ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 639
เจย์เล่นกับก้อนหินกลม ๆ ในมือ และจ้องไปที่แองเจลีนด้วยดวงตาที่เย็นชาและมืดมิด
เขายังคงไม่พูดด้วย
อย่างแรก แองเจลีนได้ยืดคอของเธอเพื่อมองลงไปที่เขา แต่ท้ายที่สุด เธอค่อย ๆ หดคอลง แม้แต่เสียงของเธอก็ลดลงเป็นฝุ่นผง
“ทำไมนายไม่โยนมันกลับมาล่ะ ฉันจะไม่หลบด้วย”
ดังนั้น เจย์จึงยกก้อนหินขึ้น แองเจลีนปิดตาลงเมื่อเธอเห็นว่าเขากำลังจะขว้างก้อนหินใส่เธอจริง ๆ
ก้อนหินมีเสียงหวือผ่านหูของเธอไป แองเจลีนลืมตาขึ้นและมองเจย์ด้วยความสยดสยอง
เขาขว้างก้อนหินใส่เธอจริง ๆ เหรอเนี่ย?
เขาไม่ได้กลัวที่จะทำร้ายเธอโดยไม่ได้ตั้งใจ เพราะตอนนี้เขาอยู่บนรถเข็นอย่างนั้นใช่ไหม?
แองเจลีนไม่พอใจเขา แววตาของเธอเมื่อจ้องมองเจย์ไม่เพียงแต่แสดงความไม่พอใจที่เธอมีต่อเขาก่อนหน้านี้เท่านั้น แต่ยังมีร่องรอยของความเศร้าเสียใจอีกด้วย
จากนั้นเธอก็เดินไปทางเขาทั้งน้ำตาเพียงเพื่อจะอ้อมผ่านรถเข็นเพื่อเดินต่อไปได้
“พี่คะ!” โจเซฟินเดินไล่ตามเธอไปพร้อมกับตะโกนเรียกเธอ
ทันทีที่เธอเรียกพี่ แองเจลีนก็เดือดขึ้นมาทันที เธอตะโกนออกมา “ฉันไม่ใช่พี่สาวของเธอ!”
ใบหน้าที่ดุร้ายของเธอทำให้โจเซฟินตกตะลึง
“พี่จะเถียงฉันทำไมในเมื่อพี่ชายของฉันต่างหากที่เป็นคนเถียงกับเธอ!” โจเซฟินถามอย่างอ่อนแรง
“ไม่เห็นเหรอ? เขาแกล้งทำเป็นไม่รู้จักฉันโดยตั้งใจ!” แองเจลีนจ้องไปที่เจย์อย่างโกรธจัด
เพื่อทำให้เขาโกรธ แองเจลีนกล่าวโดยไม่มีข้อจำกัดใด ๆ “แล้วถ้าเธอเป็นผู้ชายล่ะ? มีอะไรดีที่ได้ทำเรื่องนี้ ทำไมถึงแสดงท่าทางหยิ่งทะนงและอวดดี? ผู้ชายหลายสิบล้านคนในสังคมนี้ไม่สามารถหาภรรยาได้เพียงเพราะผู้ชายมีจำนวนมากกว่าผู้หญิงในพื้นที่กว้างมากมายนี้หรอกนะ”
“ฉันขอบคุณที่นายไม่สนใจฉัน ฉันสูญเสียต้นไม้เพียงต้นเดียว ยังไงฉันก็มีป่าทั้งหมดให้เลือกอีก”
หลังจากเหลือบมองที่ขาพิการของเขา เธออุทานอย่างโกรธจัด “ยิ่งไปกว่านั้น ต้นไม้นี้ก็คดเคี้ยวอีกด้วย”
โจเซฟินอ้าปากค้างทันที
สตอร์มกลายเป็นหินจนเขาดูเหมือนหินแกะสลักไปแล้ว
ชั้นน้ำแข็งอยู่ในดวงตาที่เหมือนเหยี่ยวของเจย์
เธอกล้าดียังไงมาเรียกเขาว่าต้นไม้คดเคี้ยวกัน?
ยิ่งแองเจลีนพูดมากเท่าไหร่ เธอก็ยิ่งมีความโกรธรุนแรงมากขึ้นเท่านั้น “อีกไม่นานฉันจะหาหนุ่มหล่อ ๆ และแข็งแรงมาเป็นแฟนของฉัน ก็ยังดีกว่าผู้ชายหัวโบราณที่น่าเบื่อ เพราะฉันคือ แองเจลีน เซเวียร์ จะปล่อยให้เขานอนกับฉันเมื่อไหร่ก็ตามที่เขาต้องการและฉันจะให้เงินเขาใช้ทั้งหมดในโลกใบนี้ไปเลย”
โจเซฟินหันหน้ากลับไปและมองเจย์อย่างขี้ขลาด เธอสัมผัสได้ว่าพี่ชายของเธอใกล้จะเป็นบ้าแล้ว
เจย์จ้องไปที่แองเจลีนอย่างเย็นชาและจ้องด้วยสายตาเตือนเธอ ใบหน้าที่ดุร้ายของเขาดูเหมือนจะบอกว่าเขาจะถลกหนังเธอทั้งเป็น ถ้าเธอกล้าที่จะทำเช่นนั้น
โจเซฟินเริ่มมีเหงื่อออกมากเพราะความกลัว เธอคิดในใจว่าถ้าพี่ชายไม่สนใจแองเจลีนแล้วจะโกรธไปทำไม?
เขาไม่เคยใส่ใจที่จะแสดงอารมณ์ให้เห็นต่อหน้าใครก็ตามที่เขาเห็นว่าไม่สำคัญแม้แต่น้อยเลยด้วยซ้ำ
จากนั้นเจย์ก็เปลี่ยนสายตาที่มืดมนไปที่สตอร์ม
“สตอร์ม ไปมัดเธอไว้ แล้วเอาไปทิ้งที่หอทาเรือหอมหวนซะ
แองเจลีน “…”
สตอร์มหยิบกุญแจมือคู่หนึ่งออกจากช่องลับของเก้าอี้รถเข็นและเดินไปหาแองเจลีน
“นายหญิงครับ ผมแนะนำว่าอย่าต่อสู้กันเลยนะและมากับผมดี ๆ คุณก็รู้หนิ ว่าคุณไม่ใช่คู่แข่งกับผม ผมไม่อยากทำร้ายคุณถ้าเราสู้กันจริง ๆ” สตอร์มแนะนำและเกลี้ยกล่อมอย่างใจดี เพราะกลัวที่จะทำเรื่องยากสำหรับแองเจลีน
แองเจลีนจะยอมจำนนเรื่องนี้อย่างง่ายดายได้ยังไงล่ะ? เธอกลับเตะและพูดอย่างเคร่งขรึม “เราจะพูดถึงเรื่องนั้นถ้านายสามารถเอาชนะฉันได้”
สตอร์มได้ถูกบังคับให้ต่อสู้กลับ
ทั้งสองได้อยู่ในการต่อสู้ที่ดุเดือด เป็นเวลาหลายปีที่สตอร์มไม่เคยเบาลงกับการฝึกฝนศิลปะการต่อสู้ของเขา ไม่เพียงเท่านั้น เขายังเป็นคนที่ร่างกายแข็งแรงและมีศิลปะการต่อสู้ที่หลากหลาย ดังนั้นแองเจลีนจึงต้องใช้กำลังอย่างมากในการต่อสู้กับเขา
ถึงกระนั้น แองเจลีนก็ยังเป็นคนดื้อรั้น เธอเกิดมาเพื่อปฏิเสธที่จะยอมแพ้ แม้ว่าเธอจะดูเสียเปรียบหลังจากการต่อสู้ในครั้งนี้เป็นเวลานาน แต่เธอก็สามารถบอกได้ว่าสตอร์มไม่ได้พยายามอย่างเต็มที่ แองเจลีนไม่สนใจที่จะยอมจำนนเช่นกัน
สตอร์มตื่นตระหนก “นายหญิง ถ้าคุณไม่หยุดตอนนี้ ผมจะสู้กลับจริง ๆ แล้วนะครับ ตกลงไหม?”
