ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 193
เจย์เริ่มใส่ใจและจ้องมองนายหญิงลอยล์ด้วยดวงตาคมเหมือนนกอินทรี “ส่วนไหนที่แปลกเป็นพิเศษงั้นเหรอ?”
นายหญิงลอยล์นึกถึงภาพอุบัติเหตุเมื่อ 7 ปีก่อนอย่างจริงจัง เธอดูไม่สบายใจมากขึ้นเรื่อย ๆ
“ผมไม่รู้ว่าแองเจลีนกับโรสลเจอกับอุบัติเหตุทางรถยนต์ครั้งนั้นได้อย่างไร ทั้งสองคนนอนอยู่บนพื้นหญ้าด้วยกัน แองเจลีนเสียชีวิตอย่างอนาถ ขณะที่โรสได้รับการปกป้องในอ้อมแขนของแองเจลีน แม้ว่าร่างกายของเธอจะไม่ถูกแยกชิ้นส่วนหรือขาดวิ่นหรือดูน่าสยดสยอง ในฐานะของแองเจลีนเธอไม่หายใจอีกต่อไปหลังจากเจออุบัติเหตุในครั้งนั้น”
“เมื่อเรารีบไปที่เกิดเหตุ แม้แต่หมอก็ยังประกาศว่าโรสตายแล้ว ใครจะไปคิดว่าหลังจากที่เธอถูกขังไว้ในห้องเก็บศพทั้งวันทั้งคืน จู่ ๆ เธอก็กลับมามีชีวิตอีกครั้ง! เราก็ตกใจกลัวเช่นกันเพราะคิดว่าเห็นผี!”
ผู้อาวุโสลอยล์กล่าวต่อว่า “ตอนนี้ที่คุณพูดถึงมัน หลังจากอุบัติเหตุทางรถยนต์ครั้งนั้น โรสดูเหมือนจะเปลี่ยนไปด้วยเหตุผลแปลก ๆ เธอไม่ได้ขอเงินจากตระกูลลอยล์อีกต่อไปและแม้กระทั่งย้ายออกไปอยู่คนเดียวแล้วก็ตาม ทำให้เราพ่อลูกกลายเป็นคนแปลกหน้าโดยสมบูรณ์”
นิ้วเรียวของเจย์กำลังขยับที่วางแขนของเก้าอี้และเปลี่ยนหมุนเก้าอี้สีขาวตัวนั้นอย่างแรง
สีหน้าของเขาอาจดูสงบเหมือนปกติ แต่ในขณะนี้เขามีอาการใจสั่น เขารู้สึกเหมือนกำลังสำลักแม้จะหายใจ
“หลังจากเกิดอุบัติเหตุทางรถยนต์ โรสแสดงพฤติกรรมผิดปกติอะไรอีกบ้าง?” เขาระงับอารมณ์โกรธในใจและถามอย่างใจเย็นที่สุดเท่าที่จะทำได้
ผู้อาวุโสลอยล์ดูลำบากใจ “เธอใช้ชีวิตคนเดียวข้างนอกมาหลายปีแล้วและแทบจะไม่ติดต่อกับเราเลยนั่นคือทุกสิ่งที่ผมรู้”
ในเวลานี้เพื่อเป็นการเอาใจเจย์ ซิดนีย์จึงใช้สมองของเธอเพื่อเปิดเผยข้อมูลเกี่ยวกับการเผชิญหน้าของเธอและโรส
“โรสเปลี่ยนไปมาก ทุกครั้งที่เธอเห็นฉันในตอนนั้น เธอมักจะก้มหน้าอย่างน่ารังเกียจ ตอนนี้ เธอสูงและสูงส่งต่อหน้าฉัน”
“นอกจากนี้ เธอยังไปต่างประเทศเพื่อแสวงหาโชคลาภเป็นเวลาหลายปี นิสัยของเธอเปลี่ยนไปอย่างมาก ตอนนี้เธอสง่างามและสูงส่ง เธอไม่ใช่คนบ้านนอกที่เรารู้จักอีกต่อไป เธอกลายเป็นคนที่สวยงามและน่าภาคภูมิใจ มันราวกับว่าเธอกลายเป็นคนที่แตกต่างไปจากเดิมอย่างสิ้นเชิง”
เจย์ฟังซิดนีย์เงียบ ๆ ขณะที่เธอสรุปบทสนทนานี้ เขาฉายภาพความคล้ายคลึงที่น่าตกใจระหว่างโรสและแองเจลีนในใจซ้ำแล้วซ้ำเล่า
นี่เป็นเรื่องบังเอิญหรือเปล่า?
แองเจลีนจากไปแล้วแต่ทำให้โรสกลายเป็นเด็กผู้หญิงที่สดใสและไม่ธรรมดาเหมือนเธอ?
เมื่อพวกเขาเดินออกจากที่พักของลอยล์ เกรย์สันก็เปิดประตูรถให้เจย์ เจย์ดูเหมือนจะหายสงสัยกับความคิดของเขาเองในขณะที่เขายังคงขมวดคิ้วและไตร่ตรองแม้ว่าเขาจะกลับเข้าไปนั่งที่เบาะหลังแล้วก็ตาม
เกรย์สันเหยียบคันเร่ง เมื่อรถเริ่มเคลื่อนตัว เจย์ก็สั่งอย่างทันทีว่า “กลับไปที่โฮไรซอนกัน”
“ตกลง”
ระหว่างทาง เกรย์สันได้แอบมองท่านอาเรสหลายครั้งผ่านกระจกมองหลัง
เมื่อเขาสังเกตเห็นใบหน้าของท่านอาเรสที่ดูงง ๆ เกรย์สันจึงเริ่มที่จะทำให้บรรยากาศมีชีวิตชีวาขึ้น
“นายท่านอาเรส ครอบครัวลอยล์กล่าวว่าโรสดูเหมือนจะกลายเป็นคนที่แตกต่างไปจากเดิมอย่างสิ้นเชิงหลังจากเกิดอุบัติเหตุทางรถยนต์ นี่ทำให้ฉันนึกถึงบทความบนเว็บที่น่าสนใจที่ฉันอ่านเมื่อสักครู่เพราะรู้สึกเบื่อ… คุณอยากฟังเรื่องนี้ไหม ท่านอาเรส?”
เจย์เงยหน้าขึ้น เขาพยายามอย่างหนักที่จะครุ่นคิดถึงเหตุผลของการเปลี่ยนแปลงที่น่าตกใจในโรส แต่ถึงแม้ว่าเขาจะฉลาดและมีไหวพริบ แต่สติปัญญาของเขาก็ไม่สามารถให้คำอธิบายที่สมบูรณ์แบบแก่เขาได้
ดังนั้น เขาจึงหยุดคิดและฟังเรื่องราวของเกรย์สันแทน
“มาฟังกัน”
เกรย์สันกล่าวว่า “มันเกี่ยวกับการถ่ายทอดจิตวิญญาณของคน …”
เจย์ตัดบทพร้อมขมวดคิ้ว “การถ่ายทอดคืออะไร?”
ท่านอาเรสไม่เคยอ่านบทความออนไลน์ ดังนั้นเขาจึงไม่ได้ระแคะระคายเกี่ยวกับคำศัพท์ออนไลน์ที่เป็นที่นิยมเหล่านี้
เกรย์สันกล่าวอย่างภาคภูมิใจว่า “การถ่ายทอดหมายถึงวิญญาณของบุคคลที่เข้าสู่ร่างกายของบุคคลอื่นซึ่งวิญญาณเดิมได้จากไปแล้ว พวกเขาเข้ายึดครองจิตสำนึกและความคิดของวิญญาณก่อนหน้าในขณะที่พวกเขาดำเนินชีวิตต่อไป”
เจย์ตะคอก “ไร้สาระ!”
เกรย์สันถอนหายใจอย่างโล่งอกเมื่อเห็นท่านอาเรสแสดงร่องรอยแห่งความโกรธในที่สุด
เมื่อเจย์พูดคำว่า “ไร้สาระ” น้ำเสียงของเขาก็มีความไม่มั่นใจ
หากอารมณ์ของเขาถูกอธิบายกับความผันผวนอย่างมากเมื่อเขาได้ยินสมาชิกในครอบครัวลอยล์เล่าเรื่องราวการเปลี่ยนแปลงที่ครบถ้วนของโรสหลังจากเกิดอุบัติเหตุทางรถยนต์ครั้งนั้น…
