช้หรอก
อันที่จริงจวินหย่วนโยวแค่ไม่อยากตัวห่างกับหยุนถิงเท่านั้น
“ตกลง!” ครั้งนี้จวินหย่วนโยวรับปากเลย
ถ้าต่อไปมีอันตราย หรือเจอเหตุการณ์คับขันต้องใช้ติดต่อ อินทรีทองปลอดภัยมั่นใจที่สุด
“กลับกันเถอะ” หยุนถิงกับจวินหย่วนโยวกลับห้องอีกครั้ง
หยุนถิงเหนื่อยมากแล้วจริงๆ นางเอนตัวลงนอนกอดจวินหย่วนโยวหลับต่อ
“หลับให้สบายเถอะ” เสียงอ่อนโยนของจวินหย่วนโยวดังมา และหลับตาตามไป
เช้าวันต่อมา คนทั่วทั้งเกาะเทียนหลงต่างมารวมกันอยู่ด้านนอกเรือนเรือนตะวันตก ฮูหยินเจ้าทะเลก็เป็นหนึ่งในนั้นด้วย
“ท่านแม่ พวกเราเข้าไปกันเถอะ” วี่รั่วยีบอกอย่างอ่อนโยน
นางตั้งใจบอกกล่าวแก่คนใหญ่คนโตทั้งหมดของเกาะเทียนหลงแต่เช้าตรู่ ยังมีเซียวหลันมาที่นี่ ก็เพราะอยากจะเปิดโปงโฉมหน้าที่แท้จริงของจวินหย่วนโยว
เมื่อคืนองครักษ์ลับกลับไปบอกว่าภารกิจเรียบร้อย อีกทั้งหูตาที่นางส่งมาก็บอกว่าเมื่อคืนคนของเรือนตะวันตกนอนน้ำลายฟูมปาก ทรมานยิ่งนัก คำนวณเวลาดูแล้ว พวกเขาน่าจะตายแล้ว
“ได้!” เซียวหลันให้ความร่วมมือเดินตามนางเข้าไป คนอื่นก็ตามติดด้านหลังเช่นกัน
พอเข้าในเรือน ก็เห็นคนนอนหน้าประตูห้อง บางคนนอนที่พื้น บางคนปีนหน้าต่างอยู่—สรุปแล้ววุ่นวายและอนาถยิ่ง
พอเห็นน้ำลายฟูมปากสีขาวที่พื้น วี่รั่วยียิ้มมุมปากอย่างสาแก่ใจ “ใครก็ได้ รีบไปจับตัวจิ่วฟ่างมาเดี๋ยวนี้!”
“ขอรับ!” องครักษ์หลายคนพุ่งไปห้องจิ่วฟ่างทันที
เพียงแต่พวกเขายังไม่ทันได้เข้าห้อง ประตูห้องโดนคนด้านในเปิดออก จิ่วฟ่างเดินออกมาจากด้านใน
“พวกท่านมากันเอิกเกริกเช่นนี้ด้วยเรื่องอันใด?” จิ่วฟ่างแค่นเสียงเย็น
“คุณหนูใหญ่ให้พวกเรามาจับตัวเจ้า” องครักษ์ตอบออกมาตามตรงเลย
“วี่รั่วยี นางถือสิทธิ์อันใด?” สายตาจิ่วฟ่างเย็นเยียบ ดูเดือดดาลนัก
“ถือสิทธิ์ที่เจ้าไม่ใช่จิ่วฟ่าง แต่เป็นจวินหย่วนโยวแปลงโฉมา ฐานะของเจ้าโดนศิษย์คนอื่นของเรือนตะวันตกรู้เข้า เจ้าเลยวางยาฆ่าพวกเขาปิดปาก ตอนนี้คนพวกนี้ยังนอนอยู่บนพื้นเลย เจ้ายังไม่ยอมรับอีกรึ?” วี่รั่วยีบีบคั้นรุกไล่ด้วยน้ำเสียงแหลมปรี๊ด
จิ่วฟ่างยิ้มมุมปากอย่างเย้ยหยัน เดินก้าวเท้ายาวเข้ามา ถลึงตามองวี่รั่วยีด้วยสายตาเย็นเยียบอย่างเดือดดาล “คุณหนูใหญ่ใส่ร้ายป้ายสีข้าเยี่ยงนี้ เพราะยังเคืองแค้นที่ข้าโยนดอกกล้วยไม้ทิ้งด้วยว่าท่านแอบเข้ามามอบให้ตอนข้าไม่อยู่ในห้องรึ?”
คำพูดนี้ออกมาทำเอาทุกคนตกตะลึง
คนทั่วทั้งเกาะเทียนหลงต่างรู้กันดีว่า คุณหนูใหญ่มีดอกกล้วยไม้กระถางหนึ่ง นั่นคือดอกไม้ แต่ก็เป็นตัวยาชั้นดีที่ใช้รักษาบาดแผลและถอนพิษ ทั่วทั้งเกาะเทียนหลงมีกระถางนี้กระถางเดียว
คุณหนูใหญ่ยิ่งเห็นมันราวสมบัติล้ำค่า ดูแลเลี้ยงดูด้วยตัวเอง ขนาดก่อนหน้านี้ฮูหยินเจ้าทะเลเคยขอกลีบดอกไม้หลายกลีบกับนาง นางยังไม่ค่อยจะยินยอม แต่นี่นางกลับมอบดอกกล้วยไม้ล้ำค่าเช่นนี้ให้จิ่วฟ่าง
นี่มันเป็นข่าวใหญ่ชัดๆ ประเด็นสำคัญคือจิ่วฟ่างโยนทิ้งอีก ในใจทุกคนแอบบ่นไม่ได้ว่า หมอนี่โง่หรือเปล่า
วี่รั่วยีสีหน้าไม่น่าดูขั้นสุด มือที่อยู่ในแขนเสื้อกำหมัดแน่น จิ่วฟ่างน่าตายนัก พูดเรื่องนี้ทำไมกัน เขาคิดจะเยาะเย้ยตนงั้นรึ?
นางไม่มีวันยอม และจะไม่มีทางยอมรับเด็ดขาด มิเช่นนั้นทุกคนจะมองตนอย่างไรกัน
“จิ่วฟ่าง เจ้าหุบปากนะ ข้าไม่ได้มอบกระถางดอกไม้นั้นให้เสียหน่อย หรงเอ๋อร์ไม่ทันระวังหยิบออกไปต่างหาก” วี่รั่วยีหาข้ออ้าง
“สาวใช้คนสนิทของท่านไม่รู้จักดอกกล้วยไม้ของเจ้านายนางที่ทั่วทั้งเกาะเทียนหลงมีอยู่กระถางนี้กระถางเดียวรึ พูดออกมาเช่นนี้แม้แต่ผียังไม่เชื่อท่านเลย?” จิ่วฟ่างเยาะหยันให้
