ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 1001
มาริลินตอบคำถามของเขาลงรายละเอียดทุกสิ่งไม่มีผิดพลาดเหมือนท่องหนังสือ “ที่รักคะ ก็เมื่อสามปีก่อนคุณไปยืมเงินจากพวกปล่อยเงินกู้นอกระบบ พวกนั้นไล่ตามทวงหนี้คุณ ตอนที่คุณกับเทมเพสพยายามขับรถหนี พวกเจ้าหนี้ก็ชนรถคุณตกหน้าผา”
เจย์มีสีหน้าสับสนและไม่แน่ใจ เขาคิดหาเหตุผลที่ตัวเองต้องไปยืมเงินจากพวกปล่อยกู้นอกระบบไม่ได้
เขาชิงชังพวกขี้เกียจสันหลังยาวคอยหาประโยชน์จากคนที่ขยันทำมาหากินไม่ได้ แล้วตัวเขาจะไปยุ่งกับพวกนั้นได้อย่างไรกัน
“ทำไมผมถึงต้องไปกู้เงินนอกระบบล่ะ” เจย์ขมวดคิ้วถาม
“ใครจะรู้ล่ะคะว่าคุณทำอะไรบ้าง? ไม่กี่ปีก่อนนี้คุณออกไปทำงานข้างนอกแล้วกลับมาบ้านแค่ปีละครั้ง ทุกครั้งที่คุณกลับมาคุณก็จะแต่งตัวดูดี ฉันเองก็คิดว่าคุณก็เป็นแค่คนซื่อตรงทำงานสุจริต ฉันก็ไม่คิดว่าคุณจะไปกู้เงินจากเจ้าพวกนั้น”
เจย์ถอนใจเบา ๆ
เมื่อเขาพยายามถามรายละเอียดเพิ่มเติม มาริลินก็น้ำตาไหลพรากก่อนตอบอย่างเจ็บปวดใจว่า “ตอนนั้นฉันตั้งท้องไทเกอร์อยู่ พอคุณเกิดเรื่องพ่อแม่ฉันก็คิดว่าคุณคงร่อแร่หมดหวังแล้ว พวกเขาก็บังคับให้ฉันแต่งงานกับตาแก่หมู่บ้านข้าง ๆ แต่ฉันท้องอยู่ก็เลยยืนกรานไม่ยอมแต่งงานใหม่ พอพวกเขาบังคับฉันไม่ได้ก็เลยไล่ฉันออกจากบ้าน”
เจย์ดึงทิชชูมาซับน้ำตาให้เธออย่างแผ่วเบา เขาพูดด้วยความเจ็บปวดและรู้สึกผิดว่า “ผมขอโทษนะมาริลิน เป็นความผิดผมเองที่ทำให้คุณต้องเจอเรื่องพวกนี้”
มาริลินมองเขาอย่างโศกเศร้า “ที่รักคะ คุณติดเชื้อประหลาดหลังจากอุบัติเหตุรถยนต์ตอนนั้นแล้วก็ไม่ยอมนอนกับฉันอีก แย่กว่านั้นคือคุณไม่ยอมทำงานที่ต้องเลอะเทอะหรือใช้แรงงานอีกต่อไป ฉันไม่เคยต่อว่าคุณเรื่องนี้เลยขอแค่คุณไม่ทิ้งพวกเราไป เราจะอยู่ด้วยกันเป็นครอบครัวแบบนี้ตลอดไป โอเคไหมคะ?”
เจย์รู้สึกแย่ที่ทำให้ภรรยาแสนอ่อนโยนอย่างมาริลินต้องผิดหวัง เขาจึงตัดสินใจก่อนกล่าวว่า “อีกไม่กี่วันผมจะไปโรงพยาบาล ลองดูว่าจะรักษาโรคประหลาดนี่ได้ไหม มาริลิน ผมจะไม่ให้คุณต้องเสียใจอีก”
มาริลินยิ้มทั้งน้ำตา “ฉันเชื่อคุณค่ะ”
เจย์โอบเธอไว้ในอ้อมแขน พยายามสะกดกลั้นความกระอักกระอ่วนใจ
สวนบันทึกรัก
บรรยากาศในห้องแสนเย็นยะเยือก
แองเจลีนนั่งหน้าบึ้งอยู่บนโซฟา
ส่วนเซย์นพร่ำอ้อนวอนขอให้เธอยกโทษให้ “โธ่ คุณผู้หญิง พี่ก็ขอโทษแล้วไงที่ไปสายแค่นิดเดียวแล้วปล่อยให้เธอต้องตากฝน ทำไมยังไม่หายโกรธอีกล่ะ?”
แองเจลีนฉุนขาด “นายมาทำไม ฉันไม่ได้ขอให้มารับสักหน่อย นายทำแผนฉันพังหมดเลย เสียแรงยืนตากฝนแถมยังต้องเสียน้ำตาไปเปล่า ๆ อีก”
เซย์นงงเป็นไก่ตาแตก “เธอไม่ได้โกรธเพราะพี่ไปช้าเหรอ?”
ตอนนั้นเองโจเซฟินก็ผลุนผลันเข้ามา เมื่อเธอเห็นเซย์นก็เหวี่ยงกระเป๋าถือฟาดเขาทันทีทันใด
เซย์นกระโดดหลบไปมา “นี่เธอสองคนบ้าไปแล้วเหรอ? วันนี้ฉันทำอะไรผิดนักหนาเนี่ย พวกเธอถึงกับต้องทำกับฉันแบบนี้? คนหนึ่งก็บึ้งตึงใส่ อีกคนก็ทำร้ายฉันทันทีที่เห็นหน้า ถ้าฉันจะต้องยอมแพ้พวกเธอ อย่างน้อยก็ช่วยบอกได้ไหมว่ามันเรื่องอะไรกัน?”
หลังจากไล่ตีเซย์นไม่สำเร็จอยู่พักใหญ่ โจเซฟินก็ก้มตัวพักมือบนเข่าแล้วหอบหายใจ
เธอหอบไปพร้อมพูดว่า “นายจะมาเร็วหรือช้ากว่านี้สักหน่อยก็ไม่ได้ ทำไมต้องมาตรงจังหวะเวลาที่ทำแผนเราพังด้วย? เพราะนายเลย แองเจลีนต้องยืนตากฝนเปียกเป็นลูกหมาตกน้ำไปเสียเปล่า! นายทำเสียแผนหมด ทำฉันโมโหมากด้วย”
เซย์นดูเริ่มปะติดปะต่อเรื่องราวได้ “แผนอะไร?”
โจเซฟินอธิบาย “แผนทำร้ายตัวเองไง นายไม่เห็นพี่ชายฉันอยู่ที่ห้างเหรอ? ถ้านายมาช้ากว่านี้สักหน่อย พี่ชายฉันคงพุ่งออกมาช่วยแองเจลีนแล้ว คู่รักเขาจะได้แต่งงานกันเสียที”
สุดท้ายเซย์นถึงเข้าใจว่าทำไมวันนี้สองสาวถึงได้เกรี้ยวกราดขนาดนี้
