ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 699
แองเจลีนพยายามอย่างหนักเพียงเพื่อจะโผเข้าหาเขาอีกครั้งอย่างดื้อรั้น คล้ายกับปลาหมึกในตอนนี้ เธอจับเขาไว้แน่นขึ้น ร้องไห้ออกมาไม่หยุด เธอทำให้เขานึกถึงเด็กน้อย
“ได้โปรดเถอะนะ ฉันขอร้อง ได้โปรดอย่าทิ้งฉันไปเลย”
เจย์รู้สึกหายใจไม่ออกในขณะที่เธอเกาะไว้แน่นและรัดตัวเขาไว้แน่น
เขายกแขนขึ้นเพื่อจะกอดเธอกลับ ถึงอย่างนั้น เขากลับหยุดการกระทำลงเมื่อภาพของท่านปู่เซเวียร์ปรากฏขึ้นอย่างไม่คาดคิดในจิตใจของเขา
“ครอบครัวอาเรสทำผิดพลาดอย่างร้ายแรง เจย์ สิ่งหนึ่งที่จะเป็นอันตรายต่อครอบครัวของนายอย่างไม่ต้องสงสัยหากมีความลับดังกล่าวปรากฏขึ้น ฉันเกรงว่าแม้แต่สมาชิกในครอบครัวที่ไม่สำคัญที่สุดของนายก็ยังจะพ้นจากการนองเลือดที่กำลังจะเกิดขึ้นภายในอสังหาริมทรัพย์ ทัวร์มาลีนได้ไง
“ได้โปรดเถอะ ฉันขอร้อง ปล่อยแองเจลีนไป”
เจย์รู้สึกว่าการจำกัดความคิดของเขาได้ทิ้งเขาไว้ ในขณะเดียวกันเขากลับผลักแองเจลีนออกไปอย่างแรงและตะคอกว่า “เธอมีศักดิ์ศรีอยู่บ้างไหม แองเจลีน เซเวียร์?”
แองเจลีนจ้องมาที่เขาที่มีใบหน้าซีดและตกตะลึงอย่างมาก
“ฉันขอร้องล่ะ ได้โปรด ปล่อยฉันไป” เสียงของเจย์พูดเลียนแบบเสียงของท่านปู่เซเวียร์ที่พูดแบบนี้ออกมาเมื่อวันก่อน ลึกซึ้งและเจ็บปวด
ทว่า ยังคงมีความแข็งแกร่งพอที่จะพัดคลื่นทะเลนี้ได้
แองเจลีนค่อย ๆ ลุกขึ้น ผมของเธอยุ่งเหยิงในขณะที่ผิวของเธอซีดเซียวอย่างน่าสะอิดสะเอียน
“ฉันจะถามนายเป็นครั้งสุดท้าย เจย์บี้ นายแน่ใจแล้วใช่ไหมว่านี่คือสิ่งที่นายต้องการ? ที่จะตัดสัมพันธ์ทั้งหมดกับฉัน?” ร่างกายของเธอสั่นสะท้านราวกับต้นหลิวร้องไห้ในสายลม นุ่มนวล แต่แฝงไปด้วยความตั้งใจแน่วแน่
“ใช่” เจย์ตอบอย่างมั่นใจ
ด้วยสายตาที่ปฏิเสธอย่างแรงกล้า แองเจลีนเริ่มอ้างถึงจากความไม่พอใจที่เขามีต่อเธอ ช่วงเวลานั้น แองเจลีนยิ้มแม้ว่าจะแสดงออกมาอย่างขมขื่นก็ตาม “ดูเหมือนว่ามันจะเป็นความปรารถนาของฉันทั้งหมดคนเดียวสินะ”
หัวใจของเจย์บีบแน่นและเขาสัมผัสได้ถึงเลือดในเส้นเลือดที่แข็งตัว
“งั้นก็อย่ากังวลไปเลย นับจากนี้เป็นต้นไป ฉันสัญญาว่าฉันจะไม่มารบกวนนายอีก” นัยน์ตาของแองเจลีนพร่ามัวด้วยความเศร้า
“นายเคยพูดว่านายจะเป็นต้นไม้ที่แข็งแรงของฉันและฉันสามารถเป็นต้นรุ่งอรุณที่มีเถาวัลย์เลื้อยขึ้นได้เมื่อไหร่ก็ตามที่ฉันต้องการ นายบอกว่านายจะกอดฉันไว้แน่นเมื่อลมพัดและนายจะปกป้องฉันเมื่อฝนตก ฉันเชื่อนายแล้วล่ะ บางทีฉันไม่ควรมีมันด้วยซ้ำ”
ดวงตาของเธอแดงก่ำ ดูความเหนื่อยจากเรื่องสิ้นหวังทั้งหมดที่เธอรู้สึกอยู่ข้างใต้ “ตอนนี้ต้นไม้นั้นหายไปแล้ว และเถาวัลย์ก็เหี่ยวเฉา”
เธอค่อย ๆ เดินออกไป
ทุกย่างก้าว เธอถอดเครื่องประดับออกจากร่างกายของเธอ ไข่มุกและอัญมณีเกลื่อนไปทั่วพื้น
เมื่อมองดูร่างที่แน่วแน่ของเธอจากไป เจย์ก็รู้สึกว่าหน้ากากที่ซ่อนตัวเขาอยู่แตกละเอียด หัวใจของเขาร้องไห้ในขณะที่ดวงตาที่มีเสน่ห์ของเขาเต็มไปด้วยน้ำตาสีแดง
“อย่าเลือกที่ตัวเธอเป็นเพียงแค่ต้นรุ่งอรุณ แองเจลีน เธอเป็นได้ถึงต้นฝ้ายไหมที่เธอสามารถเป็นได้” เขาพึมพำภายใต้ลมหายใจของเขา
โจเซฟินจ้องไปที่ท่าทางแองเจลีนเหมือนเป็นขี้เถ้าไปแล้วในตอนนี้ ขณะที่อีกคนออกจากห้องนั่งเล่นของคฤหาสน์ไปแล้ว เธอพบกับหล่อนตรงครึ่งทางเดินราวกับใบไม้ร่วงปลิวไหวตามสายลม “พี่แองเจลีน”
แองเจลีนยืนอยู่ต่อหน้าโจเซฟินและยิ้มทั้งน้ำตา
“แล้วเราจะได้เจอกันอีกนะ โจซี่” เมื่อได้ยินเช่นนั้นโจเซฟินหลบทางไปข้าง ๆ เพื่อให้เธอเดินไปที่ประตู
เจนสันยืนอยู่ตรงทางเดินของเธอ แองเจลีนก้มลงกอดเขาแน่นในอ้อมแขนของเธอ เธออ้อนวอนอย่างเงียบ ๆ “ดูแลน้องชายและน้องสาวของนายแทนแม่ด้วยนะ”
มือของเจนสันจับเธอไว้แน่นไม่ยอมปล่อยเธอไป
แองเจลีนยืนและเหลือบมองสตอร์มที่ยืนอยู่ข้า งๆ “ได้โปรดพานายน้อยออกไป สตอร์ม”
สตอร์มเข้ามาใกล้ ๆ และดึงเจนสันออกไป
แองเจลีนรีบวิ่งหนีออกจากประตู
“คุณแม่!”
เจนสันร้องไห้สะอึกสะอื้นด้วยความเจ็บปวด
คนที่ยืนอยู่ข้าง ๆ ทั้งร็อบบี้น้อยและเซ็ตตี้น้อยจ้องมองด้วยดวงตาเบิกกว้างที่ได้ยินเจนสันกับทัศนคติที่ไม่ได้ใส่ใจมากนักก่อนหน้านี้ พวกเขามีความรู้สึกตกใจเข้ามาแทนที่เมื่อพี่ชายเรียกหาแม่
เมื่อย้อนกลับมาสู่ความเป็นจริงในตอนนี้ ร็อบบี้และเซ็ตตี้ได้วิ่งออกไปที่ประตู
“คุณแม่!”
“คุณแม่!”
