ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 146
“คุณลุง ถ้าคุณไม่ชอบนมถั่วเหลืองกับปาท่องโก๋ คุณก็ไม่ต้องกินมันสิคะ ไม่มีใครบังคับให้คุณกินมันเสียหน่อย” เสียงแผ่วเบาและน่ารักของเซ็ตตี้นั้นกลับก้องกังวาลในหูของเจย์ ซึ่งมันทำให้เขารู้สึกเหมือนชีวิตเขาเริ่มไร้ความหมาย
เด็กน้อยคนนี้มักต่อรองกับเขาเสมอ
เจย์ขมวดคิ้วแล้วมองเซ็ตตี้น้อย “แม่ของเธอไม่สอนเหรอว่าไม่ควรพูดตอนกินข้าว?”
ไม่มีใครคาดคิดว่าเซ็ตตี้จะยกหัวของเธอขึ้นมาแล้วสวนกลับ “คุณลุง งั้นทำไมคุณถึงยังไม่หยุดพูดล่ะคะ?”
เจย์หมดคำพูด
โรสช่วยไม่ได้ที่จะต้องจับหัวของเซ็ตตี้อย่างนุ่มนวล การกระทำของเธอมันชัดเจนว่าเธอกำลังให้กําลังใจเซ็ตตี้
ดวงตาดั่งลูกศรของเจย์พุ่งเข้าใส่โรส
รอยยิ้มบนใบหน้าโรสหยุดนิ่ง เธอรีบก้มหน้าแล้วเคี้ยวปาท่องโก๋ต่อ
หลังจากมื้อเช้า เจย์นั้นไม่ได้รีบไปทำงานมากนัก เขาเรียกโรสมา เสียงของเขาไม่ได้ดูกระตือรือร้นในการปรึกษา เขาแค่อยากจะบอกเธอว่าเธอต้องพาร็อบบี้น้อยกับเจนสันไปสมัครโรงเรียนอนุบาลใหม่
ข่าวนี้เหมือนฟ้าผ่ากลางวันแสก ๆ มันทำให้โรสกระอักกระอ่วน
“แล้วเซ็ตตี้ล่ะ?” โรสโพล่งออกมา
มีความยินดีในสายตาของเจย์เมื่อมองไปที่โรส “ฉันไม่คิดว่าฉันจะต้องรับผิดชอบและเลี้ยงเธอนะ”
โรสตื่นตัว เจย์ยังไม่รู้ว่าเซ็ตตี้เป็นลูกสาวเขา
ในเมื่อเรื่องมันมาในทางนี้ เธอก็ต้องทำตัวหน้าหนาแล้วส่งเซ็ตตี้น้อยไปที่โรงเรียนอนุบาลเดียวกับร็อบบี้น้อยและเจนสันให้ได้
อย่างไรก็ตาม ประโยคต่อมาของเจย์ทำลายจินตนาการสวยงามของโรสจนเป็นผง
“โรงเรียนอนุบาลนี้อยู่ในเครือโฮไรซอน คอลเลอร์ ระยะห่างออกไป 900 เมตร หรือมากกว่านั้น พวกเขาจะสามารถเดินไปที่โรงเรียนได้ในตอนเช้า
เหตุผลที่เจย์ตัดสินใจแบบนี้ก็เพราะเขาเรียนรู้บทเรียนของเขาแล้วเมื่อตอนที่ร็อบบี้น้อยถูกลักพาตัวไปและเจนสันถูกรังแกที่โรงเรียน ความปลอดภัยต้องมาก่อนความรู้
“ค่าเข้าเรียนเท่าไหร่?” โรสถามอย่างหวาดกลัว
เจย์ตอบอย่างสบาย ๆ “การเลี้ยงดูเด็กเป็นความรับผิดชอบที่เราต้องแบ่งกัน แต่ในเมื่อเธอมีปัญหาการเงิน ฉันสามารถยกเว้นเธอจากความรับผิดชอบทั้งหมดได้”
ประโยคอาจฟังดูใจดี แต่เมื่อเธอคิดดี ๆ มันคือกับดัก ‘นี่เขาพยายามเอาความรับผิดชอบในการเลี้ยงดูเด็กไปจากฉัน?’
โรสยืดหลังตรง “ท่านอาเรส นายไม่ต้องยกเว้นความรับผิดชอบของฉันต่อเด็ก ๆ เราจะแบ่งค่าเรียนกันคนละครึ่ง ไม่ต้องห่วง ต่อให้ฉันต้องขายไต ฉันก็จะไม่มีวันยอมยกความรับผิดชอบให้”
เจย์มองความโอ้อวดของโรสแล้วชื่นชมอย่างเสแสร้ง “ไม่เลว ไม่เลวเลย ค่าธรรมเนียมคือ 580,000”
ดวงตาของโรสเบิกโพลง “ค่อนข้าง…แพงนะ?”
เจย์พยักหน้า “ค่าธรรมเนียมของเด็กหนึ่งคนคือ 580,000 สำหรับสองคน คือ 1.16 ล้าน เราจะแบ่งครึ่งกัน มีอะไรคัดค้านไหม?”
โรสผวามากจนเธอเอื้อมไปหยิบน้ำมาดื่ม หลังจากเธอตั้งสติได้ โรสก็ถามเจย์ “มันมีโรงเรียนอนุบาลเปิดสอนตั้งมากมาย ทำไมต้องเลือกที่ที่แพงที่สุดด้วย? ที่ที่แพงที่สุดไม่ได้หมายความว่าจะดีที่สุดเสียหน่อย”
เจย์เย้ยอย่างดูถูก “อย่ามาแก้ตัวให้ความไม่เหมาะสมของตัวเอง”
โรสไม่ยอม “ฉันไม่ได้ไม่เหมาะสม ฉันแค่มีเงินไม่พอในตอนนี้ ฉันต้องหางาน ฉันจะให้เด็ก ๆ เรียนในโรงเรียนอนุบาลที่ดีที่สุด นายควรรู้ว่าเราไม่สามารถเลือกทั้งสองทางได้ ในเมื่อฉันต้องดูแลเด็ก ๆ ฉันก็ไม่มีเวลาจะไปหางานเต็มเวลา ท่านอาเรส นายให้ฉันกู้เงินในระยะสั้นได้ไหม? ฉันจะคืนมันให้นายเมื่อฉันได้งานแล้ว”
