ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 1063
”ตอนที่ฉันหนีมา ฉันก็กลายเป็นเหมือนเหยื่อล่อตาพวกผู้ชาย ตอนที่มีผู้ชายคนหนึ่งข่มเหงฉัน เคนก็ไล่ตามฉันมาแล้วก็ฆ่าชายคนนั้นตาย แม้ว่าจะเป็นการป้องกันตัวแต่เคนก็โดนข้อหาว่าทำรุนแรงเกินกว่าเหตุ เขาก็เลยต้องติดคุก”
มาริลินสะอื้น “ฉันรู้ค่ะ ว่าฉันไม่คู่ควรกับคุณเพราะว่าอดีตที่เลวร้ายของฉัน แต่ฉันก็เป็นเหมือนแมลงที่จมอยู่ในขุมนรก ฉันพยายามดื้นรนและหนีให้พ้นจากนรกที่แสนเลวร้ายนั่น แต่ไม่มีใครยอมช่วยฉันเลย”
เจย์หลับตาลง สกัดดั้นความสงสารเห็นใจที่มีให้เธอซ่อนไว้ในดวงตา แม้ว่าเธอจะน่าเวทนาแค่ไหนแต่เขาก็รู้สึกรังเกียจเธออยู่เช่นกัน
มาริลินพึมพำ “พอในที่สุดฉันก็ได้เจอคุณ ฉันคิดว่าในที่สุดโชคก็เข้าข้างฉันแล้วหลังจากที่ต้องฝ่าฟันความลำบากยากเข็ญมา แต่ใครจะไปคิดกัน? ตอนนี้เคนออกมาจากคุกแล้ว เขายังบังคับให้ฉันกลับไปกับเขา…”
พูดถึงตอนนี้มาริลินก็คุมตัวเองไม่ได้ น้ำตาเธอไหลพราก “คุณคิดว่าฉันไม่อยากหนีให้พ้นจากเขาเหรอหลังจากเจอเรื่องพวกนั้นมา? คุณดูแผลเป็นบนตัวฉันสิ เบ็น พวกนี้เป็นแผลที่เขาทิ้งไว้ทั้งนั้น”
มาริลินถกกระโปรงขึ้น แผลเป็นน่ากลัวบนต้นขาของเธอ รวมถึงรอยแผลไหม้มากมายทำให้เจย์นิ่วหน้า
มาริลินขอร้องเจย์ “ฉันขอร้องคุณนะคะ เบ็น อย่าผลักฉันกลับลงนรกอีกเลยได้ไหม?”
เจย์จ้องเธออย่างเย็นชา สายตาของเขาแข็งกล้าจนอาจข่มขวัญจิตวิญญาณของคนอื่นได้ “ผมอยากให้คุณตอบคำถามผมอย่างจริงใจสักสองสามข้อ”
มาริลินพยักหน้า
“ผมไม่ใช่สามีคุณใช่ไหม?”
มาริลินลังเล แววตาสิ้นหวังและไม่ยินยอมเริ่มปรากฏกลอกกลิ้งในดวงตาเธอ
“เบ็น ฉันช่วยคุณแล้วพาคุณกลับมาในฐานะสามี ไม่อย่างนั้นฉันจะคอยช่วยเหลือแล้วดูแลคุณตั้งสามปีไปเพื่ออะไร…”
“หุบปาก!” เจย์ตะโกนใส่เธอจนเสียงแตกพร่า
มาริลินสะดุ้งอย่างหวาดกลัวและจ้องเขาอย่างอกสั่นขวัญหาย
เขาดูเหมือนปีศาจที่โมโหจนคุมสติไม่อยู่ ทำให้อีกฝ่ายรู้สึกเหมือนความตายนั้นอยู่ใกล้แค่เอื้อม
เจย์ลดเสียงอ่อนลง น้ำเสียงเขามีความนิ่งสงบกลับมาแต่มันกลับยิ่งทำให้หนาวเยียบกดดันกว่าเดิม
“ผมไม่อยากได้ยินเรื่องแบบนั้นจากปากคุณอีก”
น้ำตามาริลินไหลพรูพรั่ง ความหวังทั้งหมดของเธอสลายไปราวฟองสบู่
“คุณทำแบบนี้กับฉันไม่ได้นะเบ็น ถ้าคุณทิ้งฉันกับไทเกอร์ไปเหมือนคนอื่น ๆ เราก็คงไม่ต่างจากตาย”
สิ่งนี้คืออาวุธรุนแรงที่สุดของผู้หญิง ขั้นแรกการร้องไห้ จากนั้นก็โวยวายฟูมฟาย สุดท้ายก็ขู่ใช้ชีวิตตัวเองเป็นสิ่งต่อรอง
แววรังเกียจขยะแขยงพาดผ่านดวงตาเจย์ “คุณฉวยโอกาสที่ผมความจำเสื่อมและโกหกผม มาริลิน ออเบิร์จ ต่อให้ผมฆ่าคุณซ้ำสักสิบหน ก็ยังไม่สาสมกับที่คุณทำลงไปเลย”
น้ำเสียงเขาเย็นเยียบเสียดแทงถึงกระดูก
“แต่เพราะว่าคุณช่วยชีวิตผมและเทมเพสไว้ ผมเองก็ไม่ชอบติดค้างใคร ผมจะจัดการปัญหาเรื่องของเคนให้คุณ หลังจากนั้นเราก็ไม่มีอะไรต้องเกี่ยวข้องกันอีก”
มาริลินกรีดร้องอย่างเสียสติ “แต่ไทเกอร์เป็นลูกคุณนะ”
นี่คือไพ่ตายใบสุดท้ายของเธอแล้ว
ดวงตาเจย์แข็งกร้าว “ทำไมคุณถึงไม่ยอมบริจาคเลือดตอนที่อยู่โรงพยาบาล?”
มาริลินอึ้งงันไปเล็กน้อย สงสัยว่าทำไมจู่ ๆ เขาก็ยกเรื่องนี้ขึ้นมาพูด
เจย์ตอบคำถามของเขาเอง “นั่นก็เพราะคุณกลัวผมจะรู้ว่าไทเกอร์ไม่ใช่ลูกผมใช่ไหม?”
มาริลินส่ายหน้า “ไม่นะคะ ไทเกอร์เป็นลูกคุณจริง ๆ เบ็นคุณต้องเชื่อฉันนะคะ…”
“แม่ฮะ พ่อฮะ” ไทเกอร์ยืนอยู่หน้าประตู ขัดจังหวะการโต้เถียงของเจย์และมาริลินด้วยเสียงเล็ก ๆ ของเขา
เจย์มองไทเกอร์ เมื่อเขาเห็นร่างเล็ก ๆ ของเด็กน้อยที่เกิดขึ้นมาพร้อมอาการโรคทางเลือดผิดปกติ ความสงสารก็ท่วมท้นในใจเขา
