ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 115
ความดำมืดปรากฏบนสายตาของเจย์ แต่ท่าทางของเขายังดูเรียบนิ่ง เขามองร็อบบี้น้อยแล้วอธิบายอย่างสุขุม “คุณแนนซี่ไม่ใช่คนใช้ ถ้าทุกอย่างไปได้สวย เธอจะกลายเป็นคุณแม่ของลูกในอนาคต ทั้งสองต้องอ่อนโยนและน่ารักต่อเธอ เข้าใจไหม?”
อารมณ์ของแนนซี่ดีขึ้นมากเมื่อเห็นว่าเจย์ปกป้องเธอ
เจนสันไม่พอใจภายใน ท่าทางเขาดูหม่นหมอง แต่เขายังคงเงียบ แต่ยังเคี้ยวพิซซ่าเสียงดังอย่างชัดเจน
ร็อบบี้น้อยดูออกว่าพี่ชายของเขากำลังไม่พอใจอยู่ภายใน ดวงตาของร็อบบี้น้อยลุกวาว เขามองไปที่พ่อของเขาแล้วถามอย่างสงสัย “คุณพ่อ หมายความว่ายังไงที่บอกว่า ‘ถ้าทุกอย่างไปได้สวย’ ?”
ริมฝีปากของเจย์เผยอขึ้น สายตาซุกซนของเด็กน้อยคนนี้ชัดเจนมาก
“ไม่ต้องห่วง ทุกอย่างจะไปได้สวย” เจย์ขยี้หัวของร็อบบี้น้อย
ประโยคนั้นเหมือนคำยืนยันสำหรับแนนซี่ เธอแอบหัวเราะกับตัวเอง
ร็อบบี้น้อยเขี่ยพิซซ่า เขาวางช้อนส้อมลง เขาใช้มือของเขาฉีกส่วนที่ไม่มีชีสขึ้นมา หลังจากมื้อเช้า พิซซ่าและแซนด์วิชของเขาก็แทบไม่ถูกแตะเลย พวกมันกลายเป็นกองอาหารเหม็นหืน
เมื่อเจย์และแนนซี่เตรียมที่จะพาเด็ก ๆ ออกไป ร็อบบี้น้อยก็พลันกุมท้องตัวเองแล้วย่อตัวลงกับพื้น เขาดูน่าสงสารมากสำหรับเจย์
“เป็นอะไรไป?” เจย์ถาม
“คุณพ่อ ท้องผมปวดมากเลย มันปวดจนผมเดินไม่ได้” ร็อบบี้น้อยหน้านิ่ว
เมื่อเจย์เห็นว่าใบหน้าของลูกชายตัวน้อยของเขาบิดเบี้ยวขนาดไหน หัวใจของเขาก็ก็เจ็บมาก เขาพลันอุ้มร็อบบี้น้อยขึ้นมา “คุณพ่ออุ้มลูกเอง”
แนนซี่มองร็อบบี้น้อย แม้ว่าใบหน้าเธอจะขมวดคิ้วแน่น แต่อารมณ์ของเธอยังคงปกติเช่นเดิม เธอรู้ว่าเขาแกล้งทำ เจย์หลงลูกชายคนนี้มากเพราะเขาเพิ่งจะปรากฏตัวออกมาหลังจากหลายปี เขาจึงถูกหลอกโดยลูกชายเขาได้ง่าย
แนนซี่ยิ้มแล้วกล่าว “พาเด็กไปตรวจที่โรงพยาบาลเถอะค่ะ โอเคไหม?”
ร็อบบี้นอนพิงไหล่ของเจย์ ใบหน้าที่เคยบูดเบี้ยวของเขาดูปกติมาก เจย์นั้นไม่เห็นหน้าของร็อบบี้น้อย แต่เมื่อเขาได้ยินคำแนะนำของแนนซี่ เขาก็พยักหน้าด้วยความเห็นด้วย
แนนซี่หยอกล้อร็อบบี้น้อย เขามอบรอยยิ้มหวานให้เธอ แต่รอยยิ้มนั้นมีความน่าขนลุกผสมอยู่ด้วย “คุณพ่อ ไม่จำเป็นต้องไปหาหมอครับ ผมแค่หิวจนปวดท้อง ผมไม่เคยหิวมาก่อนตั้งแต่เกิด ท้องของผมจะปวดถ้าหิวนานเกินไป ผมจะดีขึ้นหากได้กินโจ๊กเปล่า ๆ ดี ๆ สักหน่อย”
มุมปากของแนนซี่กระตุก เธอเคยคิดว่าเจ้าบรรพบุรุษน้อยอย่างเจนสันจะรับมือยากแล้ว แต่เธอไม่คาดคิดว่าร็อบบี้น้อยนั้นจะแย่กว่า
เจย์รู้สึกว่าเขาควรจะกันไว้ดีกว่าแก้ ดังนั้นเขาจึงไม่มีทางเลือกนอกจากซื้ออาหารเช้าให้ร็อบบี้น้อยอีก ด้วยการปั่นประสาทของร็อบบี้น้อย ทำให้เช้าอันงดงามกลายเป็นเช้าแสนปวดประสาทแทน ทั้งแนนซี่และเจย์ต่างรู้สึกว่านี่ช่างเป็นเช้าที่ทรมานเสียจริง
เมื่อพวกเขาจัดการปัญหาของร็อบบี้น้อยจบ มันก็ถึงเวลาอาหารเที่ยงพอดี เจนสันเผยอริมฝีปากของเขาแล้วประกาศอย่างเยือกเย็น “ผมไม่อยากกินอาหารข้างนอก”
เจย์ขมวดคิ้ว
เจ้าบรรพบุรุษน้อยสองคนนี้ช่างมีทักษะในการทรมานคนซะจริง
เมื่อพบกับสถานการณ์แบบนี้ แนนซี่จึงต้องแสดงให้ดีขึ้นด้วยการแสดงความอดทนและการได้รับการเลี้ยงดูมาอย่างดี เธอปลอบเจย์อย่างอดทน “เจย์ เด็กแต่ละคนมีความเอาแต่ใจของตัวเอง มันโอเค ตามใจพวกเขาเถอะค่ะ”
เจย์มองที่เด็กผู้น่ารักทั้งสอง ร็อบบี้น้อยและเจนสันแลกเปลี่ยนสายตากัน เจนสันงอนิ้วชี้เป็นเชิงเรียกร็อบบี้น้อยแและเจนสัน ด้วยท่าทางมืดมน เขาสั่ง “ทั้งสองคนมานี่เดี๋ยวนี้”
