ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 794
“ฉันรับของแพงพวกนี้ไว้ไม่ได้หรอกนะ ฟินน์” แองเจลีนกล่าว
อันที่จริงแล้ว เธอแค่ปฏิเสธกล่องพวกนี้เพราะมันมาจาก เจย์ อาเรส ผู้ชายที่แองเจลีนไม่อยากมีอะไรข้องเกี่ยวด้วยอีกแล้ว
ฟินน์ยิ้ม “มันเป็นความปรารถนาของท่านประธานครับ คุณเซเวียร์”
แองเจลีนดูเศร้า ๆ “ยิ่งเป็นเหตุผลที่ฉันรับไว้ไม่ได้เลย”
เมื่อสัมผัสได้ถึงความรู้สึกปั่นป่วนภายในใจของฟินน์ เชอร์ลี่ย์ก็พูดกับเขาว่า ฟินน์แค่ทำตามคำสั่งน่ะ น้องแองเจลีน อย่าทำให้หน้าที่ของเขากลายเป็นเรื่องยุ่งยากไปกว่านี้เลย”
ฟินน์ได้รับการช่วยชีวิตจากเชอร์ลีย์เอาไว้ “คุณคงรู้ว่าท่านประธานเป็นยังไงอยู่แล้ว คุณเซเวียร์ ถ้าผมทำตามคำสั่งไม่ได้ ผมจะต้องถูกลงโทษอย่างแน่นอน ถ้าคุณยืนกรานที่จะคืนของพวกนี้ คุณเซเวียร์ นั่นจะดีที่สุดถ้าคุณส่งมันคืนให้ท่านประธานด้วยตัวเอง”
แองเจลีนหยุดโต้แย้ง
หลังจากที่ฟินน์ขนของทุกอย่างลงจากรถแล้ว เชอร์ลี่ย์ก็เดินเข้าไปพร้อมกับคำเชิญที่สุภาพ “คุณอยากเข้าไปดื่มชาหน่อยไหม ฟินน์? คุณคงเหนื่อยจากการขับรถมาทั้งวันแล้ว”
ฟินน์ยิ้มอย่างอบอุ่น “ขอบคุณสำหรับคำเชิญครับ คุณโทมัส แต่ผมไม่ควรเลยจริง ๆ ท่านประธานกำลังรอให้ผมกลับไปอยู่”
หลังจากนั้น ฟินน์ก็ขับรถออกไป
เมื่อเข้าไปในบ้าน ณ ห้องรับแขกที่ว่างเปล่าทำให้เกิดความรู้สึกเศร้าในตัวเธอ
เธอฝังร่างที่เหนื่อยล้าของเธอไว้บนโซฟาและบีบสันจมูกของเธอ
โดยไม่มีเสียง เชอร์ลี่ย์จึงเดินเข้าไปนั่งข้าง ๆ ที่โซฟาและจับประคองมือของแองเจลีนไว้ที่ตัวเธอ เธอถามด้วยความเป็นห่วง “ฉันดูยาที่ฟินน์ทิ้งไว้ให้ ยาพวกนั้นรักษาอาการบาดเจ็บภายในของเธอ ใช่ไหม? ถ้าเธอได้รับบาดเจ็บมา ฉันอยากให้เธอรู้ว่ามันไม่เป็นไรเลยที่จะบอกฉัน ตกลงไหม? ฉันสัญญาว่าพี่ชายของเธอจะดูแลพวกเธอเอง”
แองเจลีนจ้องไปที่เชอร์ลี่ย์ด้วยความตกใจ จากการพูดกระตุ้นด้วยคำพูดของเธอ
“ขอบคุณค่ะ พี่” เธอตอบอย่างซาบซึ้ง
เชอร์ลี่ย์ลูบหลังมือของเธอ “เราเป็นครอบครัวเดียวกัน ครอบครัวหมายความว่าเราจะต้องผ่านความยากลำบากไปด้วยกัน”
แองเจลีนยิ้มจาง ๆ ออกมา “ฉันคิดว่าในที่สุดฉันก็เข้าใจแล้วว่าทำไมเซย์นถึงเลือกทำร้ายโจเซฟินมากกว่าทำร้ายเธอ”
เชอร์ลี่ย์เต็มไปด้วยศักดิ์ศรีอย่างกับตำราเรียนที่ผู้หญิงควรมี
เชอร์ลี่ย์แบกรับทั้งครอบครัวไว้บนหลังของหล่อน ตั้งแต่พ่อของเธอละทิ้งบ้านของครอบครัวเซเวียร์ โดยไม่มีแรงจูงใจแอบแฝง มันเป็นไหล่ที่อ่อนโยนของเธอที่ช่วยให้ทุกคนผ่านช่วงเวลาที่ยากลำบากเช่นนี้ไปได้
“มันดึกแล้ว เธอควรไปพักผ่อนนะ” เชอร์ลี่ย์พูดกระตุ้นด้วยเสียงอันอ่อนโยนของเธอ โดยรู้ว่าแองเจลีนร่างกายดูไม่ดีนัก
แม้หลังจากกลับไปที่ห้องของเธอแล้ว คืนนั้นการนอนหลับก็ไม่ได้เป็นเรื่องง่าย ๆ กับแองเจลีนเลย
ในเช้าวันรุ่งขึ้น เสียงคำรามของเครื่องยนต์ดังขึ้นจากชั้นล่าง
แองเจลีนกระโดดจากเตียงและวิ่งไปที่ระเบียงบนชั้นสองด้วยเท้าเปล่า เธอดูพ่อของเธอจอดรถไว้หน้าประตู พร้อมเซ่ราลงจากรถด้วยรอยยิ้มและเสียงหัวเราะ ขณะที่เธอช่วยพาคุณปู่ออกจากรถ
เห็นได้ชัดว่าพ่อของเธอไม่ต้องการอยู่ต่อและไม่ต้องการพูดคุยด้วย
ด้วยความโกรธ แองเจลีนไม่อยากลงไปข้างล่าง
คุณนายเซเวียร์วิ่งออกจากห้องของเธอเพื่อเปิดประตูออกไป เธอเป็นภรรยาที่เคารพและเอาใจใส่เสมอมา “คุณพ่อนายท่าน พวกคุณกลับมาแล้ว”
ความอึดอัดปรากฏขึ้นบนความรู้สึกของ จอร์จ ๆ “เซร่ากับฉันมาเพื่อส่งพ่อกลับบ้าน”
คุณนายเซเวียร์พยักหน้าอย่างขมขื่น “ฉันรู้”
เซร่าถามว่า “ลูกสาวของคุณกลับมาหรือยัง?”
หัวข้อของแองเจลีนมีความโกรธลบล้างทุกอย่างบนใบหน้าของจอร์จ
“กลับมากี่วันแล้ว? เธอเป็นผู้หญิง ทำไมเธอไม่กลับบ้าน?”
คุณนายเซเวียร์ก้มหน้าอย่างเงียบ ๆ
แองเจลีนไม่ต้องการรบกวนความรู้สึกแม่ของเธอแบบนี้ จึงรีบลงไปข้างล่าง
สายตาของแองเจลีนครอบงำอย่างรวดเร็ว จอร์จและเซร่าต้องการที่จะออกไปจากที่นี่ ทั้งสองคนใส่ความ “อาฆาต” ที่เข้าคู่กันและเดินไปหาแองเจลีนอย่างโกรธจัด
“คุณพ่อ” แองเจลีนทักทายเบา ๆ
จอร์จเข้าหาลูกสาวของเขาด้วยก้าวเดินที่แน่วแน่โดยประสานมือไขว้ไว้ด้านหลัง ดวงตาที่เฉียบคมของเขาจ้องไปที่ใบหน้าของแองเจลีนอย่างเย็นชาขณะที่เขาพูดด้วยความโกรธ “แกคิดว่าแกยังมีสิทธิ์มาเรียกฉันว่าพ่ออีกเหรอ?”
