ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 1076
เธอดึงประตูระบบนิรภัยเปิดออกก่อนเดินจากมาด้วยความเสียใจสุดซึ้ง
ตอนนั้นเองที่เสียงเปียโนไพเราะรื่นหู ดังแว่วออกมาจากในบ้าน
เจย์กำลังเล่นเพลงชื่อ ‘Mountain High River Deep’
แม้คำพูดของเขาจะเย็นชาไม่ถนอมน้ำใจ แต่เสียงเปียโนที่เขาเล่นก็ยังแสดงให้เห็นว่าเขานั้นยังรู้สึกขอบคุณมาริลินอยู่บ้าง
เขาไม่ใช่พระอิฐพระปูน เขาจะไม่รู้สึกอะไรเลยได้อย่างไรกัน?
มาริลินช่วยชีวิตเขาไว้ ตลอดระยะเวลาสามปีที่ผ่านมาเขาก็มีความรู้สึกขอบคุณเธอ แม้ว่าเธอจะทำผิดแต่ก็เถียงไม่ได้ว่าเธอเป็นคนมอบชีวิตใหม่ให้เขา
ในที่สุดประตูที่แง้มอยู่ก็ปิดสนิท
บานประตูที่ไม่หนานักนั้นเป็นเหมือนตัวกั้นระหว่างเบ็นและมาริลินที่อยู่ในโลกสองใบที่ต่างกันโดยสิ้นเชิง
เจย์เล่นเพลง ‘Mountain High River Deep’ ด้วยใบหน้าไร้อารมณ์ซ้ำแล้วซ้ำเล่า
ราวกับว่าเขากำลังเอ่ยอำลาให้กับอดีตที่แสนใสซื่อและโง่เขลาของตัวเอง
สุดท้ายเขาก็ลุกขึ้นยืนข้างหน้าบานหน้าต่างกระจกโค้งอย่างหงุดหงิดใจและเปิดม่านออก
แสงอาทิตย์ยามเย็นสาดส่องเข้ามาทางหน้าต่างกระทบขาตั้งไม้สีขาว
ดวงตาเหยี่ยวของเจย์หรี่ลงเล็กน้อย เขาดึงผ้าสีขาวที่คลุมขาตั้งไว้ด้วยมือสั่นเทา
ภาพใบหน้าของแองเจลีนที่ปราศจากการตกแต่งจ้องมองตอบเขามาด้วยรอยยิ้มน้อย ๆ และดูสงบนิ่ง
เธอดูเหมือนสาวน้อยในห้วงรัก คิ้วเธอดูนุ่มนวลละมุนละไม สายตาก็เต็มไปด้วยความอ่อนหวานรักใคร่ รอยยิ้มใสบริสุทธิ์ของเธอดูอิสรเสรี หัวใจของเขารู้สึกได้ถึงความโหยหาความรักนั้น
เขารู้สึกสับสนงงงวยกับความรู้สึกของตนในตอนนี้ เห็นได้ชัดว่า เธอนั้นแจ่มชัดอยู่ในความทรงจำของเขา แต่ทำไมเธอถึงไม่แสดงทีท่าว่าคุ้นเคยกับเขาเลยเวลาที่เขาอยู่ต่อหน้าเธอ?
บางทีนี่อาจจะเป็นแค่รักข้างเดียวสินะ?
เขาเอาผ้าคลุมรูปบนขาตั้งกลับไปอย่างหดหู่
จากนั้นก็มองออกไปนอกหน้าต่างด้วยสีหน้าว่างเปล่า
เมื่อไหร่กันที่ครอบครัวเขาจะมารับเขากลับบ้าน?
เขาไม่ชอบการที่ต้องโดดเดี่ยวแม้บ้านก็ไม่มีให้กลับแบบนี้
ที่ระเบียงของวิลล่าตรงข้ามกัน เซตตี้น้อยใส่ชุดสีขาวกำลังเต้นบัลเล่ต์อย่างงดงาม
เธอกำลังหมุนตัวบนปลายเท้า ดูสวยสง่าเหมือนหงส์ขาว ดูแล้วเพลินตา
ความเย็นชาในแววตาดุจน้ำแข็งของเจย์ละลายลงไปช้า ๆ รอยยิ้มจาง ๆ แต่ว่าหล่อเหลาค่อย ๆ ปรากฏขึ้นบนใบหน้าทรงเสน่ห์ของเขา
“คุณเบ็นคะ!”
เมื่อเซ็ตตี้น้อยเห็นเจย์ เธอก็ตื่นเต้นและวิ่งตรงมาหาเขา
สายตาเจย์มาหยุดลงที่ขอบระเบียงหน้าบ้านของวิลล่า เขากลัวว่าเซ็ตตี้น้อยจะหยุดไม่ทันเพราะว่าเธอวิ่งเร็วจนเกินไป
ตอนนั้นเองหัวใจเขาก็เต้นรัวอย่างร้อนใจ จนราวกับจะหายใจไม่ออก
“เซ็ตตี้น้อย!”
เขาเปิดประตูห้องนอนและวิ่งออกไปที่ระเบียงห้องนั่งเล่น
เจย์กระโดดข้ามช่องว่างแคบ ๆ เหมือนคูน้ำเพื่อข้ามไปที่สวนของวิลล่าฝั่งตรงข้ามด้วยความรวดเร็วดุจพายุ
เซ็ตตี้น้อยนั้นยืนนิ่งอยู่ตรงที่เดิมด้วยความตกตะลึง
เมื่อเห็นพ่อกระโดดข้ามมา เธอก็ตกใจกลัวมากจนเหมือนหัวใจจะหยุดเต้น
เมื่อเจย์รีบเข้ามาหา เธอก็โถมตัวเข้าอ้อมแขนเขาและร้องไห้ออกมาอย่างขมขื่นพร้อมกอดคอเขาไว้
“คุณกระโดดข้ามมาทำไม? มันอันตรายนะคะ ข้ามมาแบบนี้ทำไม? ถ้าเกิดอะไรขึ้นกับคุณหนูจะทำยังไง?”
เจย์กอดเซ็ตตี้ไว้แน่นและปลอบโยนเธอ “ไม่เป็นไร คุณเบ็นไม่เป็นอะไร”
โชคดีที่เป็นแค่ความตกใจและไม่มีเรื่องอะไรสาหัสกว่านั้น
เซ็ตตี้น้อยดีอกดีใจที่ได้อยู่ร่วมกันแบบพ่อลูก “คุณเบ็นคะ คุณไม่มาสอนเปียโนหนูตั้งนานแล้ว ช่วงนี้คุณยุ่งมากเหรอคะ?”
เจย์ใช้นิ้วมือเขี่ยผมม้าของหนูเซ็ตตี้ก่อนตอบ “อืม”
“หนูหิวมากเลยค่ะ คุณเบ็น” เซ็ตตี้พูดทั้งที่ยังมีน้ำตาเอ่อ
เธอต้องหาทางทำให้พ่ออยู่ที่บ้านให้ได้ ถ้าแม่กลับมาที่บ้านแม่จะได้ดีใจที่เห็นพ่อ
