“คุณชาย! อาหารเช้าพร้อมแล้วค่ะ!”
เฟิงจิงเหยาสวมเสื้อผ้าเสร็จแล้ว ลงชั้นล่าง สาวใช้จึงที่อยู่ด้านล่างกล่าวด้วยความเคารพนบนอบ
ใครจะรู้ว่าจิงเฟิงเหยาแม้แต่จะหยุดก็ไม่หยุด มุ่งตรงออกไป
สาวใช้คนนั้นอดไม่ได้ที่จะยืนทึมทื่ออยู่กับที่
กู้ฉางชิงออกมาจากห้องอาหาร ทนดูอยู่ก็ออกมาอย่างรสดเร็ว
เลยไม่เอ่ยถึงเรื่องการเข้าร่วมถือหุ้นอีก ตรงกลับเข้าไปยังห้อง
ไม่มีงาน เธอก็ไม่อยากจะฆ่าเวลาเหมือนกับกู้ฉางซินเมื่อก่อน
ตรงไปนำกระดาษบางส่วนออกมา เตรียมใช้เวลากับการวาดรูปออกแบบ
เธอไตร่ตรองเล็กน้อย นิ้วมือหมุนปากกาสเก็ตช์ภาพเล็กน้อย ก็เริ่มลงมือบนกระดาษอย่างรวดเร็ว ทิ้งลายเส้นของสัดส่วนที่เท่ากัน
ไม่นานก็เข้าสู่สภาพ นิ้วมือที่ขาวหมดจดร่ายรำอย่างคล่องแคล่วราวกับผีเสื้อ
คุณชายไม่อยู่บ้าน คุณนายรองก็เก็บตัวอยู่แต่ในบ้าน
เสี่ยวเหลียนแอบหาข้ออ้าง ไปที่บ้านของหลู่ซือหยีอีก
……
“คุณบอกว่าเพราะเรื่องการร่วมถือหุ้นพี่จิงเหยาและหญิงชั่วคนนั้น ตอนนี้มองหน้ากันไม่ติดเล็กน้อยหรอ?”
หลู่ซือหยีกล่าวถามอย่างดีใจเล็กน้อย
เสี่ยวเหลียนพยักหน้า “ฉันได้ยินว่าเป็นเรื่องจริง วันนี้คุณชายโมโหจนไม่ทานอาหารเช้าที่บ้าน”
หลู่ซือหยีหัวเราะเยาะ กล่าวอย่างมีความสุขบนความทุกข์ของคนอื่น “พี่จิงเหยาเกลียดชังเป็นที่สุด ก็คือผู้หญิงที่ชอบหยิ่งยะโส กู้ฉางชิงคนนี้ การกลับมานี้ก็นับได้ว่าเป็นการเสี่ยงบนปากกระบอกปืน!”
เสี่ยวเหลียนก้มหัวลงอย่างเคารพนบนอบ คล้ายกับไม่ได้ฟังว่าคำพูดนี้มีอะไรไม่เหมาะสม
“ช่วงนี้ทำได้ไม่เลว!” หลู่ซือหยีหยิบธนบัตรปึกนึงออกมาแล้วโยนให้เสี่ยวเหลียน “จับตามองต่อไป”
“ค่ะ!”
รอให้ยัยหนูนี่เดินจากไป หลู่ซือหยีจึงออกมาจากห้อง แล้วไปเคาะประตูห้องของคุณนายเฟิง
“เข้ามา!” เสียวผู้หญิงอันนุ่มนวลออกมาจากด้านใน
คุณนายเฟิงเปิดประตูมาเห็นเป็นหลู่ซือหยี ยื่นมือมาตีเธอเล็กน้อย “ยัยหนูคนนี้นี่นะ เข้ามาเลยก็ได้ ยังจะเคาะประตูทำอะไรอีก”
หลู่ซือหยียิ้มๆอย่างมีสง่าราศรี ถือโอกาสจับแขนเอาอกเอาใจคุณนายเฟิง “คุณน้าหมิง ไม่ใช่ครอบครัวนี้มีปัญหาแล้วต้องมาบอกกับคุณหรอ?”
“ทำไมล่ะ? ยัยหนูคนนี้เกรงใจฉันขึ้นมาแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไรกัน”
“ไอ๊หยาคุณน้าหมิง ครอบครัวนี้ไม่ใช่หลังจากที่พี่จิงเหยากลับมา คนในบ้านล้วนไม่ได้ทานข้าวกันด้วยดี? ฉันคิดว่าสุดสัปดาห์นี้ เรียกพี่จิงเหยา คุณลุง คุณปู่ พวกเรามาทานข้าวกันในครอบครัว ฉันจะจองที่นั่งที่ตึกเชียนซี”
เธอพูดพลางก็โยกคุณนายเฟิงไปมาราวกับเด็กน้อย
คุณนายเฟิงชอบท่าทีที่ออดอ้อนของเธอเป็นที่สุด กล่าวซ้ำๆว่า “โอเค โอเค ยัยหนูคนนี้ช่างละเอียดรอบคอบ ควรจะเป็นเช่นนั้น
หลู่ซือหยีพูดสมเหตุสมผล แม้แต่คุณนายเฟิงก็รู้สึกว่ารู้ใจเธอ
……
ประธานเฟิงซื่อกรุ๊ป
“ท่านประธาน นี่คือเอกสารสัญญาที่ทางด้านหงต๋านั้นส่งมา!”
ซู่ยี่เดินเข้ามาจากด้านนอก นำเอกสารฉบับนึงส่งสองมือมอบให้เฟิงจิงเหยา
เฟิงจิงเหยารับมา ดูเอกสารฉบับนั้นคร่าวๆอย่างรวดเร็ว
ขมวดปลายคิ้วเล็กน้อย ถือด้วยความเย็นชาเย่อหยิ่ง อ่อร่าที่ดื้อรั้นชายตามองลงมา ในดวงตาที่เรียวเล็กแฝงไปด้วยพลังที่รุนแรง เม้มริมปากบางๆ กล่าวเรียบๆว่า “ส่งกลับไป! ให้ทำใหม่!”
ซู่ยี่รับเอกสารอย่างเงียบๆ ในใจคือการฉีกหน้าอย่างโหดเหี้ยมไร้สติ ก็รู้ว่าเอกสารที่เสียหายนี้จะไม่ผ่าน
ด้านหงต๋านั้นก็ไม่รู้ว่าไปมั่นใจในตัวเองมาจากไหน คิดว่าจะต้องผ่านด่านอย่างแน่นอน
ฉีกหน้าเสร็จ เขาก็กำลังติดว่าจะรวบรวมข้อมูลการเดินทางของตอนบ่ายสักเล็กน้อย โทรศัพท์ของจิงเฟิงเหยาก็ดังขึ้น
เขากดรับ “แม่?”
คุณนายเฟิงกล่าวอย่างกระชับความหมายครบถ้วนว่า “ตอนเย็นคนในครอบครัวทั้งหมดจะร่วมทานอาหารด้วยกัน คุณเข้ามาตรงเวลาด้วย!”
“ครับ!”
เฟิงจิงเหยาก็ไม่ได้ปฏิเสธ
คนในครอบครัวทั้งหมดร่วมรับประทานอาหารก็เป็นเรื่องปกติ
ถึงแม้ว่าเขาจะชื่นชอบงาน แต่ก็ไม่ควรจะเสียสละทุกสิ่งทุกอย่างเพื่องาน
ช่วงเวลาที่ยุ่งอยู่กับงานมักจะเร็วมากเสนอ ช่วงเวลาตอนเย็น กู้ฉางชิงก็ได้รับโทรศัพท์ของเฟิงจิงเหยา
“ลงมาชั้นล่าง! ฉันจะพาคุณไปทานข้าวด้วยกัน!”
“?” กู้ฉางชิงชะงักงัน จิงเฟิงเหยามาติดต่อตนเองด้วยตัวเอง?
หลังจากนับตั้งแต่เรื่องนั้น พื้นฐานตอนนี้เขาก็ตื่นก่อนนอนทีหลัง
เดิมทีคนทั้งสองก็พูดติดต่อกันไม่กี่ประโยค ยากที่จะมาหาตนเองด้วยตัวเอง
กู้ฉางชิงก็ไม่อืดอาด ทันทีก็เลือกเสื้อกันลมสีน้ำตาลอ่อน ด้านในสวมด้วยเสื้อไหมพรมคอเต่าสีครีม แล้วแขวนสร้อยเส้นนึงกับเสื้อไหมพรม ด้านล่างเป็นกางเกงทรงกระบอกสีดำและรองเท้าบูทสั้นสีเดียวกัน
ชุดนี้มองดูแล้วสบายอย่างมาก ทั้งท่าทีที่สง่างามพอสังเขป
เมื่อกู้ฉางชิงลงมาชั้นล่าง จิงเฟิงเหยาอดไม่ได้ที่จะมองเธออยู่นาน ค้นพบว่าเธอแต่งตัวเป็นอย่างมาก ทั้งรู้จักกาลเทศะอย่างมาก
“เดี๋ยวแปปนึงนะ ทำไมจู่ๆคิดมาหาฉันไปทานข้าวด้วยกัน?”
กู้ฉางชิงจัดระเบียบกระเป๋าบนแขนเล็กน้อยแล้วกล่าวว่า
“ร่วมรับประทานอาหารครอบครัว คุณปู่ก็อยู่!” จิงเฟิงเหยากล่าวอย่างเงียบๆ
กู้ฉางชิงพยักหน้า ที่แท้ก็เป็นเช่นนี้
เป็นไปอย่างที่คิดไว้เมื่อพวกเขาเข้าไป คนในครอบครัวทั้งหมดก็มาถึงแล้ว แม้แต่คุณปู่ก็อยู่ที่นั่นแล้ว
“สวัสดีคุณปู่”
กู้ฉางชิงเพียงเข้าบ้าน ก็เห็นคนสูงอายุที่ใบหน้าเต็มไปด้วยความเมตตานั้นก่อน ก็เดินตรงเข้าไปก่อน
นายท่านเฟิงเห็นเธอก็ดีใจเป็นอย่างมาก “มา ฉางชิงนั่งข้างๆฉัน”
กู้ฉางชิงขยับไปข้างหน้า แล้วก็ทักทายคุณนายเฟิงสามีภรรยา “พ่อ แม่”
เพียงแต่สีหน้าคนทั้งสองต่างนิ่งเฉย
กู้ฉางชิงก็ไม่ทำความรำคาญเพื่อให้ตนเองอับอาย
ในที่นั่งวีไอพีเงียบไปชั่วขณะ หลู่ซือหยียังคงยิ้มด้วยใบหน้าที่น่าเอ็นดูแล้วกล่าวว่า “ในเมื่อคนก็มากันครบแล้ว ก็ให้บริกรเสิร์ฟอาหารเถอะ ครั้งที่แล้วไม่ได้ทานดีๆ เสียดายเล็กน้อย!”
เธอพูดพลางก็เรียกบริกรเข้ามาสั่งอาหาร
“ครั้งนี้ยากที่จะหาเพื่อน จึงมีที่นั่ง จะต้องทานมื้อนึงให้มากหน่อย”
เสียงของเธอขี้เล่น แต่ใบหน้าของพ่อเฟิงแม่เฟิงแฝงไปด้วยรอยยิ้มอย่างมาก
“มะละกอตุ๋นรังนก ปลานึ่ง หยกขาวถ้วยทอง….ชาหลงจิ่งที่เสิร์ฟในกา น้ำปลไม้คั้นสดก็เอ่ยถึง
หลู่ซือหยีแจ้งอาหารเจ็ดแปดอย่างอย่างรวดเร็ว ทั้งหมดล้วนคือนายท่านเฟิง พ่อเฟิงแม่เฟิงและเฟิงจิงเหยาชอบทาน
รอจนสั่งเสร็จเธอก็หันไปยิ้มมองไปยังพ่อเฟิงแล้วกล่าวว่า “คุณลุง ช่วงนี้ความดันสูงเล็กน้อย ฉันเลยไม่ได้สั่งเหล้าให้คุณ ไม่เช่นนั้นคุณก็ดื่มน้ำผลไม้ด้วยกันกับคุณน้าหมิง”
พ่อเฟิงพยักหน้า เขาที่เคร่งขรึมตลอดมา เส้นริมฝีปากก็ค่อยๆคลายออก ดูแล้วเขาอารมณ์ดีไม่น้อย
หลู่ซือหยีจึงนำเมนูอาหารส่งให้ทุกคน “ทุกคนลองดู ยังมีอะไรที่ต้องการเพิ่มเติมไหม?”
เห็นเธอคนเดียวดูแลคนทั้งหมด เทคแคร์ทุกอย่าง
นายท่านเฟิงอดไม่ได้ที่จะกล่าวชมเชยว่า “ยัยหนูซือหยีคนนี้ละเอียดรอบคอบเหมือนเคยเลยนะ”
“จริงดังว่า เด็กคนนี้รู้จักคิดมาโดยตลอด ทำให้คนหมดความยุ่งยากไปเยอะเลย”
คุณนายเฟิงได้ยินคุณพ่อชมหลู่ซือหยี ก็รีบตอบโต้ออกไปว่า “ไม่เหมือนบางคน…..หาเรื่องรบกวนมาให้คนในบ้านได้ตลอดทั้งวัน”
