ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 899
สวนบันทึกรัก
เจย์มองบริษัทขนย้ายย้ายของของเขาด้วยท่าทีที่เฉยเมยขณะที่เขานั่งอยู่กลางห้องนั่งเล่น
พนักงานของบริษัทขนย้ายจะเข้ามาแจกแจงกับเขาในบางครั้งเมื่อพวกเขาเจอบางอย่างที่พวกเขาไม่เข้าใจ “ท่านประธานอาเรสครับ ของใช้ในชีวิตประจำวันต้องย้ายออกไปด้วยไหมครับ?”
“กระถางดอกไม้ในร่มต้องย้ายด้วยไหมครับ?”
เจย์พูดว่า “ย้ายทุกอย่างที่เป็นของฉันออกจากบ้านหลังนี้”
เขาอยากจะทิ้งสวนบันทึกรักให้กับแองเจลีน เนื่องจากแองเจลีนเกลียดเขามาก ถ้าเธอเห็นของของเขา เธอคงจะ… เจย์ส่ายหน้าและยิ้มอย่างข่มขื่น เขาไม่กล้าที่จะคิดถึงสีหน้าที่เกลียดชังของแองเจลีน
เมื่อสวนบันทึกรักว่างเปล่า มันราวกับว่าไม่มีใครเคยอยู่ที่นี่
ร่องรอยของเจย์ได้หายไป
จากนั้นบริษัทขนย้ายก็ได้นำรถขนเฟอร์นิเจอร์จำนวนหนึ่งไปยังอสังหาริมทรัพย์ทัวร์มาลีน
รถโรลส์-รอยซ์ของเจย์ก็ปรากฏขึ้นที่ประตูของอสังหาริมทรัพย์ในหนึ่งชั่วโมงต่อมา
คุณท่านปู่อาเรสทราบถึงข่าวของการกลับมาของเจย์ สีหน้าของเขาที่มักจะไม่เปลี่ยนแม้ว่าในตอนที่ภูเขาเอฟเวอร์เรสถล่ม ได้แตกสลายเป็นชิ้น ๆ ในทันทีด้วยความสิ้นหวังที่ไม่เต็มใจ
“เจย์ ทำไมนายต้องทนทุกข์กับสิ่งนี้?”
เจย์เป็นจอมเผด็จการมาตั้งแต่เด็กและไม่มีใครเปลี่ยนการตัดสินใจของเขาได้
คุณท่านปู่อาเรสรู้ว่าเขาไม่สามารถเปลี่ยนโชคชะตาของเจย์ได้อีกต่อไป
เมื่อเจย์กลับมาและฟินน์ได้เข็นเขาเข้าสู่ประตูของหอท่าเรือหอมหวน เจย์ยืนอย่างอย่างสั่นเครือ
ฟินน์ยื่นมือออกไป อยากที่จะสนับสนุนเขา แต่เจย์ก็ปฏิเสธเขา
จากนั้นฟินน์ก็พูดด้วยท่าทีที่กังวล “ท่านประธานอาเรส ขาของคุณยังอยู่ในช่วงฟื้นตัวนะครับ ผู้เชี่ยวชาญด้านเวชศาสตร์ฟื้นฟูบอกว่าคุณไม่ควรเร่งรีบเกินไป…”
ใบหน้าอันหล่อเหลาของเจย์เผยท่าที่ที่ดื้อรั้น นั่นคือความคิดที่แกร่งกล้าที่สุดของราชาที่จะครองโลก
“ฉันต้องยืน” อาการชาและความอ่อนแรงที่ขาของเขารวมถึงความเจ็บแปลบจากฝ่าเท้าของเขาทำให้เหงื่อเย็น ๆ เกิดขึ้นบนหน้าผาก
ฟินน์มองไปที่ประธานอาเรส ในช่วงชีวิตอันสั้นนี้ เขาได้เรียนรู้หลายอย่างจากผู้ชายคนนั้น
ยกตัวอย่างเช่น คนคนหนึ่งจำเป็นต้องป้องกันความเสียเปรียบของตัวเอง
อีกตัวอย่างหนึ่งคือ ความอดทน
มากไปกว่านั้น ไม่มีวันก้มหัวให้กับอำนาจใด ๆ ที่ชั่วร้าย
เจย์ลากร่างกายที่หนักอึ้งของเขาและเดินตรงไปทุกมุมของท่าเรือหอมหวน เขาอดคิดไม่ได้ถึงความทรงจำดี ๆ มากมายจากก่อนหน้านี้ก่อนที่เขาจะกลับไปยังสถานทีที่คุ้นเคย
เขายังคงจำในตอนที่โรสนั่งอยู่ตรงนั้น ท่าทางของเธอในตอนที่ฆ่าเชื้อมือที่บาดเจ็บของเขาอย่างอ่อนโยน
เสียงอันไพเราะของเธอได้เสียดแทงเข้าในแก้วหูของเขาโดยไม่รู้ตัว
…
“ถ้าการแต่งงานคือโซ่ตรวนและกรงขังที่ทำให้คนอึดอัดแล้ว ทำไมถึงไม่ปล่อยให้ต่างคนต่างไปและยอมให้แต่ละคนอยู่อย่างสงบสุขล่ะ?”
เขาจำได้ว่าเขาโกรธมากในตอนนั้น เขาตะคอกเธอว่า “โรส ลอยล์ ทิ้งความคิดไร้สาระของเธอไปซะ การหย่าร้างเป็นการกระทำที่ไม่บรรลุนิติภาวะเอามาก ๆ”
เห็นได้ชัดว่าโรสตกใจกับความขุ่นเคืองของเขา เธอเลือกที่จะประนีประนอมในที่สุดแม้ว่าเธอไม่พอใจกับการตัดสินใจของหัวใจของเธอ “โอเค ฉันเข้าใจแล้ว”
จากนั้นดวงตาของโรสก็เต็มไปด้วยแสงอันชาญฉลาด “ท่านอาเรส คุณ…ไม่ต้องการหย่าใช่ไหม?”
เขาประกาศกร้าวทีละคำ “เธอคือภรรยาของฉันที่ฉันเลือกด้วยตัวเอง ฉันจะเดินไปในเส้นทางนี้จนถึงที่สุด ไม่มีคำว่า ‘หย่า’ ในพจนานุกรมของฉัน มีแค่ ‘ม่าย’”
ม่าย? สีหน้าของโรสเริ่มซีดขณะที่ร่างกายของเธอสั่น
“โอ้ เข้าใจแล้ว”
“แล้ว เธอล่ะ?” ออร่าของเจย์ดูสง่างาม
โรสตกใจกับท่าทีที่บ้าระห่ำของเขา ดังนั้นเธอจึงพูดขณะที่เกือบจะร้องไห้ว่า “ท่านอาเรส ฉัน…จะไม่หย่ากับคุณ และเมื่อฉันตาย ฉันจะตายไปพร้อมกับท่านอาเรส”
…
รอยยิ้มที่อ่อนโยนปรากฏขึ้นบนหน้าที่เยือกเย็นและโศกเศร้าของเจย์ ทันใดนั้น ดูเหมือนว่าดอกลิลลี่แมงมุมสีแดงล้วนบานสะพรั่ง แดงระเรื่อไปตามถนนสู่ยมโลก ชำระความสิ้นหวังให้พ้นจากการอยู่ที่หน้าผาแห่งความตาย
เจย์นั่งลงบนโซฟาอย่างช้า ๆ ขณะที่เขากำลังนั่งอยู่ในสถานที่ที่อบอุ่นที่สุดในความทรงจำของเขา เขาเอื้อมมือไปแตะพื้นที่ว่างตรงหน้าเขา
