ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 1191
ด้านนอกสวนบันทึกรัก มีรถหรูหราสองคันจอดอยู่ที่ชั้นล่างของลานจอดรถของสวน
โจเซฟินเดินออกจากรถมาพร้อมเคี้ยวหมากฝรั่งไปด้วย เธอสวมแว่นกันแดดและชุดเดรสแบบเซ็กซี่
เธอเดินก้าวย่างบนรองเท้าส้นเข็มและเลี้ยวไปที่รถโรลส์รอยซ์หรูสีดำที่จอดอยู่ด้านหลังเธอ เธอเคาะกระจกก่อนเรียก “พี่ชาย”
กระจกรถเลื่อนเปิดลงช้า ๆ เจนสันจ้องโจเซฟินโดยไม่พูดจาพร้อมใบหน้าเย็นชาดุจก้อนน้ำแข็งของเขา
“อืม” เขาขานตอบอย่างเจ้าเล่ห์
โจเซฟินคิดเอาเองว่าคนขับรถนั้นน่าจะเป็นเจย์เพราะว่านี่คือรถของเขา แต่เธอไม่เคยคิดเลยว่าเจนสันจะเป็นคนขับ
ครั้งสุดท้ายที่พวกเขาได้เจอกันก็ตั้งสามปีมาแล้ว และเจนสันก็เปลี่ยนจากเด็กที่มีอาการออทิสติกมาเป็นหนุ่มน้อยหล่อเหลา โครงหน้าของเขาเริ่มฉายแววเสน่ห์ของเด็กหนุ่ม โดยเฉพาะรังสีของความเย็นชาห่างเหินที่เขามี เจนสันนั้นเหมือนถอดแบบออกมาจากเจย์เลย
โจเซฟินร้องออกมาอย่างประหลาดใจ “เจนสัน”
เจนสันขมวดคิ้วและตอบเบา ๆ “คุณยังตกใจง่ายเหมือนเดิมเลยนะ”
จากนั้นเขาก็ก้าวออกจากรถด้วยท่วงท่าสง่างามแล้วเดินไปที่ประตูทางเข้าวิลล่า
โจเซฟินอึ้งจนพูดไม่ออก
“เจ้าเด็กนี่หลอกฉันแถมยังมาว่าฉันอีกเหรอ? นี่มันจะเกินไปแล้วนะ”
โจเซฟินไล่ตามเจนสันจนทันแล้วคว้าหัวไหล่เขาไว้ ก่อนยิ้มแหย่เขา “ฟังนะเจนส์ ฉันได้ยินมาว่าแม่นายป่วยมาก นายต้องไม่ทำให้เธอโมโหนะ ตกลงไหม?”
เจนสันปัดมือโจเซฟินออกโดยไม่คำนึงถึงมารยาทก่อนยืนประจันหน้าเธอ เขาโตเร็วมากจนสูงกว่าโจเซฟินที่สูงห้าฟุตเจ็ดได้ อีกทั้งรังสีทรงอำนาจที่แผ่ออกมาจากตัวเขาก็สามารถบดขยี้โจเซฟินได้ในเสี้ยววินาที
“ต่อไปอย่ามาแตะตัวผม” เจนสันบอกอย่างจริงจัง
เจนสันไม่ชอบให้ใครมาแตะเนื้อต้องตัวตั้งแต่เล็กแล้ว
แม้จะรู้ว่าเจนสันไม่ชอบ แต่โจเซฟินก็ยังเอื้อมมือออกไปหยิกแก้มเขาอย่างเจตนา “ฉันเป็นอาของนายนะ ทำไมจะจับไม่ได้ล่ะ?”
เจนสันเตะตัดขาเธอทำให้โจเซฟินล้มลงไปนอนพังพาบกับพื้น เธอทำหน้าบูดบึ้งพร้อมร้องออกมาอย่างเจ็บปวด
“นายชนะ เจนสัน”
เจนสันอึ้งไป เขาก็ไม่รู้ว่าทำไมเขาถึงมีปฏิกิริยาตอบโต้รุนแรงแบบนั้น
แต่แค่คิดว่าครั้งหน้าเธออาจจะทำอะไรยิ่งกว่านั้นถ้าเขาไม่สั่งสอนเธอไปบ้าง ความรู้สึกผิดในใจของเจนสันก็มลายหายไปดั่งสายหมอก เขาหันหลังกลับและเดินจากไป
เมื่อเขาเข้าไปใกล้ประตูวิลล่า เจนสันก็ยื่นมือออกไปแตะลายนิ้วมือเข้ากับระบบแสกนลายนิ้วมือ จากนั้นประตูก็ค่อย ๆ เปิดออก
หลังจากที่เขาเข้าไปในบ้าน เจนสันก็หันกลับไปมองและเห็นโจเซฟินตะเกียกตะกายลุกขึ้นอย่างงุ่มง่าม ก่อนพุ่งตัวมาที่ประตู
ใบหน้าหล่อเหลาของเจนสันมืดครึ้มเล็กน้อย ก่อนที่เขาจะปิดประตูเสียงดังปัง
โจเซฟินอึ้ง “เด็กนี่… ฉันแค่แตะตัวนายเองไม่ใช่เหรอไง? ต้องทำขนาดนี้เลยหรือไง?”
บรรดาคนที่นั่งอยู่ในห้องนั่งเล่นต่างก็สะดุ้งด้วยความตกใจเมื่อได้ยินเสียงประตูปิดดังปัง
เจย์รู้สึกได้ว่าแองเจลีนตัวสั่นเล็กน้อย เขาอดไม่ได้ที่จะนิ่วหน้า เจย์มองไปที่เจนสันผู้กำลังเดินเข้ามาก่อนบอกว่า “คราวหลังปิดประตูเบา ๆ เจนส์ อย่าทำให้แม่ตกใจสิ”
เจนสันยืนนิ่งด้วยความตกใจ เมื่อเขามองเห็นแม่ที่บอบบางและอ่อนแอ เขาก็พยักหน้าอย่างละอาย “ครับ”
ตอนนั้นเองกริ่งหน้าประตูก็ดังรัวไม่หยุด
เจนสันทำเป็นหูทวนลม เขาเดินเข้าไปหาแม่และนั่งลง เขาคว้ามือแม่มาแล้วพูดเบา ๆ ว่า “เจนส์มาหาแล้วนะครับ คุณแม่”
แองเจลีนยิ้ม
เธอยื่นมือออกมาและลูบใบหน้าทรงเสน่ห์ของเจนสัน ถามว่า “ลูกดูเหมือนถอดแบบมาจากพ่อสมัยที่พ่อยังเด็กไหม เจนส์?”
“ครับ” เจนสันยิ้มตอบขณะที่จับมือแม่ไว้
กริ่งประตูหน้ายังดังไม่หยุด เจย์และเซย์นต่างก็หันไปมองเจนสัน เจย์ถามว่า “ลูกปิดประตูไม่ให้ใครเข้าบ้านน่ะเจนส์?”
