ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 736
เมื่อแองเจลีนรู้สึกพอใจกับการทุบตีเซย์นแล้ว เธอก็จ้องมาที่เขาอย่างโกรธเคือง
จากนั้นฟินน์ก็ปล่อยตัวเซย์นไป
เจย์พูดว่า “เราไปกันเถอะ”
เซย์นตะโกนบอกเจย์ว่า “เจย์ น้องสาวของผมรักคุณมาก คุณจะเลิกกับเธอได้ยังไง?”
หลังของเจย์หดตัวลงเล็กน้อย
แองเจลีนรู้สึกราวกับว่าศักดิ์ศรีของเธอถูกโยนไปที่เกาะชวาอีกครั้ง เธอรู้สึกอึดอัดอย่างมากและตำหนิเซย์น
“เราไม่ควรย้อนกลับไปพบเจอกับสิ่งที่ผ่านมาอีก! ทำไมนายถึงไปพูดกับเขาเรื่องนี้อีก? จากนี้ไป เขากับฉันจะกลายเป็นแค่คนแปลกหน้ากัน”
ทันใดนั้นเธอก็พูดเสียงดังขึ้นเพื่อให้เจย์ได้ยินและฟื้นศักดิ์ศรีของเธอกลับขึ้นมาเล็กน้อย
เส้นประของเซย์นหนานิ่งกว่าเชือกเสียอีก ในขณะที่เขาตะโกนใส่เจย์ว่า “ถ้าคุณไม่ชอบน้องสาวผมของแล้ว ครอบครัวเซเวียร์ของเราจะจ้างเธอกลับมาทำงานอีกครั้ง”
แองเจลีนดีดสะดุ้งจากที่นั่งอย่างร้อนรนและเข้าไปปิดปากเซย์นเอาไว้
หลังจากที่เจย์ออกไประยะไกลแล้ว แองเจลีนก็สั่งสอนชั้นเชิงอีคิวให้เขาอย่างโกรธจัด
“นายมันโง่จริง ๆ ถ้าพูดแบบนี้ มันก็เหมือนกับว่าฉันยังคงห่วงใยเขาอยู่ เขาคงจะหัวเราะเยาะอยู่ข้างในใจแล้วตอนนี้ ความรักของเรามันล้มเหลวไปอย่างสิ้นเชิงแล้ว”
เซย์นจ้องมองไปที่เธอ “อย่าบอกฉันนะว่าไม่สนใจเขาแล้ว? เธอพูดจริงใช่ไหม?”
แองเจลีนเหยียบเท้าของเขา “ใครบอกว่าจริงกับนาย?”
แล้วเธอก็จากไปอย่างโกรธเคือง
แม้ว่าเธอจะเจอการสูญเสียครั้งใหญ่ในการทะเลาะกับเจย์ ความทุกข์ทั้งหมดของเธอหายไปเมื่อเธอคิดว่าเจย์จะมอบความไว้วางใจให้เธอดูแลลูกทั้งสามของเธอ
วันต่อมา แองเจลีนขับรถคันใหม่ของเธอและไปที่สวนคฤหาสน์ในช่วงเช้าตรู่
แองเจลีนพาเซย์นมาด้วย อาจเป็นเพราะเธอกลัวว่าเจย์จะทำให้เธอลำบากใจ กระนั้น ระหว่างทางแองเจลีนบอกเซย์นว่า “ถ้านายเลี่ยงที่จะพูดได้ ก็ไม่ต้องพูด เข้าใจไหม?”
เซย์นฮัมเสียงตอบรับอย่างไม่เต็มใจ
เมื่อวานเขาพูดหุนหันพลันแล่นออกไป หลังจากที่คิดและตัดสินใจเรื่องนั้น เขาก็กลับมารู้สึกมีสติอีกครั้ง เหตุผลที่น้องสาวของเขาโกรธมากคือเธอรู้สึกเสียศักดิ์ศรี
“แองเจิล ไม่ต้องห่วง พี่รู้ดีว่าต้องทำยังไง” เซย์นกล่าว
แองเจลีนรู้สึกผ่อนคลายเล็กน้อย
ในสวนคฤหาสน์ เจย์เรียกหาเจนสันมาอยู่ตรงหน้าเขา “อีกไม่นาน แม่จะมารับพวกหนูนะ มันอาจจะนานมากที่พ่อจะได้เจอลูกทุกคนในทุก ๆ วันอีก เจนส์ ดูแลน้องชาย น้องสาวและแม่แทนพ่อด้วยนะ”
เมื่อเวลาผ่านไปใบหน้าที่หล่อเหลาของเจนสันที่คล้ายกับเจย์เริ่มเย็นลงไปอีก แม้แต่น้ำเสียงของเขาก็เหมือนพ่อมากขึ้นเรื่อย ๆ “คุณพ่อ คุณจะส่งเราไปอยู่กับคุณแม่เพราะคุณพ่อต้องการปกป้องเรา ใช่ไหม?”
เจย์อึ้ง เขาไม่ได้คาดหวังว่าเจนส์จะฉลาดขนาดนี้
“เดี๋ยวนะ ลูกรู้ได้ยังไง?”
เจนสันเหลือบมองที่ขาของเขา “ผมได้ยินมาว่าตอนนี้บริษัทของคุณพ่อถูกล้อมรอบไปด้วยศัตรูทุกด้านและขาของคุณพ่อก็ทำอะไรไม่ได้ ถ้าคุณพ่อไม่ถูกบังคับ คุณพ่อจะส่งพวกเราออกไปเพื่ออะไร?”
เจย์จับตัวเจนส์เข้าไปอยู่ในอ้อมแขนพลางลูบหัวของเขา “เจนส์ อย่าบอกแม่นะและอย่าทำให้เธอเป็นห่วง”
ดวงตาของเจนส์มีสีแดงเล็กน้อย “ได้ครับ”
คุณพ่อใช้วิธีโหดร้ายแบบนี้ขับไล่คุณแม่ออกไป ดังนั้นเขาควรเคารพความสำเร็จของพ่อของเขา
“คุณพ่อ คุณต้องปกป้องตัวเองดี ๆ นะครับ” เจนส์กล่าว
เจย์ยิ้ม “เชื่อพ่อสิ ปัญหาทั้งหมดจะถูกแก้ไขในไม่ช้านี้”
“ครับ” เจนสันยิ้มและพยักหน้า
ภายนอกหน้าต่างก็มีเสียงแตรที่ไม่คุ้นเคย
“คุณแม่มาแล้ว” เจนสันบอก
“ออกไปกันเถอะ”
