ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 588
อารมณ์ขีดสูงสุดของแองเจลีนพุ่งสูงขึ้น “เนื่องจากเราไม่สามารถดำเนินการเรื่องขอออกจากโรงพยาบาลใด ๆ ได้ในตอนนี้ ท่านประธาน คุณอยู่ต่ออีกวันได้ไหมคะ?”
“ออกไป!” น้ำเสียงของเจย์สั่นด้วยความโกรธ
แองเจลีนยอมจำนนทันที “ได้ค่ะ ตกลง อย่าโกรธเลยนะ อารมณ์เชิงลบจะไม่ดีต่อการฟื้นตัว ฉันจะออกไป ฉันจะออกไปเดี๋ยวนี้ค่ะ”
จากนั้น เธอก็วิ่งออกไปโดยไม่รอช้า
การตื่นตระหนกของเธอ ทำให้เธอลืมปิดประตูห้องตามหลัง
ดวงตาของเจย์เป็นประกาย
การสนทนากระซิบระหว่างเกรย์สันและแองเจลีนจากประตูลอยผ่านเข้ามาในห้องของเขา
“ท่านประธานเป็นยังไงบ้าง นายหญิง?” เกรย์สันถามอย่างกังวลใจ
“ฉันไม่แน่ใจมากนัก เขาโกรธ แต่นั่นอาจเป็นเพราะฉันไม่เห็นด้วยกับการขออกจากโรงพยาบาลของเขา” แองเจลีนตอบอย่างสับสน
จากนั้นเธอก็พูดเสริม โดยไม่แน่ใจในคำอธิบายของเธอเองว่า “อารมณ์นั่นเว้นแต่ว่าเขาเหมือนจะเป็นวัยหมดประจำเดือนสินะ?”
ริมฝีปากของเกรย์สันกระตุกเมื่อเขานึกตามที่เธอพูด “ถ้าอย่างนั้นท่านประธาน กำลังอยู่ในช่วงเวลาสำคัญ นายหญิง! วัยหมดประจำเดือนกำลังจะหมดไป”
เมื่ออ่านสีหน้างุนงงของนายหญิง เกรย์สันถามอย่างระมัดระวัง “ท่านประธานจำคุณได้หรือเปล่าครับ นายหญิง?”
ด้วยสายตาที่เฉียบคมของท่านประธานและความรักของเขาที่มีต่อแองเจลีนมีมากแค่ไหน เกรย์สันรู้สึกได้เลยว่าไม่มีทางที่เขาจะจำเธอไม่ได้
หากท่านประธานจำนายหญิงได้ มันก็จะอธิบายความโกรธของเขาที่มีออกมาได้เลย
แองเจลีนยืนพิงประตู หัวใจของเธอยังคงสั่นระรัวจากความกลัวที่หลงเหลืออยู่ “ฉันไม่คิดว่าอย่างนั้นหรอกนะ”
เธอพูดต่อด้วยน้ำเสียงเศร้า ๆ “ยิ่งไปกว่านั้น ทำไมเขาถึงโกรธฉันแบบนั้น ถ้าเขาจำฉันได้? มีคนพูดว่า ‘ระยะทางทำให้หัวใจพองโต’ ไม่ใช่เหรอ? เขาควรจะดีใจแทนไม่ใช่เหรอ?”
เกรย์สันกำลังอยู่ในอาการพูดไม่ออก
“ตอนนั้นท่านประธานบ้าคลั่งมากกับการตามหาตัวคุณในตอนที่คุณจากไปโดยไม่ได้บอกลา นายหญิง คุณไม่เคยส่งข้อความถึงเขาหรือบอกเขาเลยว่าคุณปลอดภัยดี คุณรู้ไหมว่าท่านประธานป็นห่วงคุณมากแค่ไหน?”
แองเจลีนตอบอย่างแผ่วเบาว่า “ไม่ใช่ว่าฉันไม่ต้องการส่งข้อความหรือบอกเขา…”
การผ่าตัดทุกครั้งมีความเสี่ยง เธอจะติดต่อเขาได้ยังไงในเมื่อตัวเธอเองก็ไม่รู้ว่าเธอจะกลับมาอย่างปลอดภัยหลังจากการเปลี่ยนแปลงครั้งสำคัญเช่นนี้ได้หรือเปล่า?
ภายในห้อง เมื่อได้ยินคำตอบของเธอแบบนั้นหมัดของเจย์ก็กำแน่นทันที ดวงตาของเขาแดงก่ำมากขึ้นและทำให้บ่อน้ำตาของเขาคลุมเครือเป็นสีแดงสด
เกรย์สันถอนหายใจ “คุณตัดสินใจหุนหันพลันแล่นเกินไป นายหญิง คุณต้องระมัดระวังมากขึ้นและอธิบายให้ชัดเจนขึ้นสำหรับการจากไปโดยไม่ได้ลาในครั้งต่อไปที่คุณพบท่านประธาน ไม่อย่างนั้นไฟที่โหมกระหน่ำของเขาจะไม่ลดน้อยลงไปง่าย ๆ”
แองเจลีนพยักหน้า การแสดงออกของเธอเป็นความเข้าใจอย่างแท้จริง “ไม่ต้องเป็นห่วง คราวหน้าฉันจะหาคำอธิบายที่ดีกว่านี้มาให้เขา”
เกรย์สันพูดไม่ออก “…”
‘คิดหาวิธีแก้ปัญหาเหรอ?’ เกรย์สันส่ายหัวอย่างสิ้นหวัง
แองเจลีนน่าจะเป็นคนเดียวในโลกที่กล้ากระตุ้นอารมณ์โกรธของเจ้านายของเขา
เนื่องจากไม่มีความคืบหน้าในการเกลี้ยกล่อมให้ท่านประธานเปลี่ยนใจได้ เกรย์สันจึงไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องดำเนิกการพร้อมทำเอกสารเพื่อรับรองขอออกจากโรงพยาบาล
ด้วยความกังวลว่าการกลับมาที่อสังหาริมทรัพย์ทัวร์มาลีนของเจย์จะทำให้เขาตกเป็นเป้าหมายของแผนการและการสมรู้ร่วมคิดที่มากขึ้น แองเจลีนรู้สึกไม่สบายใจเมื่อไม่ได้อยู่เคียงข้างเขาในช่วงเวลาดังกล่าว
ดังนั้น แองเจลีนจึงไปหาหัวหน้าพยาบาล “ได้โปรดอนุญาตให้ฉันกลับมารับตำแหน่งในฐานะผู้ดูแลเถอะค่ะ หัวหน้าพยาบาล”
หัวหน้าพยาบาลรู้สึกงุนงงกับคำขอของแองเจลีน “ฉันเข้าใจว่าคุณซ่อนตัวอยู่ที่นี่ในฐานะผู้ดูแลเนื่องจากรูปลักษณ์ที่เสียโฉมของคุณ นายหญิง คุณทำเพื่อซ่อนตัวจากท่านประธาน”
“แต่ตอนนี้คุณฟื้นสภาพของคุณดีแล้ว นายหญิง ฉันไม่เข้าใจว่าทำไมผู้หญิงที่น่าทึ่งและมีเสน่ห์อย่างคุณต้องซ่อนตัวกับท่านประธานอีกเหรอ? ทำไมถึงอยากเป็นผู้ดูแล?”
แองเจลีนอธิบายด้วยน้ำเสียงที่เศร้า “เฮ้อ เจ้านายของคุณคนนี้มีรสนิยมที่แปลกประหลาดมากในเรื่องผู้หญิง เขาชอบรูปลักษณ์ของฉันที่เป็นแบบเมื่อก่อนและเขาก็โกรธมากเมื่อเขาเห็นฉันเป็นผู้หญิงสวย”
แม้จะไม่เข้าใจอย่างถ่องแท้ แต่หญิงชราที่เป็นหัวหน้าพยาบาลก็ประมวลผลและยอมให้ใบรับรองการเป็นผู้ดูแลของเธออย่างรวดเร็ว
เมื่อได้รับใบรับรองการเป็นผู้ดูแล แองเจลีนก็จูบมันอย่างตื่นเต้น
