ทางเดินที่บ้านไม่กว้างมาก มาสวนกันในทางแคบ ๆ แบบนี้ เขาตะลึงใจ ดึงปกคอเสื้อให้เรียบร้อย แล้วพูดว่า “คุณดารัณครับ ผมมาตรวจโรคให้นัชชาครับ”
คุณกวินเป็นเพื่อนสนิทแบบร่วมเป็นร่วมตายกันกับอาธิป เขากล่าวกันว่า จะพิสูจน์ว่าผู้ชายคนนึงรักหรือไม่รักตัวเอง ดูจากกิริยาท่าทางที่เพื่อนเขามีให้เราก็รู้ได้แล้ว แต่สำหรับฉัน ไม่ต้องดูกิริยาท่าทางอะไรมากมายหรอก แค่ฟังที่คุณกวินเรียกชื่อฉันก็รู้แล้ว จะเรียกฉันว่าคุณดารัณมาตลอด
เป็นคำเรียกที่เป็นมารยาทและทางการมาก
ช่างเถอะ คนเราไม่ต้องไปสนใจอะไรให้ละเอียดขนาดนั้น ไม่เช่นนั้น เราจะอึดอัดใจเปล่า ๆ ฉันยิ้มเป็นมารยาทให้เขา แล้วหลีกทางให้เขา กล่าวว่า “เชิญค่ะ”
บางทีฉันก็อิจฉานัชชาจริง ๆ เธอก็แค่หยดน้ำตาลงนิดหน่อย ก็สามารถชนะความเป็นห่วงของอาธิปไปได้ ซึ่งเป็นสิ่งที่ฉันพยายามตามหามานานแสนนาน แต่ไม่เคยได้ซะที
กลับเข้าห้องตัวเอง แล้วฉันก็หาชุดเสื้อผ้าใหม่ ๆ ที่อาธิปไม่เคยใส่ออกมา เอาลงไปข้างล่าง ยืนรอที่ห้องรับแขก คุณกวินตรวจโรคให้นัชชาแป๊บเดียว แค่วัดไข้ และให้ยาลดไข้ให้เธอแค่นั้น แล้วก็เตรียมตัวจะกลับ เขาลงมาข้างล่างเห็นฉันยืนอยู่ตรงห้องรับรองแขก เขายิ้มเป็นมารยาท กล่าวว่า “ดึกแล้ว คุณดารัณยังไม่นอนอีกเหรอครับ”
“อืม กำลังจะนอนแล้วค่ะ” ฉันยื่นชุดในมือไปให้คุณกวิน กล่าวว่า “เสื้อคุณกวินเปียกไปหมดแล้ว ข้างนอกฝนยังตกอยู่ คุณกวินเปลี่ยนชุดแล้วค่อยกลับดีกว่าค่ะ เผื่อเดี๋ยวจะป่วยเอา”
เขาคงตกใจที่ไม่ได้คิดว่าฉันจะส่งชุดมาให้เขา เขาตกตะลึงใจ ส่งเสียงหัวเราะจากใบหน้าหล่อ ๆ และกล่าวว่า “ไม่เป็นไรหรอกครับ ผมแข็งแรง ไม่ต้องห่วงเลยครับ”
ฉันเอาชุดวางไว้ที่มือเขา และกล่าวว่า “ชุดนี้เป็นชุดใหม่ อาธิปยังไม่เคยใส่เลย ป้ายยังอยู่ รูปร่างของคุณสองคนพอ ๆ กัน คุณกวินน่าจะใส่ได้”
พูดเสร็จ ฉันก็เดินขึ้นห้อง
ฉันก็ไม่ใช่ใจดีอะไรกับเขาหรอก ตอนที่ย่าฉันป่วย คุณกวินเป็นแพทย์เจ้าของไข้ให้ย่า คุณกวินเป็นแพทย์ที่มีชื่อเสียงระดับสากล ถ้าไม่มีฉันก็เป็นสมาชิกคนนึงในบ้านตระกูลฟู่ เขาก็ไม่มีทางที่จะช่วยรักษาย่าให้หรอก ชุดที่เอาไปให้เขาเปลี่ยก็ถือกว่าเป็นการตอบแทนเขาก็แล้วกัน
วันรุ่งขึ้น
เช้าตรู่หลังฝนตกหนักทั้งคืน แสงอาทิตย์แจ่มใส และมีกลิ่นหอมไอดิน ปกติ ฉันก็ตื่นเช้าอยู่แล้ว หลังล้างหน้าแปรงฟันเสร็จ ฉันก็เดินลงไปข้างล่าง มาเจออาธิปกับนัชชาอยู่ในห้องครัวทั้งคู่ อาธิปใส่ผ้ากันเปื้อนสีดำไว้ คนตัวสูง ๆ ยืนทำไข่เจียวอยู่หน้าเตา ความเย็นชาดุดันของเขาหายไปหมด มีแต่ความอบอุ่นในชีวิตคู่
นัชชาจ้องมองแต่อาธิป ไม่หลบสายตาไปไหนเลย อาจจะเป็นเพราะว่าเธอหายไข้ แก้มหน้ายังออกแดง ๆ อยู่ ดูน่าเอ็นดูและดึงดูดสายตา
“พี่อาธิปคะ หนูขอแบบกรอบ ๆ นะคะ ระหว่างที่พูด นัชชาป้อนสตอเบอรี่ให้อาธิปไปด้วย และพูดต่อว่า “แต่ไม่เอาแบบไหม้ ๆ นะ ไม่งั้นมันจะขมอ่ะค่ะ”
เห็นอาธิปคิ้วสตอเบอรี่ และมองเธอ ถึงจะไม่ได้พูดอะไร แต่แค่การที่มองเธอแบบเต็มไปด้วยความรักนั้นก็หวานมากแล้ว
ชายหล่อหญิงสวย เขาก็ดูเหมาะสมกันจริง ๆ
ฉากแบบนี้ ดูอบอุ่นและน่ารัก หวานกันจริง ๆ
“เขาสองคนดูเหมาะสมกันจัง ว่าไหมครับ” มีเสียงส่งมาจากข้างหลัง ฉันตกใจ หันหน้าไปเห็นเป็นคุณกวิน ฉันก็ลืมไป เมื่อคืนฝนตกหนัก นัชชาก็เป็นไข้สูง อาธิปจะไม่ยอมให้คุณกวินกลับไปง่าย ๆ หรอก
“อรุณสวัสดิ์ค่ะ” ฉันพูดและยิ้ม ๆ สายตามองไปที่ชุดเขา เป็นชุดที่ฉันเอาไปให้เขาเมื่อคืน
เขาคงรู้สึกว่าฉันมองไปที่ชุดเขา เขายิ้มแล้วกล่าวว่า “ชุดใส่พอดี ขอบคุณนะครับ”
ฉันส่ายหัวและกล่าวว่า “ไม่ต้องเกรงใจค่ะ” ชุดนี้ฉันซื้อมาให้อาธิป แต่เขาไม่เคยสนใจเลย
เขาสองคนคงได้ยินเสียง นัชชาตะโกนมาทางนี้ว่า “พี่ดารัณ พี่กวิน ตื่นกันแล้วเหรอคะ พี่อาธิป กำลังทำไข่เจียวอยู่ มากินกันค่ะ”
พูดซะอย่างนี้ ทำตัวเหมือนตัวเองเป็นคุณนายในบ้านนี้
ฉันยิ้มเป็นมารยาท กล่าวว่า “ไม่ละค่ะ ฉันซื้อขนมปังและนมมาเมื่อวาน ไว้ในตู้เย็น เธอเพิ่มหายป่วย ทานเยอะ ๆ นะคะ” ที่นี่เป็นบ้านที่ฉันพักอาศัยมาสองปี เจ้าของบ้านที่ลงไว้บนหนังสือกรรมสิทธิ์นั้นเป็นชื่อของฉันและอาธิป ถึงฉันจะไม่ชอบเอาเรื่องกับใคร แต่ฉันจะไม่ยอมให้ใครมาครอบครองพื้นที่ของฉันแบบนี้
