ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 1210
แองเจลีนยิ้มตอบ “ฉันรู้ว่าพวกคุณโหดกับพวกเขาแบบนั้นเพราะว่ารักฉัน แล้วทำไมฉันต้องห้ามคุณรักฉันด้วยล่ะคะ?”
เจย์ทรุดนั่งฮวบกับโซฟา “ฉันกลัวว่าฉันอาจจะทำให้เธอไม่มีความสุขไงล่ะ”
เซย์นและโจเซฟินยืนอยู่หน้าประตูและมองเห็นทุกอย่าง พวกเขาหลุดหัวเราะก๊ากออกมาก่อนบอกว่า “องค์รัชทายาทผู้โด่งดังนี่หมอบราบคาบแก้วให้เมียจริง ๆ”
เจย์ถามพวกเขาอย่างเชิด ๆ “แล้วยอมลงให้เมียมันน่าอายตรงไหนล่ะ?”
เขาย้อนจนเซย์นต้องหุบปากเงียบ
แองเจลีนหยิบพิซซ่าผลไม้ขึ้นมาแล้วเริ่มทาน รสชาติขมเล็กน้อยโดนความหวานของส้มกลบไว้
แองเจลีนยกมือขึ้น “เจย์บี้ ความหมายของพิซซ่าก็คือความหวานจะตามมาหลังจากที่ความขมขื่นจบลงใช่ไหม?”
เจย์จับหัวเธอและจูบหน้าผากเธออย่างอ่อนหวาน “เธอเข้าใจแล้วสินะ”
แองเจลีนยังคงเอ่ยชมต่อ “อร่อยมากเลยค่ะ”
เซย์นและโจเซฟินเดินเข้ามาหา
เซย์นหยิบพิซซ่าขึ้นมาชิม เขาขมวดคิ้วก่อนวิจารณ์ “ผมคิดว่าจะเป็นรสชาติอร่อยล้ำจนลืมไม่ลงซะอีก นี่ก็แค่มะระกับส้มเองไม่ใช่เหรอ? ก็รสชาติธรรมดานนั่นแหละ”
เจย์ดึงพิซซ่าออกจากมือเขาและโยนลงถังขยะ
เซย์นเบิกตากว้าง “ผมก็แค่ทน ๆ กินไปจะได้คลายหิวได้หน่อย ทำไมต้องโยนทิ้งด้วยเนี่ย?”
เซ็ตตี้น้อยบอก “คุณลุงคะ ถ้าลุงไม่ชอบก็ไม่ต้องทานสิ!”
เซย์นชี้ไปที่พิซซ่าในถังขยะพร้อมคร่ำครวญ “แล้วโยนทิ้งถังขยะแบบนี้มันไม่เสียของเหรอไง?”
สุดท้ายเซย์นก็ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องเข้าครัวไปต้มวุ้นเส้นมาทาน
โจเซฟินเองก็ตามเขาไปแล้วทานพาสต้าที่คนอื่นไม่แม้แต่จะอยากเข้าใกล้
โจเซฟินเอ่ยเตือนเซย์นขณะที่กำลังทานอาหารกันอยู่ “เวลาที่นายจะมาทานฟรีที่นี่ จำไว้ว่าต้องพูดน้อย ๆ หน่อย คนพวกนี้ไม่ปรานีเลยเวลาต้องปกป้องข้อเสียของตัวเองน่ะ”
เซย์นเรียนรู้เรื่องนี้อย่างเจ็บปวดและพยักหน้า
ตกกลางคืน แองเจลีนนั่งอยู่ที่ระเบียง ใบหน้างดงามของเธอปรากฏรอยยิ้มสงบสุข
เจย์นั่งอยู่บนเสื่อตรงหน้าเธอพลางลอบมองรอยยิ้มงามตาของเธอเงียบ ๆ
เธอดูสวยน่
ารักมากเวลาที่เธอยิ้ม และยังดูใสซื่อบริสุทธิ์อีกด้วย
“เธอกำลังคิดอะไรอยู่เหรอ? ทำไมถึงยิ้มอยู่ตั้งนานล่ะ?” เจย์อดไม่ได้ที่จะถามเธอ
แองเจลีนตอบ “ฉันคิดว่าสองวันมานี้มีเรื่องมากมายเกิดขึ้นกับครอบครัวเซเวียร์ ฉันควรจะเตรียมอะไรเล็ก ๆ น้อย ๆ ไว้สักหน่อยดีไหมคะ?”
เจย์มีสีหน้ายุ่งยากใจขึ้นทันใด เขาไม่อยากให้แองเจลีนทำให้ตัวเองเหนื่อย แต่เมื่อเขาเห็นเธอยิ้มอย่างมีความสุขเขาก็รู้สึกว่าควรต้องสนับสนุนเธอ
“เธอคิดอะไรไว้ล่ะ?”
“ฉันอยากไปหาซื้อเฟอร์นิเจอร์สำหรับห้องเจ้าหญิงเพื่อเตรียมเชิญองค์หญิงของเรากลับบ้าน แล้วฉันก็อยากไปซื้อของไว้สำหรับงานแต่งงาน…”
ห้องเจ้าหญิงเหรอ?
งานแต่งงาน?
คำพวกนี้เข้าไปในสมองของเจย์และจู่ ๆ ก็ทำให้เขาท้อแท้ขึ้นมา
เขาดึงมือแองเจลีนมาและเอามาแนบหน้าของตนไว้ พร้อมออดอ้อนเธอเหมือนลูกหมา “ฉันเองก็อยากจัดงานแต่งงานใหญ่ ๆ นะ”
แองเจลีนหัวเราะเขา “พวกลูก ๆ ก็โตกันหมดแล้วจะมาจัดงานแต่งอะไรอีกคะ? คนเขาจะได้หัวเราะเราน่ะสิ อีกอย่างเราก็แต่งงานกันแล้วตั้งสองครั้ง”
เจย์ตอบ “แต่ว่าทั้งสองครั้งที่เราแต่งงานกัน เธอแต่งงานกับฉันด้วยชื่อโรส ลอยล์นี่ ใคร ๆ ก็เลยคิดว่าฉันแต่งงานกับลูกนอกสมรสของตระกูลลอยล์”
