ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 1127
แองเจลีน : [ฉันผิดเองค่ะ เจย์บี้ ทั้งทุเรียน คีย์บอร์ดและก็ลูกคิดมีพร้อมแล้ว ฉันจะคุกเข่าทับไว้แล้วรอคุณกลับมา]
น้ำแข็งเย็นเยียบในดวงตาของเจย์ละลายลง
“โอ๊ย แม่สาวคนนี้”
เห็นได้ชัดว่าเขานั้นยังโมโหไม่หาย แต่ว่าน้ำเสียงของเขาก็อ่อนลง
เจย์กลับไปที่สวนบันทึกรักตอนเช้าตรู่วันรุ่งขึ้น
สิ่งที่เขาได้เห็นก็คือเซ็ตตี้น้อยที่กำลังนั่งทานอาหารเช้าในห้องอาหารเพียงลำพัง
เมื่อเจย์มองหาแล้วไม่เห็นแองเจลีน เขาก็ถามด้วยน้ำเสียงผิดหวัง “คุณแม่อยู่ไหนล่ะ?”
“คุณลุงมารับคุณแม่ไปทำงานแล้วค่ะ” เซ็ตตี้น้อยตอบ
เจย์ขมวดคิ้ว เมื่อคืนนี้เธอเอ่ยขอโทษอย่างจริงใจแต่ว่าเธอก็ยังคงออกไปทำงานแต่เช้าแล้วก็กลับมืดค่ำเหมือนเดิม โดยไม่มีความคิดว่าจะเปลี่ยนพฤติกรรม
เมื่อเซ็ตตี้น้อยสังเกตเห็นสีหน้าเย็นชาของพ่อ เธอก็รีบหยิบห่อยาออกมาจากลิ้นชักแล้วก็โยนไปให้เจย์พร้อมบอกว่า “คุณพ่อคะ ช่วงนี้ต้องมีบางอย่างเลวร้ายเกิดขึ้นที่บริษัทแน่นอนที่กระตุ้นอาการวิตกกังวลของแม่อีกแล้ว เมื่อก่อนคุณแม่จะใช้แค่แรงใจก้าวผ่านอาการพวกนี้ไปได้ แต่คราวนี้คุณแม่ถึงกับเอ่ยปากขอให้หมอจ่ายยาให้”
เจย์อ่านฉลากยาและเมื่อเขาเห็นผลข้างเคียงของยา สีหน้าเขาก็หม่นลง
“คุณแม่มีอาการวิตกกังวลรุนแรงมากเลยเหรอ? ทำไมหมอถึงสั่งจ่ายยาที่มีผลข้างเคียงรุนแรงแบบนี้ให้ล่ะ?”
เซ็ตตี้น้อยตอบ “ตั้งแต่คุณพ่อเกิดอุบัติเหตุเมื่อสามปีก่อน คุณแม่ก็มีอาการผิดปกติทางกายเพราะจิตใจ ก่อนหน้านี้คุณแม่ก็แค่ตามองไม่เห็นชั่วคราว แต่หนนี้เหมือนจะลามไปที่ร่างกายด้วย เมื่อคืนหนูเห็นคุณแม่มือสั่น”
เจย์อึ้งงันไป…
ความรู้สึกผิดผุดขึ้นในใจของเขา กลายเป็นว่าเมื่อคืนนี้แองเจลีนไม่สบาย เขาไม่น่าระเบิดอารมณ์ใส่เธอเลย
เจย์มองเซ็ตตี้น้อย “หนูรู้ไหมว่าทำไมคุณแม่ถึงถูกวินิจฉัยว่าเป็นโรควิตกกังวลน่ะเซ็ตตี้?”
เซ็ตตี้น้อยน้ำตาคลอ “นั่นก็เป็นเพราะคุณพ่อไงคะ คุณพ่อรู้ไหมว่าคุณแม่โศกเศร้าแค่ไหนที่จู่ ๆ คุณพ่อก็หายตัวไปเมื่อสามปีก่อน? คุณแม่ร้องไห้ทั้งวันทั้งคืน แล้วคุณแม่ก็เกือบตายเพราะว่ากัดข้อมือตัวเอง ถ้าลุงเซย์นไม่มัดแม่ไว้ ป่านนี้หนูก็คงเป็นเด็กกำพร้าไปแล้ว”
เจย์ถึงกับอึ้งตกใจ
แองเจลีนต้องรักเขามากจนถึงขนาดคิดที่จะตายเพื่อให้ได้ไปอยู่กับเขา
เจย์เอายาเก็บคืนในลิ้นชักแล้วทานขนมปังไปสองสามคำก่อนบอกเซ็ตตี้น้อย “คุณพ่อจะไปหาคุณแม่ที่แกรนด์ เอเซียนะ ลูกอยู่คนเดียวได้ใช่ไหม?”
เซ็ตตี้น้อยพูดแบบเด็กที่เอาแต่ใจว่า “คุณพ่อช่วยโทรหาพี่ฟินน์แล้วบอกให้เขามาอยู่เป็นเพื่อนหนูได้ไหมคะ?”
เจย์ตอบอย่างหมดทาง “งั้นก็ได้”
เจย์รีบร้อนขับรถไปที่แกรนด์ เอเซีย
ที่ห้องทำงานประธานแกรนด์ เอเซีย
ตอนนี้การมองเห็นของแองเจลีนกลับมาแล้วเล็กน้อย เธอกำลังนั่งอยู่หน้าจอคอมพิวเตอร์แล้วแก้ไขข้อมูลที่โดนแฮกเกอร์เข้ามาป่วน
แต่คราวนี้ไม่ว่าเธอจะพยายามแค่ไหนก็ดูเหมือนไม่มีทางที่จะแก้ไขรหัสของฝ่ายตรงข้ามได้เลย
ถ้าหากว่า แม้แต่แองเจลีนยังรับมือกับแฮกเกอร์รายนี้ไม่ได้ ก็ไม่มีใครในแกรนด์ เอเซียทำได้อีกแล้ว
แองเจลีนรู้สึกพ่ายแพ้หมดรูป เธอถอนใจ “คลื่นลูกใหม่ไล่คลื่นลูกเก่าจริง ๆ ดูเหมือนว่าคราวนี้แกรนด์ เอเซียจะเจอคู่ต่อสู้ที่สมน้ำสมเนื้อแล้ว”
เกรย์สันเสนอแนะ “ทำไมเราไม่ให้นายท่านอาเรสลองดูล่ะครับ?”
แองเจลีนตอบ “ตอนนี้ความจำเขายังไม่กลับคืนมาสมบูรณ์เลย ฉันกลัวว่าทักษะการแฮ็กของเขาก็อาจจะยังไม่เต็มร้อย แล้วอีกอย่าง ตอนนี้ในตัวเขาก็เหมือนมีระเบิดเวลาอยู่ ทำไมเราจะต้องไปบอกเขาแล้วทำเรื่องยุ่งโดยไม่จำเป็นด้วยล่ะ?”
แองเจลีนโซเซเมื่อเธอลุกขึ้นจากเก้าอี้และเซย์นก็รีบเข้าไปช่วยเธอ “ไม่ต้องห่วงนะ แองเจลีน ยังไงสุดท้ายก็ต้องมีทางแก้”
แองเจลีนพูดอย่างผิดหวัง “ฉันรักษาแกรนด์ เอเซียไว้ให้เจย์บี้ แล้วก็รอจนถึงวันที่เขากลับมา เมื่อไหร่ที่ความทรงจำเขาฟื้นคืนมาฉันก็จะคืนแกรนด์ เอเซียให้เขา แบบนั้นอย่างน้อยฉันก็ได้ทำตามที่เขาคาดหวัง แต่ตอนนี้เหมือนพระเจ้ากำลังจะบดขยี้ความฝันของฉันแล้ว”
เซย์นช่วยพาแองเจลีนเดินไปที่เก้าอี้ประธาน ใบหน้างดงามของเธอเต็มไปด้วยความสิ้นหวัง
ตอนนั้นเอง เจย์ก็ผลักประตูเข้ามา
