ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 351
“เขาฉีดโรคเอชไอวีให้ฉัน รักษาระยะห่างของเธอไว้เพื่อที่ฉันจะได้ไม่ส่งผลต่อเธอ” โรสกล่าว
ใบหน้าของโจเซฟินซีดลง “พี่สะใภ้ เธอไม่ได้โกหกฉัน ใช่ไหม? เธออ้วกไปทั่วตัวฉันเมื่อวานนี้ แล้วฉันก็นอนกับเธอด้วย”
“ทำไมฉันต้องโกหกเธอล่ะ? ไอ้พี่ชายสารเลวของเธอทำเกินกว่าเหตุมากไปแล้ว ถ้าเขาเกลียดฉัน เขาก็สามารถเอามีดแทงฉันจนตายก็ได้ แต่ทำไมเขาถึงใช้วิธีที่ไร้ยางอายเช่นนี้?”
ยิ่งโรสพูดถึงเรื่องนี้ เธอก็ยิ่งโกรธและเสียใจมากขึ้น น้ำตาของเธอไหลไม่หยุด “ตอนนี้ฉันเป็นโรคแบบนี้ไปแล้ว ถึงแม้ว่าฉันจะตายก็ไม่มีใครฝังศพของฉัน ในที่สุดฉันก็ได้เห็นความโหดร้ายและความป่าเถื่อนของเขาแล้ว”
โจเซฟินตะลึง
เมื่อเธอเห็นโรสเล่าเรื่องราวของเธอด้วยความจริงใจทุกอย่างและได้ยินเสียงครวญครางที่ทำให้หัวใจของเธอฟังดูเหมือนไม่ได้สร้างเรื่องขึ้น ดังนั้น โจเซฟินก็ร้องไห้ออกมาเช่นกัน
“นี่คือผลกรรมจากสวรรค์แน่นอน พี่ชายของฉันต้องการแก้แค้นเธอ แต่เขาก็พาฉันเข้าไปในเรื่องนี้ด้วยเช่นกัน ตอนนี้ฉันป่วยแล้ว มันก็ไม่เป็นไรถ้าฉันตาย แต่ฉันไม่สามารถกอดหลานชายตัวน้อยที่น่ารักของฉันก่อนที่ฉันจะตายได้… เซ็ตตี้น้อยก็เช่นกัน… ฮือ ฮือ… ”
พวกเธอเห็นอกเห็นใจสภาพของกันและกัน กอดกันและร้องไห้ออกมาด้วยกัน
เมื่อพวกเขาหยุดร้องไห้ โจเซฟีนก็ถามโรสอย่างเซ็ง ๆ ว่า “พี่สะใภ้ เธอมีแผนสำหรับอนาคตอย่างไร?”
โรสตอบอย่างเศร้าใจว่า “ฉันจะอยู่ในโลกนี้ได้อีกไม่นาน ฉันจะต้องมีจุดมุ่งหมายอะไรอีก?”
โจเซฟินจับมือเธอ รู้สึกเห็นใจเธอมาก “แล้วมีอะไรอีกไหมที่เธออยากเห็นก่อนจากไป? ฉันจะพยายามช่วยเธอในทุกทางที่ทำได้”
“ฉันอยากกอดลูกอีกครั้ง… และฉันก็อยาก…”
และช่วยตระกูลเซเวียร์กลับมาอีกครั้ง …
โจเซฟินตอบว่า “ฉันจะทำให้เธอได้พบลูก ๆ อีกครั้ง”
โรสพูดด้วยความตกใจ “เจอได้ยังไงกัน? ตอนนี้ฉันเป็นคนที่อันตรายจากการดำเนินชีวิต ลืมมันซะ”
โจเซฟินดึงเธอขึ้นมาแทน “ไปกันเถอะ ฉันจะพาเธอไปดูลูก ๆ เราจะดูพวกเขาจากระยะไกล ๆ”
โรสเป็นเหมือนหุ่นเชิดนิ่ง ๆ ที่ไม่มีเชือกขณะที่โจเซฟินนำทางเธอเข้าไปในรถ
โจเซฟินจอดรถของเธออย่างผิดกฎจราจรทิ้งไว้ จึงมีใบสั่งอยู่บนกระจกบังลมของรถเธอ
โรสคว้าใบสั่งแล้วยัดใส่มือโจเซฟิน “ทำไมเธอถึงไม่เลิกนิสัยจอดรถผิดกฎจราจรสักที?”
โจเซฟีนตอบอย่างเฉื่อยชา “ยังไงฉันจะต้องตายอยู่แล้ว ใบสั่งใบเดียวกับ 100 ใบ ต่างกันอย่างไร? เมื่อฉันไม่อยู่ ต้องมีใครบางคนจ่ายใบสั่งให้ฉันอยู่ดี”
โรสพึมพำ “งั้นอะไรก็ได้ที่เธอรู้สึกอยากทำแล้วสบายใจก็แล้วกัน”
โจเซฟินขับรถไปที่สวนคฤหาสน์
โรสนั่งอยู่ที่เบาะหลัง แต่จู่ ๆ แขนของเธอก็มีอาการคันระคายเคือง
เธอพับแขนเสื้อขึ้นและเห็นรอยแดงที่แขน เธอตกใจจนทรุดตัวลง
“โจเซฟิน…” โรสพูดด้วยน้ำเสียงหนักแน่น
โจเซฟินสะดุ้ง เธอมองกลับไปที่หล่อน ด้วยความตกใจ
“ฉันจบเห่แล้ว” โรสพูดขณะที่เธอยกแขนขึ้น
โจเซฟินเหยียบเบรกและรถหยุดรถบนทางม้าลายพร้อมกับไฟจราจรที่ส่องแสงสีแดง
เธอดึงแขนของโรสและเห็นรอยแดงที่น่ากลัวเหล่านั้น เธอเริ่มกังวล
“ผลของมันแสดงให้เห็นอย่างรวดเร็วหรือเปล่า?”
โรสทรุดตัวลงนั่งอ่อนแรง แล้วพยักหน้า
“ดูเหมือนว่ายาเหล่านั้นของ แกรนด์ เอเซีย ไม่ได้มีไว้เพื่อช่วย!”
“แน่นอนล่ะ เมื่อพี่ชายของฉันต้องการให้เธอตาย ไม่มีทางไหนหนีได้สำหรับเธออีกแล้ว” โจเซฟินตอบ
“พี่สะใภ้ เธอมีอาการอ่อนแรงบ้างไหม?”
โรสพยักหน้า “ใช่ ฉันรู้สึกว่าร่างกายของฉันค่อย ๆ หมดแรงไป…”
“บ้าเอ๊ย!” โจเซฟินรวบรวมกำลังและเหยียบคันเร่ง
“พี่สะใภ้ เธอกำลังจะตาย เธอควรมีความสุขกับทุกช่วงเวลาสุดท้ายที่เธอมี”
โรสนั่งอยู่เบาะหลังและพูดอย่างเศร้า ๆ ว่า “ฉันยังมีความลับที่ยังไม่ได้บอกพี่ชายของเธอเลย”
“แล้วนั่นคือความลับอะไร?”
น้ำตาคลอในดวงตาของโรสดูเศร้าหมองเหมือนเช่นเคย “ถ้าฉันพูดไป ฉันกลัวว่าความหวังเล็ก ๆ น้อย ๆ ที่ฉันมีอยู่ในใจจะถูกทำลายไปตลอดกาล”
หากยังไม่ได้พูดถึงเรื่องนี้ เธอรู้สึกว่าเขายังคงระลึกถึงสิ่งดี ๆ เกี่ยวกับเธอได้
“ถ้าอย่างนั้นอย่าพูดเลย” โจเซฟินตอบ
ในไม่ช้าพวกเธอก็มาถึง สวนคฤหาสน์ เจย์กำลังสนุกอยู่กับเด็กสามคนที่สร้างปราสาททรายด้วยกัน ทันใดนั้น เขาก็เห็นรถของโจเซฟินจอดอยู่ที่ถนนตรงข้ามในระยะไกล ๆ
โจเซฟินเลื่อนเปิดกระจกหน้าต่างและโรสก็ปรากฏตัวกับลูก ๆ ของเธอ
“นั่นคือคุณแม่!” เซ็ตตี้น้อยโบกมือด้วยความตื่นเต้นและตะโกนเรียก “คุณแม่คะ”
