ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 1099
มีเสียงดังบี๊ปขึ้นสองครั้ง มือถือถูกปลดล็อกแล้ว
เจย์ลุกขึ้นนั่งอย่างตื่นตระหนก “เอามือถือผมมา”
แองเจลีนยกมือถือขึ้นและกระโดดลงจากเตียง และเพราะว่าเขายังถูกล่ามกุญแจมือ เจย์จึงทำได้แค่เพียงมองเธออย่างกระวนกระวาย
แองเจลีนกดเข้าไปที่อัลบั้มรูปและเห็นรูปที่อยู่ในนั้น จังหวะที่เธอได้เห็นก็ทำให้อึ้งงันไป
ภาพนั้นคือภาพเธอที่ไม่ได้แต่งหน้า มีคิ้วที่ดูอ่อนโยนและสายตาเปี่ยมรัก ท่าทางไร้กังวลและเรียบง่ายทำให้เธอดูใสบริสุทธิ์ราวกับเด็ก ชัดเจนว่านี่คือรูปวาดของเธอสมัยที่ยังเป็นเด็ก
แม้ว่าเจย์บี้จะความจำเสื่อม แต่เขาก็ยังจำได้ว่าเธอเคยหน้าตาแบบไหน
ความอบอุ่นท่วมท้นหัวใจของแองเจลีน…
ริมฝีปากบางของเจย์เม้มแน่น เมื่อเขาเห็นแองเจลีนสีหน้าแข็งทื่อ เขาก็ยิ่งตระหนก
“นี่ เอาโทรศัพท์ผมคืนมา แองเจลีน”
แองเจลีนยกมือถือขึ้นสูง “นายชอบเธอเหรอ?”
เจย์เงียบไม่พูดอะไร
แองเจลีนปกปิดแววตายินดีเอาไว้ไม่ได้
เธอหยิบม้านั่งมาแล้วก็นั่งลงตรงหน้าเขา ก่อนเริ่มสอบสวน “ความซื่อสัตย์เป็นเรื่องสำคัญมากระหว่างสามีภรรยา ถ้านายยอมร่วมมือและตอบคำถามฉันดี ๆ ฉันก็ไม่ว่าอะไรที่นายนอกใจ”
เจย์ดูสิ้นหวังมาก ชายหนุ่มตัวสูงแบบเขาต้องมานั่งให้ผู้หญิงไล่ต้อนถามคำถาม มันเป็นเรื่องน่าอาย
แองเจลีนยิ้มสดใสเหมือนดอกไม้บาน “นายชอบเธอมานานแค่ไหนแล้ว?”
เจย์ตอบเสียงไร้เรี่ยวแรง “ผมไม่รู้”
แองเจลีนผุดลุกจากที่นั่งและพูดด้วยท่าทางโมโหน่าเอ็นดูว่า “นี่นายจะไม่ยอมสารภาพใช่ไหม? เชื่อได้เลย ฉันจะไปฆ่าหล่อนทิ้งซะเดี๋ยวนี้”
เจย์มองเธออย่างหมดทำพูดพร้อมกัดฟันพูด “ผมจะไปรู้เรื่องก่อนที่ผมความจำเสื่อมได้ยังไง?”
“แล้วหลังจากที่คุณความจำเสื่อมแล้วล่ะ? คุณไปตกหลุมรักเธอตอนไหน?”
“ตั้งแต่แรกเห็น” เจย์ตอบ
แองเจลีนอึ้ง
เจย์ถอนใจ “ผมไม่รู้ว่าทำไมมันถึงเกิดขึ้นเหมือนกัน ผมพยายามตามหาชิ้นส่วนที่หายไปอยู่นานมาก แล้วเมื่อผมได้เห็นเธอ ผมก็รู้สึกว่าได้พบส่วนที่หายไปนั่นแล้ว”
เขาจ้องแองเจลีนด้วยดวงตาว่างเปล่าหมดทางสู้ “คุณก็รู้จักผมดีไม่ใช่เหรอ? ช่วยอธิบายได้ไหมว่าผมถึงมีความรู้สึกแปลก ๆ แบบนี้กับเธอ?”
ดวงตาแองเจลีนเปล่งประกาย เธอรู้สึกซาบซึ้งจนต้องสูดจมูกและพูดเสียงเครือ “เพราะว่านายรักเธอจนลึกไปถึงแก่นยังไงล่ะ ในเมื่อเป็นแบบนั้น ถึงนายจะความจำเสื่อมและจำอะไรไม่ได้เลย แต่ก็ยังจำการมีอยู่ของเธอได้”
ดวงตาเจย์เต็มไปด้วยความสับสน “คุณไม่หึงเหรอ?”
แองเจลีนยกหลังมือขึ้นมาเช็ดน้ำตา “ฉันไม่หึง” เธอยิ่งกว่ามีความสุขเสียอีก
“ใจกว้างจังนะ” เจย์เยาะ
แองเจลีนพูดอย่างร่าเริง “คนที่นายชอบก็เป็นลูกพี่ลูกน้องของฉันเอง พวกเราเป็นครอบครัวกัน ถ้าเรายังเก็บไว้อยู่ในครอบครัว ฉันก็ไม่โมโหหรอก”
ใบหน้าหล่อเหลาของเจย์ดำทะมึนเหมือนก้นหม้อ
การได้เห็นว่าเธอไม่ได้สนใจเลยที่สามีนอกใจ มันบอกได้แค่อย่างเดียวก็คือ… เธอรักเขาไม่มากพอ
ซึ่งนั่นก็มีเหตุผล คนที่เธอรักนั้นครอบครองหัวใจเธอจนหมดแล้ว เธอก็เลยยอมให้เขามีคนอื่นอยู่ในใจได้เหมือนกัน
การแต่งงานแบบนี้มันก็มีค่าแค่กระดาษแผ่นหนึ่งเท่านั้น
“ผมอยากหย่า แองเจลีน” เจย์ประกาศ
แองเจลีน “…”
เธอจะปล่อยเขาไปได้อย่างไร ในเมื่อตอนนี้เธอรู้แล้วว่าเขารักเธอมากแค่ไหน?
