ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 1129
เมื่อเจนสันเข้ามาในระบบของแกรนด์ เอเซีย เขาก็เห็นถึงความผิดปกติในทันที ระบบมันเป็นอัมพาตและกองทุนหุ้นก็ถูกโอนย้ายออกไป
ดวงตาสีดำเปี่ยมเสน่ห์ของเจนสันเย็นเยียบในทันใด
“แกกล้าดียังไงมาสร้างปัญหาให้แม่?”
“พวกแกคงอยากตายสินะ”
เขาเป็นแฮกเกอร์ที่มีพรสวรรค์ รวมถึงได้รับการชี้แนะสั่งสอนจากคุณพ่อที่เป็นอัจฉริยะตั้งแต่ยังเด็ก ดังนั้นเจนสันจึงมีทักษะและพรสวรรค์ของการแฮ็กที่โดดเด่น
เมื่อเขาเข้ามาเรียนที่สถาบันเยาวชนแห่งตำนานครั้งแรก ทักษะความสามารถการแฮ็กของเจนสันก็เหนือชั้นกว่าครูและนักเรียนคนอื่นในชั้นเรียนวิชาแฮกเกอร์ ไม่กี่ปีที่ผ่านมา เขาก็ยิ่งศึกษาค้นคว้าลึกลงไป แล้วก็มีทักษะการแฮ็กที่เหนือชั้นล้ำหน้าขึ้นไปอีก
เจนสันใช้เวลาเพียงแค่ไม่กี่นาทีก็รู้ที่อยู่ไอพีของแฮกเกอร์คนนั้น เมื่อเห็นว่าที่อยู่ไอพีชี้ชัดไปที่เบล เอนเตอร์ไพรส์ ใบหน้าหล่อเหลาของเจนสันก็มืดครึ้ม
“พวกแกต้องจ่ายค่าตอบแทนสาหัสเลยที่กล้ามารังแกคุณแม่”
เพื่อเป็นการแก้แค้น เจนสันล้างกองทุนหุ้นของเบล เอนเตอร์ไพรส์จนไม่เหลือแล้วก็ปล่อยไวรัสที่รุนแรงน่ากลัวไว้ในหน้าเวปไซต์ของพวกเขา
หลังจากแก้แค้นเรียบร้อย เขาก็เริ่มแก้ไขระบบของแกรนด์ เอเซีย
เมื่อคิดว่าตอนนี้คงไม่มีใครในแกรนด์ เอเซียที่มีความสามารถมากพอจะรับมือกับแฮกเกอร์ของฝ่ายศัตรูได้ เขาก็คิดว่าตนน่าจะล็อกระบบภายในของแกรนด์ เอเซียเอาไว้เสียเลย
หลังจากที่ปิดคอมแล้ว เจนสันก็พยายามทำใจให้สงบแต่ก็ไม่เป็นผล
สัญชาตญาณบอกเขาว่า ตอนนี้กำลังมีการฟาดฟันกันอย่างดุเดือดในแวดวงธุรกิจของเมืองอิมพีเรียล เขาต้องกลับไปอยู่เคียงข้างมารดาให้เร็วที่สุด
เมื่อคิดได้แบบนั้นเจนสันก็เดินเข้าไปในห้องฝึกแบบกลุ่มของวิชาศิลปะป้องกันตัว
ถึงแม้ว่าเขาจะเกลียดการต่อสู้มากแค่ไหน แต่การเอาชนะประลองและล้มเพื่อนร่วมชั้นรวมถึงครูให้ได้ก็เป็นทางเดียวที่เขาจะสามารถจบออกไปจากโรงเรียนนี้ได้อย่างชอบธรรม
เมื่อเพื่อนร่วมชั้นต่างเห็นเจนสัน พวกเขาก็อึ้งจนอ้าปากค้าง “เฮ้ นี่เป็นครั้งแรกเลยมั้ง ที่ไอ้เจ้าขยะนี่เข้ามาในห้องฝึกศิลปะการต่อสู้แบบกลุ่ม ปกติหมอนี่จะแอบฝึกอยู่คนเดียวนี่”
“นายมาทำอะไรที่นี่ เจนสัน?” เพื่อนร่วมชั้นถามเขาอย่างสงสัย
“ก็มาโดนกระทืบน่ะสิ”
“ฮ่า ๆ ๆ ๆ” เด็กนักเรียนคนอื่นต่างก็พากันหัวเราะ
ใบหน้าหล่อเหลาของเจนสันบูดบึ้งขณะที่เขากำหมัดแน่น “ใช่แล้ว ฉันมาที่เพราะจะกระทืบพวกนาย”
เมื่อคำพูดหลุดออกมาจากปากเขา ห้องฝึกซ้อมที่มีเสียงหัวเราะดังก้องก็เงียบสนิทเป็นเป่าสาก
“เมื่อกี้หูฉันไม่ได้ฝาดไปใช่ไหม? เจ้าเด็กนี่พูดว่าอะไรนะ?”
“เขาบอกว่ามาที่นี่เพราะว่าจะมากระทืบพวกเราเหรอ?”
…
หลังจากใชัเวลาชั่วครู่เพื่อประมวลสิ่งที่เจนสันพูดออกมา บรรดานักเรียนต่างก็พากันเดือดดาลเพราะการยั่วยุของเจนสัน
“ไอ้เจ้าขยะนี่อยากจะมาอัดเราเหรอ? พวกเราน่าจะสั่งสอนบทเรียนให้มันได้รู้ซะบ้างว่าต่อไปไม่ควรพูดจาไร้สาระ”
“ใช่แล้ว จัดการมันเลย”
พวกนักเรียนต่างก็พากันเข้ามารุมล้อมเจนสัน “บอกมาหน่อย เจนสัน นายอยากตายแบบไหน?”
ใบหน้าหล่อเหลาของเจนสันปรากฏรอยเยาะอย่างพึงพอใจ “ฉันควรเป็นคนถามคำถามนั้นมากกว่า”
บรรดานักเรียน “…”
พวกเขาถูกเจนสันทำให้เดือดดาลอีกหน
“ไหน ๆ วันนี้นายก็มาที่นี่แล้ว งั้นเราก็มาประลองกันอย่างแฟร์ ๆ ดีกว่า นายเลือกได้เลยว่าอยากจะสู้กับคนไหน ถ้านายแพ้ก็ต้องคุกเข่าแล้วเรียกเราว่า ‘ลูกพี่’ แบบนั้นเป็นไง?”
เจนสันถาม “แล้วถ้าพวกนายแพ้ล่ะ?”
“ฮ่า ๆ มันจะเป็นไปได้ยังไง? พวกเรามีกันตั้งหลายคน นายอาจจะโชคดีเอาชนะพวกเราได้หนึ่งหรือสองคน แต่นายไม่มีทางเอาชนะพวกเราได้ทั้งหมด”
“แล้วถ้าฉันเอาชนะพวกนายที่นี่ได้ทั้งหมดล่ะ?” เจนสันกัดฟันกรอด
