ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 444
โจเซฟีนรู้สึกประหม่ามากจนบีบกระบองไฟฟ้าป้องกันตัวไว้แน่น คนของเธอถูกล็อคไว้โดยชายคนนั้น
จู่ ๆ ชายคนนั้นกระเด็นไปอย่างกะทันหันด้วยความเร็วราวกับคลื่นไฟฟ้า
โรสถีบทะลุใต้ท้องของเขา แต่เธอก็ตกใจเมื่อรู้ว่าสิ่งต่าง ๆ ที่ทำลงไปนั้นมันช่างดูห่างไกลความดีเหลือเกิน
“โจเซฟิน หนีไปเร็ว” โรสอยากจะปกป้องโจเซฟินไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น
โจเซฟินก้าวไปข้างหน้าและพูดว่า “ฉันจะทิ้งเธอไว้ที่นี่ได้ยังไง?”
“โจเซฟิน ฟังนะ ชีวิตฉันเป็นเพียงสิ่งที่ฉันเลือกไปทางไหนก็ได้ พี่ชายของเธอไม่สนใจชีวิตนี้ของฉันหรอก และฉันก็โล่งใจเมื่อฉันตาย แต่เธอแตกต่าง… เธอยังเด็กและเธอยังไม่ได้แต่งงาน!”
โจเซฟินร้องออกมาว่า “เธอจะรักษาชีวิตเล็ก ๆ ของเธอได้ยังไง? พี่ชายของฉันอาจไม่หวงแหน แต่ฉันหวง ถ้าในกรณีที่เลวร้ายที่สุดเกิดขึ้น ฉันจะชดใช้ชีวิตที่เหลืออยู่นี้ไปพร้อมกับเธอ”
ดวงตาของโรสเริ่มเป็นสีแดง “โจเซฟิน ฉันอยากเข้าใจความจริงสักครั้ง บางทีพระเจ้าอาจอนุญาตให้ฉันมีชีวิตอีกครั้งเพื่อที่ฉันจะได้เห็นใบหน้าที่แท้จริงของพี่ชายเธออย่างชัดเจน ตอนนี้ฉันเห็นชัดเจนแล้ว พระเจ้าได้ตัดสินใจชุบชีวิตนี้กลับคืนมาของฉัน”
“โจเซฟิน ฉันรั้งผู้ชายคนนี้ไว้ได้สักพักแล้ว เธอควรรีบหนีไปซะ ถ้าไม่อย่างนั้น ฉันเกรงว่าฉันอาจจะจัดการกับเขาไม่ได้อีกต่อไป ฉันยอมตายอย่างสง่าผ่าเผยดีกว่ามีชีวิตอยู่ด้วยความอัปยศ ฉันยอมตายดีกว่าให้เขาหนีออกไปได้”
ชายคนนั้นยิ้มเยาะเย้ยและพูดว่า “ช่างเป็นพี่น้องที่รักกันและภักดีกันจริง ๆ”
จากนั้น เขาก็เริ่มใช้กำลังเพื่อต่อสู้
โรสถอยห่างจากเขาให้ไกลที่สุด เมื่อเห็นชายคนนั้นเคลื่อนไหว โรสก็วิ่งไปและกระโดดขึ้นทันที เธอหนีบคอของชายคนนั้นด้วยขาของเธอและบิดตัวด้วยกำลังอย่างที่สุด
ชายคนนั้นจับขาเธอด้วยมือทั้งสองข้างและพยายามสลัดเธอออก “เธอเชี่ยวชาญเป็นอย่างดีนี่!”
โรสได้เกร็งกล้ามเนื้อทุกส่วนของเธอ ในขณะนี้ โจเซฟินยังยกกระบองไฟฟ้าขึ้นและโจมตีขาของชายคนนั้นอย่างโหดเหี้ยม
ชายคนนั้นถูกกระแทกจากบนลงล่างและลงเอยด้วยการคุกเข่าลงกับพื้น
โรสรีบคว้ากระบองไฟฟ้าจากมือของโจเซฟินในทันใดและฟาดมันลงบนหลังของชายคนนั้นทันที
ชายคนนั้นสูญเสียพลังในการโต้กลับ แต่แววตาอันชั่วร้ายของเขายังไม่หยุดนิ่งในขณะที่เขาจ้องไปที่โรสอย่างโกรธแค้น “นังตัวดี แกทำให้ฉันโกรธ!”
โรสพูดอย่างขมขื่น “ไปลงนรกซะ”
กระบองไฟฟ้าถูกกดที่หลังของชายคนนั้น และในที่สุดชายคนนั้นก็หมดสติไปเพราะเขาไม่สามารถทนต่อแรงไฟฟ้าที่ช็อตได้อีก
สายตาความโกรธลุกเป็นไฟแสดงออกมาจากดวงตาของโจเซฟิน ทันใดนั้นเธอก็คว้ากระบองไฟฟ้าและกระแทกก้นของชายคนนั้นอย่างบ้าคลั่ง
“โจเซฟิน เราไปกันเถอะ!” โรสลากโจเซฟินแล้ววิ่งออกไปข้างนอก
ขณะนี้ท้องฟ้ามืดครึ้ม!
ทั้งคู่ตื่นตระหนกและตรงไปที่รถบีเอ็มดับเบิลยูทันที
ณ สวนคฤหาสน์
เจย์ยืนอยู่ที่ประตูสวน มองออกไปไกล ๆ อย่างใจจดใจจ่อ
เขารู้ว่าพอมีความหวังเพียงเล็กน้อยที่เธอจะกลับมาบ้าน แล้วเขากำลังคาดหวังอะไร?
มีการเยาะเย้ยบนใบหน้าที่หล่อเหลาของเขาเอง
โทรศัพท์ในมือกำลังร้อนจัด เขาเลื่อนและปลดล็อกหน้าจอครั้งแล้วครั้งเล่า อยากจะทำทุกอย่างเพื่อโทรหาเธอ เขาต้องการอยากจะสั่งให้เธอกลับบ้าน
กระนั้น เขาควบคุมตัวเองอย่างหนักแน่น
ในที่สุด ด้วยใบหน้าอันบูดบึ้ง เขากลับเข้าไปในบ้านและนั่งบนเก้าอี้นวมในห้องทำงานเพื่อรออย่างเงียบ ๆ
ในตอนนี้รถบีเอ็มดับเบิลยูขับจากถนนที่เป็นโคลนเข้าสู่ทางหลวง ไฟกลางคืนส่องสว่างถนนที่มืดมิดข้างหน้า
โรสและโจเซฟินโล่งใจ
“พี่แองเจลีน เราจะไปไหนกันต่อดี?”
โรสอึ้งไปชั่วครู่
“เราจะหายตัวกันไปดีไหมล่ะ? ฉันจะพาเธอออกจากบ้านและเธอจะได้ไม่กลับมาที่ที่เศร้านี้อีก”
โรสกล่าวว่า “ฉันปล่อย ตระกูลเซเวียร์ ไปไม่ได้…”
“ถ้าอย่างนั้น ฉันควรพาเธอไปหาเซย์นไหม?”
“ไม่ พาฉันกลับไปที่สวนคฤหาสน์!”
โจเซฟินตกตะลึง “ถ้าเธอกลัวแล้วจะกลับไปทำไมอีก?”
โรสก้มศีรษะลงและกระซิบ “ฉันแค่รู้สึกว่าเนื่องจากโชคชะตาผูกเราไว้ด้วยกันและฉันก็หนีไม่พ้น ฉันควรยอมรับมันอย่างกล้าหาญ”
