ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 1061
ความรักอบอวลในอากาศ
บรรดาพนักงานต่างอึ้งมองเจย์และแองเจลีนอย่างโง่งม
เมื่อเจย์รู้ตัวว่าพลาดเผยความรู้สึกออกไป ก็รีบปั้นหน้าเย็นชาเป็นน้ำแข็งเหมือนเดิมก่อนเดินไปเล่นเลโก้กับไทเกอร์
แองเจลีนจำที่เซย์นบอกเธอก่อนหน้านี้ได้ว่า หากเธอรุกเขามากไป มีแต่จะทำให้เขายิ่งหนี แต่หากเธอไม่ทำอะไรเลยเธอก็คงไม่มีโอกาสสักนิด
เธอยกมือเกาหัวอย่างวุ่นวายใจ ก่อนจะรวบรวมความกล้าเดินเข้าไปหาเขา
เจย์กำลังสอนให้ไทเกอร์ต่อเลโก้เป็นชั้น ๆ อยู่ แต่ไม่ว่าเขาจะต่อขึ้นสูงไปแค่ไหน ไทเกอร์ก็จะผลักมันล้มลงอย่างเริงร่า
ตอนนี้เจย์เริ่มจะหงุดหงิดแล้ว “พ่อกำลังสอนให้ลูกต่อเลโก้เป็นชั้น ๆ อยู่ ทำไมต้องป่วนด้วย”
เดิมไทเกอร์ก็ไม่ได้สนิทสนมกับเจย์อยู่แล้ว เมื่อเจอแบบนั้นเด็กน้อยจึงร้องไห้จ้าพร้อมร้องหาแม่
เจย์เสยผมอย่างขัดเคืองใจ
เขาอยู่เป็นเพื่อนไทเกอร์ในโรงพยาบาลมาหลายวัน แต่ไม่ว่าเขาจะพยายามมากแค่ไหนก็เหมือนไม่สามารถสื่อความอ่อนโยนออกไปได้ ไทเกอร์ยังคงต่อต้านเขาอย่างมาก
แองเจลีนอุ้มไทเกอร์ขึ้นมา “อย่าร้องสิจ๊ะไทเกอร์ ไปเล่นเครื่องเป่าลูกโป่งดีกว่า”
พอหันเหความสนใจเขาไปที่ของเล่นใหม่ได้ ไทเกอร์ก็หยุดร้องไห้ทันใด
แต่เมื่อเล่นไปได้สักพัก เขาก็เริ่มร้องหาแม่อีกหน
เจย์อุ้มเขาขึ้นด้วยสีหน้ามืดครึ้ม “เอาล่ะ พ่อจะพาไปหาแม่นะ”
จากนั้นเขาก็เดินลงไปข้างล่าง ทิ้งแขกทั้งหมดไว้
ลูมิโน่ การ์เด้นนั้นเป็นที่พักอาศัยอาณาเขตหลายพันไร่
ต้นไม้ใบหญ้าของส่วนที่พักอาศัยให้บรรยากาศแบบสวนดั้งเดิม สองข้างทางเดินเต็มไปด้วยต้นไม้เขียวชอุ่ม มีน้ำตกหินแอบซ่อนอยู่หลังพุ่มไม้หนา ถนนสายเล็กแยกเป็นซอกซอยแทรกตัวไปตามต้นไม้และพุ่มไม้ต่าง ๆ
เจย์ไม่รู้ว่าตลาดเกษตรกรของย่านนี้อยู่ตรงไหน เขาเลยได้แต่เดินดุ่มไปแบบไร้เป้าหมาย
และเพราะนิสัยเก็บตัวไม่ชอบคลุกคลีกับคนอื่น เขาเลยเลือกเส้นทางที่คนไม่พลุกพล่าน เจย์เลยเลือกเดินไปตามทางสายคดเคี้ยวที่ลัดเลาะในป่าไผ่
เมื่อเขาเดินเข้ามาถึงบริเวณกลางป่า เขาก็ได้ยินเสียงฟังไม่ได้ศัพท์ดังออกมาจากป่า เมื่อเจย์หันหลังเตรียมเดินกลับ ไทเกอร์ก็เริ่มร้องออกมา “ผมจะหาแม่”
ทันใดนั้นเสียงในป่าก็เงียบสงัดลง และได้ยินเสียงมาริลีนร้องให้ช่วยดังออกมา “ช่วยฉันด้วย ที่รัก”
สีหน้าของเจย์เปลี่ยนทันใด เขาวางไทเกอร์ลงและรีบรุดไปในดงต้นไม้ทึบ โดยเห็นแค่เพียงชายคนหนึ่งเผ่นหนีไปอย่างหวาดกลัวพร้อมหยิบเสื้อผ้าไปด้วย
เจย์กำลังจะไล่ตามชายคนนั้นไปเมื่อจมูกพลันได้กลิ่นบุหรี่ที่คุ้นเคย ลอยล่องอยู่ในอากาศ
ทันใดนั้น ไฟโทสะก็เดือดพล่านในใจเขา
เจย์หันกลับมาพร้อมสั่งมาริลินเสียงเย็น “สวมเสื้อผ้าซะ”
มาริลินรีบสวมเสื้อผ้าก่อนยื่นมือมาหาเพื่อเกาะแขนเขา หาความปกป้องคุ้มภัย เมื่อเจย์เลี่ยงเธอออก
มาริลินมองเห็นแววตารังเกียจขยะแขยงของเขา
“ตอนนี้คุณรู้สึกว่าฉันสกปรกน่ารังเกียจใช่ไหม ที่รัก?” เธอถามเขาเสียงสั่น
น้ำเสียงของเจย์เย็นเยียบไร้แววอบอุ่น “ใช่”
มาริลินทรุดฮวบพร้อมร้องไห้โฮ “คุณคิดว่าฉันอยากให้เกิดเรื่องแบบนี้เหรอ? แทนที่คุณจะเห็นใจฉัน แต่คุณกลับเห็นว่าฉันน่าขยะแขยงงั้นเหรอ? ฉันเป็นเหยื่อนะ!”
เจย์เหลือบตาคมกริบมองเธอ “ตอนนี้ผมเข้าใจแล้ว ว่าโลกนี้มีผู้หญิงสองประเภท แบบแรกดูอ่อนแอ ใสซื่อ อ่อนหวานใจดีแต่ภายในนั้นแสนชั่วร้าย กับผู้หญิงอีกประเภทที่ดูเหมือนดุร้ายเหี้ยมโหด แต่มีจิตใจดี แล้วคุณ มาริลิน เป็นผู้หญิงประเภทแรก”
มาริลินอึ้งงันด้วยความกลัว “คุณหมายความว่าอะไร?”
เจย์กัดฟันพูด “ผมผิดหวังในตัวคุณมาก”
จากนั้นเขาก็หันหลังเดินจากไป
มาริลินอุ้มไทเกอร์ขึ้นแล้วรีบไล่ตามเขาไป “ที่รักคะ ถึงคุณจะเห็นฉันสกปรกแต่คุณจะทิ้งลูกของเราไว้แบบนี้ไม่ได้นะ”
เธอจงใจเน้นคำว่า “ลูกของเรา” เป็นพิเศษ
ชั่วจังหวะหนึ่ง เจย์ชะงักฝีเท้า คำเย้าแหย่ของแองเจลีนก่อนหน้านี้ดังก้องในหูเขา รอยยิ้มหยามหยันตัวเองก็ปรากฏขึ้นที่มุมปาก
บางทีไทเกอร์ก็อาจจะไม่ใช่ลูกเขาสินะ?
