ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 546
แววตาของเจย์มืดลง “มันซ่อนอยู่แค่ปลายจมูกของฉัน”
“ท่านประธาน ดูเหมือนว่าคน ๆ นั้นจะเข้าใจคุณเป็นอย่างดี” สตอร์มกล่าว
เจย์ตอบว่า “นั่นเป็นเหตุผลที่ว่าทำไมเขาถึงเล่นกลได้ทั้ง ๆ ที่อยู่ใกล้แค่ปลายจมูกของฉัน”
เสียงของเขาเบา แต่น้ำเสียงของเขาช่างน่าสะพรึงกลัว เขาดูหายใจแรงและเร็วออกมาเมื่อนึกถึงเหยื่อของเขาเอง
สตอร์มกำหมัดของเขาและพูดตะคอก “ท่านประธาน ผมเอง ผมเองที่จะไปจัดการไอพวกคนใจฝ่อนั่นให้ออกมาจากหลุมพรางของพวกมัน!”
เมื่อได้ยินแบบนั้นเจย์อารมณ์เริ่มสงบลง “งั้นไปที่พื้นที่ซีคามอร์ แอนเน็กซ์ซะ เด็ก ๆ อยู่ที่นั่นกับปู่ย่า แล้วพาพวกเขาออกไปจากที่นี่ในคืนนี้”
“ท่านประธาน?” สตอร์มไม่เต็มใจที่จะออกจากท่านประธานในช่วงเวลาเช่นนี้ที่เขาต้องการมีใครสักคนอยู่เคียงข้างเขา
“มันเป็นทางที่ดีแล้วล่ะ”
“ก็ได้ครับ” สตอร์มก้มหน้ายอมรับและเดินออกจากหอท่าเรือหอมหวนอย่างไม่เต็มใจ
เจย์ยืนอยู่ข้างหน้าต่างแคบ ๆ จ้องมองผ่านท้องฟ้ายามค่ำคืนที่มืดสนิทราวกับว่าเขากำลังมองหาทางออกในความมืด เขากำลังมองหาแสงสว่าง
ณ ซีคามอร์ แอนเน็กซ์
สตอร์มแอบเข้าไปในซีคามอร์ แอนเน็กซ์
ตามแผนที่เขาวางไว้ในใจก่อนหน้านี้ คือเขาจะเข้าไปอยู่ในห้องของร็อบบี้น้อยก่อนและตามด้วยไปที่ห้องของคนอื่น ๆ
บนเตียงขนาดเล็กของเด็กภายใต้ผ้าห่มลายไดโนเสาร์มีบางอย่างซุกตัวอยู่
สตอร์มขมวดคิ้ว ทำไมเด็กคนนี้ถึงนอนโดยคลุมหัวไปหมดแบบนี้?
เมื่อเขาเปิดผ้าห่มออก เขาก็เห็นทันทีเลยว่ามันเป็นแค่หมอนข้างอยู่ใต้ผ้าห่มนี้
สตอร์มได้อุทานออกมาอย่างเงียบ ๆ และถอยออกไปทันที
ในขณะนั้น มีแสงไฟอ่อน ๆ ทำให้ห้องทำงานของ แจ็ค อาเรส แวบสว่างขึ้น
แจ็คที่กำลังนั่งอยู่หน้าโต๊ะทำงาน ถือซองยาเล็ก ๆ อยู่ในมือ เขานั่งครุ่นคิดอยู่สักพัก
ไม่นานประตูห้องทำงานก็เปิดออก
มีแสงเงาเล็ดลอดเข้าผ่านมาในห้อง “คุณท่านแจ็ค”
แม้ว่าเธอจะพยายามปกปิดตัวเอง แต่เมื่อได้ยินเสียงแบบนั้นใคร ๆ ก็รู้ว่านั่นคือเสียงของเซร่า เซเวียร์
แจ็คยื่นสิ่งของที่เขาถืออยู่ในมือให้กับเซร่า “เอานี่ไปใส่ในอาหารเช้าในวันพรุ่งนี้ เธอทำแผนล้มเหลวถึงสองครั้งแล้วนะ เธอไม่มีเวลาพอต่อการล้มเหลวได้อีกแล้ว”
“คุณท่านแจ็คคะ มันเป็นเพราะนายน้อยทั้งสองคนที่ทำลายแผนของฉันต่างหาก”
“ไม่ต้องห่วง ฉันจะพาเด็ก ๆ ไปจากเธอเอง เซร่า เซเวียร์ แค่คิดหาวิธีทำให้เขารักเธอให้ได้ หากเธอทำสำเร็จ เขาจะถูกควบคุมอยู่ภายใต้เธอตลอดไป”
“ฉันเข้าใจแล้ว คุณท่านแจ็ค ฉันจะฟังสิ่งที่คุณบอกตลอดไป”
รอยยิ้มคลุมเครือผุดขึ้นบนริมฝีปากของแจ็ค
“งั้นก็ไปได้แล้ว”
จากนั้นไฟในห้องทำงานก็ดับลง เซร่าและแจ็คเดินออกมาจากห้องทำงานพร้อมกัน
เสียงกรอบแกรบมาจากภายในชั้นหนังสือห้องทำงาน
แจ็คออกมาแล้วหยุดชะงักอยู่กลางห้องโถงทางเดิน ดวงตาของเขาแข็งค้างอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นเขาก็กลับมามีสติอีกครั้ง
ในขณะนั้นเงาออกมาจากราวบันไดห้องทำงานมันเร็วกว่าที่แจ็คสังเกตได้ ซึ่งจริง ๆ ในนั้นมีคนอุ้มเด็กทั้งสองคนไว้ในอ้อมแขนของเขาและกระโดดออกจากหน้าต่างอย่างรวดเร็ว
แต่เมื่อแจ็ครีบเดินกลับเข้าไปที่ห้องทำงานก็ไม่เห็นอะไรผิดปกติ เขาจึงเดินออกไป
ขณะนี้สตอร์มกำลังอุ้มเด็ก ๆ กลับไปที่ห้องนอนของเด็ก ๆ
ร็อบบี้น้อยและเซ็ตตี้น้อยถูกวางให้นั่งลงบนเตียง พวกเขาจ้องมองไปที่พี่ชายที่ดูหล่อเหลาตรงหน้าพวกเขาอย่างนิ่งเฉย
จิตใจอันน้อยนิดของพวกเขากำลังกังวลคิดกันไปต่าง ๆ นา ๆ ‘ดูเหมือนว่าพี่ชายคนนี้จะมีทักษะศิลปะการต่อสู้ที่น่าทึ่ง เราคงเอาชนะเขาไม่ได้แน่ ๆ เราสามารถยับยั้งเขาได้ด้วยปัญญาเท่านั้น’
“นายเป็นขโมยหรือเปล่า?” ร็อบบี้น้อยถาม
“พูดตรง ๆ เลยนะ ฉันเป็นขโมย!” สตอร์มตอบอย่างตรงไปตรงมา
“นายต้องการขโมยอะไร?” ร็อบบี้น้อยถาม
