เฟิงจิงเหยาเห็นได้ชัดว่าเข้าใจผิด ทว่าแม้แต่โอกาสจะร้องขอความเป็นธรรมก็ไม่มี
กู้ฉางชิงนวดๆหน้าผากแล้วกลับไปที่ห้อง ตอนนี้ไม่รู้จะทำอย่างไร
เธอนั่งลงบนเตียงกอดเข่าอยู่ครู่ใหญ่ๆ จึงค่อยๆหลับไป
วันที่สองถูกโทรศัพท์ของกู้หงเซินปลุกให้ตื่น
“ฮัลโหล?” กู้ฉางชิงรับโทรศัพท์อย่างอ่อนเพลีย
“เรื่องที่จัดการเป็นอย่างไรบ้าง? มีความคืบหน้าอะไรบ้างแล้ว?”
น้ำเสียงกู้หงเซินไม่พอใจเล็กน้อย เห็นได้ชัดว่ากิริยาท่าทางเธอเชื่องช้าเกินไป
เร่ง เร่ง เร่งทั้งวัน!
กู้ฉางชิงพลิกตัวลุกขึ้นนั่ง กู้ฉางชิงโดนทิ้งระเบิดแทบจะไม่เว้นแต่ละวัน
กู้หงเซินให้ความสำคัญกับเธอเกินไปหรือเปล่า
เธอพูดหนึ่งประโยค ครอบครัวเฟิงจิงเหยาต้องเชื่อฟังแล้วไปทำหรอ?
แต่จำใจต้องปลอบขวัญกู้หงเซินชั่วคราว เธอพยายามพูดให้น้ำเสียงของตนเองอ่อนโยนลงเล็กน้อย “ฉันหาโอกาสตลอด เพียงแต่ความราบรื่นไม่ค่อยคืบหน้า”
“ไม่ค่อยราบรื่น? หัวของคุณใช้ทำอะไร? ไม่สามารถคิดวิธีได้หรอ?”
น้ำเสียงของกู้หงเซินไม่พอใจเล็กน้อย “กู้ฉางชิง ฉันให้เวลาคุณมานานมากพอแล้ว”
“……”กู้ฉางชิงพูดไม่ออก
เธอกดอารมณ์เสนอความเห็น “ฉันจะพูดกับจิงเหยาต่อไป เพียงแต่เขาไม่ชอบชื่อของคุณเล็กน้อย เปลี่ยนวิธีได้ไหม?”
“วิธีอะไร?” น้ำเสียงของกู้หงเซินฟังไม่ออกถึงความโกรธ
“ถือหุ้นในนามของฉัน ฉันคิดอย่างนี้ เขาอาจจะยอมรับมากขึ้นเล็กน้อย”
ในที่สุดกู้ฉางชิงก็พูดความคิดของตนเองออกมา
ขณะนี้ นอกจากเธอจะช่วยกู้หงเซินถือหุ้นกิ่นแล้ว แล้วก็คิดหาวิธีที่ดีกว่านี้ไม่ได้จริงๆ
สายทางด้านนั้นเงียบไป ดูเหมือนว่าจะคิดพิจารณาถึงความเป็นไปได้จริงๆ
เวลาผ่านไป กู้ฉางชิงรอจนรำคาญเล็กน้อย อีกฝ่ายก็ทอดน้ำเสียงออกมา “ได้! แต่ไม่สามารถใช้ชื่อคุณได้ ต้องใช้ชื่อฉางซิน”
กู้ฉางชิงเพิ่งจะโล่งใจไป ก็ได้ยินเขาพูดต่อว่า “อย่าเอาเรื่องไร้สาระเหล่านั้นมาบังหน้า อย่ามามีเล่ห์เหลี่ยมอะไร ทั้งหมดนี้เป็นของฉางซิน คุณอย่าได้คิดเพ้อเจ้อจะแย่งเอาไปแม้แต่น้อย”
กู้ฉางชิงโกรธอย่างมากแต่กลับยิ้ม กำลังจะแย้งสักสองสามประโยค
ด้านนั้นก็วางสายไปแล้ว ทิ้งไว้เพียงเสียงวางสาย
มองออกว่า ถ้าไม่จำเป็น กู้หงเซินก็ไม่คิดที่จะติดต่อเธอสักนิด
จ้องมองโทรศัพท์ ใบหน้าของกู้ฉางชิงเจ็บปวดจนทำอะไรไม่ถูก
ตอนนี้เธอแค่ต้องหน้าด้านไปหาเฟิงจิงเหยาแค่นั้น
กู้ฉางชิงสวมเสื้อผ้า ดูว่ายังเช้าอยู่
ลังเลนิดหน่อย แล้วออกไปห้องข้างๆ
ห้องที่เฟิงจิงเหยาพักอยู่นั้นเพียงแค่มีกำแพงกั้นจากเธอ
“จิงเหยา? เฟิงจิงเหยา?”
กู้ฉางชิงยืนอยู่ที่ประตูห้องรับแขกเคาะอยู่พักหนึ่ง ไม่มีใครตอบรับ
หรือว่ายังโกรธอยู่?
กู้ฉางชิงพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนว่า “ฉันมีเรื่องอยากจะคุยกับคุณ ฉันเข้าไปได้ไหม?”
ไม่มีเสียงตอบกลับ
สาวใช้กำลังทำความสะอาดอยู่ชั้นสอง พอได้ยินก็ก้มหน้า
เกรงว่าจะได้ยินอะไรที่ไม่ควรได้ยิน
กู้ฉางชิงสงสัยเล็กน้อย ถามสาวใช้ที่ทำความสะอาดผ่านไปผ่านมาว่า “เห็นว่าจิงเหยาออกไปหรือเปล่า?”
เธอมักจะตื่นสายกว่าเสมอ เมื่อตื่นขึ้นมาในตอนเช้า เฟิงจิงเหยาก็ไม่อยู่บ้านแล้ว
นึกถึงตรงนี้ เธออดไม่ได้ที่จะหงุดหงิดเล็กน้อย
“คุณนายรอง ฉันเพิ่งจะขึ้นมา ยังไม่เห็นคุณชายเลย ก็ไม่รู้ว่าออกไปแล้วหรือยัง”
สาวใช้คนนั้นตอบตามความจริง ได้ยินถึงความเกลียดชังและระมัดระวัง
นี่ก็ไม่ได้ถามอะไร
“โอเค คุณทำธุระเถอะ” กู้ฉางชิงยกมือขึ้น คิดเงียบๆในใจ “หรือว่าจะออกไปแล้ว?”
ยืนอยู่หน้าประตู เธอยังไม่ยอมเล็กน้อย
ยกมือขึ้นจับที่เปิดประตู คาดไม่ถึงเสียงดังคลิ๊ก ประตูก็เปิดออก
ลังเลเล็กน้อย กู้ฉางชิงก็ผลักประตูเข้าไป
ไฟในห้องยังเปิดอยู่ เสียงน้ำไหลดังออกมาจากห้องน้ำ
คาดไม่ถึงว่ายังไม่ไป
กู้ฉางชิงปิดประตู หลายครั้งที่อยากตะโกนเรียกแต่รู้สึกว่าไม่เหมาะสม เพียงแต่นั่งรอเขาอยู่บนเตียง
ประมาณครึ่งชั่วโมง กู้ฉางชิงรอจนเคลิ้ม ก็ได้ยินเสียงประตูห้องน้ำ ตกใจเล็กน้อยจนยืนขึ้นมา
เห็นเฟิงจิงเหยาออกมาพร้อมกับผ้าขนหนูอาบน้ำเท่านั้น สัดส่วนรูปร่างเขาดีอย่างมาก กล้ามเนื้อเฟิร์มแข็งแรง ขยับเคลื่อนไหวไปตามการเช็ดผมของเขา V lineสมบูรณ์แบบ ตามท้องน้อยและมีฉากสีขาวกั้นไว้ ชักนำให้มองลึกเข้าไป เห็นได้ชัดว่าเขาออกกำลังกายเป็นประจำ
ทันทีที่เห็นภาพแบบนี้ของหนุ่มหล่อ ใบหน้าของกู้ฉางชิงก็หน้าแดงขึ้นมา ไม่กล้าเผชิญหน้ากับเขา
เห็นเธอ เฟิงจิงเหยาตกใจเล็กน้อย “คุณมาที่ห้องฉันทำไม”
“คุณ……”
ในหัวกู้ฉางชิงลัดวงจรเล็กน้อย สายตาเหลือบไปมองผิวเปลือยเปล่าราวขาวจนแสบตา รู้สึกได้ว่าใบหน้าร้อนผ่าว
เฟิงจิงเหยาอดที่จะขมวดคิ้วไม่ได้ “มีเรื่องอะไร?”
เขาขยุ้มผมอย่างลวกๆ สองขาสูงยาวมีพลัง เดินตรงมาที่เธอ ตวงตาดำบริสุทธิ์ถามอย่างเจาะลึก
กู้ฉางชิงตกตะลึง เฟิงจิงเหยาก็ยืนอยู่ตรงหน้าเธอแล้ว
กลิ่นอายฮอร์โมนเพศชายที่รุนแรง มาปะทะหน้าอย่างฉับพลัน
กู้ฉางชิงเกาๆผ้าปูที่นอนซ้ายขวา คิ้วตาตกลงแล้วพูดว่า “ฉัน ฉันอยากคุยกับคุณ เกี่ยวกับเรื่องงาน ฉันไม่อยากอยู่บ้านแบบไม่มีอะไรทำ”
เธอกระวนกระวายใจ น้ำเสียงยังดูกังวลเล็กน้อย
ทำงานอีกครั้ง!
สีหน้าเฟิงจิงเหยาเคร่งขรึมขึ้น พูดด้วยน้ำเสียงที่ไม่เปลี่ยนเลยแม้แต่น้อย “แล้วแต่คุณ!”
เห็นได้ชัดว่าเขาไม่อยากคุยกับเธอเรื่องนี้
กู้ฉางชิงอ้าปากเล็กน้อย เขารู้ว่านี่หมายความว่าอะไร?
ไม่รอให้เธอเอ่ยปาก กลิ่นอายความอันตรายปรากฏอยู่บนใบหน้าหล่อเหลา “ออกไป!”
น้ำเสียงเย็นชาและทรงพลัง!
เรื่องอย่างนี้ไม่มีอะไรต้องคุย
กู้ฉางชิงโกรธเล็กน้อย เฟิงจิงเหยาอารมณ์แปรปรวนเกินไปแล้วหรือเปล่า
ไม่ง่ายเลยจึงมีโอกาสได้พูดคุยได้แบบนี้
เธอจะถอยได้อย่างไร? เธอก็ทำไม่ได้
กู้ฉางชิงรวบรวมความกล้า “เฟิงจิงเหยา เกี่ยวกับเรื่องหุ้น ถ้าพ่อฉันไม่ได้ ฉันสามารถซื้อหุ้นในนามของฉันได้ไหม?”
ดวงตาเหมือนน้ำ วิงวอนมองไปที่เฟิงจิงเหยา
เฟิงจิงเหยาจ้องมองเธอสักพัก เดิมทีใบหน้าที่หล่อเหลาหม่นหมอง สักครู่นี้ราวกับน้ำหมึกหยด
เขาหัวเราะแล้วพูดว่า “กู้ฉางซิน คุณกับกู้หงเซินน่าจะคิดคำนวณได้ดีจริงๆ เขามีคุณเป็นลูกสาวคนเดียว ใครได้ถือหุ้นจะต่างกันยังไง?”
เขาพูดไปพลางเข้าใกล้หูของเธอไปพลาง ทุกคำทุกประโยคอย่างใกล้ชิด “เรื่องนี้ไม่จำเป็นต้องพูดกันอีก! บริษัทไม่จำเป็นต้องมีคุณ!”
น้ำเสียงมีการถากถางและดูถูกอย่างเห็นได้ชัด!
กู้ฉางชิงมองเขาลุกขึ้น ก้าวขายาวเดินไปห้องเปลี่ยนเสื้อผ้า
ฝีเท้าเขาหนักหน่วงและทรงพลัง แต่กู้ฉางชิงยังคงรู้สึกได้ถึงอารมณ์ของเขา นี่คือเขาโกรธ
ในใจเย็นชา กู้ฉางชิงถอยหลังสองสามก้าวล้มลงนั่งบนเตียง
ฉีกยิ้มเจื่อนๆแล้วพูดว่า “ดูเหมือนว่าเรื่องนี้จะไม่ต้องพูดแล้วจริงๆ”
เธอฉีกยิ้มมุมปาก ลุกจากเตียงดึงประตูห้องเปิดออกไป ทิ้งไว้เพียงเสียงปิดประตูดังคลิ๊ก
