ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 616
แองเจลีนตอบอย่างเรียบ ๆ “คุณเป็นคนอยากให้ดิฉันออกไปจากที่นี่ไม่ใช่หรือคะ?”
เจย์ปฏิเสธอย่างเกรี้ยวกราด “ถ้าเธออยากไปก็ไปเลย เธอมันเกะกะสายตาชะมัด!”
เขารู้สึกว่าตัวเองเหมือนเป็นบ้า เพียงเพราะเขาบอกให้เธอทำ เธอก็เชื่อฟังคำพูดของเขางั้นสินะ? แล้วทำไมเธอไม่เชื่อฟังในตอนที่เขาขอร้องให้เธออยู่และไม่ทิ้งเขาไว้ตามลำพังบ้าง?
เป็นคนที่อยู่ด้วยยากอะไรแบบนี้
การบังคับให้เธออยู่เคียงข้างเขาจะทำให้อารมณ์อันเลวร้ายของเขาแย่ลงไปอีก
แองเจลีนเริ่มรู้สึกขุ่นเคืองโดยการแสดงออกมาจากหางตาคู่นั้น จู่ ๆ เธอก็ทิ้งตัวลงบนเก้าอี้ข้างเตียง
เธอไม่อยากจากไปเลย
เพื่อที่จะโน้มน้าวให้ท่านประธานเปลี่ยนใจ แองเจลีนจึงตัดสินใจแสดงความสามารถพิเศษของเธอออกมา
“ดิฉันยังไปไหนไม่ได้หรอกค่ะ ท่านประธาน สถานการณ์ที่บ้านของฉันยังไม่ค่อยดีนัก สามีของฉันป่วยและต้องจ่ายค่ายาและค่าผู้ดูแลของเขาเป็นจำนวนมาก ไม่ต้องพูดถึงเรื่องเด็ก ๆ … ฉันยังต้องจ่ายค่าธรรมเนียมการศึกษาของพวกเขาด้วย ครอบครัวของฉันจะจบสิ้นลงถ้าคุณไล่ฉันออก”
ความสิ้นหวังเพียงน้อยนิดภายในใจของเจย์ก็หายไปทันทีหลังจากได้ยินคำวิงวอนของเธอที่ขอร้องให้เธออยู่ต่อ
ดวงตาที่คุ้นเคยเหมือนน้ำค้างแข็งของเขาก็เริ่มละลายเช่นกัน
“สามีของเธอเป็นอะไรมากไหม?” เขาอดไม่ได้ที่จะถาม
แองเจลีนไม่เคยคาดหวังคำถามเช่นนี้จากเจย์ผู้เงียบขรึมมาก่อน เธอถึงกับตะลึงไปครู่หนึ่ง “สามีของฉันเป็น—”
แองเจลีนเหลือบมองขาของเจย์ “สามีของฉันไม่ปึ๋งปั๋ง คุณรู้ว่าฉันหมายถึงอะไร ใช่ไหม? เช่นเดียวกับที่เขาไม่สามารถสานต่อสายเลือดของเขาได้”
สีหน้าของเจย์มืดลงในทันที
เพียงเพราะขาของเขาเป็นง่อย แต่ไม่ได้หมายความว่าเขาเป็นง่อยสำหรับสิ่งนั้นที่อยู่ระหว่างขาทั้งสองข้างสักหน่อย
เธอไม่เข้าใจ ‘ความเสื่อมโทรม’ ของชีวิตเหรอ?
เธอไม่รู้เลยว่าเขาต้องอดกลั้นขนาดไหนที่ต้องเจอเธอทุกวัน
ทว่า แองเจลีนกลับมีบุคลิกที่ลึกซึ้งยิ่งขึ้นเท่านั้น
“เพราะแบบนี้ สามีของดิฉันจึงรู้สึกด้อยกว่าและยื่นข้อเสนอให้หย่ากันอยู่เสมอ อย่างไรก็ตาม ดิฉันรักสามีของดิฉัน และเขาต้องรู้ว่าดิฉันจะไม่ทิ้งเขาไปไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น”
เป็นอีกครั้ง ที่เจย์รู้สึกว่าความไม่พอใจได้หายไปจากเธอ เมื่อได้ยินว่า ‘ฉันรักสามีของฉัน’
เขาเอื้อมมือออกไป “ช่วยฉันหน่อย”
แองเจลีนยืนและพยุงแขนเขาไว้
“มีอะไรที่อยากทำเหรอคะ ท่านประธาน?”
เจย์จ้องมองมาที่เธอ คราบน้ำตายังคงปรากฏชัดตรงหางตาที่เปล่งประกายของเธอ มันช่างดูน่ารักเป็นพิเศษ
เธอช่างน่าดึงดูด!
เจย์กลืนน้ำลาย “เธอรู้ได้ยังไงว่าสามีของเธอไม่สามารถสืบทอดสายเลือดของเขาได้?”
ดวงตาของแองเจลีนก้มลงมองไปที่ขาของเขา ถ้าขายาว ๆ ของเขาเป็นง่อย ที่เหลือก็ควรจะเหมือนกันใช่ไหม?
เจย์พูดราวกับอ่านความคิดของเธอว่า “ตราบใดที่ผู้ชายยังคิดได้ เขาจะคิดแต่เรื่องอย่างว่าของเขาเท่านั้น ฉันแนะนำให้เธอทำให้ผู้ชายของเธอพอใจก่อนที่เขาจะตัดสินใจมองหาความต้องการที่อื่น”
แองเจลีนกลืนน้ำลาย
เขาไม่เป็นอะไรงั้นเหรอ?
ดังนั้น เขาเองก็เช่นกัน…
“คุณจะทำยังไงถ้าคุณคิดแต่เรื่องอย่างว่าของคุณ ท่านประธาน?”
ริมฝีปากของเจย์กระตุกขณะที่เขาตอบด้วยน้ำเสียงสองเสียง “เธอเป็นคนดูแลของฉันไม่ใช่เหรอ? เธอควรรู้ว่าต้องทำอะไร ใช่ไหม?”
