เฟิงจิ่งเหยามองไปที่ห้องน้ำด้วยสีหน้ากังวล และคาดเดาไปต่างๆนานา
กู้ฉางซินไม่น่าจะทิ้งเขากลับไปก่อนหรอก
เมื่อคิดแบบนี้แล้ว เขากลับรู้สึกว่าอาจจะเป็นไปได้
เพราะถึงยังไงกู้ฉางซินก็สามารถทำเรื่องแบบนี้ได้แน่
ดังนั้นเข้าจึงหันกลับไปที่ห้องอาหารด้วนหน้าเขร่งขรึม
“เกิดอะไรขึ้นหรอ เพิ่งออกไปแค่ครู่เดียวก็หน้าตึงกลับมาเลย ใครกวนโมโหคุณมาล่ะ”
มู่เฉาเกอทักขึ้น เมื่อเห็นเขาเดินกลับมา รับรู้ถึงบรรยากาศน่าอึดอัดรอบๆตัวเขา
“ไม่มีอะไรหรอก”
เฟิงจิ่งเหยาไม่อยากพูดถึง ตอบไปด้วยเสียงเข้ม
มู่เฉาเกอเห็นท่าทางแล้วก็ไม่อยากเซ้าซี้ จึงเปลี่ยนเรื่อง
แต่ถึงอย่างนั้นเฟิงจิ่งเหยาก็ยังคงใจลอย คอยมองไปที่นั่งที่กู้ฉางฉิงเคยนั่งเสมอ
ทำเอาเขาคิ้วกระตุก ทำตัวไม่ถูก
แค่มองไปตำแหน่งนั้น เห็นสัมภาระของกู้ฉางซินยังอยู่ที่เดิม
ถ้าหากเธอกลับออกไปแล้วจริงๆ แต่ทำไมไม่เอามือถือกับกระเป๋าไปด้วย
เมื่อคิดดูแล้ว แววตาของเขายิ่งเข้มขึ้น
ถ้าหากว่ากู้ฉางซินไม่ได้กลับไปก่อน แต่กลับหายไปแบบนี้ งั้นอาจจะเกิดอะไรขึ้นหรือเปล่า
ขณะที่เขากำลังครุ่นคิดอยู่นั้น ลู่ซือหยี่สังเกตเห็นสีหน้าเคร่งเครียดของเขา
เธอจึงเข้าใจผิดคิดว่าเฟิงจิ่งเหยาไปเห็นภาพบาดตาเข้า ทำให้โมโห เธอจึงรู้สึกพึงพอใจ
คิดว่าแผนที่เธอวางไว้สำเร็จ
เธอตั้งใจชี้ให้พี่จิ่งเหยาไปอีกทาง เพื่อให้เวลากับผู้ชายคนนั้น รอให้พี่จิ่งเหยารู้ตัวว่ากู้ฉางฉิงไม่ได้อยู่ที่ห้องน้ำนั้น แล้วก็ต้องไปเจอกู้ฉางซินที่อีกห้องน้ำนึงแน่ๆ
ถึงตอนนั้นผู้ชายคนนั้นก็เข้าไปเรียบร้อยแล้ว คงอยู่บนตัวกู้ฉางซิน อยู่ในท่าทางที่น่ามองเท่าไหร่ คิดว่าแค่ผ้ชายคนนั้นลงมือนิดๆหน่อยๆ ก็ทำให้ผู้หญิงสำส่อนอย่างกู้ฉางซินยอมง่ายๆ แล้วพอพี่จิ่งเหยาไปเห็นเข้า ไม่อยากคิดต่อเลยว่าจะเป็นยังไง
เธอยิ่งคิดยิ่งสะใจ คราวนี้ในสายตาของพี่จิ่งเหยาคงมองว่ากู้ฉางซินนั่นหักหลังเขา คงไม่สามารถยกโทษให้ได้แน่ๆ เธอก็แค่นั่งรอชัยชนะสวยๆ
เธอคิดแต่เรื่องไม่ดี แต่ทว่าไม่รู้เลยว่าจริงๆแล้วเหตุกาณ์ไม่ได้เป็นอย่างที่เธอคิด
เฟิงจิ่งเหยาสีหน้าไม่ดีไม่ใช่ว่าเขาเห็นกู้ฉางซินหักหลัง แต่คิดว่าจะเกิดอันตรายขึ้นกับผู้หญิงคนนั้นหรือเปล่า รู้สึกใจกระตุกทันที
เขาคิดว่าถ้าเธอหายไปในโรงแรมนี้ คงจะไม่สามารถอยู่ดูแลมู่เฉาเกอและพวกตรงนี้ได้แล้ว จึงหยิบมือถือออกมากดส่งข้อความหาชวี่ยี่
“รีบมาที่โรงแรมเฉาหยาง ถนนเฟิ่งหวง ตรวจค้นภายในโรงแรมนี้ให้หมด หากู้ฉางซินให้เจอ”
ด้านชวี่ยี่ก็รีบตอบรับ
เฟิงจิ่งเหยาเก็บมือถือไปที่เดิม แต่ภายในใจกังวัลอย่างมากเรื่องที่กู้ฉางซินหายตัวไป
มู่เฉาเกอรู้สึกว่าเขาจิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว จึงหรี่ตามอง
แต่ว่าก่อนหน้านี้ที่ถามไปก็ไม่ได้คำตอบ เธอจึงไม่อยากเซ้าซี้ถามอีก
แต่ในใจเธอก็พอจะคาดเดาได้ ว่าจิ่งเหยยากังวลเกี่ยวกับที่กู้ฉางซินออกไปนานแล้วยังไม่กลับเข้ามา
เธอคิด พลางกวาดสายตาไปมองที่นั่งว่างของกู้ฉางฉิง
แต่คนอื่นๆ ไม่มีใครรู้สึกว่ามีคนหายไป
พวกเขาดื่มเฉลิมฉลอง พูดคุยรื่นเริงกัน จนเริ่มเมามาย
เฟิงจิ่งเหยาเห็นทุกคนดื่มกันไปประมาณหนึ่งแล้ว ในใจยิ่งเป็นห่วงกู้ฉางฉิงมากขึ้น จึงออกไปแจ้งว่า
“หลี่ม่าน ฝากคุณจัดการตรงนี้ด้วยนะ ”
ก่อนเขาจะออกไปก็ไม่ลืมฝากให้คนดูแลทางนี้
“ท่านประธานวางใจได้ครับ”
หลี่ม่านตอบรับคำสั่ง
เฟิงจิ่งเหยาพยักหน้าแล้วหมุนตัวเดินออกไป มู่เฉาเกอเห็นสถานการณ์แล้ว ก็ยกกระเป๋าขึ้นมาสะพายแล้วตามออกไป
หลังจากที่พวกเขาออกไปแล้ว หลี่ม่านก็เตรียมให้กลุ่มพนักงานแผนกออกแบบออกจากที่นี่
ตอนนี้เอง คนในแผนกออกแบบถึงรู้ตัวว่ากู้ฉางฉิงไม่อยู่
หลี่ม่านได้ยินก็แปลกใจ
“พวกคุณเห็นดีไซเนอร์กู้ไหมครับ”
เขาเอ่ยถามทุกคน แต่ทุกคนก็ส่ายหน้า
“ไม่ได้สนใจ”
หลี่ม่านขมวดคิ้ว ในใจคิดว่ากู้ฉางซินออกไปพร้อมกับท่านประธานหรือเปล่า
คนอื่นๆไม่มีใครรู้สถานะของเธอ แต่ว่าเขารู้
เขาสลัดความคิดนี้ทิ้งไป
กู้ฉางซินไม่น่าจะอยู่กับท่านประธาน เพราะเธอต้องการจะปิดบังสถานะที่แท้จริง
เธอกำชับอีกครั้งว่า “พวกเราช่วยกันหารอบๆเถอะ”
คนอื่นๆแม้จะไม่ค่อยเต็มใจ แต่ก็ไม่ปฏิเสธ
พวกเขาลองตามหารอบหนึ่งแล้ว แต่ก็หากู้ฉางซินไม่พบ จนมีคนทนไม่ไหวพูดออกมาว่า “คุณผู้จัดการ ไม่ใช่ว่าดีไซเนอร์กู้กลับไปแล้วหรอ”
หลี่ม่านได้ฟัง จึงใช้ความคิด แล้วก็ไม่สามารถตัดเหตุผลข้อนี้ไปได้จริงๆ
เพราะก่อนที่ท่านประธานจะออกไปก็ดูนิ่งๆ แล้วถ้ากู้ฉางซินหายตัวไป ท่านประธานคงจะต้องมีท่าทีร้อนใจแล้วล่ะ
เมื่อคิดแบบนี้แล้ว ยิ่งทำให้ทุกคนกระจัดกระจายออกไป
ที่หน้าทางเข้าโรงแรม มู่เฉาเกอตามเฟิงจิ่งเหยามาข้างๆ
เธอเอียงหน้ามองร่างสูง แล้วยิ้ม “จิ่งเหยา นี่ดึกแล้ว คุณไปส่งฉันกลับหน่อยได้ไหม”
ตามปกติแล้ว ด้วยความสัมพันธ์ของคนทั้งคู่ เฟิงจิ่งเหยาคงไม่ปฏิเสธ แต่ทว่าสภาพจิตใจแบบนี้ จึงปฏิเสธไปว่า
“ขอโทษด้วย เฉาเกอ ผมมีธุระต้องไปจัดการ คืนนี้ให้คนขับรถไปส่งนะ ”
มู่เฉาเกอแววตาผิดหวัง แต่เธอก็ไม่อยากกวนใจ จึงยิ้มตอบไป “โอเคค่ะ ตามนั้นก็ได้”
พูดจบ คนขับรถก็มาพอดี
เฟิงจิ่งเหยาส่งเธอขึ้นรถ แล้วจึงหันกลับเข้าไปในโรงแรม
ขณะเดียวกัน ที่ลานจอดรถ
ลู่ซือหยี่ก็ยังไม่ได้ออกไป
เธอยืนรออยู่ที่นัดหมายกับผู้ชายคนนั้น รอให้เขามาส่งข่าว
อยากรู้ว่า แผนการของเธอที่อยากให้พี่จิ่งเหยาเห็นกู้ฉางซินหักหลังสำเร็จไหม
เธออยากให้นังกู้ฉางซินโดนทำลาย
ขอเพียงแค่คลิปวิดิโอที่ผู้ชายคนนั้นทำกับกู้ฉางซิน ก็ทำให้ชีวิตนี้ กู้ฉางซินชนะไม่ได้แล้ว
แต่เรื่องนี้ เฟิงจิ่งเหยาและกู้ฉางฉิงไม่ได้รู้มาก่อน
เฟิงจิ่งเหยากลับเข้ามาในโรงแรม ก็เข้าไปหาชวี่ยี่
“หาเจอไหม”
เขาเอ่ยถาม
“ท่านประธาน ตรวจสอบถึงตอนที่คุณนายรองเข้าไปในห้องน้ำ แต่ว่า…..”
ชวี่ยี่ตอบ แต่พูดเพียงเท่านี้
“แต่ว่าอะไร”
ชวี่ยี่เม้มปากแล้วเปิดวีดิโอให้ดู “ท่านประธานดูเองเถอะครับ หลังจากที่คุณนายรองเข้าไป คลิปก็ตัดหายไปส่วนหนึ่ง”
เขาพูดถึงความผิดปกติของวิดิโอ แล้วสบตากับเฟิงจิ่งเหยาอย่างระแวง และลังเลที่จะพูดว่า “แต่ตรงนี้ มีผู้ชายเข้าไปข้างในห้องน้ำครับ”
หลังจากเขาพูดจบ วิดิโอก็เล่นถึงตอนที่ผู้ชายท่าทางลับๆล่อๆเดินเข้าไปในห้องน้ำ
เฟิงจิ่งเหยาเพ่งมอง หน้าตาเคร่งเครียด รอบตัวแผ่ความเยือกเย็นออกมา
แม้ว่าสุดท้ายในคลิปวิดิโอผู้ชายคนนั้นจะออกมาอย่างรวดเร็ว ท่าทางมีพิรุธ ในใจของเฟิงจิ่งเหยายิ่งทวีความโกรธ
ชวี่ยี่รับรู้ถึงความรู้สึก แต่ก็พูดออกไปอย่างกล้าๆกลัวๆ “ท่านประธาน ผมคิดว่าคุณนายรองน่าจะอยู่ในห้องน้ำนี้นะครับ พวกเรารีบเข้าไปดูเถอะครับ”
เฟิงจิ่งเหยามองเขาด้วยสายตาเย็นชา “ผู้ชายคนนั้น นายรู้ใช่ไหมว่าต้องจัดการยังไง”
“ครับ”
ชวี่ยี่พยักหน้า เฟิงจิ่งเหยาก็เดินออกไป
หลังจากเขาออกไป ไม่ได้ตรงไปที่ห้องน้ำ แต่ไปตามพนักงานหญิงมา
ให้พนักงานหญิงเข้าไปดูให้แน่ใจว่ากู้ฉางฉิงอยู่ในข้างใน เขาจึงรีบพุ่งเข้าไปในห้องน้ำนั่น
