ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 392
“ย้ายก้นของเธอมานี่” เจย์ตำหนิด้วยน้ำเสียงสั่งการขณะที่เขามองดูเธอยืนอยู่ข้าง ๆ ฌอน
โรสตัวสั่นและเดินไปยืนตรงหน้าเขาอย่างเชื่อฟัง
โดยไม่มีทางเลือกอื่น ปีศาจตนนี้ถืออนาคตของบริษัท เซเวียร์ ไว้ในมือของเขา
ท่านปู่ถามอย่างหวาดกลัว “โรส ในผู้ชายสองคนนี้เธอรักคนไหนกันแน่?”
โรสเหลือบมองเจย์อย่างหวาดกลัว จากนั้นหันไปมองฌอนอย่างสิ้นหวัง
การเลือกคนใดคนหนึ่งในนั้นหมายความว่าเธอจะทำให้อีกฝ่ายขุ่นเคืองอย่างไม่ต้องสงสัย
เธอไม่สามารถทำให้เจย์ขุ่นเคืองได้ แต่เธอก็ไม่ต้องการทำให้ฌอนขุ่นเคืองเช่นกัน
“ท่านปู่อาเรสคะ ฉันเกรงว่าฉันไม่มีสิทธิ์เลือก” โรสตอบ
“ไม่เป็นไรหรอก บอกฉันมาเถอะว่าเธอรักใคร ฉันจะปกป้องการตัดสินใจของเธอตรงนี้” ท่านปู่พูดออกมาอย่างมั่นใจ
“เธอควรคิดให้ดีกว่านี้ก่อนที่จะตอบนะ โรส” เจย์กระซิบ เขากำลังจะเตือนเธอเกี่ยวกับสัญญาที่ให้ไว้เกี่ยวกับบทภาพยนตร์เรื่อง นภาเดือนหงาย!
ด้วยคติประจำใจที่ว่า ‘ไปตามกระแส’ มาโดยตลอด โรสจึงตัดสินใจเลือกเจย์ทันทีหลังจากที่เขาถูกคุกคามอย่างโจ่งแจ้ง
“ฉันรักท่านอาเรส!” เธอขบกรามแน่น
แทนที่จะแสดงอารมณ์ที่ปะทุขึ้น ฌอนกลับยิ้มเบา ๆ
“ยินดีด้วย” ฌอนยื่นมือไปหาโรส
โรสเอื้อมมือไปเขย่ามือกับเขาแต่มันกลับทำให้เห็นหลุมไฟโกรธเคืองจากสายที่จ้องของเจย์ไปที่มือทั้งสองข้างของพวกเขา
โรสเลยปล่อยมือของเธอออก
ฌอนเอามือของเขากลับมาเกาปลายจมูกอย่างเชื่องช้า
บรรยากาศทั้งหมดในห้องเริ่มตึงเครียด ทุกคนสามารถบอกได้ว่ารักสามเศร้านี้เป็นเพียงการแข่งขันกันว่าใครมีอำนาจมากกว่ากัน
จากนั้นเจย์ก็หันมาและจากไปทันที โดยกุมมือของโรสให้อยู่ในมือเขา
ขณะนั้นเขาก็ไม่เต็มใจจะอยู่กับผู้อาวุโสนานไปกว่านี้ ฌอนโค้งคำนับและอำลาพวกเขาก่อนจะเดินตามเจย์ออกไปจากห้องโถง
ตรงที่ประตูจู่ ๆ เจย์ก็หยุดและปล่อยมือของโรส
เจย์หันไปทางขวาขณะที่มองฌอนเดินตามหลังมา
ฌอนยิ้มอย่างสดใส “ท่านอาเรส!”
“ปล่อยเราไว้ด้วยกันสักพัก โรส” น้ำเสียงของเจย์เฉยเมย
โรสตกใจจ้องมองฌอนอย่างเห็นอกเห็นใจ
“งั้นโชคดีนะ”
“ไปเถอะ ออร์คิด” ฌอนพูดปลอบเธอ
โรสจากไปด้วยความไม่สบายใจในอกของเธอ
ฌอนยิ้มอย่างอบอุ่นขณะเผชิญหน้ากับเจย์ น้ำเสียงของเขาอ่อนโยนและถือตัวด้วยความสง่างามเป็นพิเศษ “มีเรื่องสำคัญอะไรเหรอ ท่านอาเรส?”
มุมปากของเจย์ขยับเอียงอย่างเยาะเย้ย “ตอนนี้นายเกลียดฉัน ใช่ไหม ฌอน? นายต้องการกำจัดฉันแต่ก็ทำไม่ได้ มันแทบคลั่งไปเลย จริงไหมล่ะ?”
รอยยิ้มของฌอนเยือกเย็น—ชายคนนี้รู้ตัวดี
“ผู้หญิงทำให้ไม่ลงรอยกัน แต่เพื่อนคือเพื่อนตลอดชีวิต ท่านอาเรส ทำไมผมถึงหันหลังให้เพื่อนของผมกับเรื่องผู้หญิงเพียงแค่นั้นเองล่ะ?” ฌอนเปลี่ยนสำนวนเร็วกว่าการอ่านหนังสืออีก
สายตาอันเฉียบคมของเจย์เจาะทะลุฌอน ถ้าการจ้องมองของเขาสามารถเจาะรูทะลุไปได้ ฌอนคงจะกลายเป็นตะแกรงไปแล้วในตอนนี้ “การอ้างว่าผู้หญิงของฉันเป็นของนายในที่สาธารณะ นายกล้าดียังไง ฌอน?”
“ท่านอาเรส มันเป็นการตัดสินใจที่หุนหันพลันแล่น … ” ฌอนโกหกอย่างกัดฟัน
เจย์เดินตรงไป ด้วยความสูง 180 เซนติเมตร ฌอนตัวเตี้ยกว่าเจย์เพียงเล็กน้อย แต่ออร่าของเขาก็ถูกครอบงำในเวลาต่อมาทันที
“ทักษะการแสดงที่นายมีอยู่ที่นั่นมีมากเลยทีเดียว ฌอน บางทีอาจจะเพียงพอที่จะหลอกผู้อาวุโสของบริษัท เบล ได้ แต่ก็ไม่เพียงพอที่จะหลอกฉันได้”
รอยยิ้มของฌอนลดลงทันที
