ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 683
เจย์กลับไปที่อสังหาริมทรัพย์ทัวร์มาลีนโดยพาสตอร์มกลับมาด้วยคนเดียว
เขาคาดว่าจะออกจากที่นั่นอย่างอารมณ์ดี โดยคิดว่าเขาจะสามารถนำความรักในชีวิตของเขากลับบ้านไปด้วยได้ เขาไม่เคยคาดหวังว่าจะกลับมาอย่างโดดเดี่ยวและเพียงลำพังเช่นนี้
เจย์ซ่อนตัวอยู่ในห้องทำงานของตัวเอง นั่งอยู่ครึ่งวี่ครึ่งวัน
สตอร์มถามอย่างเหนื่อยหน่าย “ทำไมเราไม่พานายหญิงกลับมาด้วยล่ะ ท่านประธาน?”
มันเห็นได้ชัดว่าอารมณ์ขุ่นเคืองของท่านประธานและกลิ่นอายของความเศร้าที่แสนเจ็บปวดเกิดจากการขาดนายหญิงที่อยู่เคียงข้างเขา
เจย์ตอบว่า “ในฐานะอัญมณีล้ำค่าของตระกูลเซเวียร์ เธอจะไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับตระกูลอาเรสอีกต่อไปนับจากนี้เป็นต้นไป”
สตอร์มเข้าใจทันที การใช้คำว่า ‘ตระกูลอารเส’ ของท่านประธานแทนคำว่า ‘ฉัน’ หมายถึงการผลักนายหญิงออกจากเขาวงกตที่สับสนและอันตรายของตระกูลอาเรส
เพื่อปกป้องนายหญิง ท่านประธานได้เลือกที่จะขีดเส้นแบ่งที่ชัดเจนระหว่างพวกเขา
มันคงเป็นเรื่องยากสำหรับท่านประธานที่ต้องทนทุกข์ตลอดทั้งกลางวันและกลางคืนอย่างไม่ต้องสงสัย
ถ้าไม่มีแองเจลีน แม้แต่สวรรค์ก็คงรู้สึกเหมือนตกนรก
สิ่งที่ครั้งหนึ่งเคยเป็นของหอท่าเรือหอมหวนที่มีชีวิตชีวา ตอนนี้ดูหมองคล้ำและเป็นสีเทาในสายตาของเจย์
“สตอร์ม บอกเกรย์สันหน่อยว่าพรุ่งนี้ฉันจะไปที่บริษัท”
สตอร์มหยุดด้วยความประหลาดใจ ขาของท่านประธานยังต้องการการพักฟื้น กระนั้น หากการพักผ่อนที่บ้านทำให้ท่านประธานรู้สึกโดดเดี่ยวมาก เขาอาจใช้เวลานี้ไปอยู่ที่ทำงานสินะ
“ได้ครับผม”
โทรศัพท์ของเจย์เริ่มดังขึ้นและเสียงเรียกเข้าอันไพเราะของเพลง Red spider Lily ก็ลอยเข้ามาในห้อง
เจย์หลับตาลง เขาผูกมัดกับความลังเลใจและยับยั้งหลังดวงตาของเขา
เสียงเรียกเข้าสิ้นสุดลงและเจย์ก็ลืมตาขึ้นอีกครั้ง เขาถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก
อย่างไรก็ตาม เสียงเรียกเข้าเดิมฟังดูดื้อรั้นอีกครั้ง
เมื่อหันไปมองท่านประธาน สตอร์มอ่านการตัดสินใจนั้นโดยไม่ตอบด้วยสีหน้าของเขา แล้วเดินไปที่โต๊ะทำงาน เมื่อหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา เขาก็กดปฏิเสธการรับสาย
จากนั้น เขาก็เห็นชื่อที่เป็นสายเรียกเข้าที่ไม่ได้รับสายปรากฎขึ้นมา ผู้ติดต่อเป็นแองเจลีนจากรายการการโทรล่าสุด
ด้วยเหตุนี้โลกจึงเริ่มเงียบลง
หมัดของเจย์เริ่มคลายออก
เมื่อไม่สามารถโทรหาเจย์ได้ แองเจลีนจึงหันไปส่งข้อความ
ข้อความเริ่มต้นอย่างนุ่มนวล
จากนั้น พวกเขาก็เปลี่ยนใจเป็นส่งข้อความ หลังจากที่ข้อความเต็มไปหมดในมือถือของเขาโดยไม่มีการตอบรับใด ๆ
‘แม้ว่า… แม้ว่าความหุนหันพลันแล่นของฉันจะทำให้ความรักของนายหมดลงไป นายก็ควรบอกฉัต่อหน้าว่านายจะยุติเรื่องต่าง ๆ กับฉันหลังจากผ่านไปหลายปีไม่ใช่เหรอ?’
‘ถ้านายไม่ตอบ ฉันจะเอาความรักที่มีให้นายคืนไปให้หมด’
สตอร์มแตะเปิดอ่านไอคอนข้อความแล้ววางไว้ข้างหน้าดวงตาที่หลับใหลของเจย์
เมื่อลืมตาขึ้น เจย์ก็สั่นสะท้านขณะที่เขาอ่านข้อความที่น่าปวดหัวเหล่านั้น
เมื่อตระหนักว่าบริบทของคำนั้นยังห่างไกลจากคำว่ารู้สึกดี สตอร์มจึงย้ายโทรศัพท์ออกไป
เจย์เอื้อมมือออกไป ริมฝีปากบางของเขาเปิดออกเพื่อแสดงน้ำเสียงเยือกเย็นออกมา “ส่งมันมาให้ฉัน”
เมื่อไม่มีทางเลือกอื่น สตอร์มก็ยื่นโทรศัพท์ให้
เจย์เลื่อนอ่านดูข้อความของแองเจลีน เขาอ่านทีละสองสามรอบ
“ให้ฉันอยู่คนเดียวสักพักนะ สตอร์ม นายออกไปก่อนเถอะ” เจย์ก้มหน้าลงขณะที่น้ำเสียงเข้มขึ้นด้วยอารมณ์
สตอร์มเดินออกไปด้วยความเห็นใจ
เจย์เงยหน้าขึ้นขณะที่น้ำตาเริ่มไหลจากหางตาลงไปยังใบหน้าที่หล่อเหลาของเขา
‘ถ้านายไม่ตอบ ฉันจะเอาความรักที่มีให้นายคืนไปให้หมด’
นั่นทำให้หัวใจของเขาแหลกสลายเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อยนับไม่ถ้วน
