ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 316
จีนส์หัวเราะอย่างไม่มีใครขัด “ขอบคุณที่เตือน แต่มันยากที่จะหาของที่ดีเช่นนี้บนโลกเจอ คืนนี้ฉันยอมเสียสละไตสองข้างของตัวเองเพื่อดื่มด่ำกับความงามนี้”
โรสรู้สึกขยะแขยงอย่างที่สุดที่ใบหน้าบอบบางของเธอบิดเบี้ยว เธอจ้องไปที่จีนส์ขณะที่เธอกอดตัวเองเพื่อป้องกันตัว
“ท่านยีนส์ผมไม่ได้ขายตัว ผมมาที่นี่เพื่อคุยธุรกิจ”
จีนส์ไม่ใช่คนที่บังคับให้ใครทำในสิ่งที่พวกเขาปฏิเสธ ด้วยเหตุนี้เขาเพียงแค่แสดงท่าทางให้เธอเห็น “งั้นนายอาจจะต้องไสหัวและไปซะ ฉันจะไม่ให้ความร่วมมือโครงการของนาย”
โรสถูกจัดให้อยู่ในสถานการณ์ที่ยากลำบาก
จีนส์ยกคางของโรสขึ้นแล้วพูดว่า “ลังเลที่จะจากไปเหรอ? จากนั้นก็รับใช้ฉันอย่างเชื่อฟัง!”
เจย์เหลือบมองโรสอย่างดูถูกและส่ายหัวก่อนจะเดินจากไป
เซ็ตตี้น้อยหันมามองโรสที่อยู่ข้างหลังเธอทันที
เจย์ยื่นมือออกไปเพื่อปกปิดดวงตาของเซ็ตตี้น้อย “ ไม่เหมาะสำหรับเด็ก”
เสียงของเซ็ตตี้น้อย ดูเหมือนจะมาจากที่หยั่งรู้ มันต่ำและนุ่มนวล “คุณลุงเจย์คะ เขาเจาะหูสามรูเหมือนคุณแม่”
เสียงคำพูดของเธอดังเข้าไปในหูของเจย์เหมือนงูหลาม และทะลุเข้าไปในแก้วหูของเขา
เขาหันหลังกลับทันที
จากนั้นเขาก็เห็นยีนส์กำลังประทับจูบที่โรส แต่สายตาของโรสถูกล็อกที่เขาแทน
เมื่อเธอเห็นเจย์หันมาเธอรู้สึกผิดและรีบเอื้อมมือไปกอดคอของยีนส์ เธอหลับตาและเตรียมตัวสำหรับการสวมบทบาทในช่วงชีวิตนี้ของเธอกับยีนส์
เมื่อพิจารณาแล้วว่านี่เป็นหนทางเดียวเท่านั้นที่เจย์จะหายสงสัย
ฉับพลัน เจย์เบียดตัวเองกลับมาแทรกด้านหน้าของพวกเขา เขาง้างฝ่ามือและหวดไปที่คอของยีนส์ ทำให้จีนส์ล้มลงกับพื้น
โรสมองไปที่ยีนส์ที่หมดสติและกลับมาที่เจย์ที่เย็นชา ฝ่าเท้าของเธอเตรียมจะหนี
“ควีนนี่ คุณช่วยดูเซ็ตตี้น้อยให้ฉันหน่อยได้ไหม? เพียงชั่วโมงเดียว” เจย์ส่งเซ็ตตี้น้อยในอ้อมแขนของเขาให้กับหญิงสาวที่สวยงามข้าง ๆ เขา
“ได้ค่ะ ท่านอาเรส”
คนอื่น ๆ ที่ค่อนข้างมีไหวพริบ แบกยีนส์ออกไป
โรสอยากจะหนี แต่เจย์ยืนอยู่ตรงหน้าเธอราวกับภูเขาที่สูงตระหง่าน
“คุณไม่ต้องการพูดคุยเกี่ยวกับการทำงานร่วมกันในโครงการหรือ? พูดคุยกับฉันสิ”
โรสกลายเป็นหิน
เธอจะได้ประโยชน์อะไรบ้างจากการพูดคุยธุรกิจกับนักธุรกิจหัวใสอย่างเจย์ อาเรส ?
“ท่านอาเรส ผมสามารถคุยเรื่องนี้กับยีนส์ได้เท่านั้น” เธอพูดขณะกลืนน้ำลาย
ดวงตาของเจย์เต็มไปด้วยรอยยิ้มที่รู้ทัน
“จีนส์อายุน้อยกว่าฉันเพียงไม่กี่ปี แต่นายเรียกฉันว่าท่านอาเรส ราวกับว่าเราต่างรุ่นกัน นี่คือสิ่งที่เหมาะสมหรือไม่?”
เขาพินิจเธอไปทุกสิ่งทุกอย่าง แต่เธอก็อยู่ที่นี่ ตรงไหนที่เขาคาดหวังอย่างน้อยที่สุดให้เธอเป็น
โรสกระวนกระวายใจกับเรื่องนี้ “นั่นคือคำเรียกที่ทุกคนเรียกคุณครับ!”
เธอพบว่ามันแปลกเช่นกัน เห็นได้ชัดว่าพวกเขาเป็นคนกลุ่มอายุไล่เรี่ยกัน แต่ชื่อของเจย์ก็ถูกเรียกด้วยความเคารพมากกว่าตามปกติ
“เปลี่ยนสิ”
โรสกัดริมฝีปากของเธอ ‘เวรเอ๊ย จะต้องมาจุกจิกกับเรื่องเล็กน้อย’
“ได้ ท่านอาเรส ในอนาคตหากฉผมเห็นพวกคุณ ผมจะเรียกพวกคุณทุกคนว่าท่าน! ท่านจีนส์!”
ใบหน้าหล่อเหลาของเจย์หมองลง “ไม่จำเป็นต้องทำเช่นนั้น”
โรสมองเขาด้วยความงุนงง เธอใช้เวลาสักพักเพื่อตอบสนอง “ ถ้าอย่างนั้น ผมควรเรียกคุณว่าท่านเจย์ดีไหมครับ?”
‘ผู้ชายคนนี้ต้องการอะไรกัน? แสร้งทำเป็นว่าเป็นเรื่องละเอียดอ่อนทั้งหมด? เมื่อก่อนฉันเรียกเขาว่าท่านอาเรสไม่ดีเหรอ? ’
“แค่ชื่อจริง”
โรสเกือบจะกลั้นใจ โอ้ย ตระกูลอาเรสผลิตแต่พวกนิสัยเสียมากมายขนาดเลยหรือไม่?
