ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 117
เจย์มองที่เจนสันแล้วเห็นสายตาที่บริสุทธิ์ไร้สิ่งเจือปนของเจนสัน เขาเลี้ยงเด็กคนนี้มาอย่างดีและรู้จักนิสัยของเจนสันดี นิสัยของเจนสันเหมือนเขา พวกเขาเย่อหยิ่ง พวกเขาจะไม่พูดเรื่องโกหกเพื่อให้ได้สิ่งที่ต้องการแน่
เจย์กล่าว “แนนซี่ ไว้คุยเรื่องนี้วันหลังเถอะ ผมจะพาเด็ก ๆ กลับบ้านก่อน”
แนนซี่กัดริมฝีปาก ความพยายามของเธอกำลังถูกสูญเปล่าเพราะการปรากฏตัวอย่างกะทันหันของร็อบบี้น้อย เธอรู้สึกไม่ยุติธรรมและท้อใจ
อย่างไรก็ตาม เธอไม่มีทางเลือกนอกจากยอมรับการตัดสินใจของเจย์ “เจย์ ฉันจะกลับบ้านก่อนนะคะ”
แนนซี่จากไปอย่างไม่เต็มใจนัก เมื่อเห็นท่าทางผิดหวังของเธอ ร็อบบี้น้อยและเจนสันก็รู้สึกผิด พวกเขาเป็นเพียงเด็กไร้เดียงสา
“พอใจรึยัง?” เจย์มองที่เด็กชายซุกซนทั้งสองพร้อมกอดอก เขาถามพวกเขาด้วยท่าทางโมโห
ร็อบบี้น้อยก้มหัวลงต่ำอย่างเชื่อฟังหลังจากที่รู้สึกตัวว่าได้ทำผิดไป เขามองที่พ่อของเขาเพื่อยอมรับการลงโทษ ไม่ว่าจะทางกายหรือคำพูด ด้วยความหม่นหมองอย่างมาก เขากล่าว “คุณพ่อ ผมผิดไปแล้วครับ”
เจนสันเป็นเด็กหัวรั้น เขารู้ว่าอะไรผิดอะไรถูก เขาไม่มีทางขอโทษถ้าเขาไม่รู้สึกว่าสิ่งที่เขาทำมันผิด เขาไม่ได้ใส่ร้ายแนนซี่ ดังนั้นเขาจึงมองพ่อของเขาด้วยความมั่นใจ “คุณพ่อ คุณพ่อปฏิเสธที่จะอยู่กับคุณแม่ได้ แต่ผมคงไม่หวังให้คุณพ่ออยู่กับคุณแนนซี่เหมือนกัน”
ร็อบบี้น้อยมองเจนสันอย่างเศร้าสร้อย เขาหัวรั้นและมั่นคงในความถูกต้อง “ไม่ คุณพ่ออยู่กับคุณแม่ได้เพียงคนเดียว”
ใบหน้าเย็นชาของเจนสันไร้ความรู้สึก แต่เขายืนอย่างมั่นคง “อะไรก็ได้ที่คุณพ่อจะมีความสุข”
ร็อบบี้น้อยร้อง “เจนสัน เราตกลงกันแล้วว่าเราจะทำให้คุณพ่อกับคุณแม่อยู่ด้วยกัน”
เจนสันตอบกลับ “คุณพ่อไม่ชอบคุณแม่ เราไปฝืนบังคับไม่ได้”
ร็อบบี้น้อยมองไปยังทิศที่แนนซี่จากไปก่อนหน้านี้ เขาดูเสียใจ “ถ้าฉันรู้ว่าเรื่องนี้จะเกิดขึ้น ฉันยอมให้คุณพ่อแต่งงานกับคุณแนนซี่นั่นดีกว่า เธอดูสวย ดูเด็ก แถมดูเป็นพวกสวยใสไร้สมองด้วย คุณพ่อคงพอใจที่ได้มองเธอ และการวางแผนของเธอก็ไม่ซับซ้อนพอที่จะเล่นงานพวกเราได้”
เจย์กอดอกในขณะที่หัวของเขามีควันขึ้น เจ้าเด็กสองคนนี้คิดว่าเขาไม่มีตัวตนรึไง?
“ฟังให้ดี ทั้งคู่เลย คุณพ่อรักทั้งสองคนมาก ๆ แต่คุณพ่อจะไม่กลับไปหาโรส ความสัมพันธ์ของผู้ใหญ่น่ะซับซ้อน และไม่ใช่อะไรที่เด็กจะเข้าใจได้ อย่าเสียเวลาคิดเรื่องนี้อีก โอเคไหม?” เจย์พูดอย่างชัดเจนแต่เขาก็ดุเด็กทั้งสองด้วยเช่นกัน เขากล่าวยืนยันออกมาเพราะเขาไม่ต้องการให้เด็ก ๆ ยึดความฝันลม ๆ แล้ง ๆ แล้วถูกทำลายด้วยความจริงอันโหดร้ายในภายหลัง
มันคงดีกว่าที่จะให้เขาเจ็บปวดในตอนนี้ในขณะที่รอยแผลยังไม่ลึกมาก ดีกว่ารอให้แผลมันใหญ่ไปกว่านี้!
ร็อบบี้น้อยรู้สึกเศร้ากับคำพูดอันชัดเจนของคุณพ่อ สายตาอันน่าสงสารของเขามีน้ำตาเมื่อมองที่พ่อของเขา
เจนสัน ในอีกด้านหนึ่ง เขามองคุณพ่ออย่างเรียบเฉย ด้วยคำวิจารณ์อันสุขุมและนุ่มลึก เขากล่าว “คุณพ่อ คุณพ่อควรเปลี่ยนนิสัยหยิ่งยะโสแบบนั้นได้แล้ว”
เจย์หัวเราะ หลังจากใช้ชีวิตมาหลายปี ตอนนี้เขากลับถูกลูกชายสอน “ลูกไม่เชื่อคุณพ่อ?” เจย์ถามอย่างภูมิใจ
ไม่ว่าเขาจะคิดกับโรสยังไง เขาก็หยุดคิดถึงสภาพของเธอเมื่อหกปีก่อน ตอนที่เธอหลอกเขาไม่ได้ เขารู้สึกคลื่นไส้ทุกครั้งที่เห็นเธอ ดังนั้นเขาจึงมั่นใจว่าเขาจะไม่มีทางอยู่กับเธอได้อีก
ความยะโสของเจนสันนั้นมีมากกว่าพ่อของเขา “คุณพ่อ คุณพ่อจำวันนั้นกำลังไปช่วยร็อบบี้น้อยได้ไหม? คุณพ่อมั่นใจมากว่าคุณพ่อจะไม่มีทางจ่ายสักเซ็นต์ให้พวกโจรลักพาตัว แต่หลังจากที่คุณพ่อรู้ว่าร็อบบี้น้อยเป็นลูกชายของคุณพ่อ คุณพ่อก็กลืนคำพูดของตัวเอง จำได้ไหม?”
เอ่อ…
ช่วงเวลาการตบหน้าตัวเองที่แย่ที่สุดของเจย์ถูกเล่าออกมาจากปากของเจนสัน เขาพลันรู้สึกอึดอัดแบบสุด ๆ ทันที
เจนสันดูท่าทางของพ่อของเขาแล้วพลันยิ้มออกมา
