ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 912
ไม่สามารถที่จะโทษใครได้เลย นอกจากโชคชะตา
“เฮ้อ ช่างมันเถอะ เราจะคุยกันวันหลัง”
เซย์นรีบไปที่โต๊ะของพนักงานเสิร์ฟอาหาร แล้วสั่งอาหารแบบห่อกลับบ้าน เมื่อได้อาหารห่อกลับแล้ว เขาก็รีบตรงออกไปข้างนอกทันที
หลังจากออกมาจากร้านอาหารแล้ว เขาเดินมาที่ทางแยกที่พลุกพล่าน เขาไม่พบเจย์ อาเรสที่ไหนเลย
แท้ที่จริงแล้ว ชายผู้นั้นนั่งอยู่บนรถหรูนอกร้านอาหาร เมื่อถอดแว่นกันแดดออก เจย์ก็จ้องมองไปที่ประตูร้านอาหาร
โคลและแองเจลีนได้เดินออกมาพร้อมกับรอยยิ้มบนใบหน้าของทั้งคู่
“ให้ผมไปส่งคุณกลับนะ แองเจลีน” โคลพูดอย่างสุภาพ
แต่กระนั้น เขาก็โดนแองเจลีนปฏิเสธ “ไม่เป็นไร ขอบคุณนะ แต่ฉันอยากใช้เวลาอยู่คนเดียวสักพัก”
แล้วแองเจลีนก็หันหลังเดินจากไป ความร่าเริงในดวงตาของเธอถูกชะล้างไปด้วยความเหงาในทันที
โคลสาวเท้าก้าวไปข้างหน้าแล้วกอดเธอจากข้างหลัง
“ผมอยากแต่งงานกับคุณ แองเจลีน อยู่กับผมนะ ทิ้งอดีตไปซะ แล้วเริ่มต้นใหม่กับผม ขอร้องล่ะได้ไหม?
ม่านตาของเจย์หรี่ลง พร้อมกำปั้นของเขาที่กำแน่นขึ้น
อย่างไรก็ตาม ความร้อนรนของเขาก็สงบลงอย่างรวดเร็วและหมัดของเขาก็คลายออก
เขาเป็นคนเลือกที่จะปล่อยเธอไปเอง ไม่ใช่เหรอ? เขาเลือกที่จะเป็นผู้ยิ่งใหญ่ ตอนนี้เขาควรอวยพรให้เธอได้อยู่กับคนที่รักเธอ
แต่ทำไมเขายังถึงรู้สึกเจ็บปวดเช่นนี้?
ท่าทางของแองเจลีนเคร่งขรึ่มขึ้นด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา “ปล่อยมือ โคล”
เมื่อไม่มีทางเลือก การกอดยึดแองเจลีนของโคลก็คลายลง
ท่าทีของแองเจลีนดุดันเมื่อเธอหันกลับมา “คุณอาจไม่รู้เรื่องนี้ แต่ฉันก็เป็นพวกเจ้าสำอางเหมือนกัน การถูกผู้ชายคนอื่นที่ไม่ใช่เขาแตะเนื้อต้องตัวทำให้ฉันรู้สึกกระอักกระอ่วนใจอย่างมาก มากเสียจนฉันจะไม่เริ่มความสัมพันธ์ใหม่กับใครเลย อย่าเสียเวลากับฉันเลย โคล มันไม่ยุติธรรมสำหรับคุณเลย”
โคลยิ้มอย่างผึ่งผาย “ผมผิดเองที่รีบร้อนเกินไป ผมจะรอคุณนะ แองเจลีน ผมจะเฝ้ารอให้วันเวลาเยียวยาแผลของคุณ”
ดวงตาของเธอมีน้ำตาเอ่อล้นขึ้นมา “ขอบคุณ แต่ว่า… ฉันไม่สามารถให้สัญญาได้ว่าจะมีวันนั้นนะ”
โคลตอบ “ไม่เป็นไร ผมจะใช้เวลาทั้งชีวิตเพื่อรอคุณ”
แองเจลีนรู้สึกผิด “ฉันขอโทษนะ”
แล้วเธอก็หันตัวเดินจากไป
โคลโบกมือลา “ลาก่อน แองเจลีน”
แสงแดดส่องกระทบโลหะอันเย็นเฉียบบนนิ้วกลางของเขาเป็นประกายระยิบระยับ จนส่องเข้ามาในดวงตาของเจย์ ดวงตาคมกริบของเจย์จ้องไปที่แหวนบนนิ้วของโคลเมื่อสะท้อนกับแสงจ้าอันแสบตา
มันเป็นโลหะที่สลักตัวอักษร ‘D’ ตรงกลาง
ดวงตาของเจย์จับจ้องอยู่ที่ตัวอักษร D ที่สลักไว้ ซึ่งเป็นแบบอักษรที่มีเอกลักษณ์เฉพาะตัว เมื่อได้ทบทวนความคิดของเขา เขาก็จำอาวุธที่ซ่อนอยู่ในแหวนวงขนาดใหญ่ในที่เกิดเหตุของโศกนาฏกรรมหมู่บ้านจันทร์สว่างได้
แม้ว่าทั้งสองจะมีความแตกต่างกันอย่างเห็นได้ชัด แต่ความชอบลงรายละเอียดในสิ่งต่าง ๆ ของเจย์ ทำให้เขาจับความคล้ายคลึงกันได้ในทันที
วงแหวนทั้งสองถูกสลักด้วยตัวอักษรเดียวกันในแบบลักษณะอักษรเดียวกัน
ความแตกต่างเพียงอย่างเดียวคือแหวนของโคลใช้การแกะสลักในเชิงบวกในขณะที่แหวนจากหมู่บ้านจันทร์สว่างใช้การแกะสลักเชิงลบ
เจย์คิดกับตนเอง ‘เชิงบวก สดใส เพราะฉะนั้นก็เป็นการเดินอย่างอิสระในแสงสว่าง’
‘เชิงลบ มืด เพราะฉะนั้นก็เป็นนักฆ่าที่ซ่อนตัวอยู่ในเงามืด’
‘ต้องเป็นแบบนี้แน่’
ดวงตาที่เฉียบคมและเคร่งขรึ่มของเจย์ยังคงอยู่ที่ท่าทางที่อบอุ่นและอ่อนโยนของโคล
เมื่อมองข้ามถึงความไม่พอใจส่วนตัวของเขาที่มีต่อชายผู้นี้ เจย์ยอมรับว่าชายคนนี้ช่างมองออกง่ายจริง ๆ
คิ้วที่คมเข้มและดวงตาที่น่าหลงใหลทำให้ผู้ชายคนนั้นมีเสน่ห์
เจย์อดไม่ได้ที่จะนึกถึงแม่ของเขา โคลอี้ ยอร์ก
