ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 883
คุณท่านปู่เซเวียร์และจอร์จเดินลงมายังชั้นล่างและมองเห็นบาดแผลที่น่ากลัวของเซย์น จอร์จด่าว่าผู้ที่ทำร้ายอย่างโกรธจัด “เจย์ ฉันมองนายผิดไปจริง ๆ ฉันไม่นึกเลยว่านายจะเป็นคนโหดร้ายและโหดเหี้ยมได้ขนาดนี้”
คุณท่านเซเวียร์ไม่ได้พูดอะไร แต่มีความชื้นจาง ๆ ในดวงตาที่เหี่ยวเฉาของเขา
จอร์จรู้เพียงแค่ว่าลูกชายของเขาถูกทุบตี สิ่งที่เขาไม่รู้ก็คือ เจย์กำลังใช้วิธีการที่โหดเหี้ยมนี้เพื่อปกป้องตระกูลเซเวียร์
คนที่ทุกข์ทรมานจริง ๆ ก็คือ เจย์
“พ่อครับ ผมไม่อยากทำงานกับเอมิเนนต์ ออเนอร์ อีกต่อไปแล้วครับ” เซย์นใช้ประโยชน์จากอาการบาดเจ็บของเขาเพื่อแสดงความคัดค้านต่อจอร์จ
เขาจำคำสัญญาที่ให้ไว้กับเจย์ได้
จอร์จยังคงขวัญเสียกับอาการบาดเจ็บของลูกชายเมื่อสักครู่นี้ แต่แล้วจู่ ๆ เขาก็หยิบไม้กวาดขึ้นเพื่อที่จะฟาดเขาเมื่อได้ยินคำพูดที่ไร้สัจจะของลูกชายตัวเอง
“แกพูดอะไรออกมา? เมื่อตอนนั้นฉันให้เงินแกเพื่อก่อตั้งเอมิเนนต์ ออเนอร์ แกขุกเข่าลงต่อหน้าฉันและได้ให้สัญญาแล้ว แกบอกว่าแกต้องการทำลายชื่อเสียงสุรุ่ยสุร่ายด้วยตัวเองและแกจะชุบชีวิตให้กับตระกูลเซเวียร์ แต่ตอนนี้แกกลับพูดออกมาได้อย่างดายว่าต้องการเลิกเนี่ยนะ?”
แองเจลีนลุกปกป้องเซย์นและคว้าไม้กวาดมาจากจอร์จ “คุณพ่อ เพิ่งอย่าโกรธค่ะ ฟังทุกอย่างที่พี่ชายกำลังจะพูดก่อนนะคะ”
ด้วยท่าทีของความรู้สึกผิด คุณท่านปู่เซเวียร์พูดกับโคลว่า “คุณยอร์ก ฉันขอโทษที่คุณต้องมาพบเห็นกับความอัปยศนี้ เด็ก ๆ ได้เติบโตขึ้นแล้ว เมื่อมาคิดให้ดีแล้ว เราต้องการจะรักษาศักดิ์ศรีของเราไว้ ฉันขอให้คุณยอร์กกลับไปก่อน”
โคลก็จากไปอย่างยินดี
แองเจลีนพุ่งออกไปข้างหน้าเซย์น แล้วร้องไห้ขณะที่เธอพูดกับจอร์จว่า “คุณพ่อคะ พี่ชายเขาเจ็บไปหมดแล้ว ถ้าคุณพ่อตีเขาอีก เขาจะตายได้นะคะ”
จอร์จพูดต่อว่า “แกคิดว่าฉันจะไม่กล้าตีแกเพราะแกกำลังปกป้องไอ้่เด็กสุรุ่ยสุร่ายคนนี้งั้นเหรอ?” เมื่อพูดจบ เขาก็ยกไม้กวาดขึ้นและพร้อมที่จะฟาดลงมา
คุณนายเซเวียร์วิ่งออกมาและคุกเข่าต่อหน้าจอร์จ “คุณท่าน ได้โปรดปล่อยพวกเขาไปเถอะค่ะ ถ้าคุณต้องการตีใคร ก็ตีฉันเลยค่ะ”
แอนยืนข้าง ๆ เอามือกอดอกด้วยมือทั้งสองของเธอ ท่าทางของเธอไม่ได้เป็นการเมินเฉยและก็ไม่ได้เป็นการตัดสินใด ๆ
“อ๋อ คุณท่านคะ คุณเองก็มีความผิดเช่นกันนะคะ คุณก็รู้อย่างแจ่มแจ้งว่า เซย์นเป็นคนไร้ประโยชน์ แต่คุณยังใช้เงินจำนวนมากเพื่อสร้างธุรกิจให้กับเขา ทำได้ดีมากค่ะ เงินได้หายไปหมดแล้ว คุณไม่รู้สึกช้ำใจเหรอคะ?”
เซย์นอาจถูกโดนสะกิดเข้ากับคำพูดของแอน เมื่อจู่ ๆ เขาก็ผลักแองเจลีนออกไปและคุกเข่าลงต่อหน้าจอร์จ อดทนต่อความเจ็บปวดที่มี
“คุณพ่อ ตีผมเถอะครับ เป็นลูกของคุณพ่อเองที่ไม่รักษาสัญญาและทำให้คุณพ่อผิดหวัง”
จอร์จฟาดไม้กวาดลงไปบนหลังเซย์นอย่างแรงหลายครั้ง ดวงตาของคุณนายเซเวียร์กลอกไปมาด้วยความตกใจก่อนที่เธอจะเป็นลมไปในที่สุด
จอร์จหงุดหงิดมากจนโยนไม้กวาดทิ้งไปด้านข้าง… “ก็ได้ ไม่เป็นไร เป็นเพราะฉันสอนลูกชายได้ไม่ดีเอง มันเป็นความผิดของฉันเอง”
แองเจลีนและเชอร์ลี่ย์รีบหอบเซย์นที่เต็มไปด้วยเลือดเข้าไปในห้องนอน เมื่อแองเจลีนหยิบยารักษาออกมา เธอก็ถอดเสื้อผ้าให้เซย์น
“พวกเธอออกไปได้แล้ว ฉันจะจัดการเอง” เซย์นกล่าว
“ยังอายอยู่เหรอ?” แองเจลีนรู้สึกแปลก ๆ เล็กน้อย คนอย่างเซย์นมีความละอายน้อยกว่าคนทั่วไป เขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าคำนี้หมายถึงอะไรเมื่อตอนที่เขายังเป็นเด็ก
เซย์นรู้สึกเขินอายเล็กน้อย “ที่ที่ฉันบาดเจ็บนั้นมันอยู่ในจุดที่ซ่อนเร้นเกินไป ถ้าให้ฉันเผชิญหน้ากับผู้หญิงที่สวยและงดงามถึงสองคน ฉันเกรงว่ามันจะเป็นการไม่ให้เกียรติพวกเธอน่ะ”
แองเจลีนตบหัวของเขา “นี่นายกล้าทำให้ฉันหนักใจไปเรื่อยเลยเหรอ? ฉันจะไม่เป็นน้องสาวของนายถ้าฉันไม่ได้ตอนนายให้ดีและจัดการให้ราบคาบ”
เชอร์ลี่ย์ดึงแองเจลีนออกมาข้างนอก
เซย์นถอนหายใจอย่างโล่งอก เขาหยิบยารักษาขึ้นมาแล้วพูดกับตัวเอง “ฉันจะหลอกเธอได้ยังไงถ้าฉันไม่พูดแบบนั้น”
จากนั้นเขาก็ถอดเสื้อผ้าของเขาออก บาดแผลของเขาได้เป็นสีน้ำเงินและสีม่วง แต่ก็น่าแปลกที่จะบอกว่าเขาไม่ได้รู้สึกเจ็บปวดตรงไหนเป็นพิเศษ
“คนของเจย์มีทักษะบางอย่างจริง ๆ พวกเขาอาจทุบตีฉันจนทั่ว แต่พวกเขาแค่ปัดไปบนผิวเท่านั้นเอง”
เมื่อเซย์นจัดการทำแผลของเขาเสร็จแล้ว เขาก็เปลี่ยนชุดเป็นเสื้อผ้าที่สะอาดสะอ้าน
จากนั้นเขาก็นอนลงบนเตียงและตะโกนไปที่ประตู “พวกเธอเข้ามาได้แล้ว”
แองเจลีนและเชอร์ลี่ย์เดินตามกันเข้ามาทีละคน
เชอร์ลี่ย์เห็นเสื้อผ้าสกปรกบนเก้าอี้ที่ปลายเตียง เธอหยิบมันขึ้นมาแล้วนำเสื้อผ้าลงไปซักที่ชั้นล่าง
