ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 773
มันเป็นเวลาตี 4 เมื่อโคลกลับมาที่คฤหาสน์บนหุบเขา
เมื่อเขาเปิดประตูเข้าไป คาร์สันก็ยืนอยู่ข้างหลังเขาราวกับผี
“คุณกำลังจะออกไปข้างนอกหรือคุณเพิ่งกลับมา นายน้อย?” คาร์สันขยี้ตาอย่างง่วงนอน เสียงของเขาคล้ายกับผีที่คลานออกมาจากบ่อน้ำโบราณ
โคลถอดเสื้อคลุมในมือของเขาวางไปบนแขนของคาร์สัน จากนั้นเขาก็ทิ้งตัวนั่งลงบนโซฟาในห้องนั่งเล่นด้วยใบหน้าที่มืดมน เขาหยิบขวดเครื่องดื่มแอลกอฮอล์แบบพกพาขึ้นมาวางบนโต๊ะและเริ่มดื่มมัน
คาร์สันเดินเข้ามา “ใครทำให้คุณไม่มีความสุขกันนะ นายน้อย?”
โคลกลืนแอลกอฮอล์เข้าไปหนึ่งอึกและมุมริมฝีปากของเขาก็ขดขึ้นด้วยความโกรธ
“แองเจลีน เซเวียร์ หญิงผู้ถูกสาปคนนั้น เธอปฏิเสธฉันจริง ๆ หลังจากที่ฉันไปที่นั่นเพื่อเสนอตัวเอง!” โคลเย้ยหยันอย่างโกรธจัด
กรามของคาร์สันอ้าค้างลงมาด้วยความประหลาดใจ
เขาได้ยินถูกแล้วใช่ไหม? นายน้อยของเขาออกไปเพื่อจะสนุกสนานกับผู้หญิงคนนั้นในตอนกลางคืน แต่ถูกปฏิเสธกลับมาแทน?
โคลมุ่งไปที่คำตอบสนองที่เกินจริงของคาร์สัน “หุบปากไปเลย”
คาร์สันใช้มือของเขาปิดปากของเขาเองและพูดด้วยความไม่เชื่อ “คุณทำให้เข้าใจยากเกินไปหรือเปล่า นายน้อย? พวกผู้หญิงชอบแกล้งทำเป็นสงวนตัวและกลัวว่าพวกเธอจะทิ้งความประทับใจแบบไม่เอาใจใส่ บางทีเธออาจจะคลายความยับยั้งเพื่อจับคุณได้อย่างดีนะ”
โคลมองไปที่คาร์สัน “ฉันกำลังนอนอยู่บนเตียงของเธอ รอให้เธอเปลื้องผ้า นั่นดูเข้าใจยากหรือเปล่า?”
ปากของคาร์สันกระตุกอย่างรุนแรง “นั่นมันก็ดูเข้าใจไม่ยากครับ”
โคลพูดอย่างขมขื่นว่า “แองเจลีน เซเวียร์ นั่นทำให้จิตใจของฉันหน่วงจริง ๆ”
คาร์สันมองไปที่นายน้อยที่แสดงออกถึงความรักและความเกลียดชังบนใบหน้าของเขา เขาต้องการเทิดทูนแองเจลีน เซเวียร์อย่างแท้จริง
แม้ว่าเธอจะปฏิบัติต่อนายน้อยด้วยวิธีนี้ เขาก็ยังไม่ต้องการที่จะฉีกเธอเป็นชิ้น ๆ สินะ?
โคลจดจำการต้อนรับแสนเย็นชาที่เขาได้รับในคืนนี้และรู้สึกถึงความมืดมัวอยู่ในใจของเขา เขาหยิบขวดเครื่องดื่มแอลกอฮอล์แบบพกพาขึ้นมาอีกครั้งและเทใส่บนใบหน้าที่หล่อเหลาของเขา
คาร์สันคว้าขวดนั้นมา “เธอไม่ได้เป็นผู้หญิงเพียงคนเดียวใช่ไหม นายน้อย? คุณได้รับอะไรก็ได้หรือใครก็ได้ที่คุณต้องการ คุณต้องใช้เวลาในการตัดสินใจเกี่ยวกับเรื่องเหล่านี้”
โคลตอบว่า “ไม่ใช่แค่แองเจลีนเท่านั้น แต่ยังเป็นเด็กแฝดสามของเธอด้วย ฉันรักพวกเขาจริง ๆ จากก้นบึ้งของหัวใจเลยล่ะ เด็กหนุ่มน้อยร็อบบี้ เขาสามารถเรียนรู้ท่าจังหวะการก้าวเท้าต่อสู้ของฉันได้จากการชำเลืองมองเพียงครั้งเดียว”
“ยิ่งไปกว่านั้น เจนสันตัวน้อยที่พูดจาหยาบคายนั้นช่างน่ารักเหลือเกิน สำหรับเซ็ตตี้ ใบหน้าอันบอบบางของเธอนั้นช่างงดงาม น้ำเสียงของเธอทำให้ใจฉันละลาย”
คาร์สันถอนหายใจ “คุณเจอชะตากรรมแล้วล่ะครับ นายน้อย”
โคลจ้องคาร์สันด้วยความงุนงง “พูดให้มันปกติหน่อย”
คาร์สันกล่าวต่อว่า “นายน้อยรักคุณเซเวียร์แล้วล่ะ ดังนั้นทุกสิ่งรอบตัวเธอจึงดูเหมือนดีที่สุดในโลก นี่คือสิ่งที่เขาเรียกว่า ‘รักฉัน ก็รักสุนัขของฉันด้วย’ สินะ”
โคลพยายามรักษาร่องรอยของความมีเหตุมีผลเอาไว้ “นี่ไม่ใช่สถานการณ์แบบว่า รักฉัน ก็รักสุนัขของฉันด้วหรอกนะ รอบตัวเธอมีคนที่บกพร่องอยู่มากเกินไป ฉันรำคาญคนที่ฉันได้พบ แม่ของเธอดูอ่อนน้อมถ่อมตนต่อการดูถูกเกินไป เธออ่อนแอและหลอกง่าย แค่มองเธอก็ทำให้ฉันโกรธ สำหรับปู่ของเธอ เขามีไหวพริบราวกับสุนัขจิ้งจอก…”
โคลหยุดประโยคต่อไป ขณะที่เขาคิดว่ามันน่าเบื่อที่จะแสดงข้อมูลทั้งหมด
“ยังไงก็ตาม ฉันกำลังบอกนายว่า ฉันชอบแองเจลีนและลูก ๆ ของเธอทั้งสามคน นายต้องคิดหาวิธีที่จะพาพวกเขาทั้งหมดมาให้ฉัน”
คาร์สันเหลือบมองไปยังแสงรุ่งอรุณที่มืดครึ้มและตอบว่า “ใกล้จะสว่างแล้ว นายน้อย คุณควรไปนอนได้แล้ว หลังจากที่คุณตื่นขึ้นมา บางทีผมอาจจะเชิญคุณเซเวียร์มาที่หุบเขานี้ได้สำเร็จก็ได้นะ”
จากนั้น โคลก็เอนตัวเพื่อเดินไปทางห้องนอนชั้นบน
คาร์สันแตะคางเรียวของเขาอย่างเด็ดเดี่ยว ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยแสงวับ “ถึงเวลาที่เราจะได้พบกันแล้ว แองเจลีน เซเวียร์”
ณ สนามหลังบ้านของตระกูลไททัส
มันเป็นเวลาเช้าตรู่ ยูมิลืมตาขึ้นมาและกรีดร้องเมื่อเห็นชายคนนั้นนอนอยู่ข้าง ๆ เธอ
“ฮะ?”
