เย่เฉิน,เตียวเมิ่ง และทหารติดอาวุธหนักทั้งหมดของหมู่บ้านหลุนฮุยคอยสำรวจค่ายโจรตลอดเส้นทาง
ที่นี้ดูเหมือนไม่ใช่หมู่บ้านโจรที่มีรั้วสำหรับป้องกัน แต่มันเป็นกระโจมขนาดใหญ่แทน
มีกลุ่มคนกำลังดื่มและกินเนื้ออยู่ข้างนอก โดยที่ไม่รู้เลยว่าเย่เฉินและคนอื่น ๆ บุกมาถึงที่นี่แล้ว
หลังจากสำรวจรูปแบบของค่ายโจรแล้ว เย่เฉินก็เลิกคิ้วขึ้นแล้วพูดออกมาด้วยเสียงทุ้ม:
“ฆ่า!”
หลังจากที่เย่เฉินพูดจบ เขายืนขึ้นอย่างกะทันหันและรีบวิ่งไปพร้อมกับหอกสังหารในมือ
“ฆ่าศัตรูเพื่อท่านลอร์ด!” เตียวเมิ่งตกตะลึงแล้วตะโกนดังลั่น
เตียวเมิ่งคิดว่าสิ่งที่เย่เฉินกล่าวก่อนหน้านี้หมายถึงสั่งให้พวกเขาฆ่าศัตรู แต่ตอนนี้ดูเหมือนว่าจะไม่เป็นเช่นนั้น
“ฆ่า! ฆ่า! ฆ่า!”
ทหารของหมู่บ้านหลุนฮุยล้วนมีสีหน้าแดงก่ำ พวกเขาคิดว่าลอร์ดที่ไหนจะเป็นผู้นำต่อสู้ในแถวหน้าที่อันตรายที่สุดเช่นนี้
ในสายตาของพวกเขา ลอร์ดที่สูงส่งนั้นมอบที่พักพิง มอบอาหารที่ดีให้กับพวกเขา ซึ่งไม่มีทางที่ผู้ปกครองคนอื่นจะทำเช่นนี้
เย่เฉินไม่เพียงแต่เลี้ยงดูพวกเขาอย่างดี ยังมอบเสื้อผ้าอุปกรณ์ที่มีค่าให้แก่พวกเขา แล้วตอนนี้ยังเป็นผู้นำออกไปคนแรกอีกด้วย
แล้วพวกเขาจะไม่ถูกกระตุ้นได้อย่างไร
เจ้านายเช่นนี้พวกเขาเต็มใจที่จะติดตาม และยังเต็มใจที่จะสู้ตายเพื่อลอร์ดเช่นนี้
เย่เฉินไม่ได้หันกลับไปมอง แต่เขารู้สึกได้อย่างชัดเจนว่าทหารของหมู่บ้านหลุนฮุยติดตามเขามาด้านหลัง
หลังจากสลัดความคิดนั้นทิ้งไป เขาระเบิดเสียงตะโกน:
“ฆ่า!”
“ฆ่า! ฆ่า! ฆ่า!” ทหารของหมู่บ้านหลุนฮุยเริ่มปล่อยลมหายใจที่รุนแรง
และมีเปลวไฟปรากฎในดวงตาของพวกเขา พวกเขาต้องการที่จะวิ่งตามให้ทันเย่เฉินในทันที แต่พวกเขาก็ไม่เร็วเท่าเย่เฉิน
ทันใดนั้นเตียวเมิ่งก็กระโดดตรงไปที่ด้านข้างของเย่เฉิน จากนั้นก็พุ่งเข้าหาพวกโจรที่กำลังตกตะลึง
“ศัตรูโจมตี! ศัตรูโจมตี!”
เสียงกรีดร้องดังขึ้นทีละคน พวกโจรในค่ายต่างก็ตกตะลึงทำอะไรไม่ถูก
เมื่อพวกเขาเห็นทหารของหมู่บ้านหลุนฮุยวิ่งออกมาจากด้านหลังหิน ด้วยดวงตาแดงก่ำ พวกเขายิ่งหวาดกลัวมากขึ้น
“กองทัพฮั่น กองทัพฮั่น!”
ไม่มีใครสนใจ เสียงตะโกนของหัวหน้ากลุ่มโจร ที่บอกให้หยิบอาวุธขึ้นมาป้องกัน พวกเขาแตกกระเจิงในทันที และวิ่งหนีออกไปคนละทิศคนละทาง
“พรึบ พรึบ”
หอกสังหารเริ่มเก็บเกี่ยวชีวิตของเหล่าโจร ไม่มีโจรคนใดหลบหนีจากมันไปได้ มันแสดงให้เห็นด้านที่น่ากลัวของมันออกมา
ด้วยการโจมตีเพียงครั้งเดียวเดียว ร่างของเหล่าโจรป่าที่ไม่สวมเกราะก็ถูกเจาะทะลุตกตายในทันที
แต่ถึงแม้จะสวมเกราะ ก็ยังถูกจัดการอย่างง่ายดายเช่นกัน
พวกเหล่าร้ายที่ได้พบกับเย่เฉินนั้นโชคร้ายเป็นอย่างมาก
ไม่นานเกราะของเย่เฉินก็ถูกอาบย้อมไปด้วยเลือดสีแดงสด
หลังจากการโจมตีออกไปในแต่ละครั้งทำให้เลือดสาดกระเซ็นไปทั่ว
เดิมทีเตียวเมิ่งต้องการคุ้มครองเย่เฉิน แต่หลังจากเฝ้าดูอยู่สักพัก
เขาก็พบว่าไม่มีโจรคนใดที่สามารถทำร้ายเย่เฉินได้
เมื่อเห็นดังนั้นเขาก็เริ่มเข่นฆ่าพวกโจรอย่างเมามัน การสังหารหมู่ที่โหดเหี้ยมของเย่เฉินและเตียวเมิ่งได้ทำลายกลุ่มโจรอย่างรวดเร็ว
ในเวลานี้ทหารติดอาวุธหนักของหมู่บ้านหลุนฮุย ก็เปิดเผยเขี้ยวเล็บเช่นกัน พวกโจรถูกฆ่าตายทีละคน พวกมันทำได้เพียงกรีดร้องขอความเมตตา
อย่างไรก็ตามผ่านไปแค่ชั่วเวลาจิบชาหนึ่งถ้วย
ค่ายโจรห้าร้อยคนได้ถูกทำลายโดยเย่เฉินและคนไม่กี่สิบคน อย่างไม่คาดคิด
ลมที่พัดพาบรรยากาศกลิ่นคาวเลือดที่รุนแรงกระจายออกไปทั่วยอดเขา
เย่เฉินมองไปยังกลุ่มโจรที่คุกเข่าอยู่บนพื้นด้วยความหวาดกลัว และขมวดคิ้วโดยไม่ตั้งใจ
การฆ่านักโทษเป็นสิ่งที่หน้ารังเกียจในสมัยโบราณ หลังจากจบสงครามมีเชลยเพียงไม่กี่คนที่จะถูกสังหาร
“ นายท่าน?” เตียวเมิ่งกำลังรอการตัดสินใจของเย่เฉิน
เตียวเมิ่งไม่สนใจว่าจะฆ่าหรือไม่ ตราบใดที่เย่เฉินสั่ง เขาจะประหารชีวิตพวกมันโดยไม่ลังเล
เย่เฉินครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นมองไปที่พวกโจรที่คุกเข่าอยู่บนพื้นและตะโกนออกไปด้วยเสียงที่เข้ม:
“ พวกเจ้าเป็นคนบาป ตอนนี้ข้าจะให้โอกาสทำความดีเพื่อไถ่บาปที่พวกเจ้าเคยก่อ ต่อสู้เพื่อหมู่บ้านหลุนฮุยของข้า ถ้าพวกเจ้าไม่ตายพวกเจ้าก็จะกลายเป็นคนของหมู่บ้านหลุนฮุย ถ้าใครกล้าหนีหรือแม้กระทั้งทรยศ มันผู้นั้นก็จะมีชะตากรรมเดียวคือตาย! “
“ครับท่าน พวกเราเต็มใจจะทำ!” เมื่อได้ยินเช่นนี้ พวกโจรจึงเลือกที่จะทำตามคำพูดของเย่เฉินโดยไม่ลังเล
“ติ้ง ขอแสดงความยินดีกับผู้เล่น เย่เฉิน ที่ยึดครองค่ายโจรขนาดกลาง และได้รับตอบแทนค่าความดี 1000“
“จับอาวุธของคุณขึ้นมา นำอาวุธที่มีประโยชน์ไป ทิ้งของที่ไร้ประโยชน์ แล้วเตรียมตัวออกเดินทาง!”
มุมปากของเย่เฉินยกขึ้น แล้วตะโกน
ทันทีที่ได้ยินคำพูดของเย่เฉิน พวกโจรต่างก็ตกตะลึง จากนั้นพวกเขาทั้งหมดก็รู้สึกมีความสุข
เดิมทีพวกเขาคิดว่าเย่เฉินจะสั่งให้พวกเขาเข้าร่วมต่อสู้โดยไม่มีอาวุธ
แต่ตอนนี้ดูเหมือนว่าจะไม่เป็นเช่นนั้น
ความภักดีของเหล่าโจรที่ยอมจำนนเพิ่มขึ้นในทันที เพราะความปรารถนาดี แต่ก็เพราะความอิจฉาเช่นกัน พวกเขาพอใจที่เย่เฉินอนุญาตให้พวกเขามีอาวุธ แต่พวกเขาก็ยังอิจฉาอาวุธและชุดเกราะของทหารหมู่บ้านหลุนฮุย
คุณสามารถจินตนาการได้ว่าหมู่บ้านหลุนฮุย ที่มีทหารเหล่านี้จะมีอำนาจมากเพียงใด
พวกเขาจึงเต็มใจที่จะเข้าร่วมหมู่บ้านดังกล่าวและมีชีวิตที่ดีขึ้น
เหล่าโจรต่างค่อยๆหยิบอาวุธทีละชิ้นอย่างระมัดระวัง เพราะกลัวว่าจะทำให้เกิดความเข้าใจผิด จากนั้นก็จะถูกฆ่าตาย
เย่เฉินไม่ได้คอยดูกลุ่มโจรที่ยอมจำนนเขาตรงไปที่กระโจมของหัวหน้าค่ายโจร
ทันทีที่เขาเข้าไปในกระโจมใหญ่ เย่เฉินมองเห็นกล่องขนาดใหญ่สามกล่องวางอยู่
เขาเดินตรงไปและเปิดกล่องทั้งสามออก
หลังจากที่เห็นสิ่งของภายในกล่อง เย่เฉินก็พยักหน้าด้วยความพึงพอใจ ภายในทั้งสามกล่องนั้นเป็นเหรียญทองทั้งหมด
หลังจากที่เย่เฉินเก็บทุกอย่างไปแล้ว เสียงเตือนของระบบก็ดังตามมา
“ติ้ง ขอแสดงความยินดีกับผู้เล่น เย่เฉิน ที่ได้รับรางวัล 78921 เหรียญทอง”
การพิชิตเมืองและการปล้นดินแดนจะให้ผลตอบแทนมหาศาล ยิ่งสถานที่นั้นร่ำรวยและมีอำนาจมากเท่าไหร่ก็ยิ่งได้รับผลกำไรมากขึ้นเท่านั้น
การโจมตีค่ายโจรเร่ร่อนและการโจมตีกองกำลัง ก็ให้ผลกำไรแตกต่างกันมากเช่นกัน
พูดง่ายๆคือค่ายโจรธรรมดานั้นค่อนข้างให้ผลกำไรน้อย
แต่ดูเหมือนว่าค่ายโจรนี้ค่อนข้างร่ำรวยอยู่เล็กน้อย
เย่เฉินมองไปที่เหรียญทองที่เพิ่มขึ้นด้วยความสงสัยและจากนั้นเขาก็ตกตะลึง
“ผลตอบแทนครั้งนี้ดูเหมือนจะสูงกว่าผลตอบแทนปกติถึงสิบเท่า … “
ใช่!!! นี่ต้องเป็นการชดเชยเพราะมีโจรรอบหมู่บ้านหลุนฮุยมากเกินไป
เมื่อคิดดังนั้น ดวงตาของเย่เฉินก็สว่างขึ้น จากนั้นก็เดินออกจากกระโจมใหญ่ และพาคนของเขาลงจากภูเขา มุ่งหน้าไปยังค่ายโจรที่อยู่ห่างออกไปสิบไมล์ทางทิศตะวันออก
