ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 125
ทวดอาเรสสังเกตใบหน้าที่หล่อเหลาทว่าเรียบเฉยของเจย์ เจย์นั้นดูหงุดหงิดตอนที่พูดถึงโรส แม้ว่าเขาจะดูไร้ความรู้สึก นั่นแสดงให้เห็นว่าเขายังคงปฏิเสธตัวตนของโรสอยู่
“เฮ้อ!” ทวดอาเรสพลันกลายเป็นเศร้าสร้อย “หลานดูจะลืมเธอไม่ได้เลย ใช่ไหม?”
แม้จะแทบมองไม่ออก แต่เงาอันมืดมิดนั้นปรากฏอยู่บนใบหน้าเรียบนิ่งของเจย์
หลังจากพักใหญ่ เขาก็พยักหน้าเล็กน้อย “ผมติดหนี้เธอไว้มาก คำพูดพวกนั้นที่ผมเคยพูดกับเธอสมัยยังเด็ก เธอปฏิบัติต่อพวกมันอย่างจริงจัง แต่ผมไม่ได้ตอบสนองต่อการกระทำของเธอเลย… หากผมรู้ว่าเธอจะจบชีวิตตัวเองแบบนั้น ผมคงบอกเธอว่า คำสัญญาที่ผมให้ไว้ว่าจะแต่งงานกับเธอนั้นเป็นคำสัญญาที่จริงใจและจริงที่สุดเท่าที่ผมจะทำได้ในชีวิตของผม”
ทวดอาเรสพยักหน้า “ปู่เชื่อแก แกรักแองเจลีนจากก้นบึ้งของหัวใจ เธอเป็นผู้หญิงที่ดี และปู่เองก็คิดว่ามีเพียงเธอที่มีความรู้และความงดงามเหมาะสมกับแก โชคร้าย ชะตาลิขิตช่างโหดเหี้ยม!”
เมื่อชื่อของ แอลเจลีน เซเวียร์ ถูกกล่าวถึง ร่องรอยของรอยยิ้มอันอบอุ่นก็ปรากฏบนใบหน้าเย็นชาของเจย์
แองเจลีน เซเวียร์ ครองพื้นที่ที่ไม่มีวันถูกสั่นคลอนในหัวใจของเจย์ เธอต้องอ่อนโยนและเข้มแข็ง ทั้งเรียบร้อยและร้ายกาจ ทั้งอ่อนไหวและซุกซน เธอทำให้เขาหัวเราะเสียงดังหรือแม้แต่ทำให้เขาโกรธจนเงียบสนิท
โชคไม่ดีเลย หญิงสาวไร้ที่ติคนนั้นประสบอุบัติเหตุเมื่อเธอขับรถอยู่ในไฮเวย์ระหว่างทางจากเมืองนางแอ่นมาเมืองอิมพีเรียล ตอนที่เธอตาย เธอกำรูปของเขาไว้ในมือ บางคนคาดเดาว่าเธอตายเพราะความรักที่ไม่สมหวัง
สายตาของเจย์พลันแหลมคมด้วยความโกรธ ไฟในดวงตาของเขาสามารถเผาผลาญร่างกายของเขาได้เลย
ทวดอาเรสพูดออกมา ดึงเชากลับมาจากห้วงความคิด “ให้คนตายหลับอย่างสงบเถอะ เจย์ แกจะเป็นทุกข์เพราะการจากไปของเธอตลอดไปไม่ได้ แกควรหลุดออกมาจากความเศร้าแล้วลืมเรื่องของเธอซะ อย่างน้อยก็ถือซะว่าทำเพื่อเจนสันและร็อบบี้”
เจย์พยักหน้าเล็กน้อย “ผมจะทำ คุณปู่”
แน่นอน เขาไม่ได้จะทำตามที่พูดอยู่แล้ว
ทวดอาเรสดูเหมือนจะนึกอะไรบางอย่างออก เขาเลิกคิ้ว “ฉันได้ยินมาจากพ่อแกว่า แกมีแผนจะแต่งงานกับแนนซี่จากตระกูลเบลเหรอ?”
เจย์ลังเลก่อนจะพูดออกมา “ผมรู้จักคุณเบลตั้งแต่เรายังเด็ก ผมคิดว่าถ้าผมไม่สามารถแต่งงานกับผู้หญิงที่ผมรักจริง ๆ ได้ ผมก็ควรหาใครสักคนที่เข้าใจกันเพื่อสร้างครอบครัว นั่นอาจรักษาอาการป่วยของเจนสันได้ แต่… เจนสันดูจะปฏิเสธเธอ ผมเลยยังไม่ได้ตัดสินใจเรื่องนี้”
ทวดอาเรสมองเจย์ เขาจำได้ว่าหลานชายของเขานั้นมักจะเฉยชาเสมอ เขาไม่เคยแม้แต่จะขมวดคิ้วในช่วงเวลาที่จริงจังที่สุดด้วยซ้ำ ไม่คิดเลยว่าหลานชายของเขาจะวิตกกับการตัดสินใจเพราะลูกชายของเขา
ทวดอาเรสขยับตัวผ่านโต๊ะยาวแล้วโน้มไปหาเจย์ “ถ้าเหตุผลที่แกแต่งงานเป็นเพราะลูกชายของแก ทำไมแกไม่ลองคืนดีกับโรสล่ะ?” เขากล่าวอย่างมีเลศนัย
คิ้วของเจย์กระตุกจนมันดูเหมือนคลื่นที่กระเพื่อมในสระน้ำที่แมลงปอเพิ่งบินผ่านไป
“เธอแต่งงานกับคนอื่นแล้วครับ คุณปู่” เขากล่าวเสียงเบาด้วยริมฝีปากบางและเย้ายวนของเขา มันไร้ซึ่งความอบอุ่นในน้ำเสียงนั้น
“โอ้?” ทวดอาเรสขมวดคิ้ว เขาดูผิดหวัง
‘แล้วอะไรจะเกิดกับเหลนที่ยอดเยี่ยมที่สุดของฉันล่ะ?’ ทวดอาเรสดูไม่ชอบใจ
หลังจากใช้เวลาคิดอยู่ครู่หนึ่ง ทวดอาเรสก็เปิดตาแล้วประกาศอย่างจริงจัง “ฉันอาจจะแก่แต่ฉันยังมีความสามารถอยู่ ถ้าฉันเลี้ยงเด็กที่น่าทึ่งแบบแกได้ ฉันก็ยังสามารถเลี้ยงเด็กรุ่นต่อไปของตระกูลอาเรสได้”
“ผมจะดูแลเด็ก ๆ ของผมเองครับ คุณปู่” เจย์กล่าวอย่างตั้งใจ
