ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 419
ในระหว่างมื้อค่ำ เจย์ได้ตักอาหารใส่จานเธอไม่หยุด
โรสเห็นอาหารกองเท่าภูเขาอยู่ในจานของเธอและร้องว่า “ท่านอาเรส นายกำลังจะรักฉันแทบตายจริง ๆ”
เมื่อได้ยินเธอบอกเช่นนั้น ใบหน้าของเขาก็มืดลง “เธอไปเอาปากที่ช่างพูดแบบนี้มาจากที่ไหนในโลกใบนี้กันฮะ?”
ในอดีตคำพูดของเธอหวานยิ่งกว่าน้ำผึ้ง แค่เพียงประโยคเดียวอาจทำให้เขานอนไม่หลับติดต่อกันหลายคืน
แต่ตอนนี้ ทุกคำพูดที่ออกมาจากปากของเธอคือน้ำกรด เผาไหม้เขาจากข้างในออกมา
ถ้าเพียงเขารู้ว่าเธอได้สิ่งนั้นมาจากใคร เขาจะหั่นเธอเป็นชิ้น ๆ
จู่ ๆ เขาก็วางช้อนส้อมลง ความหิวของเขาหมดไป
เขาลุกขึ้นออกไปที่สวนด้านนอกเพื่อเดินไปผ่อนคลาย
โรสเดินตามออกไปด้วยความรู้สึกที่ไม่สบายใจ เธอดูไม่มีประโยชน์อะไรจากตอนนี้เพราะเธอเป็นคนทำให้เขาขุ่นเคือง
เมื่อเธอก้าวออกไป จู่ ๆ เธอก็ถูกรายล้อมไปด้วยกลุ่มสตรีผู้สูงศักดิ์และชนชั้นสูง พวกเธอต่างชื่นชมเธอและอิจฉาริษยาตาร้อนเธอในเวลาเดียวกัน
“คุณลอยล์ ตอนนี้คุณคือนายหญิงอาเรสแล้ว โปรดดูแลเราตั้งแต่บัดนี้เป็นต้นไปด้วย”
“ท่านอาเรสห่วงใยคุณมาก คุณโชคดีมากจริง ๆ ”
โรสฝืนยิ้มออกมา
การแต่งงานของเธอกับเจย์ได้ใช้เวลาเพียงวันเดียวนี้
ชีวิตอันน่ารื่นรมย์นี้จะคงอยู่เพียงชั่วครู่ เหมือนพืชมีดอกที่บานชั่วขณะแล้วหุบเปรียบเสมือนกับความรักที่ไม่ยั่งยืน
เมื่อเจย์คุยกับเพื่อน ๆ บริเวณข้างนอกเสร็จ เขาก็เดินไปหาเธอ
โรสเหลือบมองเขาและจงใจขึ้นเสียงของเธอ “ตอนนี้ฉันคือนายหญิงอาเรสแล้ว ฉันจะดูแลพวกเธอเอง เมื่อไหร่ก็ตามที่พวกเธอมีปัญหา อย่าลังเลที่จะบอกฉันล่ะ”
“สามีของฉันรักฉัน ดังนั้นถ้าฉันขอให้เขาช่วยพวกเธอ เขาจะไม่ปฏิเสธอย่างแน่นอน”
แม้ว่าผู้หญิงเหล่านั้นจะอยู่กับความร่ำรวยเท่านั้น แต่พวกเธอก็เป็นคนที่มีการศึกษาดีเช่นกัน ความจริงที่ว่าโรสแสดงท่าทีอวดดีนี้ออกมามันสร้างปัญหาให้กับเจย์ การกระทำของเธอดูไร้สาระสำหรับพวกเธอ
แม้ว่าพวกเธอจะยอมวางเธอไว้บนแท่นแล้วก็ตาม แต่ในความเป็นจริงแล้ว พวกเธอกำลังเฉลิมฉลองถึงเหตุร้ายที่กำลังจะมาถึงหลังจากนี้ต่างหาก
พวกเธอรอวันที่โรสจะเผชิญกับความหายนะของเธอ
เจย์เดินมุ่งหน้าไปที่โรสอย่างสง่า
ทันใดนั้น ความอวดดีของโรสก็จางหายไป เธอตัวหดลงทันทีเมื่อเจอเขา เสียงของเธอดูเปลี่ยนไปเป็นเขินอายและท่าทางของเธอก็เบาลง
“ท่านอาเรส!”
เจย์ลูบหลังศีรษะเธอเบา ๆ “เรียกฉันว่าสามีสิ!”
“นี้…”
“เมื่อกี้ตอนเธอคุยอยู่ เธอเรียกฉันแบบนั้นไม่ใช่เหรอ?”
ดวงตาของโรสเบิกกว้าง
“ท่านอาเรส นายได้ยินทั้งหมดเลยเหรอ?”
“นั่นยังไม่ใช่ทั้งหมดที่ฉันได้ยินอีกเหรอ?”
การแสดงออกของโรสแตกสลาย
เขากลับเห็นการกระทำเล็ก ๆ น้อย ๆ ของเธอ
“วิธีการของเธอนี้ใช้ได้ผลกับคนอื่น ๆ แต่มันก็ใช้ได้ผลกับเธอเช่นกัน มันค่อนข้างดูโง่ไปหน่อย” เจย์ยังคงแทงเธอด้วยคำพูดของเขา
โรส “…”
ความคิดของผู้ชายคนนี้แปลกมาก เธอไม่ได้ทำให้เขาขุ่นเคืองหรอกเหรอ แต่เขสยังมีใบหน้าที่อึมครึมอยู่เลย
เมื่อเธอตั้งใจจะทำให้เขาขุ่นเคือง แต่เขายิ้มสดใสกว่าดวงอาทิตย์เสียอีก
“เป็นอะไรไป? เธอผิดหวังกับการที่ฉันไม่โกรธเหรอ?”
โรส “…”
บ้าเอ๊ย เขาหมายความอย่างนั้นราวกับว่าเธอดูเป็นคนชั่วไปเลย
“ฉันได้พูดทุกอย่างเกี่ยวกับนายไปแล้ว นายไม่โกรธจริงเหรอ?” โรสถามด้วยความไม่เชื่อ
เจย์ยิ้มตอบกลับ “เมื่อไหร่ก็ตามที่ฉันยังอยู่ใกล้ ๆ เธอ ฉันจะปล่อยให้เธอทำอะไรก็ได้”
โรส “…”
“อย่าบอกนะว่าข้างนอกนายจะทำตัวดูสงบ แต่ข้างในนายอยากจะตัดลิ้นของฉันออกด้วยมีดทำครัว 40 เมตรน่ะ?”
เจย์วางริมฝีปากของเขาไว้ข้าง ๆ หูของเธอ กระซิบบอกไปว่า “สำหรับเธอ มีดไม่ต้องใช้หรอก แต่ถ้ากระสุนล่ะก็ ไม่แน่”
ความคิดของเธอเมื่อได้ยินแบบนั้นกลับล่องลอยไปสู่ฉากสกปรกในความสัมพันธ์ลึกซึ้ง ใบหน้าของเธอพลันแดงก่ำ
“นาย… ฉันเกลียดนาย!” จากนั้นเธอก็วิ่งออกไปอย่างอาย ๆ
พวกผู้หญิงไม่สามารถสัมผัสได้ถึงความเป็นศัตรูที่เจย์มีต่อโรสเลย แต่พวกเธอรู้สึกถึงความรักอันแรงกล้าของท่านอาเรสที่มีต่อเธอ
พวกเธอไม่อยากจะเชื่อเลย!
พวกเธอแสดงสีหน้าด้วยความอิจฉาตาร้อน
เธอเป็นแค่เด็กสาวในชนบทที่ดุร้ายและหยาบคาย แต่ท่านอาเรสตามใจเธอมาเกินไปจนทำให้ตรรกะความคิดของเธอสับสน
