ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 790
“ตื่นแล้วเหรอ?” เสียงของเขาฟังดูไม่แยแส
แองเจลีนถามอย่างอ่อนแรง “ทำไมฉันถึงอยู่ที่นี่? และโอ้ โจซี่อยู่ที่ไหนเนี่ย?”
“หล่อนมีสิ่งที่ต้องทำในเมืองอิมพีเรียล เธอควรพักผ่อนนะ เธอบาดเจ็บอยู่”
คำพูดของเจย์กระตุ้นความทรงจำของแองเจลีนเกี่ยวกับสิ่งที่เกิดขึ้นที่คฤหาสน์หุบเขาเมื่อวันก่อน
โคล ยอร์กลักพาตัวเธอไป ส่วนเจย์ก็ได้ไปช่วยโจเซฟิน เธอวิ่งเข้าไปหาเขาอย่างมีความสุข โดยได้ฟังคำพูดจากเขาเพียงแค่ว่าเธอเป็นคนหาเรื่องให้โจเซฟินถูกทำร้าย แทนที่จะถามเธอว่าไม่เป็นอะไรใช่ไหมในตอนนั้น
มันเจ็บมาก
เมื่อมองไปรอบ ๆ ห้องที่คุ้นเคย แองเจลีนก็ตระหนักได้อย่างรวดเร็วว่าเธออยู่ในสวนคฤหาสน์
“พาฉันมาที่นี่ทำไม?” เธอเอียงหน้ามองอย่างสับสน
ในดวงตาของเธอจุดประกายความหวังเล็ก ๆ ที่บางทีเขาอาจจะแสดงความห่วงใยต่อเธอ
ถึงอย่างนั้น เขาตอบว่า “โจเซฟินให้ฉันสัญญาว่าจะดูแลเธอ”
แววตาของแองเจลีนหรี่ลงทันที
เธอถอนหายใจอย่างอ่อนแรง แยกรอยยิ้มที่อยากปฏิเสธตนเอง
ทำไมเธอถึงได้หวังขึ้นมาอีก?
“เจย์” แฟนสาวของ เจย์ อาเรส ยืนอยู่ที่ประตู ถือถาดผลไม้อยู่ในมือ “ฉันเอาผลไม้บลูเบอร์รี่ชิลีที่นายชอบมาให้นายด้วยนะ นายต้องการทานไหม?”
เจย์ทิ้งแองเจลีนพร้อมกับคำแนะนำ “พักผ่อนไปเถอะ” จากนั้นเขาก็หันหลังกลับและออกจากห้องไป
“ฉันได้ยินพวกเขาบอกว่านายไม่ได้พักผ่อนมากเพียงพอในช่วงสองสามวันนี้ ใช่ไหม?” ผู้หญิงคนนั้นถามเจย์อย่างอ้อน ๆ
“งานยุ่งนิดหน่อยน่ะ” เจย์ตอบ
แองเจลีนรู้สึกว่าหัวใจของเธอเย็นชาเมื่อได้ยินคำพูดที่ดูสนิทสนมของทั้งสองคน
เธอหันไปมองถุงน้ำเกลือที่อยู่ตรงหัวเตียง โดยไม่สนใจยาที่ได้รับเข้าไป เธอดึงเข็มออกจากมือ
เธอค่อย ๆ ลุกจากเตียง ขาของเธอรู้สึกหนัก ๆ และร่างกายของเธออ่อนแอ
เธอไม่อยากอยู่ต่อแม้แต่นิดเดียว สถานที่แห่งนี้เคยเป็นที่เก็บความทรงจำที่สวยงามมากมาย แต่ตอนนี้เธออึดอัดและรู้สึกหายใจไม่ออกเมื่อมองดูเขาคลั่งไคล้อยู่กับผู้หญิงอีกคนหนึ่ง
เท้าทั้งสองของเธอแตะลงบนพื้นแล้วเธอก็เริ่มเดินออกไป ถึงอย่างนั้น เธอกลับล้มลงบนพื้นเพียงไม่กี่ก้าวต่อมา
เมื่อได้ยินเสียงดังจากภายในห้อง เจย์รู้สึกว่าภายในร่างกายกลับหนาวเหน็บทันที เขาหันหลังออกจากอาการมึนงง และหมุนรถเข็นไปทางห้องอย่างรวดเร็ว
เมื่อผลักประตูห้องเข้าไป เขาก็พบกับสายตาของแองเจลีนที่พยายามจะลุกขึ้นยืน ดูไม่มีผิวสีซีดจางบนผิวที่ป่วยและไม่เหมือนผีดิบซีด
“เธอคิดจะทำอะไร?” เขาด่า
แองเจลีนสั่นสะท้านขณะที่เธอเดินออกไป “สองสามวันที่ผ่านมา ฉันอยู่รบกวนเวลามามากพอแล้ว ดังนั้นฉันจะกลับบ้าน ขอบคุณสำหรับการเอื้อเฟื้อของคุณนะ”
คำพูดของเธอดูสุภาพเกินไปและทุกคำก็ทิ่มแทงเข้าไปในใจของเจย์
“เธอยังออกไปไม่ได้ ถ้าบาดแผลยังไม่หายดี” เจย์ให้เหตุผล
แทนที่จะตอบกลับ แองเจลีนยังคงเดินออกไปอย่างดื้อรั้นไปที่ประตู
ร่างของเธอพลิ้วไหวราวกับผีเสื้อในสายลม สั่นไหวและบอบบาง มันเกือบจะเหมือนกับว่าเธอกำลังเดินบนผ้าฝ้าย เธอดูไม่ได้เดินอ้อยอิ่งเลยในขณะที่พวกเขาเดินเฉียดบ่าผ่านกันไป ไม่ว่าอะไรก็ตาม เธอเดินได้เร็วขึ้น
หลังจากช่วงระยะการเดินทางที่ยากลำบากนั้น เธอได้ไปถึงประตูหลักและรู้สึกว่าเธอเหมือนได้ไปถึงสุดด่านวิ่งมาราธอนแล้ว ความคิดนั้นทำให้เธอรู้สึกขมขื่น ร่างกายของเธอผ่อนคลายขึ้น และทันใดนั้น เธอเริ่มไออย่างรุนแรง
