ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 693
มันราวกับว่าแองเจลีนหายตัวไปจากโลกในอีกสองสามวันข้างหน้าได้เลย โดยไม่ต้องมารบกวนเจย์อีก
เจย์รู้สึกหงุดหงิดอย่างอธิบายไม่ถูก เขาอดไม่ได้ที่จะคิดว่าความโหดเหี้ยมของเขาทำร้ายหัวใจของเธอจนหมดและเธอก็หมดความหวังในตัวเขา
โดยเลือกที่จะวางโทรศัพท์ไว้บนโต๊ะ เขานั่งดูโทรศัพท์ตรวจสอบเป็นบางครั้ง แต่ยังไม่มีข้อความหรือการโทรเข้ามาเลย
“เธอกำลังทำอะไรอยู่นะ แองเจลีน? เธอคิดถึงฉันเหมือนที่ฉันคิดถึงเธอในตอนนี้อยู่หรือเปล่า?”
เจย์ถอนใจออกยาว ๆ แล้วเอนศีรษะไปบนรถเข็น เขาขมวดคิ้วผูกกันแน่นขึ้น
ณ อพาร์ตเมนต์ห้องเช่า
แองเจลีนนอนอยู่บนเตียง เธอไม่ได้กินหรือดื่มอะไรเลยในช่วงสองวันที่ผ่านมา
โจซี่รู้สึกว่าหัวใจของเธอบีบรัดด้วยความเจ็บปวดในขณะที่เธอจ้องมองแองเจลีนที่กำลังอดอาหาร
“อย่างน้อยก็ดื่มน้ำบ้างเถอะนะ พี่แองเจลีน ไม่ใช่ว่าพี่ชายของฉันจะรู้ว่าเธอกำลังทรมานตัวเองอยู่สักหน่อย” โจเซฟินนั่งที่ขอบเตียง กอดขาทั้งสองข้างแนบหน้าอกและพูดติด ๆ ขัด ๆ “ทำไมเราต้องทำร้ายตัวเองเพราะพวกเขาไม่รักเราด้วยล่ะ? หากนี่คือชะตากรรมของเรา เราควรยอมรับมันนะ”
แม้ว่าประโยคนี้จะใช้ถ้อยคำเพื่อแองเจลีนได้รับรู้ แต่ก็เป็นการให้กำลังใจตัวเองด้วยเช่นกัน
แองเจลีนตอบอย่างแข็งกร้าว “ฉันไม่อยากจะเชื่อว่าพี่ชายของเธอไม่รักฉัน เรื่องนี้ต้องมีอะไรมากกว่านี้ที่เขาบอกออกมาไม่ได้ ไม่อย่างนั้น มันจะไม่อธิบายได้ถึงคำสาบานที่เขาเลือกจะทำตาม”
“พี่ชายของฉันเป็นคนที่พูดและทำตามที่เขาต้องการเสมอ ไม่มีทางที่ว่าเขาจะก้มหัวให้คนอื่น แล้วนับประสาอะไรกับการเสียสละความรักเมื่อเขาเผชิญกับความยากลำบากได้ล่ะ” โจซี่พูดอย่างสับสน
แองเจลีนอธิบายว่า “เขาเลิกกับฉันหลังจากเดินทางไปเมืองนางแอ่นและเขาเข้าไปพูดคุยกับคุณปู่ของฉันอย่างลับ ๆ ด้วย”
โจซี่ตกใจมาก “พวกเขาคุยกันเรื่องอะไร?”
เสียงของแองเจลีนแหบแห้งและปากของเธอก็แห้ง “ฉันดูน่าสงสารไหม โจซี่? ดูผอมและบอบบางไหม?”
โจซี่พยักหน้า “ใช่น่ะสิ”
“งั้นก็ดีแล้ว ถ่ายรูปฉันแล้วส่งไปที่แอปอัลบั้มรูปภาพของเธอสิ จากนั้น เขียนคำบรรยายใต้ภาพว่าฉันกำลังอดอาหารและฆ่าตัวตายหลังจากถูกทิ้งจากความสัมพันธ์สิบปี ฉันแน่ใจว่าพี่ชายของเธอจะแสดงตัวออกมา” แองเจลีนพูดอย่างดื้อรั้น
“ได้สิ” โจเซฟินหยิบโทรศัพท์ของเธอออกมาและถ่ายรูปแองเจลีนจากทุกมุม จากนั้น เธอก็โพสต์ไว้บนแอปอัลบั้มรูปภาพและบรรยายด้วยข้อความที่น่าดึงดูด
“เสร็จแล้ว”
แองเจลีนพยักหน้าอย่างสบายใจ ราวกับว่าเป็นผู้ป่วยโรคสมองเสื่อม แต่จู่ ๆ พลังงานและจิตวิญญาณของเธอก็ตื่นกลับมา เธอหันไปหาโจเซฟินแล้วพูดว่า “ฉันอยากดื่มน้ำและอยากกินแล้วล่ะ”
ดวงตาของโจเซฟินเบิกกว้าง
“เธอเพิ่งจะทำเกินกว่าเหตุกับการแสดงของเธอนะ?”
แองเจลีนตอบด้วยความเหนื่อยล้า “พี่ชายของเธอฉลาดมากจะตาย ฉันจะหลอกให้เขาเข้ามาได้อย่างไรถ้าฉันไม่ทำตามขั้นตอนพิเศษแบบนี้เพื่อทำให้ดูเหมือนจริงน่ะ?”
ณ แกรนด์ เอเซีย
มือที่ดูร้อนรนของเจย์หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาทันทีที่โทรศัพท์สั่นพร้อมการแจ้งเตือน
ด้านบนของหน้าจอมีข้อความแจ้งเตือน
‘เพื่อนของคุณเพิ่มรูปในอัลบั้มรูปภาพของพวกเขาแล้ว’
เจย์รู้สึกว่าดวงตาของเขามืดลงเมื่อแตะที่เข้าไปในแอปอัลบั้มรูปภาพนั้น
เขาเริ่มอ่านโพสต์ของโจซี่ หัวใจของเจย์ก็แข็งทื่อและจมดิ่งลง
“เพื่อนที่ดีของฉันเพิ่งถูกผู้ชายทิ้งจากความสัมพันธ์ระยะยาวของเธอ เป็นเวลาสองวันแล้วที่เธอยังไม่ได้กินข้าว ไม่ต้องพูดถึงว่าเธอมีแนวโน้มจะฆ่าตัวตายหรือเปล่า ไม่มีใครรู้ว่าต้องทำอย่างไรเลยเหรอ?”
มือที่กำโทรศัพท์เริ่มสั่นเมื่อเจย์แตะเข้าไปดูที่ภาพ เขารู้สึกว่าหัวใจของเขาเหมือนมีเลือดออกมาในขณะที่เขาจ้องมองไปที่ร่างของแองเจลีนที่ดูซีดเผือดและทรุดโทรม
เขาพยายามลุกขึ้นจากรถเข็น แต่แล้วต้นขาของเขาก็ยอมแพ้ภายในเวลาไม่ถึงสามวินาที เขาล้มทิ้งตัวลงบนรถเข็น
เจย์เอามือปัดเอกสารออกจากโต๊ะด้วยความหงุดหงิด
เมื่อได้ยินเสียงอึกทึก เกรย์สันรีบวิ่งเข้าไปในห้อง “ท่านประธาน”
ผิวของเจย์ซีดและท่าทางที่น่าดึงดูดของเขากลับเต็มไปด้วยความวิตกกังวลที่ควบคุมไม่ได้และความกังวลใจ “เตรียมรถให้พร้อม เกรย์สัน ฉันจะไปห้องเช่าของแองเจลีน”
“ครับผม”
หลังจากที่เกรย์สันออกไป เจย์ก็รวบรวมความกล้าที่จะแตะเข้าไปดูแอปอัลบั้มของโจเซฟินอีกครั้ง ในขณะที่เขานั่งอยู่บนรถเข็น เมื่อรวมภาพทั้งเก้าภาพเข้าด้วยกัน เขาก็พบว่าตัวเองเข้าใจช่องโหว่ภายในภาพได้อย่างง่ายดาย
มุมของภาพแสดงให้เห็นสัญญาณของท่าทางการวางตัวในรูปโดยดูเหมือนเจตนาทำ
เมื่อถึงเวลาที่เกรย์สันกลับมาที่ห้องทำงาน เจย์ได้ตัดสินใจยกเลิกแผนการก่อนหน้านี้ที่จะไปเยี่ยมทันที
