ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 970
พยาบาลคนนั้นจ้องเขาเขม็ง “อ๊ะ!… สำหรับเรื่องนั้น มันจะดีที่สุดถ้าคุณคุยเรื่องนั้นกับท่านประธาน!”
เจย์พูดด้วยน้ำเสียงที่สมเหตุสมผล “นี่คือการตัดสินใจของผม เธอไม่เกี่ยวอะไรด้วย คุณก็แค่เอาสัญญามาให้กับผมและผมจะเซ็นมัน”
พยาบาลคนนั้นไม่กล้าขัดคำขอที่ข่มขู่ของเจย์ “ได้ค่ะ”
เมื่อพยาบาลมอบสัญญาให้กับเจย์ เจย์ก็เซ็นโดยไม่ลังเล
ขณะที่แองเจลีนเดินออกจากห้องประชุม พยาบาลคนนั้นก็มอบสัญญาให้กับเธอ
แองเจลีนตรวจดูสัญญาและบนนั้นมือคำว่า ‘เจย์ อาเรส’ อยู่ ลายมือราบเรียบและไม่ใส่ใจ
เธอเริ่มโกรธเคือง
เธอตบเท้าไปยังห้องเขาเจย์และโยนสัญญาใส่หน้าเขา เธอตั้งคำถามเขาว่า “นายกำลังทำอะไร?”
เจย์หยิบกระดาษออกจากหน้าอย่างใจเย็น จากนั้นเขาก็มองแองเจลีนและพูดว่า “ผมไม่อยากให้พวกคุณหยุดการรักษาเทมเพสกลางคันเพราะว่าผมจ่ายบิลค่ารักษาไม่ได้ เพราะแบบนั้น ทำไมผมจะให้ความหวังที่จะมีชีวิตต่อไปกับเขาไม่ได้ล่ะ?”
แองเจลีนพูดว่า “เก็บความใจกว้างของนายไว้ซะ ฉันกำลังช่วยเทมเพส ฉันจะไม่เอาเงินจากนายแม้แต่แดงเดียว ที่จริงแล้ว ฉันรับรองว่าฉันจะประสบความสำเร็จที่จะพาเทมเพสกลับมา”
เจย์ประหลาดใจ “ทำไมล่ะ?”
เขาคิดไม่ออกว่าทำไม แต่เขารู้สึกว่ามันไม่ง่ายเหมือนการเก็บเขาคู่ครองของเธอเพื่อให้เธอทำให้ถึงที่สุดที่จะช่วยเทมเพส
แองเจลีนหัวเราะหยอกเล่น “เพราะว่าฉันชอบนาย ที่จริงแล้ว ฉันช่วยชีวิตนายไว้ครั้งหนึ่ง เพราะงั้นฉันถึงตัดสินใจที่จะชอบทุกอย่างเกี่ยวกับนายและรอบ ๆ ตัวนาย โอเคไหม?”
ท่าทีของเจย์เปลี่ยนเป็นเยือกเย็นในทันที
แองเจลีนแย่งสัญญาจากเขาและฉีกมันเป็นชิ้น ๆ และโยนมันทิ้งถังขยะ
เธอหันกลับไปมองหน้าที่บูดบึ้งของเขา จากนั้นเธอก็อธิบายกับเขาว่า “ฉันกำลังช่วยเทมเพสฟรี ๆ เพราะเขาอยู่ในสภาพที่เป็นผัก เพราะงั้น เขาจึงเหมาะกับการวิจัย นายไม่ต้องทำอะไรกับเรื่องนี้ นายไม่จำเป็นต้องรู้สึกติดหนี้ฉัน”
เจย์ “…”
เธอควบคุมความรู้สึกของเขาเหมือนกับหุ่นเชิด บางครั้งก็สะเทือนใจและบางครั้งก็เบิกบานใจ
สามวันต่อมา เจย์ถูกปล่อยออกจากโรงพยาบาล
ชีวิตของเทมเพสยังคงอยู่ในอันตราย
ก่อนที่เขาจะออกจากที่นั่น เจย์สวมชุดป้องกันและเยี่ยมเทมเพสในห้องไอซียู เขาเฝ้ามองขณะที่หมอพยายามอย่างสุดความสามารถเพื่อที่จะช่วยชีวิตเขา เขารู้สึกได้ถึงสัมผัสและความอบอุ่นข้างใน
นางมารร้ายคนนั้นรักษาคำพูด เขาไม่ต้องจ่ายสักเพนนี่เดียว อีกทั้งแกรนด์ เอเซียก็ได้เริ่มแผนการรักษาสำหรับเทมเพส
หลังจากที่กลับไปยังห้องพักพนักงาน พวกชาวประมงก็เห็นเขาเดินเข้ามา พวกเขารีบถอยหนีด้วยความสยดสยองราวกับว่าเห็นผี
มีเพียงแค่ทอมมี่ที่ยินอยู่กับที่และทักทายเขา
“เบ็น นายดีขึ้นแล้วใช่ไหมตอนนี้?”
ท่าทีของเจย์มืดมน เขาพยักหน้าง่าย ๆ “อื้ม”
ทอมมี่โยนกุญแจห้องให้กับเจย์และพูดว่า “เบ็น เบื้องบนมอบห้องพิเศษให้กับนาย พวกชาวประมงบอกว่าท่านประธานดีต่อนายเพราะว่านายมีข้อตกลงที่ดีกับเธอ พวกเขายังบอกอีกว่าโรคติดเชื้อของนายรักษาไม่หาย เพราะงั้น พวกเขาถึงอยากให้ฉันอยู่ห่าง ๆ จากนายไว้น่ะ ถ้าไม่อย่างงั้น พวกเขาจะไม่ไปไหนมาไหนกับฉันอีกแล้ว”
เจย์เก็บกุญแจและเมินทอมมี่ หลังจากที่หันหลัง เขาก็เดินไปที่ห้องของเขา
เมื่อเขาเปิดประตู เขาก็ตกใจกับภาพเบื้องหน้าเขา ไม่เพียงแต่ห้องกว้างขึ้น แต่มันยังสะอาดหมดจดอีกด้วย เขามีความสุขอีกครั้งในทันที
เขานั่งลงบนเตียง เลื่อนดูโทรศัพท์ในขณะที่รู้สึกเบื่อ
เขาก็รู้ตัวว่าเขามีสายไม่ได้รับจำนวนหนึ่งจากผู้โทรที่ไม่รู้จัก ที่จริงแล้ว พวกเขาได้โทรมาเก้าครั้ง เจย์จึงเมินเรื่องนั้นไม่ได้
เขาโทรกลับไป และพวกเขาก็รับสายในทันที
“คุณคะ หนูจะให้คุณโทรกลับหาหนูได้ยังไง?” เสียงใส ๆ ของเซ็ตตี้น้อยก็ดังมาจากปลายสาย เธอดูไม่พอใจและอารมณ์เสียเล็กน้อย
เจย์ยิ้มอย่างอ่อนโยน “ฉันขอโทรด้วย เซ็ตตี้น้อย ฉันมีเรื่องกวนใจนิดหน่อยในหลายวันนี้ เพราะงั้นฉันถึงไปหาไม่ได้”
เสียงของเซ็ตตี้น้อยดูสะอึกสะอื้นขณะที่เธอพูดว่า “คุณคะ หนูคิดถึงคุณค่ะ คุณอยู่ไหน?”
