ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 185
“ความแตกต่างควรถูกสร้างไว้ระหว่างชายและหญิง คุณแม่ ได้โปรดหยุดหวดก้นผม คนอื่นจะหัวเราะเยาะผมถ้ารู้เข้า” ร็อบบี้น้อยวิ่งเผ่นไปสุดทางตรงข้ามของโต๊ะดินเนอร์ยาว เขาวิ่งเป็นวงกลมหลบหนีคุณแม่ในขณะที่พยายามโน้มน้าวเธอไปด้วยในเวลาเดียว
หลังจากวิ่งกันไปหลายรอบ โรสก็เหนื่อยเกินกว่าจะตามต่อ เธอใช้มือเท้าเอว หอบหายใจ “เจ้าเด็กแสบ เธอโตแล้วสินะ ใช่ไหม? ลูกรู้ว่ามันมีความแตกต่างระหว่างหญิงกับชายตอนนี้แล้วใช่ไหม หือ? ได้เลย แม่จะรักษาศักดิ์ศรีของลูกไว้และไม่จัดการก้นของลูก… ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าแม่จะจับลูกไม่ได้แม้แต่ปลายนิ้ว แม่ต้องหาไม้มาสอนบทเรียนลูกซะแล้วสิ…”
โรสเริ่มหาไม้หรืออะไรที่คล้ายกันในบ้าน ด้วยความฉลาดแกมชั่วร้าย ร็อบบี้น้อยร้องไห้โฮออกมาพยายามเรียกความเห็นใจของแม่เขา
เมื่อเจนสันเห็นหลั่งน้ำตาออกมายกใหญ่ หัวใจน้อย ๆ ของเขาก็เริ่มตื่นตระหนกอย่างมาก ในตอนนั้นเอง เซ็ตตี้น้อยก็แอบเปิดประตูออกมานั่งยอง ๆ อยู่ที่บันไดบนทางเดินชั้นสองเพื่อสังเกตสถานการณ์ที่ชั้นล่าง
เจนสันส่งสัญญาณให้คู่หูของเขา เซ็ตตี้น้อยพลันวิ่งเข้าไปในห้องแล้วโทรหาเจย์ทันที
เจย์นั้นกำลังอยู่ในอารมณ์หดหู่อย่างรุนแรง เมื่อมือถือของเขาดัง เขาไม่ได้สนใจแม้แต่จะมองเบอร์แล้วเลื่อนหน้าจอปลดล็อกมัน…
“คุณลุง รีบกลับมาที่บ้านเร็วเข้า…” เซ็ตตี้น้อยส่งเสียงกระวนกระวายออกมาทันที
เจย์ปิดมือถืออย่างเมินเฉย เท้าของเขาสั่นคลอน โลกของเขากำลังกลายเป็นดินแดนรกร้าง เขาจะไปมีเวลาสนใจเรื่องของเซ็ตตี้น้อยได้ยังไง?
เซ็ตตี้น้อยมองจ้องมือถือที่ถูกวางสายอย่างว่างเปล่า ดวงตาของเธอมีสายน้ำไหลลงมา
“หนูไม่ใช่คนที่ต้องการให้คุณช่วยสักหน่อย คุณพ่อ ลูกชายของคุณพ่อต่างหาก…” เซ็ตตี้น้อยกล่าวดด้วยความปวดใจอย่างมาก
หัวใจดวงน้อยของเธอถูกตีอย่างแรง คุณพ่อนั้นอคติต่อเธอ เมื่อพี่ชายเรียกเขา เขาจะฟังความคิดเห็นของพวกพี่ชายอย่างตั้งใจมากเสมอ
ยังไงก็ตาม คุณพ่อกลับวางสายใส่เธอ เซ็ตตี้น้อยโมโหมากจนปามือถือใส่กำแพง
ชั้นล่าง โรสเหนื่อยจนในที่สุดเธอก็หยุดลงเหมือนกลุ่มควันที่ลอยอยู่บนสนามรบ
โรสนั่งลงบนพื้นอย่างอ่อนเพลียแล้วจ้องที่ร็อบบี้น้อยอย่างโมโหในขณะที่กำลังหอบหายใจไปด้วย “เธอ… มีความสามารถพอแล้วสินะ ใช่ไหม? แม่ไม่แม้แต่จะ… วิ่งตามลูกทันอีกแล้ว แม่ตีลูกไม่ได้อีกแล้ว หืม? นี่ลูกจะไม่เคารพแม่อีกต่อไปแล้วเริ่มทำอย่างที่ลูกต้องการแล้วก็แผลงฤทธิ์ไปทั่วในอนาคตงั้นสิ?”
เมื่อเห็นความโกรธของแม่เขาที่อ่อนลงมากแล้ว ร็อบบี้น้อยก็รวบรวมความกล้าของเขาแล้วเดินไปหาแม่ เขาคุกเข่าลงข้างเธอแล้วยอมรับความผิดของเขาด้วยความจริงใจ “ผมขอโทษครับคุณแม่ ผมจะไม่ตีคนอื่นอีกแล้ว”
เจนสันก้มหน้าลงแล้วเดินมาเช่นกัน เขาเลียนแบบการกระทำของร็อบบี้น้อย เขาก้มลงคุกเข่าตรงหน้าแม่ของเขาอย่างเชื่อฟัง
“บอกแม่หน่อย ร็อบบี้ ทำไมลูกถึงไปตีคนอื่น?” โรสถาม
เธอรู้จักลูกชายของเธออย่างดี ร็อบบี้น้อยอาจจะซุกซน แต่เขานิสัยดีมากและเป็นเด็กที่เอาใจใส่ หากเขาจะตีใครสักคน อีกฝ่ายต้องเป็นคนผิดแน่
ถึงอย่างนั้น เพื่อปลอดภัยไว้ก่อน โรสจึงห้ามร็อบบี้น้อยจากการใช้กำลัง เมื่อเขาโตขึ้น ทักษะเทควันโด้ของเขาก็จะโตขึ้นตาม เขาจะสูญเสียการควบคุมอย่างเลี่ยงไม่ได้ จะเกิดอะไรขึ้นหากผลที่เกิดขึ้นนั้นร้ายแรงจนแก้ไขไม่ได้?
ร็อบบี้น้อยนั้นมีข้อห้ามเรื่องความรุนแรง และนั่นเป็นเหตุผลที่ทำให้โรสโกรธอย่างมาก
“คุณแม่ เด็กพวกนั้นบังคับให้เซ็ตตี้น้อยเป็นแฟนสาวของพวกเขา” ร็อบบี้น้อยอธิบายด้วยน้ำตา
โรสกลืนน้ำลาย…
เธอเคยคิดว่าการตกหลุมรักกับเจย์ตอนอายุสิบขวบนั้นเป็นสัญญาณของวัยแรกรุ่นแก่แดด แต่เธอไม่รู้เลยว่าแม้แต่เด็กอนุบาลสมัยนี้นั้นทั้งอาจหาญและไม่ถูกยับยั้ง
“ลูกตีพวกเขาเพราะแบบนั้น?” โรสเบิกดวงตาที่เป็นประกายกว้าง
ร็อบบี้น้อยพึมพำ “เราทะเลาะกันเพราะแบบนั้น แล้วผมก็ตีพวกเขาเพราะผมโกรธมากเกินไป”
“บอกแม่ การทะเลาะเริ่มขึ้นยังไง?”
ร็อบบี้น้อยลังเลที่จะพูด “ผมบอกว่า ฉันจะอนุญาตให้พวกหมูมาทำลายกะหล่ำปลีคุณภาพดีของฉันได้ยังไง? แล้วนั่นก็เป็นตอนที่เด็กพวกนั้นเริ่มด่าผมที่เรียกพวกเขาว่าหมู พวกเขาพุ่งเข้าใส่ผม พยายามจะทุบตีผม…”
โรส “…”
เด็กสมัยนี้แก่แดดกันหมดเลยเหรอ?
