ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 21
หลังจากนั้น ผู้คนต่างเริ่มพากันหันมากล่าวต่อว่าหญิงสาว “จริง ๆ เลย เธอโตแล้วนะ ยังจะกลั่นแกล้งเด็กตัวเล็ก ๆ ได้ลงคออีกเหรอ?”
เมื่อสถาณการณ์เริ่มบานปราย เธอจึงกระวนกระวายใจรีบหันไปพูดกับเจนสันด้วยใบหน้าที่แดงก่ำ “ฉันขอโทษ”
ทว่าเจนสันกลับตอบกลับอย่างแน่วแน่ว่า “พวกคุณหยุดต่อว่าคุณแม่ของผมได้แล้ว”
โรสชายตามองไปยังเด็กน้อยเจนสัน พร้อมแววตาคู่นั้นของเธอที่รื่นรินไปด้วยหยดน้ำ
สำหรับเจนสันแล้ว ในหัวใจของเด็กน้อยนั้น แม่ เปรียบเสมือนนางฟ้าเทพธิดาที่คอยอยู่เคียงข้างตนเสมอ ซึ่งความรู้สึกติดค้างเหล่านี้ ทำให้เธอรู้สึกลำบากใจ
ร่างบางรีบพยักหน้าพลางเดินออกไปจากสถานที่แห่งนี้
เมื่อผ่านพ้นปัญหาเมื่อครู่ หญิงสาวจึงจับไหล่ของเด็กน้อยไว้ พร้อมกระซิบถามอย่างแผ่วเบาคล้ายขอร้อง “เจน ให้ฉันไปส่งเธอที่ห้องเรียนได้ไหมจ๊ะ?”
ร่างของเด็กน้อยค่อย ๆ หยุดเดิน เจนสันหันหน้ามองตรงไปยังประตูทางเข้าของโรงเรียน สายตาของเด็กน้อยนั้นเต็มไปด้วยความเคลือบแคลงฝืนใจเมื่อต้องก้าวผ่านประตู
โรสจึงเอื้อมมือไปขว้าเจนสันตัวน้อยมาไว้ในอ้อมแขน
‘เด็กคนนี้แสดงออกอย่างชัดเจนว่ากลัวที่จะเดินเข้าไป อะไรที่ทำให้เจนสันรู้สึกแย่กันนะ หรือว่า จะเกิดอะไรไม่ดีขึ้นก่อนหน้านี้ ทำให้เขาไม่อยากเข้าไปกัน’
หญิงสาวตัดสินใจเอ่ยถามอย่างอ่อนโยน “เจนสัน เธอไม่อยากเข้าไปโรงเรียนเหรอจ๊ะ?”
เด็กน้อยพยักหน้า
เธอจึงถามต่อ “ถ้าอย่างนั้น ทำไมเราไม่ไปสวนสนุกกันแทนล่ะ?”
ใบหน้าหล่อเหลาของเด็กน้อยหันมองเธออย่างกล้า ๆ กลัว ๆ
มันเป็นความจริงที่ว่าเจนสันไม่ชอบไปโรงเรียน แต่เจนสันก็ค่อนข้างที่จะเข้ากับคนอื่นได้ยาก และค่อนข้างต่อต้านการอยู่ร่วมกับคนที่เด็กน้อยไม่สนิทใจ
แม้กระทั่งตัวหญิงสาวเอง ยังไม่สามารถเป็นคนที่เจนสันนั้นสนิทใจได้อย่างร้อยเปอร์เซ็นต์！
อย่างไรก็ตาม เมื่อหนุ่มน้อยได้เห็นถึงความจริงใจที่หญิงสาวปฏิบัติต่อตน ทำให้เขาตัดสินใจที่จะเชื่อและพยักหน้าตอบรับ
เธออุ้มตัวของเด็กน้อยขึ้นมาพร้อมร้องอย่างดีใจ “พวกเราจะไปสวนสนุกกัน!”
“ไม่ได้นะคะ! คุณจะพาตัวเจนสันไปไม่ได้ เขาต้องอยู่ที่โรงเรียน” ทันใดนั้น แนนซี่ก็รีบพุ่งตัวเข้ามาที่หญิงสาวด้วยความโมโห พลางยื่นมือดึงแขนของเจนสันไว้
เจย์เป็นคนบอกให้เธอพาเจนสันมาที่โรงเรียน และนั้นคือสิ่งที่เธอควรจะทำ
โรสอาจจะใส่ใจเจนสันมากเกินไปจนลืมใส่ใจว่ามีผู้หญิงอีกคนที่ชื่อ แนนซี่ เธอจึงเลือกที่จะหันกลับมาคุยกับแนนซี่ให้เรียบร้อย
แนนซี่ยืนอยู่ในชุดเสื้อสีขาวตัวสวยพร้อมกระโปรงสีดำ ความสวยของหล่อนสะท้อนออกมาจากเสื้อผ้าธรรมดา ๆ ได้อย่างไร้ที่ติ
เธอดูงดงามเฉกเช่นนางฟ้า ฉลาดและสง่างาม
“ขอโทษนะคะ แต่คุณเป็นใคร?” โรสเลือกที่จะถามออกไป
แนนซี่เงยหน้าขึ้นพร้อมเอ่ย “ฉันชื่อแนนซี่ และเจย์คือคู่หมั้นของฉัน ฉันจะมาเป็นแม่เลี้ยงของเจนสันในเร็ว ๆ นี้!”
ร่างของโรสได้แต่ยืนแน่นิ่งอย่างตกตะลึง!
‘หมอนั้นชอบผู้หญิงแบบนี้งั้นเหรอ?’
‘หล่อนดูดีนะ แต่นั้นก็ไม่ใช้ทั้งหมด เธอคอยเอาใจใส่ดูแลประจบประแจงแต่เจย์คนเดียว และละเลยเจนสัน’
‘ยิ่งหล่อนทำไม่ดีกับเจนสัน เด็กคนนี้ยิ่งจะไม่ชอบเธอ อย่างไรถ้าเจนสันไม่ต้องการ งานแต่งก็จะไม่มีทางเกิดขึ้นแน่นอน’
‘หล่อนควรจะรู้นะว่าตระกูลอาเรสเอาใจใส่ลูกหลานของพวกเขาขนาดไหน’
โรสได้แต่ตอบกลับไปอย่างเอ่ยเตือน “ในเมื่อคุณกำลังจะมาเป็นแม่เลี้ยงของเจนสัน คุณควรจะรู้วิธีที่ทำให้เจนสันมีความสุข”
แนนซี่บ่นฮึมฮัม “เธอมันก็แค่พี่เลี้ยง เธอไม่มีสิทธิ์มาสอนฉัน!”
“ฉันแค่ให้คำแนะนำคุณค่ะ ถ้าคุณไม่สามารถทำให้เจนสันพอใจได้ ท่านอาเรสคงไม่แต่งงานกับคุณ” โรสเอ่ยบอกอย่างใจเย็น
สาวเจ้าจ้องเขม่งมองหญิงสาว โรสรับรู้ได้ถึงบรรยากาศมาคุ ที่แผ่ออกมาจากแนนซี่
‘ผู้หญิงลักษณะแบบนี้เหรอที่ผู้ชายชอบกัน?’
แนนซี่จ้องมองโรสด้วยสายตาไม่เป็นมิตร “เธอดูจะรู้จักเจย์ดีนะ หรือว่า เธอจะมีใจให้เจย์?”
โรสรู้สึกคล้ายหัวใจจะหยุดเต้น
นานแค่ไหนแล้วที่เธอไม่ได้คิดถึงเรื่องความรู้สึกของเธอที่มีต่อชายหนุ่ม ความรู้สึกเหล่านั้นยังคงว่ายเวียนอยู่หรือเปลี่ยนแปลงไปเป็นความเกลียดชังที่มาจากการเหยียดหยามดูถูกครั้งแล้วครั้งเล่าของคนคนนั้น
“คุณสบายใจเถอะค่ะ ฉันคงแต่งงานกับหมากับไก่ดีกว่าคนแบบนั้น” โรสยืนยันอีกครั้ง
เจย์ คือชายหนุ่มที่เปรียบเสมือนดวงจันทร์และดวงดาวที่เธอไม่มีวันเอื้อมถึง ส่วนตัวเธอนั้นก็เป็นเพียงแค่เงาสะท้อนในคูคลองเท่านั้น เราสองคนไม่มีทางที่จะมาบรรจบกันได้
เมื่อได้ยินคำตอบเช่นนั้น แนนซี่จึงรู้สึกสบายใจขึ้น ‘อย่างน้อยเธอก็รู้สถานะของตัวเองดีนะโรส’ แนนซี่คิดพร้อมมองไปยังเด็กน้อยเจนสันผู้ไร้ซึ่งปฏิกริยาใดใด เธอจึงเอ่ยกับเด็กน้อยด้วยน้ำเสียงที่แฝงถึงอำนาจ “พ่อของเธอบอกให้ฉันมาส่งเจนสันที่โรงเรียน ฉะนั้น ฉันคงต้องบอกว่าเธอต้องอยู่ที่นี่”
ร่างเล็กของเจนสันเริ่มสั่นเทาอยู่ในอ้อมแขนของโรส
หญิงสาวสัมผัสได้ถึงความไม่มั่นคงทางอารมณ์ รวมถึงความกลัวของเด็กน้อย เธอจึงแย้งออกไป “คุณแนนซี่คะ หากดิฉันยังอยู่ตรงนี้ จะไม่มีใครสามารถทำอะไรหรือบังคับเจนสันได้ค่ะ”
เธอตัดสินใจพาเจนสันออกห่างไปทันทีหลังจากจบประโยค
เมื่อไม่เป็นดั่งใจ แนนซี่ที่หงุดหงิดจนจะบ้ารีบต่อสายหาเจย์อย่างรวดเร็ว เมื่อสายต่อติด เธอจึงรีบใส่ไฟ “เจย์ พี่เลี้ยงที่คุณจ้างมาทำตัวแย่มาก ๆ !”
ชายหนุ่มหรี่ตาลง พลางเอ่ยตอบอย่างเรียบนิ่ง “เกิดอะไรขึ้น?”
“พี่เลี้ยงนั้นทะเลาะกับผู้ปกครองของเด็กนักเรียนคนหนึ่งจนเรื่องราวย่ำแย่ ฉันพยายามแนะนำเธอ แต่เธอกลับปฏิเสธแล้วบังคับเจนสันให้ออกไปนอกโรงเรียนกับเธอ”
สีหน้าบนใบหน้าคมเข้มของชายหนุ่มเริ่มเปลี่ยนเป็นกดดัน
การกระทำที่ดูต่ำช้า ไร้ซึ่งความรู้สึกผิดและสำนึกคิดของโรสที่ติดตัวมาจากชนบทบ้านนอกแบบนั้นคงจะเป็นเรื่องที่ฝังแน่นอยู่ในจิตใต้สำนึกจนแก้ไม่สามารถแก้ได้สินะ คงหลีกเลี่ยงไม่ได้ที่เจนสันอาจจะได้รับผลกระทบที่ย่ำแย่มาจากเธอ ซึ่งนั้น ทำให้ชายหนุ่มรู้สึกว่า เขาคงจะคิดผิดมหันต์ที่จ้างโรสมาเป็นพี่เลี้ยงให้ลูกชาย มันคือความผิดพลาดที่แย่ที่สุด
…
สวนสนุกในเมืองทางใต้ที่ใหญ่ที่สุดนั้นมีชื่อว่า แฮปปี้ แวลเลย์
หลังจากที่โรสจ่ายเงินค่าตั๋วเครื่องเล่นให้เจนสัน เธอก็ได้รับโทรศัพท์จากเจย์
“โรส เธอต้องพาเจนสันกลับไปที่โรงเรียน เดี๋ยวนี้” ร่างสูงส่งเสียงออกคำสั่งผ่านโทรศัพท์
หญิงสาวลอบมองหนุ่มน้อยข้างกายเธอ ทำให้เธอได้เห็นแววตาของเจนสันอย่างขัดเจน ขณะที่มองไปยังเครื่องเล่นดวงตาน่ารักคู่นั้นเต็มไปด้วยความสุข เธอกัดฟันแน่นแล้ววางสายไป
เมื่อเจย์รู้ว่าโรสตัดสายไปแล้ว ใบหน้าหล่อเหลานั้นเปลี่ยนเป็นนิ่งงันแทบจะทันที
เขาพยายามโทรหาเธออีกครั้ง เมื่อเธอรับสาย ร่างสูงกลับได้ยินเพียงเสียงเล็กเสียงน้อยที่พยายามดัดพูดให้ดูดี “ท่านอาเรสคะ — ดิฉันขอโทษจริง ๆ ค่ะ แถบนี้สัญญาณไม่ค่อยดี อะไรนะคะ— คะ? ดิฉันไม่ได้ยินเลยค่ะ เดี๋ยวดิฉันจะโทรกลับไปเมื่อเราไปถึงนะคะ” เธอตัดสายไปในทันใดที่เอ่ยจบ
เจย์ “…”
นั้นเธอแกล้งพูดว่าโทรศัพท์มีปัญหาจนเขาไม่สามารถโต้กลับไปได้เลยสักคำเหรอ?
แต่เมื่อเจย์พยายามโทรกลับไป โรสได้ปิดเครื่องหนีเขาไปเสียก่อน
ชายหนุ่มเริ่มที่จะหัวเสีย “โรส…” เจย์คำราม
ในขณะเดียวกัน เมื่อเจนสันก้าวเท้าเข้าไปในแฮปปี้ แวลเลย์ เด็กน้อยถึงกับประหลาดใจกับสิ่งที่อยู่ตรงหน้า พ่อของเขาค่อนข้างยุ่ง ไม่ค่อยมีเวลาว่าง หากมีก็คงได้แต่อยุ่ที่บ้านกันสองคนพ่อลูก เล่นต่อตัวต่อเลโก้ เรียนนั้นนี่ ไม่ก็เล่นเกมคอมพิวเตอร์
โรสพาเจสันไปนั่งบนเครื่องเล่นเรือโจรสลัด ม้าหมุน รถบั๊ม กระดานเซิร์ฟ หรือแม้กระทั่งบ้านผีสิง แล้วค่อยไปต่อที่เกมยิงปืน…
หลังจากที่ทั้งสองคนพากันตระเวนไปทั่วสวนสนุก โรสได้ตัดสินใจพาเจนสันกลับบ้าน พร้อมทั้งของรางวัลมากมายในอ้อมแขนของเจนสันและเธอ
เจย์นั่งปั้นหน้านิ่งอยู่บนโซฟารอทั้งคู่อยู่ภายในบ้าน และเมื่อหญิงสาวกับหนุ่มน้อยเดินเข้ามาเห็นภาพของร่างสูง ทั้งคู่ได้แต่ยืนก้มหน้าสำนึกผิดอย่างกับเด็กเล็กเมื่อรู้ว่าตนนั้นได้ทำอะไรผิดไป
ชายหนุ่มยื่นมืออกไปลูบหัวลูกชายตัวน้อยของตน มอบสัมผัสทิ้งไว้เล็กน้อย
“เจนครับ ขึ้นไปอาบน้ำข้างบนห้องก่อน พ่อเตรียมน้ำไว้ให้ลูกแล้ว” เจย์เอ่ยบอก
เจนสันเหลือบมองไปยังหญิงสาวก่อนเอ่ยพูดกับเธอฉับไว “โชคดีนะ”
หลังจากนั้นจึงพาตัวเองขึ้นไปด้านบน
เมื่อเด็กน้อยลับไปจากสายตา ใบหน้าคมเปลี่ยนไปเป็นเย็นชาและบึ้งตึง “โรส พรุ่งนี้เธอไม่จำเป็นต้องมาที่นี่อีก” ชายหนุ่มพูดอย่างเยือกเย็น
