ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 892
ใบหน้าที่เย็นชา เฉยเมย และเยือกเย็นของเจย์ได้ทลายลงไปเล็กน้อย เขายื่นมือออกไป นิ้วเรียวยาวไล่ไปตามคิ้วที่ละเอียดอ่อนและไร้ที่ติของเธอ
“แองเจลีน นี่จะเป็นครั้งสุดท้ายที่เจย์บี้รักเธอแบบนี้ จากนี้ไปเธอต้องเข้มแข็งนะ”
เขากอดเธอและผล็อยหลับไป
เมื่อคุณหมอมาถึง เขาก็แต่งตัวให้เธอ
เขาได้ซื้อเสื้อผ้าสวยมากมายให้กับเธอ ซึ่งตอนนี้อยู่ในตู้เสื้อผ้าของเธอที่สวนบันทึกรัก เขาใช้เวลานานก่อนที่เขาจะหยิบชุดเดรสสีเขียวราวกับนางฟ้าดอกไม้ออกมาแล้วสวมให้เธอ
เขาจำได้ว่าเธอเคยสวมชุดลูกไม้ยาวถึงข้อเท้าสีเขียวแล้วสวยงามราวกับนางฟ้าเมื่อครั้นตอนที่พบกันครั้งแรก ซึ่งนั่นได้ทำให้เขาหลงใหลตั้งแต่แรกเห็น
เขาหวังว่าเขายังจะได้จากไปพร้อมกับความทรงจำที่ดีที่สุดของแองเจลีนเมื่อตอนที่เขาได้บอกลาเธอในที่สุด
เขาทำความสะอาดห้องนอนของพวกเขาอย่างระมัดระวัง เขาเปิดผ้าม่านหนาออกและผลักหน้าต่างออกเพียงเพื่อจะรู้ว่าค่ำคืนนั้นเพิ่งจะมาถึง
คุณหมอเข้ามาพร้อมกับอุปกรณ์ทางการแพทย์…
เจย์ได้หลบออกไปสักพัก
เขานั่งตรงหัวโค้งทางเดินที่ชั้นสองและสูบบุหรี่อย่างขุ่นเคืองทีละมวน!
ด้วยเหตุผลบางอย่าง เขารู้สึกกระวนกระวายมาก
ในเวลาไม่นาน คุณหมอก็เดินออกมาด้วยสีหน้าจริงจัง
เจย์มองที่หน้าของคุณหมอ เขาดูเหมือนผู้ป่วยที่อยู่นอกห้องฉุกเฉินพวกนั้น เจย์กระโจนขึ้น รีบวิ่งไปจับมือหมออย่างกังวลใจ “เป็นยังไงบ้างครับ? แองเจลีนและลูกของผมเป็นยังไงบ้างครับ?”
นี่เป็นครั้งแรกที่แองเจลีนได้รับการตรวจด้วยการฉายภาพตั้งแต่เธอตั้งท้องมา
หมอบอกกับเจย์อย่างเสียใจว่า “ท่านประธานอาเรส ผมเสียใจมากที่ต้องบอกคุณว่าเธออาจจะไม่สามารถเก็บเด็กไว้ได้”
“ทำไมล่ะครับ?” ร่างโปร่งสูงของเจย์สั่นสะท้าน
คุณหมอสรุปความว่า “ภรรยาของคุณตั้งครรภ์นอกมดลูกครับ”
ใบหน้าที่หล่อเหลาของเจย์ซีดลงราวกับกระดาษ
เขาถูกเรื่องที่เพิ่งได้รับรู้โขกเข้าอย่างหนักจนพูดไม่ออกเป็นเวลานาน มีเพียงนิ้วมือของเขาที่สั่นอย่างรุนแรง
“ภาวะตั้งครรภ์นอกมดลูก?”
“ใช่ครับ การชักนำการคลอดโดยการผ่าตัดจำเป็นต้องรีบทำให้เสร็จโดยเร็วที่สุดครับ”
แล้วคุณหมอก็กลับเข้าไปข้างในอีกครั้ง
เจย์ทรุดลงบนรถเข็นอย่างทำอะไรไม่ถูก เขารู้สึกโศกเศร้าใจกับคำตอบนี้จริง ๆ
แองเจลีนชอบเด็กมาก แม้ว่าร่างกายของเธอจะอ่อนแอและเธอก็เคยอาเจียนอย่างรุนแรง แองเจลีนก็ไม่ยินยอมที่จะยอมแพ้กับเด็กคนนี้เพราะนี่คือลูกของพวกเขา
จะอย่างไรก็ตาม พระเจ้าช่างโหดร้ายเสียจริง ได้ตัดสิทธิ์ในการมีชีวิตรอดของเด็กคนนี้
……
เมื่อเซย์นและร็อบบี้น้อยมาถึงสนามบินในประเทศเอส ก็ได้เป็นเวลากลางคืนแล้ว
สตอร์มเดินออกมาจากห้องพักรอผู้โดยสารที่มืดสลัวและส่งเสียงเรียกด้วยรอยยิ้มว่า “เซย์น ร็อบบี้น้อย”
ร็อบบี้น้อยและเซย์นหันหน้ามาพร้อมกัน เมื่อพวกเขาเห็นสตอร์ม ท่าทีของทั้งสองคนนั้นต่างกันมาก
เซย์นโล่งใจ
ในขณะเดียวกัน ร็อบบี้น้อยมองสตอร์มด้วยความประหลาดใจ “อาสตอร์ม อามาที่นี่ทำไมครับ?”
สตอร์มเดินเข้ามาจับมือเล็ก ๆ ของร็อบบี้น้อย แล้วพูดว่า “ท่านประธานอาเรสขอให้ผมไปกับคุณในการแข่งขันครั้งนี้ด้วยน่ะ”
ร็อบบี้น้อยพูดด้วยความลังเล “ผมก็มีลุงเซย์นไปกับผมด้วยแล้วไม่ใช่เหรอครับ?”
เซย์นคิดหาวิธีที่จะถอยกลับอย่างรวดเร็ว “ร็อบบี้น้อย ลุงไม่สามารถอยู่ที่นี่ได้นานเกินไปนักหรอก เพราะว่ายังมีอีกหลายสิ่งหลายอย่างที่ลุงต้องกลับไปทำที่บ้าน”
ร็อบบี้น้อยกลอกตาใส่เขา “อย่าโกหกสิครับ คุณตาเคยบอกว่าคุณลุงทำอะไรไม่เป็นสักอย่าง ในเมื่อคุณลุงเป็นคนฟุ่มเฟือยอันดับหนึ่งอยู่แล้ว ต่อจากนี้ไปคุณลุงก็แค่ไม่ต้องทำอะไรหรอกครับ มีอะไรที่คุณลุงทำได้บ้างล่ะครับ?”
เซย์น “…”
เขาพูดพร้อมหน้าแดงด้วยความละอาย “ฉันเป็นลุงของเธอนะ ช่วยเหลือศักดิ์ศรีให้ฉันหน่อยได้ไหม?”
ร็อบบี้น้อยเกิดมาเป็นเด็กที่น่ารักและอบอุ่น “ได้ครับ ๆ ผมจะไม่พูดอะไรต่อแล้ว คุณลุงเองยังมีข้อดีอยู่บ้าง อย่างน้อยคุณลุงก็รู้วิธีเอาใจภรรยาของคุณลุง พ่อของผมบอกว่าผู้ชายที่ครองโลกได้นั้นไม่มีอะไรยอดเยี่ยมเลย แต่ว่าทักษะที่สามารถพิชิตใจภรรยาของตัวเองที่บ้านได้ต่างหากที่ยอดเยี่ยม คุณลุงกลับไปเถอะครับ”
