ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 695
ถึงกระนั้น ไม่ว่าเขาจะโหยหาแองเจลีนมากแค่ไหน เขาก็ต้องซ่อนมันต่อหน้าโจเซฟินหรือไม่ก็ทั้งหมดของความรู้สึกภายนอกที่ยากลำบากของเขาให้มั่นคงต่อไปเพื่อให้ดูไม่มีอะไร
“ฉันได้ยินว่าแจ็คไล่เธอออกจากอสังหาริมทรัพย์ ทัวร์มาลีน เธอมีแผนอะไรไหม?” เจย์ถาม
“ฉันต้องการออกจากเมืองอิมพีเรียลนี้” ดวงตาของโจซี่เปล่งประกายไปด้วยน้ำตาที่เอ่อล้น
“พ่อแม่ของฉันไม่ต้องการฉันแล้ว และเซย์นก็ไม่ต้องการฉันเช่นกัน ไม่มีอะไรคุ้มค่าเลยที่จะอยู่ในเมืองอิมพีเรียลอีกต่อไป”
“แล้วฉันล่ะ?” เจย์ถามอย่างเย็นชา
โจเซฟินตอบว่า “ฉันรู้ว่านายห่วงใยฉันมาก เจย์ แต่ดูเหมือนฉันจะโน้มน้าวตัวเองไว้ไม่ได้แล้ว เราไม่ได้เกี่ยวข้องกันทางสายเลือดเลย ดังนั้นนายไม่ต้องสนใจว่าต่อไปจะเกิดอะไรขึ้นกับฉัน ฉันหวังว่านายจะเข้าใจสิ่งที่ฉันหมายถึง และอาจจะปล่อยฉันไปให้ดูเป็นคนมีศักดิ์ศรีสักนิดก็ได้”
“เธอจะตัดความสัมพันธ์พี่น้องของเราเหรอ?” เจย์รู้สึกไม่พอใจ
โจเซฟินส่ายหัวเหมือนกลองสองหน้าที่ตีกันรัว ๆ เป็นลักษณะที่เตือนให้เขานึกถึง “นายจะเป็นพี่ชายของฉันตลอดไป เจย์ ตอนนี้ฉันโตแล้ว ฉันคิดว่าฉันควรจะมีอิสระมากกว่านี้และเรียนรู้ที่จะดูแลตัวเอง ฉันไม่สามารถพึ่งพานายได้ทุกอย่างหรอกนะ”
ดวงตาของโจซี่เป็นประกายด้วยความมุ่งมั่นและเจย์ก็รู้ทันที ในที่สุดผู้หญิงที่ไร้ความกังวลกับทุกเรื่องคนนี้ก็เติบโตขึ้นแล้วจริง ๆ
เจย์อดไม่ได้ที่จะรู้สึกเสียใจ น้ำเสียงของเขาหนักหน่วงขณะพูด “ฉันน่าจะปกป้องเธอได้ดีกว่านี้”
โจเซฟินยิ้มอย่างขมขื่น “ไม่หรอก นายทำได้ดีมากแล้วในการปกป้องฉัน เจย์ ถ้าแจ็คไม่ดุฉัน ฉันจะใช้ชีวิตที่เหลือในเทพนิยายที่นายสร้างขึ้นเพื่อฉัน”
เจย์เงียบไปอย่างน่ากลัว
หลังจากนั้นไม่นาน เขาก็ตอบกลับด้วยความสำนึกผิดว่า “มันเป็นความผิดของฉันเอง ฉันไม่ควรเลี้ยงเธอให้เป็นเจ้าหญิงที่นิสัยเสียและดูมีคุณค่ามากเลย”
โจเซฟินถูกโจมตี คำพูดของเจย์ชัดเจนด้วยความเจ็บปวดที่เขารู้สึก
“เธอจะไปเมื่อไหร่?” เจย์ถาม
โจเซฟินตอบว่า “ฉันจะไปเมื่อพี่แองเจลีนรู้สึกดีขึ้น”
การพูดถึงชื่อของแองเจลีนทำให้เจย์กระตุกนิ้วในแขนเสื้อ
โจซี่อดไม่ได้ที่จะถามถึงเรื่องแองเจลีน ในขณะที่เธอมองดูท่าทางที่ไม่สะทกสะท้านของเจย์ “นายไม่ต้องการพี่แองเจลีนอีกแล้วจริง ๆ เหรอ เจย์?”
เจย์คาดไว้แล้วว่าโจเซฟินจะต้องเรียกร้องความยุติธรรมให้แองเจลีนและทำให้ตัวเขาเองได้เตรียมใจที่เข้มแข็งมาก่อนแล้ว ในขณะนั้นเขาทำตัวสงบเป็นพิเศษ
“บอกฉันมาแล้วกันเมื่อเธอจะจากไป ฉันจะไปส่งเธอเอง” เจย์พูดปัดออกจากหัวข้อของแองเจลีน
มันฟังดูไม่เข้าท่ากับโจเซฟิน เธอจึงพูดอีกครั้ง “อย่างน้อยก็บอกพี่แองเจลีนด้วยตัวนายเองก็แล้วกันถ้านายไม่ชอบเธอแล้ว นายกำลังทำตัวเหมือนเซย์นที่เป็นเหมือนคนขี้ขลาด”
เจย์ตอบว่า “ขอโทษเธอแทนฉันด้วยแล้วกัน”
โจซี่โกรธจัด “ขอโทษเธอด้วยตัวนายเองสิ แล้วนายก็ควรจะทำโดยเร็วที่สุด ก่อนที่มันจะสายเกินไปและก่อนที่เธอจะปลิดชีพตัวเอง”
เจย์กำหมัดแน่น เล็บของเขาจิกเป็นรอยเหมือนพระจันทร์เสี้ยวจนเป็นสีเลือดลงบนฝ่ามือของเขา
โจเซฟินจ้องไปที่ดวงตาของเจย์อย่างสงสัย แต่ก็ไม่พบสิ่งใดนอกจากน้ำค้างแข็งในดวงตาที่เย็นเยียบของเขา
เขามีทักษะในการปกปิดอารมณ์มาโดยตลอด
“เธอเป็นคนหุนหันพลันแล่นอยู่เสมอ ฉันทำร้ายเธอมากเกินไป เธอจะต้องจัดการกับผลที่ตามมาจากความหุนหันพลันแล่นของเธอเองนับจากนี้ไป” เจย์ตอบอย่างเย็นชา
หลังจากนั้น เขาก็เข็นรถเข็นออกไปทางประตู
โจซี่ยืนขึ้นและถอนหายใจยาว ๆ
สีหน้าเคร่งขรึมของเจย์แตกสลายทันทีที่เขาออกจากร้านกาแฟ หน้าตาที่หล่อเหลาของเขาพังทลายลงขณะที่ดวงตาของเขาเบิกกว้างด้วยความพ่ายแพ้
ความวิตกกังวล ความกลัว ความกังวลใจและความไม่สบายใจได้หลั่งไหลเข้าสู่ดวงตาสีพีชที่พ่ายแพ้ของเขา
“สตอร์ม เป็นยังไงบ้างกับเรื่องของแองเจลีน?” เขาถามอย่างอ่อนแรง
สตอร์มรายงานในขณะที่ส่งโทรศัพท์ของเจย์คืนให้ “นายน้อยเซเวียร์ออกจากอพาร์ตเมนต์ไปแล้วครับ”
เขารับโทรศัพท์ แล้วก็โทรหาเซย์นทันที
“ฮัลโหล ว่าไงท่านอาเรส? ผมกำลังจะโทรหาคุณอยู่พอดีเลย” น้ำเสียงของเซย์นนั้นดูเบาและดูสบายใจจากการฟังเสียงปลายสาย
สุดท้ายแล้ว เจย์ก็รู้สึกแน่นอยู่ในใจของเขา “แค่นี้เองเหรอ? จะให้ฉันช่วยนายยังไงบ้าง?”
